Πριν τις εκλογές του 2012 αλλά και λίγο μετά απ’ αυτές υπήρχε μια αίσθηση πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να λειτουργήσει στον ελλαδικό και ευρωπαϊκό χώρο με τρόπο παρόμοιο με ορισμένες εκ των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής. Δηλαδή με έντονο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και κόντρα στο εγχώριο και ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός συνασπισμού χωρών (π.χ. οι χώρες του νότου ή της περιφέρειας της ευρωενωσιακής δομής) που θα στραφούν ενάντια στις πολιτικές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, θα ανατρέψουν τους συσχετισμούς δυνάμεων και θα επαναφέρουν κατακτήσεις τις οποίες το κεφάλαιο μεθοδευμένα αποσπά με τα διάφορα νομοθετήματα που εισάγονται στις περισσότερες χώρες της ΕΕ με ή χωρίς μνημόνια (το μνημόνιο απλά αποτέλεσε και αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ασκούμενης πολιτικής) κ.λπ.
Αυτές τις προσδοκίες, στον βαθμό που υπήρξαν, φρόντισε και φροντίζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να τις αποδομεί με επισταμένο τρόπο κάθε φορά που της δίδεται η ευκαιρία (συναντήσεις και παρουσία του κ. Τσίπρα στα διάφορα ιδρύματα του μεγάλου κεφαλαίου, συναντήσεις με εκπροσώπους της εγχώριας και ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ, συναντήσεις με διάφορα εγχώριου και διεθνούς βεληνεκούς ιερατεία κ.λπ.).
Μπορεί όλα αυτά να είναι κομμάτι μιας ακραία «τυχοδιωκτικής στάσης» του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να κερδίσει προσωρινά την εμπιστοσύνη όλων αυτών στους οποίους προαναφέρθηκα ώστε όταν γίνει να κάνει «την έφοδο» και να ανατρέψει τους συσχετισμούς εις όφελος των εργαζόμενων μαζών; Υπάρχει ιστορικό ανάλογο τέτοιου τύπου «επαναστατικής δράσης» από κάποιον ηγέτη αριστερού, ριζοσπαστικού κόμματός; Μπορεί επί παραδείγματι να συγκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του με τις ηγεσίες χωρών όπως η Βενεζουέλα, ο Ισημερινός, η Βολιβία κ.λπ. ;
Θυμηθείτε τον Τσάβες. Εάν έχει τύχει να παρακολουθήσει κανείς ομιλία του στα πλαίσια του ΟΗΕ ή και συνεντεύξεις του, τότε θα θυμάται με τι οργή και μανία στρεφόταν κατά των φονιάδων των λαών (κυρίως του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Μόλις χτες διαβάσαμε ότι το ίδρυμα Κλίντον μπορεί λέει να συνεισφέρει με την πείρα του στην προσπάθεια αντιμετώπισης των οξυμένων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Είναι προσβολή στην μνήμη των νεκρών του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά μάλλον αυτό έχει μικρή σημασία για ηγεσία της εν Ελλάδι «ριζοσπαστικής αριστεράς».
Εάν κανείς συνομιλήσει με μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ θα νομίσει ότι κάτι το συνταρακτικό συμβαίνει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα. Έχοντας κατακρεουργήσει κάθε έννοια του τι εστί λ.χ. επαναστατική μετάβαση, κοινωνικοποίηση των βιομηχανικών μονάδων, εθνικοποίηση στρατηγικής σημασίας υποδομών, δημιουργία προϋποθέσεων απρόσκοπτης άσκησης αυτού που καλείται εργατικός έλεγχος, οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ θαρρούν πως αν επανέλθει ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα στα 751 € θα γίνει κάποιου είδους επανάσταση.
Τι συμβαίνει άραγε εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Οι ριζοσπαστικές και κομμουνιστικές (έτσι αυτοαποκαλούνται και δεν μπορεί κανείς αξιωματικά να τους το στερήσει) συνιστώσες γιατί σιωπούν; Έχει υπάρξει κάποιου είδους «εκτροπή» στον τρόπο με τον οποίο δρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;
Τι σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κυβερνήσεις της λατινικής Αμερικής οι οποίες δεν δίστασαν να εθνικοποιήσουν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις (λ.χ. Βενεζουέλα); Πόσο κοντά σε κάτι στοιχειωδώς αριστερό είναι να αποφασίζουν όργανα της κεντρικής σου επιτροπής ότι δεν πρόκειται να καταργήσεις το ΤΑΙΠΕΔ κ.λπ. ; Δηλαδή αν δεν το καταργήσεις τότε θα το αφήσεις να κάνει απρόσκοπτα τη δουλειά του; Και ποιους θα διορίσεις ως διαχειριστές του φορέα όταν γίνεις Κυβέρνηση (της Αριστεράς) στην Ελλάδα; Υπάρχουν κρυμμένοι «Αδώνιδες της Αριστεράς» στην Ελλάδα; (Έχει κι άλλους Ψαριανούς στα μανίκια του ο ΣΥΡΙΖΑ; Θυμάμαι τον Ψαριανό από την εποχή που ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αναγουλιάζω. Κάπου έτυχε να διαβάσω στο παρελθόν ότι εάν θέλεις να δεις τι δεν είναι αριστερά τότε καλό είναι να παρακολουθήσεις τον Ψαριανό. Ο τύπος κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τον Τράγκα, που ακόμα κι όταν ήταν «αντιμνημονιακός» ήταν εξίσου φασίζων ως προς τον τρόπο με τον οποίο εξέφραζε τις απόψεις του).
Ιστορικά η Αριστερά, ειδικά όταν ήταν στον δρόμο προς την εξουσία φρόντιζε παράλληλα να βοηθάει στην εξύψωση της συνείδησης και επιπέδου δράσης των μαζών (άλλωστε πραγματικά Αριστερή πολιτική και λαϊκός παράγοντας έχουν σχέση διπλής συνεπαγωγής). Πιστεύει κανείς ότι γίνεται ή υπάρχει η διάθεση για να γίνει κάτι τέτοιο από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς με 27% και στους δρόμους να μην κινείται φύλλο; Οι προϋπολογισμοί στην μεγαλύτεροι περιφέρεια της χώρας είναι δυνατόν να συνεχίζουν να ευνοούν το κατεστημένο και τους γνωστούς και μη εξαιρετέους οικονομικούς παράγοντές; (προς τιμήν του ο Χελάκης έγραψε άρθρο για την κ. Δούρου αναφέροντας πως ενώ την στήριξαν για να συγκρουστεί με τα κατεστημένα συμφέροντα αυτή φαίνεται πολύ πρόθυμη να ρίξει μπόλικο νερό στο κρασί της και να αλληλεπιδράσει με την διαπλοκή). Παρατήρηση: η κ. Δούρου είναι η Μπακογιάννη της Αριστεράς. Έχει όλες τις περγαμηνές για κάτι τέτοιο.
Και μια παρατήρηση σχετικά με τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των ηγετών της Λατινικής Αμερικής (αριστερές κυβερνήσεις κ.λπ.). Θυμηθείτε επί παραδείγματι τον Αλιέντε, τον Τσε, τον Τσάβες κ.λπ. (ανεξάρτητα από τις τεράστιες διαφορές στον τρόπο δράσης τους). Είχαν ευχάριστα και ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ πρόσωπα. Η συγκρότηση τους, η στάση ζωής τους, τα λόγια και τα έργα τους αποτυπώνονταν και στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Παρατηρήστε επί παραδείγματι τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πρώην συνδικαλιστή οδηγού λεωφορείου και νυν ηγέτη και «διαδόχου» του Τσάβες, Μαδούρο.
Οι επαναστάτες, αγαπητοί σύντροφοι του κόμματος, δεν δρουν με όρους εχθρότητας απέναντι σε πρώην συντρόφους τους. Παράλληλα οι αποχωρήσαντες και οι διαγραμμένοι δεν μπορούν να δρουν με όρους εχθρότητας απέναντι στο κόμμα. Είναι άλλο πράγμα η πολιτική κριτική, η αυστηρή κριτική (ακόμα και η δημόσια και η ανοιχτή κριτική) ειδικά όταν παρατηρούνται διολισθήσεις κι άλλο πράγμα το «κυνήγι μαγισσών». Είναι άλλο πράγμα να γνωρίζεις πως υπερέχεις θεωρητικά, πολιτικά και σε επίπεδο έργων και άλλο να ανάγεις σε «εχθρούς που πρέπει να εξοντωθούν» αυτούς που διαφωνούν μαζί σου. Είναι άλλο πράγμα να θεωρείς ότι μια γραμμή (καλή ή κακή) πρέπει να ηττηθεί επειδή δεν συμβάλλει προς την κατεύθυνση ανύψωσης της συνείδησης των εργαζομένων, προς την κατεύθυνση δημιουργίας νέου τύπου ανθρώπων, προς την κατεύθυνση της υπόθεσης των εργαζομένων, προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού κι άλλο να προσπαθείς να δημιουργήσεις «τζιχαντιστές»-φορείς της μιας και μοναδικής αλήθειας που δήθεν κατέχεις. Δεν έχει δικαίωμα κανείς να εισάγει στην μαρξιστική λενινιστική πρακτική μια δράση του τύπου «πας μη Έλλην βάρβαρος» ειδικά όταν δεν υπάρχουν «βάρβαροι». Εάν αυτό κατανοηθεί τότε μπορεί κάτι να έχουμε καταφέρει!
Πέτρος Ιωαννίδης
11 Νοεμβρίου 2014
Τιμή στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, σε όλους όσοι μόχθησαν και αγωνίστηκαν και δεν μπόρεσαν να γευτούν τους καρπούς του αγώνα και των κόπων τους.
