Εργατικός Αγώνας

…περί «αναιμικής (καπιταλιστικής) ανάπτυξης» και διαλεκτικής…

του ειδικού συνεργάτη μας Πέτρου Ιωαννίδη

Διαβάζοντας το κείμενο «Της Σύνταξης» του τρέχοντος τεύχους της ΚΟΜΕΠ (τεύχος 4, 2014) αισθάνθηκα την ανάγκη να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις σχετικά με ορισμένες αναφορές που γράφονται από την συντακτική ομάδα.

Εισαγωγή
Είχα γράψει ένα άρθρο παλαιότερα σχετικά με τον όρο «αναιμική ανάπτυξη» τον οποίο όρο για αρκετό καιρό χρησιμοποιούσαν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ. Τους τελευταίους μήνες είχα την αίσθηση πως η ηγεσία του κόμματος είχε σταματήσει να κάνει χρήση του αντιορθολογικού όρου της «αναιμικής ανάπτυξης». Οι όροι «αναιμική (καπιταλιστική) ανάπτυξη» και «κόμμα παντός καιρού» (έχω την αίσθηση πως) είναι «διανοητικά τέκνα» της πρώην γ.γ. της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κ. Αλέκας Παπαρήγα. Ο πρώτος είναι αντιορθολογικός, αντιεπιστημονικός και αντιμαρξιστικός κι ο δεύτερος είναι αντιλενινιστικός (δεν θα ασχοληθώ προς το παρόν με τον δεύτερο όρο, αλλά εν καιρώ). Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθώ κυρίως με τον πρώτο όρο καθώς επίσης και ορισμένες σκέψεις – παρατηρήσεις σχετικά με την διαλεκτική των λόγων και των έργων της ηγεσίας του ΚΚΕ.
«Αναιμική (καπιταλιστική) ανάπτυξη»
Γιατί υποστηρίζω ότι ο όρος «αναιμική (καπιταλιστική) ανάπτυξη» είναι εντελώς λανθασμένος; Το υποστηρίζω διότι είναι εξαιρετικά μερικός και ανίκανος να συλλάβει το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμια κλίμακα. Παράλληλα η χρήση του όρου «αναιμική ανάπτυξη» με την ταυτόχρονη χρήση του όρου «ισχυρές αλληλεξαρτήσεις» από την ίδια πολιτική ηγεσία είναι εξαιρετικά αντιφατική.
Όταν μιλάμε για ανάπτυξη πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο και σαφές το γεγονός ότι αυτή πάντα μα πάντα συνδέεται με την «ανάπτυξη υποδομών». Τα είδη των υποδομών ποικίλουν λ.χ. υποδομές μεταφορών (οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, αεροδρόμια, λιμάνια κλπ), υποδομές ενέργειας (σταθμοί παραγωγής ηλεκτρισμού, δίκτυα μεταφοράς, δίκτυα διανομής κλπ), υποδομές στέγασης (συγκροτήματα πολυκατοικιών, μονοκατοικίες κλπ ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των εκάστοτε περιοχών), υποδομές αναπαραγωγής της επιχειρηματικής δραστηριότητας (μικρές, μεσαίες, μεγάλες επιχειρησιακές μονάδες παραγωγής ή μεταποίησης προϊόντων κλπ), υποδομές δικτύων ύδρευσης (μονάδες βιολογικού καθαρισμού, δίκτυα μεταφοράς πόσιμου νερού κλπ), υποδομές σχετικές με την θέρμανση (διυλιστήρια, δεξαμενόπλοια, βενζινάδικα κλπ). Στο σημείο αυτό θα σταματήσω την απαρίθμηση «προϊοντικού» τύπου υποδομών.
Ένας δεύτερος τρόπος «παρέμβασης» στους δείκτες που μετρούν και αναπαριστούν την ανάπτυξη είναι η μέτρηση των διαφόρων τύπων υπηρεσιών που παρέχονται εντός μιας οικονομίας (π.χ. υπηρεσίες εκπαίδευσης, υπηρεσίες γραφειοκρατικού τύπου, ασφαλιστικά συμβόλαια, ανάπτυξη λογισμικού, διαδικτυακών εφαρμογών και πλείστα όσα ανάγονται στη σφαίρα της άυλης εργασίας η οποία έχει προκύψει ως αποτέλεσμα της εξέλιξης της τεχνολογίας κλπ … και προσφάτως σεξουαλικού τύπου όπως η εισαγωγή στο ΑΕΠ των «υπηρεσιών» που προσφέρονται στους οίκους ανοχής).
