Το παρόν κείμενο δεν σκοπεύει να αναλύσει τα άρθρα της συμφωνίας των Πρεσπών, ούτε τα παζάρια γύρω από αυτήν, αλλά, με αφορμή τη συμφωνία, προσπαθεί να δώσει τις απαραίτητες προεκτάσεις, για μια πιο σφαιρική αντιμετώπιση των φαινομένων του καιρού μας, σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό και ιστορικό πλαίσιο.
Διανύουμε ήδη το πρώτο διάστημα μετά την κύρωση της αμερικανονατοϊκής συμφωνίας των Πρεσπών.
Σε σχέση με τη συμφωνία, τους όρους που αυτή έγινε και τι αυτή προδιαγράφει, θα σημειώσουμε συνοπτικά, μόνο τα εξής:
Α. Όπως λέει ο λαός, η καλή μέρα απ᾽ το πρωί φαίνεται. Η ταπεινωτικά ετεροβαρής προϋπόθεση για τη χώρα μας και τον λαό της, να αρκεί η σχετική μόνο πλειοψηφία της βουλής, για μια συμφωνία που ο άλλος λαός και η πολιτική ηγεσία του, την επικύρωσε με πολλαπλές διαδικασίες έγκρισης, δείχνει από την αρχή, τον αδίσταχτο αντιλαϊκό ρόλο αυτής της κυβέρνησης και μας προϊδεάζει για το τι μέλλεται να συμβεί.
Β. Η επίσκεψη Μέρκελ και η γελοία σκηνοθεσία του κυβερνητικού διαζυγίου των ΑΝΕΛ, λίγα εικοσιτετράωρα πριν την ψήφισή της συμφωνίας στη βουλή, ξεπερνάει όχι απλώς τα πιο υποτελή προτεκτοράτα, αλλά ακόμα και τις ομόσπονδες κυβερνήσεις. Το πρόβλημα είναι, ότι όταν το πολιτικό σύστημα αποφασίζει να αυτογελοιοποιηθεί, σημαίνει ότι έχει ήδη απαξιώσει και περιθωριοποιήσει τον λαό.
Γ. Το γεγονός ότι η μη κυβερνώσα αριστερά, παρουσίασε μια γενικά υποτονική αντίδραση και δεν προσπάθησε καν να δώσει αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα στη λαϊκή αντίδραση, αποτελεί πιθανή ένδειξη ότι κάτω από μια εργολαβική συμφωνία όπως αυτή των Πρεσπών, κρύβονται πολλές μικρότερες υπεργολαβικές συμφωνίες των απρεπών. Η κουτοπόνηρη λογική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον λαό και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η οποία ποντάρει στην αυτοδικαίωση της αριστεράς αυτής, σε όποια αρνητική εξέλιξη, την καθιστά ιστορικά υπόλογη, για την έμπρακτη συνεργεία διά της ουδετερότητας, στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Δ. Το ιστορικά παράδοξο, είναι ότι η κυβερνώσα αριστερά που θεωρεί ότι τα έθνη–κράτη είναι συστημικές κατασκευές, κατασκεύασε όχι απλώς ένα κράτος, αλλά και ένα έθνος! Ο Τίτο για τις δικές του μεγαλοκρατικές βλέψεις έβαλε τα θεμέλια, οι σημερινοί πήγαν εκδρομή στις Πρέσπες να το μπογιατίσουν, με τα χρώματα της αστερόεσσας. Με την ευκαιρία της αποκριάς που διανύουμε, θα παραφράσουμε ένα γνωστό πιπεράτο ρητό λέγοντας, ότι η κυβερνώσα αριστερά απέδειξε πως η απόσταση από τον εργατικό διεθνισμό ως την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, είναι δυο δάχτυλα και κάτι.
