Ο Εργατικός Αγώνας, για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών του, αναδημοσιεύει τα στοιχεία που παραθέτει ο καθηγητής οικονομικής ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά Θεόδωρος Πελαγίδης, χωρίς φυσικά να συμφωνεί με τις εκτιμήσεις του για το “αναπόφευκτο” της παραμονής της χώρας μας στην ΕΕ.
Μετά από οκτώ χρόνια επώδυνων προγραμμάτων διάσωσης, αυτή την εβδομάδα η Ελλάδα άφησε πίσω της, τεχνικά, την εποχή των προγραμμάτων διάσωσης υπαγορευμένων από τους πιστωτές.
Ωστόσο, παρά τις αισιόδοξες απόψεις που εκφράζονται τόσο από την ελληνική κυβέρνηση, όσο και από τους αξιωματούχους της Ευρωζώνης, πολλοί πιστεύουν ότι η χώρα, για να παραφράσω το τραγούδι “Hotel California”, μπορεί να έκανε ‘τσεκ άουτ’ αλλά ποτέ δεν θα φύγει.
Αυτό αναφέρει στην τελευταία του ανάλυση ο συνεργάτης του Brookings, Θεόδωρος Πελαγίδης, καθηγητής οικονομικής ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Σύμφωνα με τον ίδιο σπάνια ο διεθνής Τύπος έχει αναδείξει τους ενόχους και τις αιτίες της απαισιοδοξίας, δίνοντας έμφαση στις αδυναμίες της οικονομίας που δεν αντιμετωπίστηκαν στα πλαίσια τριών διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης.
Σε αυτές περιλαμβάνονται: η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η μαύρη οικονομία της αγοράς, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή, η αργή και αναποτελεσματική δικαιοσύνη και τα πολυάριθμα διοικητικά εμπόδια στις εξαγωγές και τις επενδύσεις.
Άλλες ελλείψεις των τριών προγραμμάτων διάσωσης περιλαμβάνουν μια μεγάλη τάση για την εφαρμογή μέτρων λιτότητας.
Αυτά είναι όλα, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, τα μεγάλα προβλήματα.
Μάλιστα ο κ. Πελαγίδης επισημαίνει τα παραπάνω με μερικά γραφήματα, χρήσιμα για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Το πρώτο γράφημα δείχνει ότι παρά τη μεγάλη προοδευτικότητα στους φορολογικούς συντελεστές, τα φορολογικά έσοδα είναι χαμηλά.
Αυτό δεν οφείλεται στη φοροδιαφυγή, αλλά στην υψηλή και προοδευτική φορολογική επιβάρυνση: Υπάρχουν λίγοι εργαζόμενοι, και μάλιστα λιγότεροι σε υψηλότερα εισοδήματα, που κατέβαλλαν το μεγαλύτερο μέρος του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων.
Τώρα που η φορολογική βάση έχει κινηθεί σε μεγάλο βαθμό σε χαμηλότερα επίπεδα, τα φορολογικά έσοδα αρχίζουν να αυξάνονται.
Το Σχήμα 2 δείχνει αυτό το ατυχές συνδυασμένο αποτέλεσμα όταν το μερίδιο των πρώην μισθωτών εργαζομένων είναι χαμηλό ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού μαζί με το έλλειμμα στα φορολογικά έσοδα.
Δείτε επίσης πώς η κατάσταση έχει επιδεινωθεί από το 2009!
Συνεπώς, η κυβέρνηση, για να επιτύχει το υποσχεθέν πρωτογενές πλεόνασμα του ΑΕΠ του 3,5%, θα επιλέξει να διπλασιάσει τους φόρους.
Πράγματι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι το έκανε αυτό με κάποιο ενθουσιασμό, καθώς η υπερφορολόγηση και το πρωτογενές πλεόνασμα ευθυγραμμίζεται με την αριστερή ιδεολογία της εκτεταμένη αναδιανομή εισοδήματος.
Έτσι, η Ελλάδα έχει σήμερα καθολικά υψηλούς φόρους και επιβαρύνσεις ανά απασχολούμενο – γεγονός που έχει διαβρώσει τη φορολογική βάση σε πολλές αγορές.
Εάν προστεθούν οι γνωστές θεσμικές αδυναμίες, οι οποίες αναφέρονται συχνά από τους διεθνείς αναλυτές, τους πιστωτές και τους εμπειρογνώμονες, τότε είναι εύκολο να εξηγηθεί η τεράστια ποσότητα άμμου στους τροχούς της ανάπτυξης.
Έτσι, το μεγάλο χρέος δεν είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάκαμψη – ο χειρότερος ένοχος είναι η υπερβολική επιβάρυνση και οι υψηλού κινδύνου εισφορές, οι οποίες δεν ανταμείβονται.
Μαζί, ακυρώνουν κάθε πιθανή αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, διαβρώνουν την φορολογητέα παραγωγική βάση της οικονομίας, μειώνουν τις προσλήψεις και πιέζουν τους μισθούς.
Οι υπερβολικοί φόροι και επιβαρύνσεις καταστρέφουν επίσης τα κίνητρα για εργασία και νέες επενδύσεις, οδηγώντας σχεδόν μισό εκατομμύριο νέους να μεταναστεύσουν, γεγονός που επιδεινώνει το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Και, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, δίνουν μια τεράστια ώθηση στη μαύρη οικονομία της αγοράς, καθώς οι οικονομικοί παράγοντες προσπαθούν να αποφύγουν τη φτηνή φορολογία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για μια ημερήσια κέρδη 100 ευρώ, ένας επαγγελματίας πρέπει να πληρώσει 45 ευρώ φόρο εισοδήματος, 28 ευρώ προς ΕΦΚΑ, 10 ευρώ στο φόρο αλληλεγγύης, και μια προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος που εξατμίζει το υπόλοιπα 17 ευρώ (δεν είναι για γέλια…).
Και αναμένουμε ότι η χώρα αυτή θα ανακάμψει προσελκύοντας ξένες επενδύσεις;
Παραδόξως, όταν η ΕΕ εξέφρασε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή της με τη χορήγηση πολλών δισεκατομμυρίων, οι Έλληνες αντιτάχθηκαν στην ένταξη στο ευρώ.
Τώρα, ελλείψει χρημάτων διάσωσης, η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ.
Είναι σαν το “Hotel California”.
Η Ευρωζώνη είναι “… ένα τόσο όμορφο μέρος”.
Αλλά ίσως μόνο επειδή δεν υπάρχει άλλο μέρος για να πάει κανείς, καταλήγει ο κ. Πελαγίδης.
Πηγή: bankingnews.gr