Όλα τα παραπάνω μετριούνται, καταγράφονται για να αξιοποιηθούν στη συνέχεια ως εργαλείο άσκησης πολιτικής, δυνητικής διαπραγμάτευσης με δανειστές, εργαλεία άσκησης μακροοικονομικής πολιτικής εντός ενός κράτους κλπ.
Εάν κανείς παρακολουθήσει το τι είδους θέματα για διδακτορικό δίνονται αυτόν τον καιρό στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης (Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία κλπ) θα αντιληφθεί ότι κάτι συμβαίνει. Ο όρος interdependencies (αλληλεξαρτήσεις) είναι πανταχού παρών. Θα διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη που μονάχα οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μπορέσουν να επαληθεύσουν. Έχω την αίσθηση πως ο 21ος αιώνας θα χαρακτηριστεί ως ο αιώνας (ή η εποχή) των αλληλεξαρτήσεων. Έχω τονίσει στο παρελθόν πως το γεγονός της ύπαρξης των αλληλεξαρτήσεων δεν συνάδει με απλουστευτικά σχήματα περί ισότιμων εταίρων που έχουν ως αποτέλεσμα την υπεραπλούστευση λενινιστικών σχημάτων σχετικά με την εποχή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και την εισαγωγή σχημάτων που «αναβαθμίζουν» το «ελλαδιστάν» (ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης την χρήση του όρου) σε ιμπεριαλιστική δύναμη.  
«…αυταπάτες των εργαζομένων για λύση «εντός των τειχών», ως όχημα πίεσης στο ΚΚΕ για ενσωμάτωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, για αθέτηση στην πράξη του Προγράμματός του, του ίδιου του λόγου ύπαρξής του…»
Έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο πως εάν το «εκτός των τειχών» είναι η επιστροφή σε καθεστώς εθνικών οικονομιών με διμερείς σχέσεις και εμπορικές συμβάσεις με γειτονικές χώρες (πράγμα που καμία σχέση δεν έχει με την «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης»), τότε η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει (και είναι) πολύ πιο ρεαλιστική, ακριβώς επειδή λέει στον ελληνικό λαό πως θέλουμε μεν να μείνουμε στην Ευρώπη (ΕΕ) αλλά θέλουμε να την μετασχηματίσουμε εις όφελος των λαών του νότου και γενικότερα των λαών της Ευρώπης. Εάν η κομμουνιστική αριστερά θέλει «να πει κάτι» μπορεί να συμβουλευτεί το έργο του Ρήγα Φεραίου Βελεστινλή και το όραμα αυτού σχετικά με μια Βαλκανική Ένωση των Λαών. Ο υπογράφων, παρότι θα το επιθυμούσε, δεν είναι σε θέση να το κάνει, όχι λόγω ανικανότητας αναζήτησης και εύρεσης πηγών, μελέτης αυτών και εξαγωγής ουσιαστικών συμπερασμάτων αλλά διότι οικονομικοί λόγοι δεν του το επιτρέπουν. Επίσης μια τέτοια δουλειά πρέπει να έχει χαρακτηριστικά ομαδικής-συλλογικής εργασίας. Βέβαια η συλλογική εργασία δεν είναι πανάκεια μιας και πολλές φορές μπορεί μια ολόκληρη ομάδα μελετητών ή ακόμα κι ένα κόμμα να μην μπορεί να καταλήξει σε ορθά συμπεράσματα μιας και έχει πάρει το λάθος μονοπάτι (αγγλιστί path dependencies). Οπότε είναι καλύτερο να αλλάξει μονοπάτι μελέτης, σκέψης, φιλοσοφικού και πολιτικού στοχασμού. Π.χ. το μνημειώδες έργο «Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ» ήταν έργο ενός φοβερά πρωτοπόρου μυαλού (του κ. Καρλ Μαρξ) κι όχι μιας κάποιας «συλλογικής ηγεσίας» που θέλει να έχει το προνόμιο των «αλάνθαστων» πολιτικών εκτιμήσεων. Η διαφορά του κ. Καρλ Μαρξ από τις εκάστοτε «πολιτικές πρωτοπορίες» είναι ότι ο κ. Καρλ Μαρξ δεν ήταν μαρξιστής, οι δε είναι (επειδή αυτή η φράση μπορεί να σηκώσει τεράστια κουβέντα, σταματάω εδώ, εάν εξωθηθώ από τα πράγματα θα γράψω επ’ αυτής).
