Εργατικός Αγώνας

Η κοινή δράση και οι κοινές δυσκολίες της

Σχόλιο με αφορμή τη διαδήλωση ενάντια στην ΕΕ.

Επιτέλους η Αριστερά, έστω τμήματά της, καταφέρνει να διοργανώσει μια κοινή διαδήλωση για ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Μπορεί να άργησε αλλά τα κατάφερε.  

Συγκέντρωση και πορεία χθες για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ, με περιεχόμενο ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ. Η πορεία στην Αθήνα διοργανώθηκε από κοινού από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ, το Δίκτυο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, την ΛΑΕ και την ΟΚΔΕ. Συμμετείχε και η Κίνηση Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας. 

Είναι ενδιαφέρον να υπογραμμιστεί και να χαιρετιστεί το ότι η συμφωνία έγινε ύστερα από αμοιβαίες υποχωρήσεις των δύο βασικών οργανώσεων, όπως άλλωστε είναι αναγκαίο σε τέτοιες περιπτώσεις, σπάζοντας κατά έναν τρόπο το πνεύμα της περιχαράκωσης και της δυσπιστίας. 

Η διαδήλωση δεν ήταν από τις πιο μαζικές. Φαίνεται πως ο καιρός έχει πολύ περισσότερες δυσκολίες από εκείνες που παραδεχόμαστε ότι έχει. Οι άνθρωποι πρέπει να πειστούν βαθύτερα για κάθε πολιτική πράξη προκειμένου να βγουν από την απογοήτευση τους και την αδράνεια που την ακολουθεί. 

Πολύ περισσότερο που δεν βλέπουν να υπάρχει όντως η πραγματική διάθεση για την αναγκαία συμπαράταξη μάχης και τα αναγκαία μέτωπα στα οποία όλοι (αν και με διαφορετικό τρόπο) αναφέρονται.

Ας δούμε κάποια στοιχεία από την πορεία, αλλά και πριν από αυτήν, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι δυστυχώς τα λόγια δεν εννοούνται (ή έστω πως η ενωτική κατάκτηση απειλείται συνεχώς και χρειάζεται συνειδητή και συστηματική περιφρούρηση).

1) Κοινή διοργάνωση για την πορεία για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα αλλά δεν υπήρξε ούτε ένα τυπωμένο κοινό υλικό ή μια κοινή εξόρμηση.

2) Χαρακτηριστικό της σημασίας που έδωσαν κάποιες από τις δυνάμεις της συνδιοργάνωσης, ιδιαίτερα οι πιο “μεγάλες”, είναι ότι στα σάϊτ τους το κάλεσμα για τη συγκέντρωση έπρεπε να ψάξεις καλά για να το βρεις.

3) Ακόμα και η ίδια η διάταξη της πορείας έδειχνε πολλά για την διάθεση κοινής δράσης.  Πολύ ενθαρρυντικό το κοινό πανό των διοργανωτών, αλλά από εκεί και ύστερα τίποτα άλλο κοινό.

Μάλλον φαίνεται ότι ακόμα απέχουμε από το να καταλάβουμε την πραγματική αναγκαιότητα για κοινή δράση και πάλη, καθώς ο καθένας μάλλον την εννοεί γύρω από τον εαυτό του και ως “πίεση” προς τους άλλους. Ενώ όταν πραγματοποιείται ουσιαστικά απλώς δεν υπηρετείται, αν δεν υπονομεύεται.

Ωστόσο, οι “υπονομεύσεις” δεν πρέπει να μας κάνουν να χάσουμε το κύριο, δηλαδή το μεγάλο βήμα που έγινε. Απλώς, πρέπει να μας κάνουν να δούμε πως χρειάζεται μεγάλη και συνεχής προσπάθεια για να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί μια τέτοια ενωτική δράση που θα ξαναφέρει την ελπίδα.

 

Θ.Π.

 

Πηγή: kommon.gr

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας