Τρία βασικά και εξόφθαλμα συμπεράσματα. Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 διενεργήθηκε σε καθεστώς δικαιολογημένης ανησυχίας, πρόκλησης φόβου από τα εγχώρια αστικά μέσα ενημέρωσης, ασφυκτική πίεση από τα φιλευρωπαϊκά κόμματα ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ που έθεταν ως δίλλημα “εντός ή εκτός Ευρωζώνης”- “ναι ή όχι στο ευρώ”, τους «ευρωπαίους εταίρους» που έθεταν τα ίδια διλήμματα, εν μέσω capital controls και την απόπειρα είτε αντισυνταγματικότητάς του, είτε υποβάθμισης, είτε γελοιοποίησής του.
Με ένα ακαθόριστο ερώτημα που ο λαός δεν γνώριζε ακριβώς τα «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους») αλλά γνώριζε ακριβώς τα δεινά που έχει υποστεί και τη βεβαιότητα ότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, αυθόρμητα, με οποιοδήποτε κόστος και παρά τις προβλέψεις όλων, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κατέδειξε τα εξής:
Α) Το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει συνθλιβεί προ καιρού στα μάτια της από καιρό βαλλόμενης εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες συντήρησής του.
Β) Κατόρθωσε να εκθέσει με διάφορους τρόπους τον ΣΥΡΙΖΑ -λόγω των επιλογών του, των δηλώσεων υπουργών του και στελεχών του, των σημερινών υποστηρικτών του- και να αναδείξει τον τυχοδιωκτικό του χαρακτήρα.
Γ) Απομόνωσε με τις επιλογές του εργατικά κόμματα, εν προκειμένω το ΚΚΕ, που βρέθηκε για πολλά χρόνια μακριά από τις λαϊκές μάζες κυνηγώντας φαντάσματα, εγκλωβίζοντάς το σε σπασμωδικές, αμήχανες αποφάσεις και ενέργειες.
Εν κατακλείδι, το 61,31 % «διέβη τον Ρουβίκωνα», εν γνώσει του έλαβε μια ριψοκίνδυνη απόφαση και ίσως περιμένει ένα πραγματικά εργατικό-λαϊκό κόμμα μπροστάρη, όχι παρατηρητή, να αγωνιστεί για μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
