Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες για να φθάσει ο ελληνικός λαός στη σημερινή κατάντια. Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες ήττας, προδοσίας και «λαθών» για να χάσει την εμπιστοσύνη του σε όλα και, κυρίως, στον εαυτό του.
Σήμερα, η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας αργοπεθαίνουν και, ακόμα κι αυτοί που κάπως «την ψευτογλυτώνουν» είναι σχεδόν βέβαιοι ότι θα έρθει και η δική τους ώρα. Όμως, έχουν αδρανοποιηθεί και αρνούνται πεισματικά να κινηθούν. Όσο χειροτερεύουν τα πράγματα, τόσο συσπειρώνονται με ένα παιδιάστικο, «ανεξήγητο» και παράλογο πείσμα γύρω από τους δημίους τους. Όσο περισσότερο κάτι μπορεί να φαίνεται ότι εκφράζει τα συλλογικά συμφέροντά τους, τόσο περισσότερο το θεωρούν ύποπτο.
Αυτό το φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο. Είναι το αποτέλεσμα ελπίδων που χάθηκαν επανειλημμένα, αγώνων που προδόθηκαν επανειλημμένα, θυσιών που επανειλημμένα πήγαν χαμένες. Ακόμα περισσότερο είναι η έλλειψη ή η αδυναμία πολιτικών φορέων να πείσουν και να δώσουν προοπτική.
Χωρίς την ύπαρξη πολιτικού φορέα που εκφράζει τις ιστορικές ανάγκες της εποχής, κατανοεί την φύση και τα αίτια των προβλημάτων, επεξεργάζεται, δημιουργεί σχέδιο δράσης και δίνει προοπτική ποτέ δεν έγινε και ούτε γίνεται τίποτα. Αντίθετα, οι «πληττόμενες μάζες» οι άνθρωποι που καταρρέουν είτε ατομικά σαν μονάδες είτε συλλογικά σαν μέλη της κοινωνίας βυθίζονται όλο και περισσότερο στην απελπισία, την ηττοπάθεια και την μοιρολατρία περιμένοντας, απλώς, το αναπόφευκτο. Η πίστη στον «καλό άρχοντα» που θα τους λύσει τα προβλήματα είναι ψευδαίσθηση και κατά βάθος το ξέρουν. Απλώς, προσπαθούν να «ξορκίσουν το κακό».
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν ειλικρινείς, έντιμες δυνάμεις και προσπάθειες. Πάντοτε υπήρχαν σε κάθε κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό παρά τις ασταμάτητες προσπάθειες της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης να διαστρεβλώσει τις συνειδήσεις και, στην ανάγκη, να εξοντώσει τους φυσικούς φορείς τους. Έτσι υπάρχουν και στην εποχή μας. Δυστυχώς, σήμερα και μέχρι σήμερα, οι έντιμες και ειλικρινείς αυτές προσπάθειες δεν έχουν ευοδωθεί, αφού είτε έπεσαν σε σφάλματα που τους αποστέρησαν την δυνατότητα αποδοχής είτε η φωνή τους είναι αδύναμη και καταπνίγεται είτε και τα δύο.
Σήμερα οι λαοί είναι αποπροσανατολισμένοι, οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε απλές και αδύναμες μονάδες κι αυτό ισχύει όχι μόνο στη τη χώρα μας, αλλά παγκόσμια. Τα συμφέροντα που κυριαρχούν έχουν κυριαρχήσει απόλυτα και ξέροντας την έλλειψη αντίστασης έχουν αποθρασυνθεί.