Ας επιστρέψουμε για λίγο στην ιδέα της Βαλκανικής Ένωσης των Λαών. Η πραγματοποίηση μιας τέτοιας ιδέας είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο που μονάχα ένας ηγέτης με τα χαρακτηριστικά του Λένιν θα μπορούσε να το φέρει εις πέρας. Η δυσκολία του έργου έγκειται στο γεγονός ότι τα Βαλκάνια είναι κατακερματισμένα απ’ τη μια, από την άλλη στα Βαλκάνια κατοικούν άνθρωποι με διαφορετικό θρήσκευμα (χριστιανοί και μουσουλμάνοι), υπάρχουν εθνοτικές διαφορές άλυτες ή δισεπίλυτες για δεκάδες χρόνια, υπάρχει η παρουσία νατοϊκών δυνάμεων με το πρόσχημα ειρηνευτικών αποστολών. Παρ’ όλα αυτά μια τέτοια ένωση θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά για τους λαούς των χωρών της Βαλκανικής χερσονήσου (αν σκεφτεί κανείς ποια κράτη εντάσσονται σε αυτό που αποκαλούμε Βαλκάνια θα καταλάβει) μιας και θα μπορούσε να αποτελέσει αντίπαλο δέος και απέναντι στην «κραταιά» Δύση (κυρίως γερμανικό ιμπεριαλισμό) αλλά και μια ενδεχόμενη απάντηση στις επιδιώξεις «μεγαλοιδεατιστικού» τύπου (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) της ρωσικής ελίτ.
Ανάπτυξη, υποδομές… Ένας βασικός προσδιοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη υποδομών είναι ο παράγοντας που «ακούει στο όνομα» πληθυσμός (το απόλυτο μέγεθος αυτού). Οι υποδομές φτιάχνονται για να καλύψουν ανάγκες ζωντανών ανθρώπων. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 1 δις άνθρωποι. Στις αρχές του 21ου αιώνα είναι 7 δις. Η αύξηση είναι εκθετικού τύπου. Όποιος έχει στοιχειώδη σχέση με μαθηματικά και κατανομές, γνωρίζει ότι όσα συστήματα (μιλώ για τον πληθυσμό) έχουν την τάση να αναπτύσσονται με εκθετικούς ρυθμούς τότε αυτά είναι καταδικασμένα να «καταρρεύσουν», δεν είναι βιώσιμα από μαθηματική σκοπιά, δεν είναι ευσταθή (αναφέρω τις λέξεις βιωσιμότητα και ευστάθεια για να μην παρεξηγηθεί η λέξη «κατάρρευση» η οποία σε συνδυασμό με την λέξη σύστημα μπορεί να οδηγήσει κάποιους αναγνώστες σε λάθος συμπεράσματα). Επίσης με δεδομένο ότι ο πληθυσμός στη ευρωπαϊκή ήπειρο τείνει να παρουσιάζει μια «στασιμότητα» τα τελευταία χρόνια, αντίστοιχη στασιμότητα τείνει να παρουσιάζει και η τάση για ανάπτυξη υποδομών (οι οποίες αποτελούν προϋπόθεση αυτού που λέμε ανάπτυξη). Αν’ αυτού μεγάλο κομμάτι της έρευνας έχει να κάνει με την βελτιστοποίηση της διαδικασίας πραγμάτωσης των εφοδιαστικών αλυσίδων(κλάδος μεταφορών και εμπορίου είτε προς δυσμάς είτε προς ανατολάς). Θέλω να πω ότι υπάρχει η έννοια του κορεσμού όσον αφορά την ανάπτυξη υποδομών (π.