Εργατικός Αγώνας

Το Κυπριακό στο δια ταύτα

Του Στέλιου Στυλιανού.

Γίνεται κάθε μέρα πιο ξεκάθαρο πως το Κυπριακό μπαίνει σε μια τελική ευθεία στις αρχές του νέου έτους με τη συνάντηση των ηγετών στη Γενεύη και την πολυεθνική διάσκεψη της 12ης του Γενάρη.

Έχει συμφωνηθεί στον ενδοκυπριακό διάλογο η πλειοψηφία των εσωτερικών πτυχών και απομένουν τα δύσκολα διεθνή ζητήματα, οι εγγυήσεις της εφαρμογής της λύσης και το χρονοδιάγραμμα αποστρατικοποίησης. Τα κεφάλαια που απομένουν κρύβουν παγίδες και είναι ικανά να ανατρέψουν το καλό κλίμα και την προοπτική.

Παρά τις γνωστές δυσκολίες, η Αριστερά των δύο κοινοτήτων, όλες οι ταξικές κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, δεκάδες οργανώσεις και κινήματα του διεθνιστικού χώρου, σύσσωμες οι προοδευτικές συνδικαλιστικές πλατφόρμες ε/κ και τ/κ και σε ευρύ μάλιστα συντονισμό, υποστηρίζουν τη διαδικασία λύσης, διοργανώνουν εκδηλώσεις στήριξης και προτρέπουν από κοινού τους δύο ηγέτες να αδράξουν την ευκαιρία.

Αυτή η ευκαιρία είναι πραγματικά δυσεύρετη. Το παράθυρο τελικής επίλυσης του Κυπριακού ανοίχτηκε ξανά με την εκλογή Ακιντζί στην ηγεσία της τ/κ κοινότητας το 2015 και συνδυάζεται πλέον με τη γενικότερη ρευστότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και με τα ρήγματα και τις επανατοποθετήσεις που παρατηρούνται στους κόλπους της δυτικής συμμαχίας.

Από τη στιγμή που δεν φαίνεται να μπαίνει στο τραπέζι οποιαδήποτε πρόταση που να συνδέει τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΝΑΤΟ ή το «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» ( PfP) στα πλαίσια του κεφαλαίου των εγγυήσεων, ο προοδευτικός κόσμος της Κύπρου δεν βρίσκει σημαντικούς λόγους να εναντιωθεί στα αποτελέσματα των συνομιλιών Αναστασιάδη-Ακιντζί.

Αντίθετα, το υλικό που προκύπτει από τις συγκλίσεις στα μέχρι τώρα συμφωνημένα κεφάλαια είναι ελπιδοφόρο και ενισχύει τις προσπάθειες του κινήματος επαναπροσέγγισης και επανένωσης.

Μυθοπλασίες τα περί «διχοτομικού σχεδίου»

Μια λύση στη βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και του ενδοκυπριακού διαλόγου, το σχέδιο λύσης που προκύπτει από τις συνομιλίες που ξεκίνησαν το 2008 από τους Δημήτρη Χριστόφια και Μεχμέτ Αλί Ταλάτ (χώλαιναν ουσιαστικά επί Έρογλου από το 2010 μέχρι το 2015) και που κορυφώνονται τώρα με τους Αναστασιάδη και Ακιντζί, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να χαρακτηρίζεται ως «ξεπούλημα», «διχοτόμηση», «υποταγή» και όλα τα συναφή που λέγονται και γράφονται, δυστυχώς και σε αριστερά μίντια του ελληνικού χώρου.

Η βάση λύσης πάνω την οποία διεξάγονται οι συνομιλίες για το Κυπριακό από το 1977, σίγουρα δεν είναι πιο διχοτομική από την κατοχική πραγματικότητα. Ο τόπος, αν συμφωνηθεί ένα σχέδιο λύσης και περάσει από τα χωριστά δημοψηφίσματα, θα απελευθερωθεί από τα στρατεύματα κατοχής και θα επανενωθεί με σημαντικές εδαφικές και πληθυσμιακές αναπροσαρμογές, ως δικοινοτική ομοσπονδία.

Οι νόμιμοι κάτοικοι των δύο πολιτειών θα είναι κάτοχοι κοινής ιθαγένειας ενώ ε/κ και τ/κ πολιτεία θα έχουν κοινή εξωτερική εκπροσώπηση. Θα ισχύουν οι βασικές ελευθερίες, θα απαγορεύεται η απόσχιση ή η ένωση με άλλο κράτος, η χώρα θα παραμείνει εκτός του ΝΑΤΟ. Τα φλέγοντα ζητήματα είναι αυτά που απομένουν και αφορούν κυρίως το σύστημα ασφάλειας και συμμαχιών που τελικά θα υιοθετηθεί.

