Μια απάντηση στον Στέλιο Στυλιανού.
Του Γρηγόρη Αναγνώστου.
Διάβασα στον Εργατικό Αγώνα πρόσφατο άρθρο του Στέλιου Στυλιανού με τίτλο “Το Κυπριακό και το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ“. Έχει πολλές σωστές επισημάνσεις νομίζω όμως ότι πρέπει να ξεκαθαριστούν ορισμένα ζητήματα, ώστε κατά τη γνώμη μου να τίθενται τα προβλήματα και ο αγώνας για τη λύση τους στη σωστή τους βάση.
Συσχετίζει ο αρθρογράφος τη λύση του προβλήματος σχετικά με το όνομα της γειτονικής πΓΔΜ που προέκυψε είκοσι πέντε χρόνια πριν, μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, με το κυπριακό ζήτημα το οποίο έχει διαφορετικές παραμέτρους και πολύ μεγαλύτερο βάρος και σημασία.
Στη μια περίπτωση, έχουμε δύο διαφορετικά κράτη που διαφωνούν σχετικά με το όνομα που θα λάβει το σχετικά πρόσφατα δημιουργήθηκαν. Η μια χώρα, η Ελλάδα βάζει βέτο μπλοκάροντας την είσοδο του κράτους αυτού σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε., ενώ από χρόνια έχουν αναπτυχθεί σημαντικές οικονομικές και άλλες σχέσεις μεταξύ τους. Δεν είναι ένα ασήμαντο ζήτημα, αλλά δεν έχει τόσο κρίσιμο χαρακτήρα. Τέτοιο χαρακτήρα, εθνικής καταστροφής, που δίνουν οι εθνικιστές και όχι μόνο στις δύο χώρες για τους δικούς τους λόγους.
Στην άλλη περίπτωση στο Κυπριακό έχουμε την εισβολή και κατοχή από την Τουρκία του 40% του εδάφους της κυπριακής δημοκρατίας και τον ντε φάκτο διαμελισμό της. Στην περίπτωση αυτή η λύση που θα δοθεί σχετίζεται με το κράτος θα προκύψει σε περίπτωση επανένωσης σύμφωνα με το συσχετισμό δυνάμεων και με τους όρους που διεξάγεται ο διάλογος μεταξύ των κοινοτήτων και με δεδομένη την τεράστια επιρροή της Τουρκίας στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και τα συμφέροντα που η Τουρκία επενδύει σε ενδεχόμενη λύση.
Στην πρώτη περίπτωση μια συμβιβαστική λύση με ορισμένες υποχωρήσεις θα είναι επωφελής για τις εργατικές τάξεις των δύο χωρών, ακόμη και μια σχετικά ετεροβαρής λύση δεν θα είναι καταστροφική, ενώ στη δεύτερη διακυβεύεται ο χαρακτήρας ακόμη και η ύπαρξη ενός κράτους σε μια κρίσιμη για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού περιοχή, για τις σχέσεις των λαών, τις εξελίξεις και την ειρήνη στην περιοχή.
Κατά συνέπεια δεν είναι εύστοχος ο συσχετισμός και η αντιστοίχηση τους.
Σωστά επισημαίνει ο αρθρογράφος το ρόλο του εθνικισμού και του παρακράτους σε Κύπρο και Ελλάδα καθώς και το ρόλο της εκκλησίας. Σε κάθε σημαντική στιγμή παρεμβαίνουν αποφασιστικά, συντονίζονται με καταπληκτική ταχύτητα και δρουν αποτελεσματικά. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ότι η Ιερά σύνοδος της εκκλησίας της Ελλάδος ανακοινώνει τη διαφωνία της σχετικά με τη σύνθετη ονομασία του γειτονικού κράτους που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία και παράλληλα ότι δεν συμφωνεί με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Παρόλα αυτά στο συγκεκριμένο συλλαλητήριο δέκα επίσκοποι και πλήθος κληρικοί ήταν παρόντες. Στο συλλαλητήριο της Αθήνας, όχι μόνο αποφασίζει τη συμμετοχή της εκκλησίας, αλλά σύμφωνα με τα δελτία των ειδήσεων, 45 μητροπόλεις της χώρας αναπτύσσουν πολύ μεγάλη δραστηριότητα για να αυξηθεί η συμμετοχή στο συλλαλητήριο, δρομολογούν λεωφορεία, ανοίγουν καταστάσεις στις εκκλησίες και προχωρούν σε ανοιχτή ζύμωση σε όλη τη χώρα και σε κινδυνολογία.
Κατά παρόμοιο τρόπο αναπτύσσουν δράση διάφοροι μηχανισμοί, απόστρατοι στρατηγοί, απόστρατοι καταδρομείς, διάφοροι φασιστικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί, Χρυσαυγίτες κ.λπ.
Απέναντι σε αυτό το συρφετό που δραστηριοποιείται σταθερά και παρεμβαίνει σε σημαντικές στιγμές πρέπει να ορθωθεί ένα ισχυρό μέτωπο. Η ολιγωρία και η υποτίμηση του είναι πολύ επιζήμιες.
Εδώ όμως πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο αρθρογράφος ξέχασε κάτι σημαντικό, το σημαντικότερο. Ο ισχυρός παράγοντας που διαμορφώνει το πλαίσιο των εξελίξεων στις χώρες μας για την ευρύτερη περιοχή είναι ο ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί, η Ε.Ε., αξιοποιώντας φυσικά υποτακτικές και πρόθυμες κυβερνήσεις τύπου Αναστασιάδη, Τσίπρα, Ζάεφ που σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται και τρέφονται από την αποδοχή και την ενίσχυση του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το όνομα της πΓΔΜ ήταν εντελώς ξεχασμένο δέκα ολόκληρα χρόνια, από την εποχή της συνόδου του Βουκουρεστίου του 2008 και ήρθε στην επιφάνεια με τόσο μεγάλη ένταση μόλις οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ ζήτησαν από τις συγκεκριμένες κυβερνήσεις τη λύση του για να εντάξουν την πΓΔΜ στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Άρα το μέτωπο της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται σταθερά εναντίον του ιμπεριαλισμού, της καταπίεσης, των ανταγωνισμών, των πολέμων και της προσφυγιάς, εναντίον των κυβερνήσεων και της εσωτερικής αντίδρασης και να συνδέεται σταθερά με τα τεράστια προβλήματα των λαών, με τα μνημόνια, τη λιτότητα και τη φτώχεια, τη μετανάστευση και να προβάλει ένα καλύτερο μέλλον για τους λαούς.
Φυσικά δεν υποτιμούμε επιμέρους λύσεις και μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, όπως π.χ. μια λογική συμβιβαστική λύση για το όνομα της πΓΔΜ και τη δημιουργία καλύτερων προϋποθέσεων για την πάλη των εργατών και των λαών της περιοχής.
