Η τελευταία πράξη του δράματος ολοκληρώθηκε με το πέρασμα των τραπεζών υπό την εποπτεία και τον έλεγχο των Βρυξελών και του Βερολίνου. Τράπεζες, τις οποίες είχε χρυσοπληρώσει ο ελληνικός λαός με τις περιβόητες ανακεφαλαιοποιήσεις, που ξεκίνησαν το 2007 (κυβέρνηση ΝΔ όπου και διατέθηκαν τα πρώτα 28 δις. ευρώ υπό μορφή μετρητών, εγγυήσεων, αγοράς μετατρέψιμων μετοχών) για να ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια πολλές δεκάδες δις, ως μέτρα στήριξης του βαριά άρρωστου και ημιθανούς τραπεζικού κεφαλαίου.
Τι είχε προηγηθεί;
- Το πέρασμα του ελέγχου της Στατιστικής Υπηρεσίας στις Βρυξέλες – Βερολίνο (επίσης).
- Ακολούθησε η παράδοση του υπουργείου Οικονομικών (δημιουργία «ανεξάρτητης» Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων).
- Η δημιουργία του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο θα λειτουργεί για 99 χρόνια (αγγλοσαξωνικό ορόσημο) και θα διαχειρίζεται τα έσοδα από την ιδιωτικοποίηση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας (πρώην ΔΕΚΟ, ακίνητα, συμμετοχές κλπ).
- Είναι περιττό βέβαια να πούμε, ότι το σύνολο των μηχανισμών που αφορά τη λειτουργία των «Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης», βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο των Βρυξελών.
Και αυτά αφορούν μόνο την οικονομική αφαίμαξη της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν λάβουμε επίσης υπόψη ότι:
- Στη χώρα λειτουργεί η ΝΑΤΟϊκή βάση της Σούδας, την οποία οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν σαν ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές τους επιδρομές στις χώρες της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της Μαύρης Θάλασσας, ενώ, μέσω των πανίσχυρων μηχανημάτων παρακολούθησης που έχουν εγκαταστήσει, ασκούν κατασκοπία σε μία ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων, θέτοντας υπό στενή παρακολούθηση χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης, μη εξαιρουμένης και της Ρωσίας.
- Την υπαγωγή του ελληνικού στρατού στα ΝΑΤΟικά επιτελεία, τα οποία ασκούν άμεσο και ολοκληρωτικό έλεγχο στη δομή, τον εξοπλισμό και την επιχειρησιακή ικανότητα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Μετά και την πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, γίνεται κατανοητό, ότι η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στους νέους ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς κατά της Ρωσίας ( σε πρώτη φάση) με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα συμφέροντα της χώρας και την παγκόσμια ασφάλεια.
- Είναι παγκοίνως γνωστός ο παρεμβατικός ρόλος του αμερικανικού παράγοντα στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις και στη διαμόρφωση των διεθνών σχέσεων της χώρας. Από το 1945, όταν και έγινε αλλαγή φρουράς (οι Εγγλέζοι παρέδωσαν τα ηνία στους Αμερικάνους), δεν υπήρξε – και δεν υπάρχει – ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν είχε – και δεν έχει – την συγκατάθεση και την έγκριση της αμερικανικής πρεσβείας. Εξαίρεση δεν αποτέλεσε ούτε η κυβέρνηση της «ΠρώτηΦοράΑριστερά». Η επίσκεψη Τσίπρα στο Τέξας, απλώς επισημοποίησε τις «ειδικές σχέσεις» του κόμματος αυτού και της ηγετικής του ομάδας με τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος και έδωσε το «Ok» για την εμπλοκή του σε κυβερνητικούς ρόλους.
Τι θέλουμε να καταδείξουμε με όλες αυτές τις επισημάνσεις;
Τίποτα πιο απλό, από το ότι η Ελλάδα – ειδικά την περίοδο της κρίσης – είναι ένα άθλιο προτεκτοράτο, αγκιστρωμένο σαν το ψάρι στο καμάκι των ιμπεριαλιστικών κέντρων της Δύσης.
Και για να θέσουμε σε περισσότερο πολιτική βάση το όλο θέμα, η σημερινή Ελλάδα, δεν είναι απλώς πολιτικά – στρατιωτικά – οικονομικά εξαρτημένη από το δυτικό ιμπεριαλισμό, αλλά αποτελεί χώρα πρότυπο πολιτικοοικονομικής – στρατιωτικής εξάρτησης. Μία χώρα που οι δυτικοί ιμπεριαλιστές της τα έχουν πάρει όλα, δεν της έχουν αφήσει απολύτως τίποτα, και μοιάζει, όσο ποτέ άλλοτε, με ένα άδειο πουκάμισο.
Από τα συμφραζόμενα προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι, όχι μόνο θέμα Εθνικής Ανεξαρτησίας υφίσταται, αλλά και θέμα – με την τυπική και ουσιαστική έννοια της λέξης – εθνικής κυριαρχίας. Η χώρα, ως έθνος κράτος, δεν ελέγχει πλέον τίποτα. Η οικονομία της βρίσκεται υπό τον άμεσο και ασφυκτικό έλεγχο του Βερολίνου, ο στρατός και οι άλλοι κατασταλτικοί μηχανισμοί ελέγχονται από το ΝΑΤΟ και τους αμερικάνους, το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, τελεί υπό την έγκριση της αμερικανικής πρεσβείας.
Η «αντίδραση» της αστικής τάξης
Είναι τέτοια η φρενίτιδα της καταλήστεψης και λεηλασίας ό,τι ζωντανού και σημαντικού υπάρχει σε αυτή τη χώρα από το δυτικό ιμπεριαλισμό, ώστε ακόμα και η υπάκουη, δυτικόφιλη και συνειδητά εξαρτημένη αστική τάξη να έχει θορυβηθεί.