Ε. Δεν έχουμε ξανακούσει διακρατική συμφωνία που να αναγνωρίζει γλώσσα και εθνικότητα σε υφιστάμενο κράτος! Αλλά ακριβώς αυτή η περίεργη αναγνώριση σε αυτά τα σημεία, είναι που έθεσε την δυναμίτιδα, η οποία θα πυροδοτηθεί από τους εμπνευστές της συμφωνίας, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όταν θα χρειαστούν να εκραγεί. Το Μακεδονικό ζήτημα μόλις ξανάνοιξε.
Ζ. Η συμφωνία αυτή, ανοίγει τις ορέξεις σε άλλα γειτονικά κράτη, να προβάλλουν πιο επιθετικές εδαφικές διεκδικήσεις από την Ελλάδα. Συγχρόνως, το προηγούμενο αυτής της συμφωνίας θέτει τη χώρα μας σε διπλωματικά δυσμενή θέση διεθνώς, αν χρειαστεί να αρνηθεί στο μέλλον, άλλες ύποπτες εθνοτικές αναγνωρίσεις.
Η. Το φαινόμενο της αναγνώρισης ενός γλωσσικού ιδιώματος σε γλώσσα και μιας ανυπόστατης εθνικότητας, σε επίσημα αναγνωρισμένη εθνικότητα, συμβαίνει σε μια εποχή όπου:
α) Συνεχώς αλλοιώνονται δομικά γλώσσες, όπως τα ελληνικά, κάτω από την επέλαση της διεθνούς χρήσης των αγγλικών και τη συστηματική αποδιοργάνωση της γλώσσας, από τις δοτές κυβερνήσεις τους. Σε αυτό το μοτίβο, η σημερινή κυβέρνηση, ενώ επιδεικνύει ιδιαίτερη ευθιξία για το δικαίωμα ενός άλλου κράτους να του αναγνωρίσει ιδιαίτερη γλώσσα, κάνει ό,τι μπορεί, ώστε να μην αναγνωρίζουμε οι ίδιοι τη δική μας γλώσσα.
β) Δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα σε πραγματικά έθνη, να έχουν δικό τους κράτος, όπως οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι. Άλλο ένα θέμα, όπου η πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, ξεπουλάει παλιότερες διακηρύξεις της και αδειάζει κεκτημένες προοδευτικές συμμαχίες με αυτούς τους λαούς, όχι για να διασφαλίσει την περιφερειακή ειρήνη, αλλά για να συμμαχήσει με εκείνες τις περιφερειακές δυνάμεις, που την αποσταθεροποιούν.
Θ. Οι εμπνευστές και κηδεμόνες της συμφωνίας, είναι οι ίδιοι που πυροδότησαν τους καταστροφικούς εθνικισμούς στα Βαλκάνια με επίκεντρο τη συγκεκριμένη περιοχή, σε όλο τον εικοστό αιώνα, από τον Ά παγκόσμιο πόλεμο, ως τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίαςς. Επομένως, το να νομίζουμε σήμερα ότι συμφωνίες, όπως αυτή των Πρεσπών, αφορούν αντγωνισμούς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων που δεν μας ακουμπάνε αποτελεί φαντασίωση στρουθκαμήλου. Οι ανταγωνισμοί των μεγάλων δυνάμεων περνούν πάντοτε μέσα από τη διαίρεση, την εχθρότητα και το μακελειό των λαών.
Ι. Η κυβέρνηση, που παίζει το έργο της συμφιλίωσης των γειτονικών λαών, είναι η ίδια που προωθεί την πόλωση και τον διχασμό στον ελληνικό λαό, με το απύθμενο θράσος, να καθιστά τον ίδιο το λαό υπόλογο του διχασμού. Μέσα στα ταραγμένα λασπόνερα του διχασμού, προσπαθεί η κυβέρνηση να κρύψει από τον λαό το γεγονός, ότι η εθνική μειοδοσία ολοκληρώνει το έργο της οικονομικής αποικιοποίησης της χώρας και της συνεπαγόμενης διάλυσης του κοινωνικού της ιστού. Όποιος παίζει με τα λασπόνερα, ψαρεύει αρβίλες κατοχικές, παλιές και νέες.
