Εργατικός Αγώνας

Ο δάσκαλος, ο δάσκαλος, αυτός ο σαρδανάπαλος;

Της Ελένης Μπαρμπαλιά.

Βούιξε το διαδίκτυο και οι πρωϊνάδικες εκπομπές για το περιστατικό ρατσιστικής συμπεριφοράς σε μαθήτρια σχολείου της Βόρειας Ελλάδας, το οποίο καταγγέλθηκε στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ).

Και το δημοσίευμα, που αναπαράχθηκε πολλαπλώς, αναφέρει: «σύμφωνα με τους γονείς, συγκεκριμένος εκπαιδευτικός λειτουργός με εξαιρετικά δηκτικό τόνο εξανάγκασε μαθήτρια να αποχωρήσει από τη σχολική αίθουσα προκειμένου να ελέγξει την τιμή του σακχάρου ή να λάβει την ενέσιμη ινσουλίνη. Η δικαιολογία για αυτήν την απαράδεκτη συμπεριφορά που φαίνεται να επικαλέστηκε ο εκπαιδευτικός είναι ότι “η μέτρηση του σακχάρου ή η χορήγηση ινσουλίνης σε κοινό χώρο αποσπά την προσοχή των παιδιών και τα ωθεί στα ναρκωτικά!!!”».

Και αναρωτιέται λοιπόν ο συντάκτης του δημοσιεύματος, μην παραλείποντας να μπει στην θέση του κατήγορου, «γιατί ο εκπαιδευτικός δεν γνωρίζει, ενώ όφειλε -προσοχή, σε προσωπικό επίπεδο- ότι η μέτρηση του σακχάρου αίματος και η χορήγηση της ινσουλίνης είναι ζήτημα ζωής για τους πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη και τέτοιες συμπεριφορές όχι μόνο στεναχωρούν τη μαθήτρια αλλά και την περιθωριοποιούν από την μαθητική κοινότητα».

Η υποκρισία περισσεύει σε μία κοινωνία που το εκπαιδευτικό της σύστημα προετοιμάζει αμόρφωτους πολίτες να γίνουν εξειδικευμένοι εργάτες στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Ο μέσος αναγνώστης προχωρά στο ξέσκισμα του δασκάλου που έχει ήδη εκπαιδευτεί από ένα σύστημα, το οποίο δεκαετίες τώρα κλείνει την πόρτα του σε χιλιάδες μαθητές με βαριές αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις. Ένα σύστημα, εντός του οποίου δάσκαλοι και κυρίως εκπαιδευτικοί υπό μορφή πασαλείμματος γνωρίζουν την παιδαγωγική.

Στο απυρόβλητο λοιπόν οι πολιτικές ηγεσίες των υπουργείων Παιδείας και Υγείας που διαχρονικά κωφεύουν στο αίτημα των σωματείων και συλλόγων ατόμων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις να ενταχθεί από τις μικρές ηλικίες μάθημα σχετικό με την υγεία-αναπηρία-χρόνια πάθηση και τη δωρεά αίματος, ιστών, οργάνων και σώματος. Ο πολιτισμός δεν αφορά ένα σύστημα που επιμένει να διδάσκει τα παιδιά μας τη γνωστή ρήση «αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα».


Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ της 23ης Οκτώβρη 2016

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας