Μία ολόκληρη περίοδο της πολιτικής ιστορίας της χώρας ανακάλεσε στη μνήμη ο Τσίπρας με το ψηφοθηρικό του άρθρο για τον Α. Παπανδρέου.
Η προσπάθεια του βέβαια ήταν να δικαιώσει τις πολιτικές του επιλογές με την επίκληση του Α. Παπανδρέου, χωρίς προφανώς να είχε κατά νου ότι η ανάδυση των πολιτικών γεγονότων της περιόδου αυτής φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα τα «πατρογονικά αμαρτήματα» του πολιτικού γεννήτορα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή οι νέες γενιές δεν γνωρίζουν την περίοδο αυτή, είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να μάθουν ορισμένες από τις πολιτικές της πτυχές.
Οι σχέσεις στοργής του ΠΑΣΟΚ με το «εσωτερικό» χρονολογούνται από την μεταπολίτευση και την περίοδο που το πρώτο βρισκόταν στην αντιπολίτευση (1974-1981), εκφράστηκαν στα συμμαχικά σχήματα που υπήρξαν στο συνδικαλιστικό κίνημα και την τοπική αυτοδιοίκηση. Με το που έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη του 1981, το «ΚΚΕ εσ». κόλλησε κυριολεκτικά πάνω του σαν βδέλλα, σε μια «ερωτική σχέση» στην οποία κυριαρχούσε το γυμνό μικροκομματικό συμφέρον και το δούνε λαβείν.
Ενδεικτικά αναφέρουμε, ότι στις εθνικές εκλογές, το «εσωτερικό» λειτουργούσε σαν δεξαμενή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ενώ αντίθετα, στις ευρωεκλογές, οι οποίες δεν είχαν και ιδιαίτερη σημασία για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, τα ποσοστά του κόμματος αυτού σχεδόν διπλασιάζονταν (βλέπε αποτελέσματα εθνικών και ευρωπαϊκών εκλογών της περιόδου).
Η συμμαχία των δύο χώρων, είχε απλωθεί παντού. Στις δημοτικές εκλογές και ειδικά στο Δήμο της Αθήνας που ως πρώτος Δήμος της χώρας είχε ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα, ο διατελέσας επί δύο τετραετίες (1978, 1982) δήμαρχος της πρωτεύουσας Δ. Μπέης (ΠΑΣΟΚ), πλαισιωνόταν από τους αντιδήμαρχους Φώτη Προβατά και κάποιον άλλο από το «εσωτερικό», το όνομα του οποίου διαφεύγει από την μνήμη του γράφοντος. Είναι χαρακτηριστικό το σλόγκαν της εποχής που ήθελε την οργάνωση Αρχιτεκτόνων του «εσωτερικού» να έχει στρατοπεδεύσει-διοριστεί μαζικά στο Δήμο της Αθήνας.
Στο συνδικαλιστικό χώρο, όπου το ΠΑΣΟΚ κυριαρχούσε στη ΓΣΕΕ χάρη στη μεγάλη επιρροή που διατηρούσε στις ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, τράπεζες κλπ), ήταν εμφανής η προσπάθεια δημιουργίας εργατικής αριστοκρατίας, μέσα από την οποία ξεπήδησαν διεφθαρμένα συνδικαλιστικά στελέχη που «άνθισαν» από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και δυστυχώς έχουν κατσισκωθεί στο σβέρκο του συνδικαλιστικού κινήματος ως σήμερα. Ο πρώτος πρόεδρος που σηματοδότησε την «αλλαγή» στην ΓΣΕΕ ήταν ο μακαρίτης Ορέστης Χατζηβασιλείου του «εσωτερικού» τον οποίο οι πασόκοι είχαν βάλει για καθαρά διακοσμητικούς λόγους.
Η συμμαχία βέβαια ΠΑΣΟΚ-«εσωτερικού» διατηρήθηκε και στη μετά Χατζηβασιλείου εποχή, καθώς οι πρώτοι είχαν φροντίσει να χώσουν τους δεύτερους σε καλοπληρωμένες θεσούλες, μια κίνηση αβροφροσύνης την οποία ο χώρος της «ανανέωσης του κομμουνιστικού κινήματος» εκτίμησε δεόντως.
Τη δεκαετία του ‘90 δίπλα στο διεφθαρμένο πασοκικό κατεστημένο, βρέθηκαν συνδικαλιστές του ΣΥΝ πλέον, όπως ο Δ. Χατζησωκράτης, ο οποίος άφησε το δικό του στίγμα στο συνδικαλιστικό και πολιτικό σύστημα της χώρας. Τον απίθανο αυτόν τύπο, όταν δεν κατάφερε να εκλεγεί στα ανώτατα όργανα της ΓΣΕΕ, τον έκαναν διευθυντή της «Αυγής». Και με τη νέα του ιδιότητα, στις εκλογές του 1996, έθεσε την εφημερίδα στην υπηρεσία του ΠΑΣΟΚ, ή μάλλον στην υπηρεσία του ίδιου του Κ. Σημίτη, χωρίς κανένας από την τότε ηγεσία του ΣΥΝ να εκφράσει την ενόχληση του. Τέτοιος ξεπεσμός.
Αλλά και όταν τον «έφυγαν» από εκεί -εποχή Αλαβάνου- βρήκε μια καλοπληρωμένη θεσούλα στο γραφείο Τύπου του ΕΛΚΕ. Οι πασόκοι υπήρξαν πάντα μεγαλόψυχοι για τους ανθρώπους που είχαν συστρατευτεί στο όραμα του εκσυγχρονισμού.
Την ίδια περίοδο, εμφανίζεται το φαινόμενο του «πασοκοσυνασπισμένου» (υβρίδιο που προήλθε από τη διασταύρωση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ). Το σπάνιο αυτό είδους ανθρώπου, διακρίθηκε για την ευελιξία του, τον χαμαιλεοντισμό του -καθώς ανάλογα με το περιβάλλον, άλλαζε και χρώμα-, την ευκαμψία της μέσης, την λατρεία στο χρήμα και σε κάθε λαμπερό αντικείμενο, ειδικά όταν επρόκειτο για χρυσό.
Εντυπωσιακή ήταν εξάλλου η ικανότητα του να διεισδύει παντού με την ευκολία του ελαφροχέρη. Προσφιλείς του χώροι τα γραφεία Τύπου, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι υπουργών, εταιρίες συμβούλων στα διεφθαρμένα κοινοτικά προγράμματα, κάθε προσοδοφόρα θέση του κρατικού μηχανισμού, είχε καταληφθεί από το εξελιγμένο αυτό είδος ανθρώπων.
Προφανώς είχαν επηρεαστεί από την προτροπή του δρα ‘Εικιν προς τους καπιταλιστές: «Συσσωρεύετε, συσσωρεύετε! Αυτά λένε οι νόμοι και οι προφήτες!»[1].
Έτσι ίσως εξηγείται το πάθος και η ορμή που τους διέκρινε στο να συσσωρεύουν διάφορα αντικείμενα αξίας, πρώτα και κύρια χρήμα.
[1] Καρλ Μαρξ: «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελίδα 616, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
