Το Κυπριακό πρόβλημα μπαίνει σε νέα φάση ενόψει της διάσκεψης της Γενεύης. Καθώς εξελίσσεται η –έτσι κι αλλιώς- σημαντική αυτή διάσκεψη είναι σκόπιμο να γνωρίζει ο αναγνώστης τις απόψεις και τις θέσεις των Κυπριακών κομμάτων. Ο Εργατικός Αγώνας αναδημοσιεύει τρία άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή». Τα υπογράφουν ο Αβέρωφ Νεοφύτου, πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ), ο Άντρος Κυπριανού, γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ) και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗΚΟ). Τα αναδημοσιεύουμε χωρίς δικά μας σχόλια:
Ενώπιοι ενωπίοις με την Τουρκία
του Αβέρωφ Νεοφύτου.
Παραμονές της διάσκεψης για την Κύπρο στη Γενεύη, καλό είναι να ανασκοπήσουμε τις πραγματικές επιδιώξεις του κυπριακού Ελληνισμού και του Ελληνισμού ευρύτερα. Διότι, εάν αυτό στο οποίο στοχεύουμε είναι η διατήρηση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων, τότε, όντως, οι εξελίξεις δεν μπορούν να είναι παρά αποκλειστικά ανησυχητικές. Αυτό για όσους τρομοκρατεί κάθε προοπτική προόδου και εφησυχάζει κάθε παγίωση της στασιμότητας, προσδίδοντάς της μάλιστα χαρακτηριστικά εθνικής επιτυχίας.
Είναι όμως η διατήρηση του στάτους κβο μια εφικτή επιδίωξη; Κατηγορηματικά όχι, κατά τη γνώμη μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ουτοπία. Η σημερινή προσωρινότητα δεν μπορεί να αντέξει στον χρόνο. Εάν, από την άλλη, ο στόχος μας είναι να αποκτήσει για πρώτη φορά η Κύπρος ουσιαστική ανεξαρτησία, απαλλαγμένη από εγγυητές – προστάτες, και ο Ελληνισμός γενικότερα να επιδιώξει την αξιοποίηση των νέων ευκαιριών που έχει μπροστά του, τότε η Γενεύη, μαζί με τους κινδύνους που προφανώς εμπεριέχει, προσφέρει και ελπίδες.
Η λύση του Κυπριακού προϋποθέτει κάποια βασικά συστατικά, απαραίτητα για να γίνει αποδεκτή και –κυρίως– για να αντέξει στον χρόνο. Στοιχεία που έλειπαν από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και από σχέδια που παρουσιάστηκαν στο παρελθόν, όπως το ευρωπαϊκό κεκτημένο, η πλήρης εφαρμογή των ελευθεριών, οι μηχανισμοί επίλυσης αδιεξόδων, η προοπτική ενός κράτους χωρίς την επικυριαρχία εγγυητών και ξένων στρατών.
Αυτό που μας λείπει πραγματικά είναι η γνώση των πραγματικών προθέσεων της Τουρκίας, που έμαθε να κρύβεται πίσω από την τουρκοκυπριακή κοινότητα διατηρώντας τα χαρτιά της, εν πολλοίς, κλειστά. Στη Γενεύη, θα είναι η πρώτη φορά που Τουρκία και Κύπρος θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι από το 1974. Εκεί, η Τουρκία θα πρέπει επιτέλους να τοποθετηθεί πάνω στην ουσία του Κυπριακού.
Τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία τον τελευταίο καιρό προβληματίζουν. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις, οι πολιτικές δολοφονίες, αλλά και οι διώξεις πολιτικών αντιπάλων, η Συρία και οι Κούρδοι, η προσπάθεια για αλλαγή του Συντάγματος με τη συνεργασία της Ακροδεξιάς, η ύφεση στην τουρκική οικονομία, η ενεργειακή πρόκληση, αλλά και οι έντονα μεταβαλλόμενες σχέσεις της με τη Δύση, την Ευρώπη και τη Ρωσία, δημιουργούν ένα έντονα πιεστικό πλέγμα, που αφήνει στον Τούρκο πρόεδρο ουσιαστικά δύο επιλογές: είτε θα περιχαρακωθεί και θα προστρέξει στην προσφιλή τουρκική τακτική της εξαγωγής των εσωτερικών προβλημάτων προς τα έξω, που πάντα έχει στόχο και τον Ελληνισμό, είτε θα αναθεωρήσει συθέμελα μια στρατηγική που μόνο ζημιές και απομόνωση έφερε στη χώρα του και στις επιδιώξεις της.
Κύπρος και Ελλάδα οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για το πρώτο και να ελπίζουμε για το δεύτερο ενδεχόμενο. Διότι –επί της ουσίας– στο δεύτερο ενδεχόμενο δεν θα υπάρχουν ηττημένοι αλλά μόνο νικητές.
Το όραμά μας δεν είναι η μισή, αλλά η ενωμένη Κύπρος. Η Κύπρος που θα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή και παράγοντα ενδυνάμωσης της σύνδεσης μεταξύ Ε.Ε., Νοτιοανατολικής Μεσογείου και Μ. Ανατολής. Που θα μας επιτρέψει να απελευθερώσουμε τις δυνατότητες της χώρας μας σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας για όλους τους πολίτες της.
Να μεγιστοποιήσουμε τις προοπτικές
του Άντρου Κυπριανού.
Καθώς πηγαίνουμε στη Γενεύη η Κύπρος έχει μπροστά της πολλά προβλήματα και λιγότερες προοπτικές. Προοπτικές που περιορίζονται ακόμα περισσότερο λόγω των προβλημάτων στην ευρύτερη περιοχή μας, των πολιτικών που ακολουθεί η κυβέρνηση Αναστασιάδη – Δημοκρατικού Συναγερμού σε σειρά ζητημάτων, και της πολυδιάσπασης στο εσωτερικό μέτωπο.
Παρ’ όλα αυτά, η δική μας ευθύνη έναντι του λαού είναι να ελαχιστοποιήσουμε τα προβλήματα και να μεγιστοποιήσουμε τις προοπτικές.
Το Κυπριακό είναι προφανές ότι εισέρχεται σε κρίσιμη και καθοριστική φάση. Η εξαγγελία του κ. Ερντογάν για συμμετοχή στην πολυμερή συνάντηση στη Γενεύη και οι τοποθετήσεις του Ελληνα πρωθυπουργού στη Βουλή των Ελλήνων στέλνουν το μήνυμα ότι τα πράγματα έχουν σοβαρέψει κατά πολύ. Μπαίνουμε σε αυτή την κρίσιμη φάση με προσδοκίες αλλά και ανησυχίες αναφορικά με τα αποτελέσματα.
Η προσδοκία μας είναι να πειστεί η Τουρκία ότι θα αποβεί και προς το συμφέρον της μια λύση του Κυπριακού, η οποία θα βασίζεται στις συμφωνημένες αρχές και πλαίσιο. Θα πρέπει η Τουρκία να κατανοήσει ότι οι ενεργειακοί και γενικότεροι σχεδιασμοί της θα διευκολυνθούν από την επίτευξη μιας σωστής λύσης στο Κυπριακό.
Για να πετύχουμε κάτι τέτοιο χρειάζεται να εμμένουμε στις συμφωνημένες αρχές λύσης και να είμαστε καλά προετοιμασμένοι. Να αξιοποιήσουμε όλους εκείνους στη διεθνή κοινότητα που θα μπορούσαν να συμβάλουν θετικά. Να λειτουργήσουμε συλλογικά και ενωμένοι, παραμένοντας προσηλωμένοι στη λύση δικοινοτικής, διζωνικής λύσης, με πολιτική ισότητα, όπως ερμηνεύεται στα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.
Στον αντίποδα, υπάρχει ο κίνδυνος η Τουρκία, με τη στήριξη των ισχυρών της φίλων στη διεθνή κοινότητα, να επιχειρήσει την επιβολή λύσης με απαράδεκτες πρόνοιες. Να επιχειρήσει, προβάλλοντας εκβιαστικά διλήμματα, να επιβάλει λύση που θα της επιτρέπει την άσκηση ελέγχου στο νησί.
Από τη δική μας πλευρά, επιβάλλεται να ξεκαθαρίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτό. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν πρέπει οι φόβοι μας να μας οδηγήσουν σε τερματισμό της διαδικασίας. Αναλύοντας τα θετικά που θα προκύψουν από σωστή λύση (απελευθέρωση, επανένωση, ειρήνη, δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, ομαλή αξιοποίηση ενεργειακού πλούτου και ευημερία για όλους) και συνυπολογίζοντας τα αρνητικά από τη μη λύση (αίσθημα ανασφάλειας, αστάθεια, διολίσθηση προς τη διχοτόμηση ή ακόμη χειρότερα προσάρτηση), χρειάζεται να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό σ’ αυτή την προσπάθεια. Αυτό θα πράξει το ΑΚΕΛ ως κόμμα πατριωτικό.
Επιγραμματικά αναφέρομαι στα εναπομείναντα κεφάλαια που θεωρώ ως εξαιρετικά σημαντικά για την επίτευξη συμφωνίας.
Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αναχρονιστικά συστήματα εγγυήσεων και μόνιμη παραμονή στρατευμάτων στο νησί. Οι τουρκικές εγγυήσεις χρειάζεται να αντικατασταθούν από ένα προσωρινό σύστημα ασφαλείας, στη βάση της πρότασης του κ. Αναστασιάδη, ενώ πρέπει να υπάρξει χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των στρατευμάτων.
Επίσης, χρειάζεται να υπάρξει συμφωνία στο εδαφικό, το περιουσιακό και την εκτελεστική εξουσία.
Καταληκτικά να πω, πως σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, οι προοπτικές αξιοποίησής τους είναι απείρως καλύτερες με λύση.
Αν θέλουμε η Κύπρος και ο κυπριακός λαός να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία, χρειάζεται να εργαστούμε για δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση.
Ο Αναστασιάδης εγκλώβισε Ελληνοκυπρίους και Ελλάδα
του Νικόλα Παπαδόπουλου.
Στη «διάσκεψη για την Κύπρο» στις 12 Ιανουαρίου, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Εθνη, θα μετάσχουν «οι δύο ηγέτες και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις» και όχι η Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι πλέον πασιφανές ότι η συνθηκολόγηση του προέδρου Αναστασιάδη, κατά το δείπνο της 1ης Δεκεμβρίου, εγκλώβισε την ελληνοκυπριακή πλευρά και την Ελλάδα στην αποδοχή όλων των τουρκικών διαδικαστικών όρων. Παράλληλα, η τουρκική πλευρά το μόνο που έκανε τον τελευταίο μήνα είναι να επαναλαμβάνει τον αδιάλλακτο και προκλητικό εαυτό της, περιμένοντας όλα τα εκκρεμούντα ζητήματα να καταλήξουν στο τραπέζι της πενταμερούς διάσκεψης, όπως ήταν πάντα ο στόχος της.
Είναι δεδομένο ότι στη διαδικασία της Γενεύης το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Κύπρου και της Ελλάδας οφείλει να στηρίξει και στηρίζει τις προσπάθειες που θα καταβάλλουν εκεί ο πρόεδρος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός Τσίπρας. Ομως, δεδομένη είναι και η προσήλωσή μας στην αλήθεια, στη σωστή ενημέρωση και στην επισήμανση των πολλών κινδύνων από τη λανθασμένη πορεία που ακολούθησε ο πρόεδρος Αναστασιάδης.
Οι κίνδυνοι, τους οποίους οφείλουμε να επισημαίνουμε όσοι δεν διακατεχόμαστε από διάθεση ωραιοποίησης της κατάστασης, μπορούν να αναλυθούν εάν απαντήσουμε σε τρία ερωτήματα:
1. Δικαιολογείται η σύγκληση μιας τέτοιας διάσκεψης από την πορεία των διαπραγματεύσεων; Η απάντηση είναι «όχι». Ουδείς από τους όρους που διαχρονικά έθετε η ελληνοκυπριακή κοινότητα, αλλά και η Ελλάδα, πληρούται. Δεν υπάρχει συμφωνία στο εδαφικό, ούτε καν ακτίνα συμφωνίας στις υπόλοιπες εσωτερικές πτυχές, ενώ πολλές είναι οι ασάφειες και οι υπαναχωρήσεις της τουρκικής πλευράς, ακόμα και σε θέματα που εθεωρούντο συμφωνημένα.
2. Ποια θα είναι η ατζέντα της διάσκεψης; Σύμφωνα με τη διαδικασία που ζητούσε πάντα η τουρκική πλευρά και αποδέχθηκε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, περιλαμβάνει όλα τα εκκρεμούντα θέματα και όχι μόνο την πτυχή της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Ετσι, στη διάσκεψη της 12ης Ιανουαρίου θα τεθούν προς διαπραγμάτευση, μαζί με τις εκκρεμούσες πτυχές, οι δύο διαχρονικές, σαφείς και μέχρι σήμερα αδιαπραγμάτευτες θέσεις της ελληνοκυπριακής κοινότητας, της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας, δηλαδή: (α) η πλήρης αποχώρηση του τουρκικού στρατού κατοχής και (β) η πλήρης κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων.
3. Θα μετάσχει η Κυπριακή Δημοκρατία στη διάσκεψη της 12ης Ιανουαρίου; Σύμφωνα με τη διαδικασία που συμφώνησε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, δεν θα μετάσχει. Επιπρόσθετα, η συμμετοχή του κ. Ακιντζί, ο οποίος δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία (όπως και η Τουρκία) εκτρέφει δυστυχώς το τουρκικό αφήγημα ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκλιπούσα και ότι από το 1963, σταδιακά και εξελικτικά, έπαψε να εκπροσωπεί τον κυπριακό λαό και το νησί μας, και για να υπάρχει πλήρης εκπροσώπησή τους θα πρέπει να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και τη θέση της να πάρει ένα μόρφωμα που θα αντλεί νομιμοποίηση και από τους δύο ηγέτες/κοινότητες εξίσου.
Ευχή όλων μας είναι αυτοί οι κίνδυνοι που επισημαίνουμε να αποδειχθούν μόνο θεωρητικοί και να αποφευχθεί οποιαδήποτε εξέλιξη που θα οδηγεί την Κυπριακή Δημοκρατία σε κατάργηση και θα μετατρέπει την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο.