«Κόκκινη γραμμή» για την Αριστερά, ειδικότερα για το ΑΚΕΛ και τις φιλοκομμουνιστικές οργανώσεις των τ/κ, είναι η ανεξαρτησία της Ενωμένης Κύπρου, η κατάργηση των δικαιωμάτων επέμβασης, η παραμονή έξω από ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές συμμαχίες και οι ίσες αποστάσεις από τους μεγάλους περιφερειακούς παίκτες, παρά την αντιδραστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έξω από το ΝΑΤΟ και με την ΕΕ να αδυνατεί, ευτυχώς, να πείθει για τη βιωσιμότητά της, μένει ανοιχτός ο δρόμος για τον εκδημοκρατισμό και την κοινωνική απελευθέρωση, δίνοντας προοπτική στους αγώνες του ενωμένου κι αδιαίρετου λαϊκού κινήματος ε/κ και τ/κυπρίων .

Και οι «επισκέπτες εξ Ελλάδος»

Οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, με τους οπαδούς της διχοτόμησης να κτυπάνε στην κυριολεξία τα ρέστα τους αφού αντιλαμβάνονται πως ο δρόμος για μια κοινά αποδεχτή διευθέτηση ίσως να μην είναι αδιάβατος τελικά.

Ένας τέτοιος διχοτομιστής μας κατέβηκε στην Κύπρο τις προάλλες, ως βασικός ομιλητής στο μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου, εν ονόματι Άγγελος Συρίγος, καθηγητής της Παντείου και σύμβουλος των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.

Ο καθηγητής, ως γνήσιος «καλαμαράς» (σ.σ. μορφωμένος, δάσκαλος), πρότεινε στους ιθαγενείς να επιλέξουν την συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης και να διακόψουν τις συνομιλίες. Ο κ. Συρίγος είδε μάλιστα και θετικά στοιχεία σε μια πιθανή προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία, αφού έτσι, δήθεν, θα συνομιλούσαμε κατευθείαν με την Άγκυρα για το μέλλον της Κύπρου αντί να «βαυκαλιζόμαστε πως συνομιλούμε με τους Τ/κ» και πως «τυχόν ενσωμάτωση θα μας οδηγήσει να αντικρούσουμε κατάματα την πραγματικότητα».  

Φαιδρότητες στο τετράγωνο. Με τους όρους του σχεδίου που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι των συνομιλιών, η πληθυσμιακή αναλογία θα μένει για πάντα σταθερή 4 προς 1 υπέρ της ε/κ κοινότητας, ενώ σε περίπτωση προσάρτησης ή ειδικής σχέσης κατεχομένων-Τουρκίας, η εισροή μη Κυπρίων θα είναι ανεξέλεγκτη, απειλώντας κατ’ επέκταση μόνιμα και το νόμιμο κράτος στο νότο αφού πρώτα τσακίσει την τουρκοκυπριακή αντίσταση.

Ως αντίδραση, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης κάλεσε τους «επισκέπτες εξ Ελλάδος» να αντιληφθούν πως οι κύπριοι έχουν τον πρώτο λόγο στις υποθέσεις τους. «Εμείς χάσαμε τα εδάφη μας και όχι οι διάφοροι που μιλούν καθ’ έδρας» υπογράμμισε, υποδεικνύοντας με νόημα πως η άλλη επιλογή για αλλαγή του statusquoείναι η βία, κάτι που δεν φαίνεται να προτείνεται ακόμα από το απορριπτικό, φανερά ή συγκεκαλυμμένα εθνικιστικό, στρατόπεδο.

Η Κύπρος έχει τις δικές τις γεωπολιτικές σταθερές και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρείται «χαμένη πατρίδα» για κανένα άλλο λαό εκτός από τον ίδιο τον κυπριακό, τους ελληνόφωνους και τους τουρκόφωνους κύπριους που για να ικανοποιηθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή έπρεπε να διαχωριστούν για μισό αιώνα και να υπόκεινται τη στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας αλλά και το πατρονάρισμα διάφορων ελληνικών κύκλων, ενίοτε και κυβερνητικών, προς τη διατήρησή της.

Αν ήταν αριστερός ο κύπριος ηγέτης που θα έλεγε στους «επισκέπτες εξ Ελλάδος» κάτι που θα μεθερμηνευόταν λαϊκά ως «να κοιτάνε τη δουλειά τους» και να αφήσουν τις κυπριακές υποθέσεις στους κυπρίους που τις ζουν και τις γνωρίζουν καλύτερα, θα ήταν ήδη πιθανότατα στημένος στο μιντιακό και πολιτικό απόσπασμα Ελλάδας και Κύπρου.

Όταν κάτι τέτοιο όμως λέγεται από το φυσικό ηγέτη της «όλα μπλε» παράταξης του τόπου, αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία στην ιστορική καταγραφή της πορείας προς την ανεξαρτησία της ελληνοκυπριακής κοινότητας και της Κύπρου στο σύνολό της. Μιας ανεξαρτησίας που αφορά σίγουρα και την Ελλάδα και όχι μόνο την Τουρκία.

 

Ο Στέλιος Στυλιανού είναι μέλος της Συντακτικής Ομάδας της εβδομαδιαίας Κυπριακής εφημερίδας «Γνώμη» (http://gnomionline.com.cy/).

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας