Παρουσιάζει ο Γιάννης Ρουσιάς.
Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι το πρώτο βιβλίο του Μάκη Καραγιάννη που διαβάζω και με χαροποιεί το γεγονός ότι πετυχαίνω μια από τις σημαντικότερες μελέτες που έχουν γραφτεί από Έλληνα συγγραφέα σχετικά με την αυτογνωσία των Ελλήνων.
Στη μελέτη του αυτή ο συγγραφέας τολμά να προσεγγίσει το έθνος μας και να το αναλύσει. Να πω ότι είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε ανοιχτά μυαλά, καθώς τολμά να αναλύσει τις παθογένειες που έχουμε ως έθνος και τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ως έθνος.
Το βιβλίο χωρίζεται ουσιαστικά σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος αναπτύσσονται οι διαφορές που έχουμε με τον δυτικό κόσμο και τον ρόλο που έπαιξαν οι αιώνες του Βυζαντίου και της οθωμανικής κυριαρχίας, καθώς και η ορθοδοξία στην ανάπτυξή μας.
Στο δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στον χώρο της λογοτεχνίας και αναλύει τις διαφορές ανάμεσα στους εθνοκεντρικούς συγγραφείς, οι οποίοι περιορίζονται σε μια βουκολική ανάπτυξη του θέματός τους και στους δυτικότροπους συγγραφείς, οι οποίοι δίνουν βάση στο υποκείμενο της λογοτεχνίας στηριζόμενοι στα ευρωπαϊκά ρεύματα.
Τέλος, στο τρίτο μέρος επικεντρώνεται στις διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην εβραϊκή παράδοση, προσεγγίζοντας τον Όμηρο και την Παλαιά Διαθήκη.
Πρόκειται για μια σημαντική μελέτη που τολμά να προσεγγίσει τις ελληνικές παθογένειες.
(από τις Εκδόσεις Επίκεντρο)