Σε άρθρο παρέμβασης, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Μαλούχος, από τις στήλες του ηλεκτρονικού «Βήματος» στις 22/7 επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Υπό την κυβέρνηση του «αριστερού» Τσίπρα και του «πατριώτη» Καμένου, η Ελλάδα αλλάζει πλέον χέρια: η διαδικασία απώλειας κάθε εθνικής κυριαρχίας και κάθε, έστω και περιορισμένης, δυνατότητας της χώρας να έχει ένα λόγο στη μοίρα της, πλέον εξαλείφεται. Απλώς, δεν υπάρχει πια».
«Σταδιακά, η κυριαρχία άρχισε να συρρικνώνεται όλο και περισσότερο».
«Σήμερα, η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με τον πιο πικρό και σκληρό για την Ελλάδα τρόπο: οι τράπεζες (τις οποίες η πτωχευμένη Ελλάδα πολλάκις πλήρωσε χρυσάφι) χάνονται, όπως χάνονται και οι ΔΕΚΟ, αλλά και κάθε τι άλλο υπάρχει σε αυτή τη χώρα που μπορεί να αξίζει και το οποίο το μνημόνιο Τσίπρα – Καμένου έχει πλέον θέσει υπό τον έλεγχο ενός ΤΑΙΠΕΔ που επίσης αποκτά πια ξένη διοίκηση».
«Με άλλα λόγια, η Ελλάδα είναι πλέον μόνον κατ’ όνομα χώρα. Κατ’ ουσίαν, τα πάντα βρίσκονται πια σε άλλα χέρια…».
«Πρόκειται για δήθεν «ηγέτες» – οι Τσίπρας – Καμένος – που αν δεν είχαν πολιτευθεί με αυτόν τον ανεύθυνο, ψευδεπίγραφο, ύπουλο και εχθρικό για τον τόπο τρόπο προκειμένου να υφαρπάξουν και να διατηρήσουν την εξουσία, παραδίδοντας κυριολεκτικά τα πάντα, ασφαλώς και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτή η οριστική, άνευ όρων πλήρης παράδοση που θα ήταν νοητή μόνον έπειτα από συντριπτική ήττα, έπειτα από πόλεμο – και ίσως ούτε καν τότε».
«Θεωρίες» δανεισμένες από το οπλοστάσιο του ιμπεριαλισμού
Όταν ακόμα και η αστική τάξη της χώρας, η οποία έχει αναγορεύσει το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε εθνική και…πατριωτική υπόθεση, «εξεγείρεται» για την απίστευτη λεηλασία που συντελείται μπροστά στα μάτια της – στην προκειμένη περίπτωση της ταιριάζει γάντι ο ρόλος της προδομένης – ανεπίσημης έστω – ερωμένης – και «τολμά» και μιλάει «για κυριαρχία που συρρικνώνεται», ή ότι «Η Ελλάδα είναι πλέον κατ΄ όνομα χώρα», σε τι αποσκοπούν οι «αριστερές» και «κομμουνιστικές» θεωρίες για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» και «ιμπεριαλιστική πυραμίδα». «Θεωρίες» οι οποίες αμφισβητούν ευθέως την λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό… το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από μια χούφτα ισχυρές χώρες…
Ποιον εξυπηρετεί τελικά η σύγχυση που δημιουργούν τέτοιες απόψεις για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα; Είναι εξόφθαλμο και προφανές, ότι τέτοιες «θεωρητικές» προσεγγίσεις, δικαιώνουν, δικαιολογούν και εξιλεώνουν τον βάρβαρο ρόλο του δυτικού ιμπεριαλισμού στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας, ειδικά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Πρόκειται για «θεωρίες» δανεισμένες από το ιμπεριαλιστικό οπλοστάσιο, οι οποίες στρέφονται ευθέως κατά του λαϊκού κινήματος. Η υπονόμευση του άλλοτε ακμαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της χώρας, σε περίοδο όξυνσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, αποτελεί την καλύτερη ίσως απόδειξη, για το πόσο επιζήμιες και καταστροφικές αποδεικνύονται οι «θεωρητικές» αυτές προσεγγίσεις για τον λαϊκό παράγοντα.
Όσο για τις κατηγορίες που ακούγονται, ότι οι απόψεις περί εξαρτημένης χώρας, αφήνουν στο απυρόβλητο την εγχώρια αστική τάξη, μάλλον είναι ανάξιες σχολιασμού. Η αστική τάξη της Ελλάδας, ήταν και παραμένει δυτικόφιλη, φιλοϊμπεριαλιστική και συνειδητά εξαρτημένη, επειδή αυτό της υπαγορεύει η ταξική της συνείδηση, τα ταξικά της συμφέροντα. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι χωρίς την βάρβαρη, ιταμή και απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση που εκδηλώθηκε τη δεκαετία του 40, η ίδια θα είχε χάσει την εξουσία. Όπως επίσης γνωρίζει, ότι, χωρίς τα ιμπεριαλιστικά δεκανίκια, δεν θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία – την όποια εξουσία από τα περισσέματα που της επέτρεπε να καρπωθεί ο ξένος παράγοντας – τις επόμενες δεκαετίες. Δεν θα μπορούσε να αποφύγει το μοιραίο. Γιατί λαός θα είχε κλείσει οριστικά τους λογαριασμούς που είχε [και έχει] μαζί της. Θα την είχε πετάξει στα αζήτητα της ιστορίας. Εκεί που δικαιωματικά ανήκει, σαν παρηκμασμένη και ιστορικά ξεπερασμένη κοινωνική τάξη.