Κ. Το πιο χρήσιμο ίσως συμπέρασμα, από την ιστορία των Βαλκανίων στον 20ο αιώνα, ειδικά για την αριστερά, είναι πως ο διεθνισμός δεν δικαιώνεται, από την εξυπηρέτηση των φανερών και κρυφών εθνικισμών τών άλλων, ακόμα κι᾽όταν αυτοί προέρχονται από τις ίδιες πολιτικές καταβολές. Το όμορο των συνόρων και των συμφερόντων, συνήθως αποδεικνύεται πιο ισχυρό από το γενικό όμορο των πολιτικών πεποιθήσεων.
***
Σαν κατακλείδα για τη συμφωνία των Πρεσπών, σημειώνουμε τα εξής:
Η πραγματική ειρηνική συνύπαρξη, η συνεργασία και η φιλία των λαών, ξεκινάει από τον αυτοσεβασμό του κάθε λαού, ο οποίος παράγει και τον σεβασμό πρός τους άλλους λαούς, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων. Αυτό λέει η εμπειρία και η λογική της ζωής και της ιστορίας. Εδώ όμως έχουμε το αναποδογύρισμα αυτής της πραγματικότητας. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιότυπη νεοελληνική ψυχοπαθολογία, η οποία κατατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα και ξεκινάει από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Πρόκειται για μια νοοτροπική ψυχοπαθολογία, που μάς θέλει να είμαστε με οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τον εαυτό μας και έχει σαν αποτέλεσμα, να βάζουμε μόνοι μας τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας. Πάνω σε αυτό το νοσηρό υπέδαφος, αναπτύσσονται ένα σωρό φανατισμοί και ακρότητες, όπως αυτοί της ξενοφοβίας και της ξενολαγνείας.
Δυστυχώς οι αριστερές ηγεσίες στη χώρα μας, δεν ξέφυγαν από αυτό το σύμπλεγμα του προτεκτοράτου. Ο εθνομηδενισμός, αριστερός και δεξιός, δεν είναι το αντίπαλο δέος του εθνικισμού, αλλά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, με εξ᾽ ίσου καταστροφικά αποτελέσματα. Σήμερα που δεν υπάρχει ο διεθνιστικός πόλος, που έχει το νόημα διά των εθνών, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, θα λέγαμε το ανώτερο στάδιο του ιμπεριαλισμού, χρησιμοποιεί ταυτόχρονα τους εθνικισμούς με τον εθνομηδενισμό. Με αυτό τον τρόπο, ο αριστερίστικος στα λόγια και νεοφιλελέυθερος στην πράξη, εθνομηδενισμός της κυβερνησης, μέσα από αυτή τη συμφωνία, έστησε τον δούρειο ίππο των εθνικισμών που θα καλπάσουν στο άμεσο μέλλον.
Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε μια όσο το δυνατόν πολύπλευρη προσέγγιση, γιατί θεωρούμε ότι μόνο μέσα από ευρύτερες αναγνώσεις των γεγονότων, μπορούμε να φτάσουμε σε χρήσιμα συμπεράσματα, που να βοηθάνε στην ενότητα και τον προσανατολισμό του λαϊκού παράγοντα.
Κατ᾽ αρχήν είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε, αναλογίες, ομοιότητες, συγγένειες και παραλληλίες, ανάμεσα στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και τους παράγοντες που τις προωθούν.
Ξεκινάμε με το μόρφωμα της αριστερίζουσας διακυβέρνησης και στη συνέχεια θα ανοίξουμε τον προβληματισμό πανευρωπαἵκά και παγκόσμια.
Α. Η Ελληνική περιπέτεια
Πίσω από το δακρύβρεχτο μελό που πλασάρει η αριστερίζουσα διακυβέρνηση, του τύπου «αναγκάστηκα να γίνω πόρνη για τα παιδιά μου», που σε πολιτική μετάφραση παρουσιάζεται ως «η αθώα αριστερή ρομαντική παιδούλα που έγινε σε μια νύχτα ρεαλίστρια, για να σώσει τον λαό της», υπάρχει μια πολύ πιο παλιά ιστορία του μπουντουάρ, μεταξύ της παιδούλας και επιφανών κυρίων. Θα θυμίσουμε μόνο λίγα γεγονότα: Η υπερψήφιση της συνθήκης του Μάαστριχτ το ᾽93 από τον τότε Συνασπισμό, η ανοιχτή υποστήριξη του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο το ᾽04, η καταγγελία του Σύριζα για τον «χασάπη» Άσαντ το ᾽11, πριν ακόμα αρχίσουν οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί να τον κατονομάζουν με αυτό το προσωνύμιο. Κι όπου αλλού δεν τους έπαιρνε να γίνουν οι λαγοί του ιμπεριαλισμού, κρατούσαν ίσες αποστάσεις. Το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κρίσιμο γεγονός, που να προσπάθησαν να σταθούν εμπόδιο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Άρα τι θα έπρεπε να περιμένουμε στη συμφωνία των Πρεσπών;
Η κυβέρνηση αυτή, πολύ πριν γίνει κυβέρνηση είχε αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, γι᾽ αυτό άλλωστε την ευνόησαν να γίνει κυβέρνηση, οι έχοντες την πραγματική εξουσία στον τόπο. Αποδείχτηκε ότι ήταν ο άσσος στο μανίκι του πολιτικού συστήματος. Έτσι εξηγείται ο εμπαιγμός του λαού για να υφαρπάξει την ψήφο του. Έτσι εξηγείται ο κυνικός χλευασμός της κυβέρνησης, όταν αυτός ο λαός αντιδρά.
Όμως όλα αυτά είναι λογικά επακόλουθα. Δεν γίνεται να είναι κανείς παράλληλα υπηρέτης δύο αφεντάδων. Ή θα υπηρετεί κανείς τον λαό και θα μισεί τους νταβατζήδες του ή θα συμβαίνει το αντίθετο.
Αυτό που δεν μπορούμε να φανταστούμε, είναι ως που φτάνει το αντιλαϊκό, το αντικοινωνικό, το απάνθρωπο χειριστικό μίσος.
Αν συσχετίσουμε για παράδειγμα, την άθλια διαχείριση των αγνοουμένων στη φονική πυρκαγιά το καλοκαίρι στο Μάτι, με την επιθετική ενοχοποίηση των λαϊκών αντιδράσεων για τη συμφωνία των Πρεσπών (άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με αυτές), θα διακρίνουμε το ίδιο μήνυμα: ότι «ζωντανούς ή νεκρούς, σας έχουμε στα αζήτητα μιας νεκροζώντανης μάζας χωρίς ονόματα και ταυτότητα». Τα γεγονότα αυτά ο λαός, ακόμα κι αν δεν τα συνειδητοποιεί άμεσα, τα διαισθάνεται και αντιδρά. Γι᾽ αυτό πριν αρχίσουμε να χαρίζουμε στους εθνικιστές, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας που κατέβηκαν στο δρόμο ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών, όπως πολλοί αριστεροί έκαναν, οφείλαμε τουλάχιστον να σκεφτούμε πολύ απλά ποιους ακριβώς έπρεπε να εμπιστευτεί ο λαός: τους ευρωατλαντικούς «εταίρους μας» ή μήπως την κυβέρνηση; Όταν όλοι αυτοί τού παίρνουν καθημερινά το σπίτι, το βιός του και το μέλλον των παιδιών του, δεν είναι ηλιθιότητα να πιστεύει ότι θα σεβαστούν την εδαφική ακεραιότητα και θα διασφαλίσουν την ειρήνη της χώρας του:
Η οικονομική αφαίμαξη του λαού, ο εργασιακός μεσαίωνας, το φτηνό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας και η υποθήκη της για έναν αιώνα, η έξαρση της εγκληματικότητας, ο μαζικός εξαναγκασμός των νέων στη μετανάστευση, η αλλοίωση της γλώσσας, η μετατροπή της χώρας σε τρυπητό ιμπεριαλιστικών οργανισμών και συμφερόντων των πολυεθνικών, η μετατροπή της σε αποθήκη ψυχών κ.α. πολλά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους. Έχουν να κάνουν με μια συστηματικά συστημική αποδόμηση, η οποία δεν είναι μόνο ένα εγχώριο φαινόμενο. Η Ελλάδα έγινε το πειραματικό εργαστήριο και ο προπομπός αυτών των εξελίξεων, λόγω γεωπολιτικών, οικονομικών, στρατηγικών κ.α. προτεραιοτήτων στην ευρύτερη περιοχή.
Σε αυτό το σημείο θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο αυτού του αριστερίζοντος μορφώματος της σημερινής κυβέρνησης.
Όντως πρόκειται για κυβέρνηση της πρώτης φοράς, χωρίς το αριστερά. Γιατί πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, έχουμε στην κυβέρνηση ένα κόμμα με τόσο μικρή λαϊκή βάση, που και σε αυτήν ακόμα πραγματοποίησε μέσα σε τρία χρόνια, την μεγαλύτερη πληθυσμιακή αντικατάσταση που έγινε ποτέ σε κόμμα. Είναι γνωστό σε όλους, πως εξανάγκασε σε φυγή όσα μέλη είχαν ιδεολογικές αντιστάσεις, ενώ έγινε μαγνήτης τυχοδιωκτικών στοιχείων. Την ίδια πληθυσμιακή αντικατάσταση, επιχειρεί στις επικείμενες εκλογές, όπου για παράδειγμα, με το πλεόνασμα της φοροληστείας του λαού, που ονόμασε κοινωνικό μέρισμα, εξαγοράζει ψηφαλάκια από τους πολιτογραφημένους οικονομικούς μετανάστες. Το δόγμα είναι σαφές: «όταν ένας λαός δεν είναι υπάκουος, αλλάζεις λαό». Πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με πολιτικό κόμμα, χωρίς σαφείς ιδεολογικές θέσεις, χωρίς πολιτικό στίγμα και διακηρυγμένους στρατηγικούς στόχους. Πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση με στρατηγική χάους για την κοινωνία και συντεταγμένης αρπαγής για τους πολυεθνικούς οργανισμούς και τα υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Πρώτη φορά έχουμε κυβέρνηση που εφάρμοσε τις πιο προχωρημένες μεθόδους, μαζικής ψυχολογικής καταστολής και βίας. Πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα παγόβουνο πολιτικής ανευθυνότητας, που όσο θα λιώνει από τις καυτές εξελίξεις, τόσο θα πνίγει τον λαό.
Β. Η πανευρωπαϊκή και διεθνής συγκυρία
Βρισκόμαστε ήδη σε μια νέα φάση αναποδογυρίσματος αρχών, αξιών και ορίων, σε όλα τα επίπεδα, από τα κέντρα της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης. Μέσα σε αυτή τη σαρωτική λαίλαπα, εντάσσονται:
Στο κρατικό επίπεδο, κράτη παρίες, υπαρξιακά εξαρτημένα από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυβερνήσεις που τις ανεβοκατεβάζουν οι «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» των πολυεθνικών ομίλων.
Στο επιχειρηματικό επίπεδο, την επιχειρηματικότητα χωρίς επιχειρήσεις, τις ευρωενωσιακές εταιρίες και τις ΜΚΟ, που πουλάνε κοπανιστό αέρα και επιχορηγούνται με εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο από την Ε.Ε., τα λόμπι των Βρυξελλών που εντρυφούν στα… πηδήματα των ψύλλων και σε άλλα τέτοια «σπουδαία» και απορροφούν τεράστια κονδύλια.
Ταυτόχρονα στο οικονομικό επίπεδο, ζούμε τη μαζική καταστροφή των νοικοκυριών και την μετατροπή των κρατών σε αποικίες χρέους.
Στο εργασιακό επίπεδο, ζούμε την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, της αξίας της εργασίας και την μετατροπή των εργαζομένων, σε σύγχρονους δουλοπάροικους.
Στο πολιτικό επίπεδο, έχουμε την αριστερά του νεοφιλελευθερισμού και τους οικολόγους της κηροζίνης (από τις συνεχείς πτήσεις τους στην υπηρεσία προπαγάνδισης του νεοφιλελευθερισμού).
Στο διατροφικό επίπεδο, έχουμε μια απίστευτη ποικιλία νοσηρότητας, που ξεκινάει από τις τρελές αγελάδες και φτάνει στα μεταλλαγμένα τρόφιμα.
Στο επίπεδο των λαών, έχουμε λαούς εκπατρισμένους και λαούς που είναι πλέον ξένοι στον τόπο τους.
Στο επίπεδο των θρησκειών, έχουμε τις μεταθρησκείες της παγκοσμιοποίησης (μας αφορά ως πολιτικό φαινόμενο).
Στο κοινωνικό επίπεδο, χάνουν συνεχώς έδαφος οι κοινοί κώδικες και κανόνες, με αποτέλεσμα τη μετατροπή των κοινωνιών σε παρανοϊκές ζούγκλες.
Στο επικοινωνιακό επίπεδο, έχουμε μια γκάμα που ξεκινά από την εικονική επικοινωνία και φτάνει στην απώλεια της άρθρωσης λόγου και τη σαρωτική αύξηση του αυτισμού.
Στο επίπεδο των φύλων, έχουμε τις νέες φυλές των άφυλων.
Αυτά και άλλα πολλά ακόμα, συνιστούν μια πολιτική, οικονομική, θεσμική και συνολικά ανθρωπολογική μετάλλαξη, η οποία δεν είναι κοινωνικά αυτοφυής, αλλά επιβάλλεται από τα κέντρα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Μέσα σε αυτό το υπερπλαίσιο που στήνουν, επικρατεί ο τρόμος, η σύγχυση, η απώλεια της λογικής και κριτικής σκέψης, η αντικατάσταση της γνώσης από τις καταιγιστικές και αμάσητες πληροφορίες, η απονοηματοδότηση κάθε κοινού και κοινότητας, που οδηγεί αναπόφευκτα στη συρρίκνωση του ανθρώπου, στην κατάσταση της αμοιβάδας. Στην διαδικασία συρρίκνωσης ο καθένας και η καθεμία, καταβάλλει από το ένστικτο της επιβίωσης, τις καλύτερες προσπάθειες που μπορεί να δώσει, για να σταθεί σε ένα ελάχιστο ανεκτό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο το σύστημα, απομυζεί τα τελευταία ενεργειακά αποθέματα από τους ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα τους εργαλειοποεί και τους μεταλλάσσει κατ᾽ εικόνα και ομοίωσή του. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι όχι μόνο, ο μόνος παράγοντας συμπίεσης στην παραγωγική διαδικασία, αλλά είναι κυριολεκτικά ο τελευταίος πόρος του συστήματος, στο σύνολο της ζωής του. Έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα, που έχει περάσει σε μια παρασιτική φάση και για να κρατηθεί στην εξουσία, χρειάζεται όλο και μεγαλύτερα ποσά ενέργειας. Τους φυσικούς πόρους ενέργειας τείνει να τους εξαντλήσει, ο μόνος πόρος που μένει, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Για να το πετύχει αυτό, είναι υποχρεωμένο το σύστημα, να χρησιμοποιήσει το σύνολο της ανθρώπινης ενέργειας, σε όλο και μεγαλύτερη ένταση, με όλο και πιο καθολικά και ολοκληρωτικά μέσα. Ο μεταναζισμός είναι η αναγκαία ολοκλήρωσή του.