χ. μέγεθος και χαρακτηριστικά οδικών δικτύων, σταθμών παραγωγής ενέργειας κλπ). Υπάρχει σχέση του κορεσμού όσον αφορά την ανάπτυξη μεγάλης κλίμακας υποδομών με το απόλυτο μέγεθος του πληθυσμού σε μια οποιαδήποτε μελετώμενη περιοχή. Μπορεί μεν, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής να έχει πολλά ανορθολογικά χαρακτηριστικά, ανισόμετρη ανάπτυξη κλπ (έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχει άλλου είδους ανάπτυξη κεφαλαιοκρατικού τύπου, για την ακρίβεια η δημιουργία μεγάλης κλίμακας υποδομών θα είναι πάντα ανισόμετρη) αλλά έχει μια «στοιχειώδη» νοημοσύνη (κυνική και απάνθρωπη). Οι υποδομές αναπτύσσονται για να εξυπηρετήσουν μεν τις ανάγκες του κεφαλαίου αλλά έχουν και «παράπλευρες απώλειες» … Τις χρησιμοποιούν οι πληθυσμοί (ζωντανοί άνθρωποι) που κατοικούν στα περίχωρα των περιοχών που αυτές αναπτύσσονται.
Ανατροπή του καπιταλισμού και «κυνικές ιδιοφυίες»
Όποιος θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό θα πρέπει να μπορεί να σκεφτεί «εξυπνότερα» από τα λεγόμενα think tanks του συστήματος. Αγαπητοί μου συνάνθρωποι της ΚΕ του ΚΚΕ, εάν θέλετε πραγματικά να ανατρέψετε τον καπιταλισμό τότε για να μπορέσετε να το κάνετε θα πρέπει να μπορείτε να σκεφτείτε εξυπνότερα από τον κ. Μπρεζίνσκι, τον κ. Κίσινγκερ, τον κ. Νταβούτογλου (αναφέρω αυτούς γιατί έχει τύχει να διαβάσω διάφορα έργα τους) κλπ κλπ. Η ιδιοφυΐα ενός ανθρώπου φαίνεται και στον τρόπο γραφής του. Και οι τρεις προαναφερόμενοι παρότι εξαιρετικά κυνικοί (ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που χαρακτηρίζω κυνικές ιδιοφυΐες) είναι ιδιοφυείς εις την νιοστή, του ν τείνοντος στο άπειρο. Α! μονάχα με ενός ανθρώπου την ευφυΐα θα μπορούσα να τους συγκρίνω (έχει τύχει να διαβάσω και δικά του έργα). Το όνομα αυτού Νικολάι Λένιν ή Βλαντίμιρ Ίλιτς (πατρώνυμο) Ουλιάνωφ. Μόνο που η ευφυία του Λένιν δεν ήταν διόλου κυνική αλλά πολλαπλά πανανθρώπινη. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς για ένα άνθρωπο στον οποίο αποδίδεται η φράση: «ο κομμουνισμός είναι το σύστημα στο οποίο ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να μπορεί και η “τελευταία” νοικοκυρά να διοικήσει το κράτος» (ή κάπως έτσι).
Κι ας πάμε τώρα στο κομμάτι της διαλεκτικής (αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά στο εισαγωγικό κείμενο της συντακτικής ομάδας της ΚΟΜΕΠ).
«…Η αστική πολιτική προσπαθεί να υποβοηθήσει την επαναφορά στην καπιταλιστική ανάπτυξη –πέρα από την εξασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης– μέσω της πολύμορφης στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων από τον κρατικό προϋπολογισμό, της δημοσιονομικής θωράκισης και της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Ταυτόχρονα προσπαθεί να ενισχύσει κατά προτεραιότητα τους κλάδους εκείνους οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν ως μοχλοί ανάπτυξης για ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία. Φυσικά όλα τα παραπάνω γίνονται σε συνθήκες ισχυρών αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών (σ.σ. ο τονισμός δικός μου)…»
