Παρουσιάζει ο Γιάννης Ρουσιάς.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που διάβασα το πρώτο βιβλίο του Ουμίτ που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, τις μνήμες της Κωνσταντινούπολης, και είχα εκτιμήσει τον τρόπο γραφής του συγγραφέα.
Είχα τη χαρά να τον συναντήσω και από κοντά και να ακούσω τον τρόπο γραφής και σκέψης του κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Αθήνα πριν λίγο καιρό. Και τώρα είχα τη χαρά να διαβάσω ένα ακόμη βιβλίο του, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται για μια φορά ακόμη η Κωνσταντινούπολη, η αγαπημένη του πόλη.
Το βιβλίο ξεκινά με ένα φόνο μιας σημαντικής ιστορικού, ένα φόνο που θα μπορούσε να έχει και ερωτικά κίνητρα. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι έγραψε ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά στο φόντο είναι για μια φορά ακόμη η Κωνσταντινούπολη και η ιστορία της. Τη φορά αυτή μας περιγράφει την άλωση της πόλης από τον Πορθητή. Ο Μωάμεθ είναι ένας από τους κεντρικούς ήρωες και εκτός από την άλωση διερευνάται και ο θάνατός του, ένα θέμα που αποτελεί ταμπού για κάποιους στη γείτονα χώρα. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο μελετά την ιστορία της άλωσης και του θανάτου του Μωάμεθ του Πορθητή από αρκετές οπτικές γωνίες.
Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας δίνει μια ενδιαφέρουσα οπτική της ιστορίας, πάνω στην οποία αξίζει να σκεφτούμε λίγο. Ιστορία είναι το πώς οργώνεται το χώμα, πώς ψήνεται το ψωμί, πώς χτίζεται το σπίτι, πώς φασκιώνουν οι μητέρες τα παιδιά, πώς γίνεται η διδασκαλία, πώς εκφράζει την αγάπη του ένας άντρας σε μια γυναίκα. Ιστορία είναι το σύνολο μικρών και μεγάλων γεγονότων που κάνουν τον άνθρωπο άνθρωπο. Ιστορία είναι δειλία, θάρρος, προδοσία. Ιστορία είναι συλλογισμός, συναίσθημα, διαίσθηση, υπερηφάνεια.
Όλα αυτά τα θέματα εκφράζει ο Ουμίτ στα βιβλία του όταν μας μιλά για την ιστορία της αγαπημένης του πόλης, της Κωνσταντινούπολης. Κατορθώνει να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στην ιστορία και να μας δώσει τον παλμό της πόλης του και να είναι ένας έντιμος, σεμνός παραμυθάς.
(από τις Εκδόσεις Πατάκη)
