Αφορμή για αυτό το σημείωμα της τελευταίας στιγμής ήταν μια συζήτηση με ορισμένους φίλους. Τότε έκανα τις διαπιστώσεις που αναφέρονται στη συνέχεια και θέλησα να τις γράψω στον Εργατικό Αγώνα.
Υπάρχει μια μικρή μερίδα αριστερών και κομμουνιστών που θεωρούν το «όχι» στο δημοψήφισμα, ουσιαστικά ενίσχυση της κυβέρνησης και του Τσίπρα, για να συνεχίσει τις συζητήσεις για την υπογραφή νέου πιο επώδυνη μνημονίου. Συνέπεια αυτών των σκέψεων είναι η στροφή τους σε άκυρο, αποχή, λευκό κ.λπ.
Θεωρώ ότι αυτό το σκεπτικό είναι λανθασμένο και η συνακόλουθη εκλογική στάση θα έχει αρνητικές συνέπειες για το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.
Να τα βάλουμε στη σειρά:
Είναι γεγονός ότι το «ναι» ή «όχι» στις προτάσεις των τοκογλύφων δανειστών δεν αποδίδει το πραγματικό δίλημμα και την αγωνία του λαού στη συγκυρία που ζούμε, γιατί το ζήτημα δεν είναι η αποδοχή ή όχι των προτάσεων της τρόικας, αλλά να διαμορφωθούν οι όροι για την ανατροπή των μνημονίων και των μνημονιακών νόμων και να αντιμετωπιστεί σε φιλολαϊκή ριζοσπαστική βάση το ζήτημα του χρέους, να ανοίξει επιτέλους φιλολαϊκή προοπτική για το λαό και τη χώρα. Ο δρόμος που ακολουθεί η κυβέρνηση όμως κάθε άλλο παρά σ’ αυτό το αποτέλεσμα τα οδηγεί. Οδηγεί νέο μνημόνιο πιο επώδυνο για το λαό, σε βάθεμα της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, σε συνέχιση της καταστροφής σε βάρος του λαού και της νεολαίας και των παραγωγικών δυνάμεων και δυνατοτήτων της χώρας. Σε αυτό δεν χωρεί καμία αμφιβολία. Η κυβέρνηση έθεσε στο δημοψήφισμα το συγκεκριμένο ερώτημα, «ναι» ή «όχι» στην πρόταση της τρόικας, πιστεύοντας ότι ευκολότερα θα ψηφιστεί το «όχι», ότι δεν είναι μια ουσιαστική δέσμευση για αυτή, αντίθετα θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για να αντιμετωπίσει τις σοβαρές δυσκολίες που είχε, χωρίς φυσικά να δεσμεύεται συγκεκριμένα να μην ακολουθήσει την πορεία συμβιβασμού που χάραξε.
Τα πράγματα όμως ξέφυγαν από το συγκεκριμένο δίλημμα. Το δημοψήφισμα απέκτησε άλλο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Στη θέση του ανεπαρκούς και παραπλανητικού ερωτήματος (όχι η ναι στις προτάσεις των δανειστών) μπήκε το πραγματικό δίλημμα που απασχολεί το λαό, όχι στη λιτότητα, όχι στα μνημόνια, όχι σε νέα συμφωνία, όχι στην ΕΕ και την υποταγή. Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα, έτσι θα ερμηνευτεί η ψήφος, αυτό το νόημα δίνει ο λαός και σε όλους τους τόνους η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.
Η επιμονή κάποιων αγωνιστών στο παραπλανητικό του ερωτήματος και στην αξιοποίηση του, την οποία θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν υπήρξε και υπάρχει τέτοια πρόθεση, σήμερα είναι αβάσιμη και μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη.
Και μόνο την αντίδραση της αστικής τάξης και των ευρωπαίων και των Αμερικανών να σκεφθεί κανείς καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάτι πολύ περισσότερο από το ναι ή όχι της πρότασης της τρόικας διακυβεύεται. Η αστική τάξη αντιμετωπίζει το δημοψήφισμα ως τον «υπέρ πάντων αγώνα». Ξέθαψαν φαντάσματα του παρελθόντος για να ενισχύσουν το «ναι», ανθρώπους με κολοσσιαίες ευθύνες για την κατάντια του λαού και της χώρας, ανθρώπους υποταγμένους, υπηρέτες των μεγάλων πολυεθνικών συμφερόντων, για να έρθουν σήμερα να συμβούλευσουν τους ψηφοφόρους. Τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Κώστα Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, και μαζί το Σαμαρά, το Θεοδωράκη, την Φ. Γεννηματά και πολλούς άλλους. Μαζί το σύνολο των μεγάλων επιχειρηματιών, το ΣΕΒ, τους μεγαλέμπορους, τους εφοπλιστές, συνολικά την αστική τάξη. Από κοντά η εκκλησία, ο αρχιεπίσκοπος και οι παπάδες. Καθηγητάδες, πνευματικοί ταγοί υποτίθεται, καλλιτέχνες τροφοδοτούμενοι από το κρατικό ταμείο και άλλοι. Πολλοί ευρωπαίοι παράγοντες σε ρόλο επικυρίαρχου υπαγορεύουν την ψήφο στο λαό και μαζί τις αναγκαίες εξελίξεις την επόμενη μέρα μετά τη νίκη του ναι προς το συμφέρον μας. Ακραία περίπτωση ο πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ο Μ. Σουλτς που δεν περιορίστηκε στην υπόδειξη του «ναι», αλλά υπέδειξε κυβέρνηση τεχνοκρατών για την επόμενη μέρα, με επικεφαλής έναν νέο Παπαδήμο, υπογραφή νέου μνημονίου και νέων δανείων και την ανάγκη νίκης των πιο φιλικών τους δυνάμεων στις εκλογές που θα επακολουθήσουν. Και όλα αυτά προς δόξα της «περήφανης» αστικής Ελλάδας, που μπήκε στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και μάλιστα ισότιμα με τους ιμπεριαλιστές, ως ιμπεριαλιστική χώρα και αυτή έστω και σε ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα!
Ας αναρωτηθούμε για ένα τόσο περιορισμένο στόχο, όπως τον ναι ή όχι στις προτάσεις της τρόικας, θα είχαμε τόσο μεγάλη αντίδραση;
Οι αστοί αντιλαμβάνονται πολύ καλά το διακύβευμα και τις συνέπειες του. Αντιλαμβάνονται ότι το «ναι», θα είναι η πρώτη τοποθέτηση του λαού υπέρ της ΕΕ από κάλπη σε πανελλαδική κλίμακα. Αν προκύψει ναι θα αξιοποιηθεί για την αστική τάξη για τη συντριβή του όποιου κινήματος εναντίον της ΕΕ και για να χτυπηθούν ολοκληρωτικά αντιΕΕ ιδέες και εξελίξεις. Αυτό από μόνο του έχει τεράστια σημασία. Αντιλαμβάνονται ότι όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, από Δευτέρα θα υπάρχει μια πολύ διαφορετική κατάσταση στη χώρα και αυτό αφορά στη διατήρηση της κυβέρνησης, στη διατήρηση του κυβερνητικού συνασπισμού και την ενότητα των κομμάτων του, στις δυνατότητες των αστικών δυνάμεων, στην ψυχολογία και στις διαθέσεις του λαού, σε όλα, εν τέλει, τα στοιχεία που διαμορφώνουν τη συγκεκριμένη κατάσταση. Θα διαμορφωθούν εντελώς διαφορετικές συνθήκες και για την αστική τάξη και τα κόμματα της και για το εργατικό κίνημα και για την κομμουνιστική και ανατρεπτική αριστερά.
Οι νέες συνθήκες μπορεί να συμβάλουν στην παραπέρα ένταση της πολιτικής κρίσης και της κρίσης του συστήματος διακυβέρνησης, στο έλεγχο των εξελίξεων και στη σταθεροποίηση του, μπορεί να καθηλώσουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις και τη λαϊκή αγωνιστικότητα ή να δώσουμε ώθηση στην ανασυγκρότηση του Κινήματός και την αντεπίθεση του.
Αυτά κρίνονται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, γι’ αυτό το «όχι» που θα δώσει η κάλπη πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ισχυρό.
Π. Μ.