Η άρχουσα τάξη «δεν» έχει πια το φόβο ενός επαναστατικού κινήματος που θα είχε σαν σκοπό την ανατροπή της και την δημιουργία μιας άλλης, ποιοτικά διαφορετικής κατάστασης. Όμως, αυτό που, κυριολεκτικά τρέμει, είναι η συνεχιζόμενη παγκόσμια ύφεση που είναι αποτέλεσμα της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους, που καθιστά ασύμφορη κάθε επένδυση του υπερσυσσωρευμένου, πλεονάζοντος κεφαλαίου. Με μια λέξη, ο καπιταλισμός έχει αρχίσει να μην μπορεί να λειτουργήσει σαν τέτοιος. Η αστική τάξη ξέρει ότι η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους δεν αναστρέφεται πια μέσα από επενδυτικές πρακτικές και δεν ελέγχονται οι δυνάμεις που την προκαλούν, αφού αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται μέσα στη φύση του κεφαλαίου και είναι αυτές που του έδωσαν την τρομακτική ισχύ που διαθέτει σήμερα. Μόνο που, τώρα, λειτουργούν ενάντιά του.
Είναι αναπόφευκτο. Οι διανοούμενοι της αστικής τάξης ήξεραν αυτή την κατάληξη εδώ και πολλά χρόνια και ήξεραν επίσης ότι δεν μπορούσαν να την αποτρέψουν. Οι μαθητευόμενοι μάγοι είχαν εξαπολύσει δυνάμεις που δεν μπορούσαν να τις ελέγξουν, από τη αρχή ακόμα της εμφάνισής τους.
Αυτή η παγκόσμια κατάσταση σε συνάρτηση με την έλλειψη επαναστατικού κινήματος δημιουργεί εφιαλτική προοπτική για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αφού η κυρίαρχη τάξη δεν κινδυνεύει με ανατροπή των σημερινών σχέσεων παραγωγής, θα καταφύγει σε κάθε τρόπο και σε κάθε μέσον που θα της δώσει την δυνατότητα να συνεχίσει την, χυδαία και επιζήμια για το ανθρώπινο είδος, ύπαρξή της. Αυτή ξέρει και είναι αδίστακτη. Χρησιμοποιεί συνεχώς την πρόκληση καταστροφής σε μικρή ή μεγαλύτερη κλίμακα, το έχει κάνει με ολοκληρωτικό τρόπο δυο φορές και, σήμερα έχει ασύγκριτα ισχυρότερα μέσα στη διάθεσή της. Αν τα σχέδιά της πραγματοποιηθούν γι άλλη μια φορά, το καθαρτήριο του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά.
Ο χρόνος τρέχει. Δυνάμεις που να έχουν ΚΑΙ την θέληση ΚΑΙ την δύναμη να αντιστρέψουν την προγραμματισμένη πορεία μέσα στα εναπομείναντα στενά χρονικά περιθώρια δεν φαίνεται να υπάρχουν.
Όμως μέσα στην σημερινή πραγματικότητα, ακόμα και η ύπαρξη ανθρώπων που απεχθάνονται αυτά τα σχέδια, ονειρεύονται μια άλλη πραγματικότητα και προσπαθούν να υλοποιήσουν αυτά τους τα όνειρα με πρακτικά, πολιτικά μέσα, είναι νίκη. Δείχνει ότι η ιστορική κίνηση αρνείται να σταματήσει και δεν σταματά ποτέ, με τίποτα, ότι κι αν γίνει. Απλώς κινείται στον δικό της χρόνο που είναι πολύ πιο αργός από το δικό μας χρόνο, τον χρόνο των βραχύβιων όντων.
Κάποιος έγραψε ότι, ακόμα κι αν η γη καταστραφεί ολοσχερώς, ακόμα κι αν γίνει μια κόλαση που θα βράζει για εκατό χιλιάδες χρόνια, πάλι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα γεννήσουν τη ζωή, πάλι θα δημιουργηθεί ο Άνθρωπος, πάλι θα ξεκινήσει η πορεία όπου, στο τέλος της, θα γίνει το πέρασμα από το Βασίλειο της Ανάγκης στο Βασίλειο της Ελευθερίας, το πέρασμα από την Προϊστορία του Ανθρώπου στην Ιστορία του και η έφοδός του στους Γαλαξίες. Η νομοτέλεια δεν ηττάται.
Πηγή: stontoixo.com