Ο μεταναζισμός, αν και χρησιμοποιεί κατά περιστάσεις τους εθνικισμούς και τους ρατσισμούς, δεν χαρακτηρίζεται από αυτούς. Ο ρατσισμός του είναι ταξικός, αλλά όχι μόνο με τη στενή έννοια των παραγωγικών τάξεων, αλλά με την πλήρη εξάρτηση των ανθρώπων και την υπαγωγή τους σε μια αλληλοκαταστροφική διαδικασία. Για παράδειγμα, η μεγάλη μπίζνα του μεταναστευτικού, έχει δημιουργήσει σχεδόν 70 εκατομμύρια μετανάστες σε παγκόσμια κλίμακα, που ζουν πλήρως εξαρτημένοι από τα συσσίτια και τα επιδόματα, των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ και της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η «ελεύθερη» διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και ανθρώπων, του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμου.
Γι’ αυτό τον λόγο, όλες οι προκαπιταλιστικές συλλογικές δομές, όπως τα έθνη-κράτη, τα κράτη με δύο ή περισσότερα έθνη, αλλά και οι διαχρονικές και οικουμενικές συλλογικές οντότητες όπως τα έθνη (με ή χωρίς κράτος), οι φυλές, οι κοινότητες, οι οικογένειες και οι δεσμοί τους, γενικότερα οποιαδήποτε συλλογική οντότητα παρουσιάζει σχετική συνοχή και αυτονομία, πρέπει να καταστραφεί από την παγκοσμιοποίηση. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η αποπολιτικοποίηση, η ιστορική λήθη, η απαξίωση των αντιστασιακών προτύπων, η αλλοίωση των γλωσσών, η διάλυση των τοπικών κοινωνιών, η ισοπέδωση των εθνοτοπικών πολιτισμών. Ο ένας τύπος ανθρώπου, με έναν δουλικό τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και ζωής, δεν ήταν ποτέ τόσο ολοκληρωτικός. Είναι εφιαλτικό να το σκεφτόμαστε, αλλά όλα τα γεγονότα δείχνουν τη μετατροπή του πλανήτη, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Σε αυτή τη μεθόδευση, το σύστημα έχει βρει τον καλύτερο σύμμαχό του στην Ευρώπη και την Αμερική, που δεν είναι άλλος από το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής αριστεράς, κυβερνώσας και μη. Είτε ως ηλίθιοι, είτε ως ξεπουλημένοι, αποδεικνύονται το πιο χρήσιμο πολυεργαλείο του συστήματος. Για παράδειγμα, όλες οι ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της τελευταίας εικοσαετίας, έχουν γίνει με την άμεση ή έμμεση υποστήριξη αυτής της αριστεράς.
Συμβαίνει μια παράλληλη ώσμωση, ενώ ο σύγχρονος καπιταλισμός, έχει αφομοιώσει τα περισσότερα από τα παλιά αριστερά αιτήματα, για δικό του λογαριασμό, οι σημερινές αριστερές ηγεσίες, έχουν αφομοιωθεί από τις πιο προχωρημένες επιδιώξεις του καπιταλισμού, μάλλον για τους δικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Για να επιστρέψουμε στο αρχικό θέμα από όπου πήραμε την αφορμή αυτού του άρθρου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι το σημερινό σύστημα, θέλει κατακερματισμένα και πλήρως εξαρτημένα κρατίδια–μαριονέτες, με τον ίδιο τρόπο που θέλει κατακερματισμένες κοινωνίες και έθνη, διαλυμένες οικογένειες και διασπασμένους ανθρώπους, από ιστορία, γλώσσα, πολιτισμό, πατρίδα, γη και εστία.
Όπως είχε πει και η περίφημη «σιδηρά κυρία» του νεοφιλελευθερισμού Μ. Θάτσερ, δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο άτομα. Άτομα με ατομικιστικά δικαιώματα και πλήρως χειραγωγήσιμα από το σύστημα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι αμυντικές λαϊκές αντιδράσεις, είναι κατ᾽ αρχήν υγιείς. Το κρίσιμο ερώτημα σήμερα, είναι με ποια προοπτική θα μπολιαστούν, ώστε να πάρουν μια κοινωνικά δημιουργική και αποτελεσματική κατεύθυνση.
ΟΜΑΔΑ ΛΟΓΟΥ ΔΑΙΜΩΝ