Όλα τα παραπάνω, αγαπητοί μου άνθρωποι, δεν γίνονται σε συνθήκες ισχυρών αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών αλλά σε συνθήκες ισχυρών αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών υπερδομών (υπό ομοσπονδοποίηση ΕΕ, ομόσπονδες ΗΠΑ, συμμαχικό σχήμα BRIC(T)S(A) (*) , Ευρασιατική Οικονομική Ένωση κλπ. Τι εννοώ; Εάν γίνονταν απλώς και μόνο μεταξύ καπιταλιστικών κρατών τότε προς τι ο λόγος να δημιουργηθεί μια υπερατλαντική οικονομική ζώνη μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ; Θα δώσω μια σύντομη εξήγηση γιατί η ώρα είναι 06.08 και έχω πιεί λίγη ρακί και δεν με πιάνει ο ύπνος.
Οι πρόσφατες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας (πριν και μετά την επιβολή εκατέρωθεν κυρώσεων από ΕΕ προς Ρωσία και τανάπαλιν), το γεγονός ότι το ρωσικό κεφάλαιο αναπτύσσεται σε παγκόσμια κλίμακα (συμφωνίες με Αργεντινή και Κούβα), η δημιουργία της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (με την οποία σύντομα θα συνδεθούν κι άλλες χώρες πέραν των πυρηνικών χωρών (χώρες που αποτελούν τον πυρήνα της υπερδομής) Ρωσία, Λευκορωσία, Καζακστάν).
Γιατί δημιουργείται λοιπόν αυτή η οικονομική ζώνη μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ; Οι πολιτικές ελίτ της ΕΕ και των ΗΠΑ έχουν αντιληφθεί ακριβώς αυτό που συνόψισα αναφερόμενος στον βασικότερο προσδιοριστικό παράγοντα για την ανάπτυξη υποδομών που λέγεται πληθυσμός. Αθροίστε του πληθυσμούς της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας και θα καταλάβετε (μιλάμε για 3 δις ανθρώπους). Σκεφτείτε τώρα πως είστε μονοπωλιακός όμιλος (και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει τεχνογνωσία παραγωγής π.χ. αυτοκινήτων, παραγωγικών μονάδων, υψηλή τεχνολογία κλπ κλπ κλπ (δεν είναι της παρούσης να απαριθμήσω τα υπόλοιπα). Εάν έχετε στοιχειώδεις γνώσεις marketing τότε θα έχετε καταλάβει ήδη τι παίζεται. Το άθροισμα των πληθυσμών της ΕΕ και των ΗΠΑ είναι της τάξης των 0.8 δις ανθρώπων. Επίσης είναι πιθανό να έχετε ήδη καταλάβει γιατί ο βραχίονας της αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ευρωπαϊκή ήπειρο που λέγεται Γερμανία έχει επιβάλλει ακραία και πρωτοφανή φτώχια, μειώσεις μισθών σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Επειδή μιλούμε για εργατικό δυναμικό, σκεφτείτε το εξής: Η Κίνα έχει δισεκατομμύρια εργατικά χέρια (2 χέρια επί πληθυσμός των ανθρώπων που είναι ικανοί να εργαστούν). Η ΕΕ μοναχή της καθώς επίσης και οι ΗΠΑ μοναχές του είχαν μόλις μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια εργατικά χέρια (δεν χρειάζεται να κάνω διαχωρισμό μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, αναζητήστε χρησιμοποιώντας τις φράσεις κλειδιά γνωσιακός καπιταλισμός και συγκεντρωτική κυριαρχία, μπορεί κάτι να βρείτε, κι αν δεν βρείτε, δεν πειράζει, αρκεστείτε σε αυτά που προς το παρόν γράφω, θα γράψω κι άλλα στο μέλλον). Τι κάνουν λοιπόν από κοινού οι μονοπωλιακοί όμιλοι των ΗΠΑ και ΕΕ μέσω των πολιτικών τους ελίτ; Δημιουργούν εργατικά χέρια τάξης μεγέθους του 1 δις και παράλληλα φροντίζουν ώστε αυτά τα εργατικά χέρια να είναι «κινεζοποιημένα». Το κάνουν για να μπορούν να ανταγωνιστούν τους emerging (ανερχόμενους) ανταγωνιστές τους.

Μια παρένθεση

Οι Ρώσοι σχεδιάζουν να αναπτύξουν την δική τους «VISA ή Mastercard» (ονομάζεται κάπως που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει – 06.38). Επειδή ο κ. Πούτιν είναι «κομμουνιστοθρεμμένος» (ας μου επιτραπεί κι αυτή η κάπως εκχυδαϊστική λέξη), ξέρει τι σημαίνει ο όρος «ηγεμονεύω» και έτσι παρότι οι Κινέζοι είναι περίπου πενταπλάσιοι σε πληθυσμό, αυτό που φαίνεται στα μάτια των «κοινών θνητών» είναι μια διαμάχη της ευρωατλαντικής (οικονομικής) συμμαχίας με την Ρωσία. Εάν οι Ρώσοι δημιουργήσουν το προαναφερθέν σύστημα πιστωτικών καρτών και συναλλαγών (που θα το κάνουν) και το «ηγεμονεύσουν» εντός της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (π.χ. νομισματικές συναλλαγές σε ρούβλι) ή διάφορων περιφερειακών (διακρατικών) ολοκληρώσεων τότε το παιχνίδι έχει αλλάξει άρδην (εάν εξωθηθώ ή εάν ερωτευτώ τότε θα αναλύσω τι εννοώ και πιο συγκεκριμένα).

Διαλεκτική
Την αδικήσαμε την διαλεκτική. Θα επανορθώσουμε σε άλλο κείμενο. Είμαστε σίγουροι πως θα μας δοθεί η ευκαιρία. Συνεχίζουμε!
«…Σύμμαχος του ΚΚΕ σε αυτήν την προσπάθεια είναι η ανάδειξη-εκλαΐκευση των νόμων κίνησης του καπιταλιστικού συστήματος, των αναγκαίων και ουσιωδών σχέσεων που διέπουν την οικονομία του, το εποικοδόμημά του, τη σχέση μεταξύ της οικονομίας και του εποικοδομήματός του. Μόνο στο βαθμό που η πολιτική ενός κομμουνιστικού κόμματος αναδεικνύει αυτούς τους –ανεξάρτητους από την πολιτική βούληση των τάξεων, των κομμάτων και των κυβερνήσεων (σ.σ. ο τονισμός δικός μου)–νόμους θα μπορεί πραγματικά να συμβάλλει αποτελεσματικά στον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό του εργατικού κινήματος…»
Εάν τους βρείτε αυτούς τους μεταφυσικής έμπνευσης ανεξάρτητους από την πολιτική βούληση των τάξεων, των κομμάτων και των κυβερνήσεων των αστών νόμους, παρακαλώ πολύ να μου τους στείλετε, γιατί θέλω να καταλάβω. Επειδή προσπαθώ να την ψάχνω γενικά. Σας παρακαλώ.

Μια δεύτερη παρένθεση

Όταν αγαπητοί μου άνθρωποι, καταλάβετε ότι η Οικονομία και οι οικονομικοί δείκτες είναι ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ των ανθρώπινων κοινωνιών (κι όχι ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ), ότι «η ιστορία των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη Γη είναι μια ιστορία δημιουργίας θεσμών κι όχι μια ιστορία νομοτελειών» κι ότι η «η διαδικασία δημιουργίας θεσμών προϋποθέτει την συγκρότηση του επαναστατικού υποκειμένου σε πολιτικό σώμα ικανό να δημιουργεί θεσμούς» τότε ίσως αυτός (κι όχι μόνο) ο τόπος να πάει το καράβι λίγο πιο πέρα από κει που το άφησαν ο κ. Καρλ Μαρξ, ο σ. Λένιν και εκατομμύρια λιγότερο γνωστοί άνθρωποι που έπραξαν, και το «πράττειν» τους κινούνταν στην κατεύθυνση δημιουργίας εργατικών συμβουλίων, ενώσεων σοβιετικών σοσιαλιστικών κρατών (περιφερειακή ολοκλήρωση του 20ου αιώνα), Σοβιέτ που είχαν αποφασιστικό ρόλο, λαϊκά συσσίτια (ΕΑΜ, κυβέρνηση του Βουνού). Όταν από-ελιτοποιήσετε το ΚΚΕ (δεν ξέρω αν είστε σε θέση να το κάνετε) τότε αυτό θα μπορέσει (πιθανά) να ξαναγράψει ιστορία (ίσως όχι στα βουνά αυτή τη φορά, αλλά στα αστικά κέντρα, πάντως θα γράφει ιστορία που θα πηγάζει από αληθινούς ανθρώπους και θα απευθύνεται σε αληθινούς ανθρώπους). Πάει πολύ στην εποχή της κατάρρευσης κάθε έννοιας ορθού λόγου να μας παρουσιάζετε λ.χ. την πώληση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων του Κόμματος (που δεν σας ανήκαν) σε offshore ως μια νόμιμη πώληση. Ε! όσο νόμιμη ήταν εκείνη η πώληση άλλο τόσο νόμιμη είναι και η προσμέτρηση στο ΑΕΠ της πορνείας. Άλλωστε στον καπιταλισμό νόμιμη είναι και η πορνεία.
Συγχωρέστε μου το ύφος. Βλέπετε, εσείς μπορείτε να αποκαλείτε του συντρόφους που σας κάνουν κριτική, την οποία δεν μπορείτε να αντικρούσετε, «αμόρφωτους». Σε ό,τι με αφορά, όταν παρατηρώ ότι το κατεξοχήν κόμμα της εργατικής τάξης, ένα κόμμα η ηγεσία και τα στελέχη του οποίου «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» εάν κανείς τολμήσει να το χαρακτηρίσει «μη επαναστατικό, ρεφορμιστικό, μικροαστικό» (στην παρούσα φάση και με όσα βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα στον πραγματικό κόσμο, των πραγματικών ανθρώπων) θα προσπαθώ όπου παρατηρώ ανορθολογικά σχήματα, αντιεπιστημονικές «τεκμηριώσεις» κλπ να τις καταδεικνύω μέσω της ιστοσελίδας της Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας και για όσο καιρό θα πιστεύω πως έχει νόημα.
Καλημέρα σας (07.27 ακριβώς)!

