Εργατικός Αγώνας

Πρόταση ή ευχές;

Γράφει ο Τάσσος Δορυλαίου

«Κόντρα στο βομβαρδισμό περί «σταθερότητας» και «διαπραγμάτευσης», για τους εργαζόμενους και το λαό το πραγματικό δίλημμα είναι ένα: Θα συνεχίσουν να εγκλωβίζονται ανάμεσα στα κελεύσματα υποταγής στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης για να «μην πάνε χαμένες οι θυσίες» και στις κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα δουν «άσπρη μέρα» από μια κυβερνητική εναλλαγή εντός των τειχών της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων; ‘Η θα γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές των εξελίξεων, δίνοντας ώθηση στην ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος και τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, για ανάκτηση των απωλειών, για να ανοίξει ο δρόμος, ώστε στην εξουσία να έρθει ο ίδιος ο λαός; Προσπάθεια στην οποία πρωτοστατεί το ΚΚΕ με όλες τις δυνάμεις του».

«Με ισχυρό ΚΚΕ παντού, με ενίσχυση του μοναδικού πραγματικού αντιπάλου των μονοπωλίων και της ΕΕ».

Αυτή είναι η «πρόταση» της ηγεσίας του ΚΚΕ (Ριζοσπάστης 11/12)  με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν την επίσπευση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και πιθανότατα, την προκήρυξη εκλογών.

Σε τι συνίσταται η «πρόταση» αυτή; Ας την αναλύσουμε.

  • ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος και συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια να ανοίξει ο δρόμος ώστε στην εξουσία να έρθει ο ίδιος ο λαός.
  • ισχυρό ΚΚΕ παντού.

Τι παρατηρούμε από το πρώτο σκέλος της «πρότασης»; Ότι δεν πρόκειται για πρόταση, αλλά για ευχές, για ευχολόγιο. Να ανασυνταχτεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Να συγκροτηθεί η Λαϊκή Συμμαχία.. Να ανοίξει ο δρόμος, ώστε στην εξουσία να έρθει ο λαός.

Μα για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται η προβολή ενός προγράμματος πάλης, μίας πρότασης που θα δίνει απάντηση στα σημερινά προβλήματα, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Δεν μπορείς σήμερα, σαν κόμμα αρχών, και μετά από 5 χρόνια άγριας λεηλασίας του ελληνικού λαού, να μην παίρνεις θέση για  τις σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ ( να παραμείνουμε ή να διεκδικήσουμε την έξοδο από αυτή;), για το χρέος, για τα μνημόνια, για την ανάγκη  λήψης άμεσων μέτρων ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Και τις απαντήσεις αυτές πρέπει να τις δώσεις σήμερα και όχι αύριο.

Αντί γι’ αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ τι κάνει; Αρνείται να καταθέσει πρόταση διεξόδου από την κρίση που θα απαντά στα σημερινά προβλήματα ( το μέσο για την επίτευξη του στόχου), ενώ εμφανίζει ως «πρόταση» τους στόχους  ενός ανύπαρκτου προγράμματος.  

Τι θέλουμε να πούμε; Η ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος, δεν συνιστά πρόταση. Από μόνη της, ξεκομμένη από το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον παραπέμπει σε ευχή. Δεν απαντά στο ερώτημα, με πιο τρόπο, με πια πολιτική πρόταση θα οδηγηθούμε στην πολυπόθητη ανασύνταξη.

Το σωστό θα ήταν, ο στόχος – γιατί περί στόχου πρόκειται και όχι για πολιτική πρόταση – της ανασύνταξης του λαϊκού κινήματος, να συνδεθεί με ένα άμεσο πρόγραμμα πάλης με προωθημένα και επιθετικά αιτήματα (στην καρδιά των οποίων θα βρίσκεται η απαίτηση της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ) που θα υπηρετεί το στρατηγικό στόχο, πρόγραμμα που θα αποτελέσει τον άξονα πάνω στον οποίο θα  ξεδιπλωθούν οι λαϊκοί αγώνες του σήμερα.

Να ξεκόβεις την τακτική από την στρατηγική, είναι ολέθριο για ένα εργατικό κόμμα και ο πιο ασφαλής δρόμος για να μη φτάσεις ποτέ στην επίτευξη του στρατηγικού σου στόχου, της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Όσο για το σύνθημα «ΚΚΕ παντού», απόρροια της ανατροπής  της διαλεκτικής σχέσης της τακτικής και της στρατηγικής της σοσιαλιστικής επανάστασης, το είχαμε ξανακούσει και πριν λίγο καιρό. Και δεν είχε οδηγήσει στα αναμενόμενα αποτελέσματα. Έτσι ξεκάρφωτο όπως ακούγεται,  χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και ουσία, περισσότερο στον κομματικό πατριωτισμό και στο συναίσθημα του αριστερού ανθρώπου απευθύνεται και σε καμία περίπτωση δεν συνδέεται με την προβολή θετικών στόχων πάλης που θα οδηγήσουν το λαϊκό κίνημα στο νικηφόρο ξέφωτο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Με λίγα λόγια η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, δεν λαμβάνει υπόψη,  αυτό που έλεγε ο Λένιν: «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Αρνείται το συγκεκριμένο (άμεσο πρόγραμμα δράσης) και παραπέμπει στο αφηρημένο (λύση της βασικής αντίθεσης). Αρνείται δηλαδή τη διαλεκτική σχέση συγκεκριμένου – αφηρημένου.

Η άρνηση όμως της διαλεκτικής ανάλυσης, έχει ολέθρια αποτελέσματα για τους αρνητές της.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας