«Έζησα μες στη ματαιότητα και πάνω στον Ωκεανό… Όμως, ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν πραγματοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα. Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν εσύ αφήνεις έξω από την πόρτα μας ένα μικρό γιασεμί…»
Τάσος Λειβαδίτης-Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα (1987)
Σάββατο πρωί. Τα αποτελέσματα των Πανελληνίων αναρτήθηκαν χτες στα σχολεία. Η ζωή κάνει τους κύκλους της. Κάθε χρόνο χιλιάδες παιδιά διαγωνίζονται για μια θέση στη «Γη της Επαγγελίας» . Γιατί κάπως έτσι μοιάζει η εισαγωγή σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ ,όποιο και όπου και αν είναι αυτό. Μέχρι βέβαια να ολοκληρωθούν οι σπουδές και να διαπιστώσουν οι νέοι ότι τα όνειρά τους μάλλον κρύβονται κάπου αλλού.
Στην αρχή της χρονιάς σε μια χαλαρή συζήτηση με τους μαθητές διαπίστωνα όχι μόνο ότι είναι πιεσμένοι, αλλά ότι αντιλαμβάνονται πλήρως τον φαύλο κύκλο στον οποίο είναι μπλεγμένοι. Δεν μπορούν να μη δώσουν Πανελλήνιες. Είναι κοινωνικό «έγκλημα». Όλοι οι γονείς ξοδεύουν μεγάλα ποσά για να μπορέσουν τα παιδιά τους να εισαχθούν κάπου. Οπουδήποτε. Αρκεί να πουν στη γειτόνισσα, στη συνάδελφο, στη γιαγιά, στη θεία ότι το παιδί «πέτυχε». Φυσικά, έχει πετύχει κάτι που ούτε καν το επιθυμούσε ή το φανταζόταν. Αλλά τι σημασία έχει να ακολουθήσει κανείς τα προσωπικά του θέλω; Πολλά παιδιά γνωρίζουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Όμως οι γονείς, τα φροντιστήρια, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα τους πιέζει να στοχεύσουν στην πιο υψηλόβαθμη σχολή. Όχι σε αυτή που τους αρέσει ή στο κάτω κάτω σε αυτή που ανταποκρίνεται στις δυνατότητές τους.
Γι αυτό μετά τα αποτελέσματα σε πολλά σπίτια επικρατεί μια μουδιασμένη χαρά. Ή μια συγκαλυμμένη απογοήτευση (στις καλύτερες περιπτώσεις). Γιατί έχουν σκορπιστεί χρήματα, έχουν διανυθεί χιλιόμετρα και έχουν δαπανηθεί ώρες που οι γονείς τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο. Οπότε τώρα θέλουν την «ανταμοιβή» τους. Και κάπως έτσι αναπαράγουμε μια κοινωνία χωρίς όνειρα, χωρίς άτομα που να γνωρίζουν ποιες είναι οι ανάγκες τους, αλλά με υπερβολικές συχνά φιλοδοξίες που, όταν δεν ικανοποιούνται, τρέπονται σε θυμό, αγανάκτηση ,αλλά ποτέ σε προσωπική αυτογνωσία ή προσπάθεια για αυτοβελτίωση. Προετοιμάζουμε πολίτες με αδυναμία να εστιάσουν στις κλίσεις του και να τις αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άρα, άτομα χωρίς έμπνευση ή οράματα. Γενικεύεις, θα μου πει κάποιος. Μακάρι, θα σας πω εγώ. Αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και γίνεται κανείς ό, τι και όπως τον εκπαιδεύσεις.
Η συνηθισμένη ανασκόπηση της χρονιάς μοιάζει όλο αυτό το παραλήρημά μου. Περισσότερο όμως είναι μια σκέψη πάνω στις δηλώσεις του υπουργού μας κ. Φίλη για την επιτυχία των Πανελληνίων. Προσωπικά, με τρομάζει το γεγονός ότι θεωρείται επιτυχία η διεξαγωγή τους , που πλέον είναι μια συνηθισμένη ρουτίνα. Που χρειάζονται τόσες κενές και ανούσιες δηλώσεις για κάτι τόσο πρακτικό και τεχνοκρατικό. Όχι, δεν αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία. Πειράζει; Κατανοώ πόσο συνυφασμένη είναι η διαδικασία με τις επιδιώξεις και τα όνειρα τόσων οικογενειών, αλλά δεν μου αρέσουν οι δηλώσεις από τον ίδιο τον υπουργό. «Σα μια βαρυσήμαντην είδησι» ανακοινώνεται με τόση σπουδαιότητα και επισημότητα. Ενώ τόσα ζητήματα ανακύπτουν κάθε χρόνο για την ωφελιμότητά των εξετάσεων, για το δυσβάσταχτο ψυχολογικό, αλλά και οικονομικό φορτίο με το οποίο επιβαρύνονται παιδιά και γονείς, για τον ιδεολογικό προσανατολισμό με τον οποίο βαπτίζουν τους νέους μας. Αυτά μπορεί κάποιος να τα αναλύσει;
«Μπορούμε να τα βγάλουμε μ’ αυτούς,
οι Καππαδόκες; Γένεται ποτέ;
Είναι να μετρηθούμε τώρα με τες λεγεώνες;
Θεοί μεγάλοι, της Aσίας προστάται, βοηθήστε μας»
Αγγελική Γεωργοτά, Φιλόλογος, Κέρκυρα
Πηγή: alfavita.gr