Υστερόγραφο 1: Εάν η ΚΕ του Κόμματος το επιθυμεί, θα μπορούσα να βοηθήσω το τμήμα εξωτερικής πολιτικής καθώς επίσης και το τμήμα στρατηγικού σχεδιασμού ή και το ίδιο το Πολιτικό Γραφείο. Ίσως ακούγονται λιγάκι ματαιόδοξα αυτά που λέω, αλλά τα εννοώ.
Υστερόγραφο 2: Βασικό χαρακτηριστικό της διαλεκτικής σκέψης είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας με την μορφή ερωτήσεων και απαντήσεων. Έτσι, μπορεί κανείς να καταστήσει τον αναγνώστη μέτοχο των όσων γράφει και υποστηρίζει. Κάτι «θολές γενικεύσεις» με «ψεύδο-μαρξιστικές» αναφορές είναι ανούσιες.
Υστερόγραφο 3: Η συνολική ποσότητα αλκοόλ που καταναλώθηκε ήταν ένα ποτηράκι ρακί κι ένα ποτηράκι τσίπουρο. Ο συνδυασμός τους οφείλεται για το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ απόψε το βράδυ (ίσως να φταίει κι ένας απογευματινός καφές). Εάν συνδυάσετε το γεγονός αυτό, με το γεγονός ότι μου αρέσει μια Μαρία αλλά δεν ξέρω πώς να την προσεγγίσω κι έχω αρκετό άγχος, κι αν είναι καθαρό πως αν της πω έστω και προφορικά λίγα από αυτά που γράφω στο παρόν κείμενο τότε ο «σοσιαλισμός των σωμάτων» ούτε στην 3η παρουσία δεν θα έρθει, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει ένα προβληματάκι.
Υστερόγραφο 4: Ελπίζω η ηγεσία του κόμματος να θυμάται μια φράση που της απηύθυνε ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια συναυλία που είχε δοθεί πριν αρκετούς μήνες στον Περισσό και είχε ως εξής (περίπου): «Αφήστε τους νεότερους να σας αμφισβητούν, άλλωστε κι εσείς δεν θα είχατε φτάσει εδώ που είστε εάν δεν είχατε αμφισβητήσει τους προηγούμενους». Εάν η ιστορία των ανθρώπων πήγε στοιχειωδώς μπροστά, είναι διότι ορισμένοι άνθρωποι αμφισβήτησαν τα δοσμένα σχήματα σκέψης και αναπαράστασης της πραγματικότητας.
Με αληθινή εκτίμηση προς όλους τους συντρόφους κομμουνιστές (που παρότι μπορεί να χαλάστηκαν οι καρδιές μας) συνέβαλαν στο να μπορώ να γράφω κείμενα όπως το παραπάνω!
Πέτρος Ιωαννίδης
30 Αυγούστου 2014

 

(*) Brazil, Russia, India, China, (Turkey), South Africa, (Argentina)

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας