Η “πρώτη φορά αριστερά”, τελειώνει. Η ελπίδα ήρθε κι σχεδόν έφυγε. Με αστερίσκο. Ο αστερίσκος θα απαντηθεί στο τέλος του κειμένου. Η επόμενη “πρώτη φορά αριστερά”, λοιπόν, θα είναι κεντρώα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε για να φέρει τελικά το πιο βαρύ μνημόνιο μέχρι σήμερα. Σκληρή παραδοχή αυτή, ιδίως για κάποιον που πιστεύει πως είναι χειρότερη η διάψευση της ελπίδας, από το ίδιο το αποτέλεσμα της αποτυχίας.
Η κυβέρνηση απειλήθηκε ναι, εκβιάστηκε ναι, αλλά δεν πίστεψε ποτέ σε ένα σοβαρό εναλλακτικό πλάνο, δε. Το αποτέλεσμα ήταν ο πολιτικός κόσμος να εγκλωβιστεί σε ένα “μνημόνιο παθητικής αποδοχής” πέραν από ιδεολογικές αντιθέσεις.
Η φαινομενική συναίνεση δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Η αριστερή πλατφόρμα θα έπρεπε όμως προ πολλού να έχει παραιτηθεί. Δεν συμφωνεί με τους κυβερνητικούς χειρισμούς το τελευταίο διάστημα, δεν έχει θέση και ρόλο εντός ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εκλογές αποσκοπούν ξεκάθαρα και μόνον, στο να εκκαθαρίσουν το εσωτερικό του κόμματος από τους διαφωνούντες. Οι οποίοι διαφωνούντες καλούνται τώρα να συσπειρωθούν με τους εξωκοινοβουλευτικούς συμμάχους τους και να διαμορφώσουν ένα σοβαρό εναλλακτικό πλάνο. Θα μας χρειαστεί ένα τέτοιο πλάνο, αργά ή γρήγορα το ευρώ θα μας αφήσει χρόνους.
Το μεγαλύτερο ατόπημα Τσίπρα θα ήταν να πάει σε σε θερινά τμήματα για να περάσει με διαδικασίες fast track τα προαπαιτούμενα.
Μετά από εσωτερική πίεση, προτίμησε να οδηγήσει τη χώρα σε “διαδικασία εκκαθάρισης και απαλλαγής”. Δηλαδή στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, με ένα σχέδιο απολύτως μεθοδευμένο.
Γιατί επί της ουσίας, δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να έχει τη στήριξη μεγάλου μέρους των βουλευτών του. Σε καμία πραγματική αστική δημοκρατία δεν έχει ευοδώσει αυτό, ούτε μπορεί να έχει λαϊκή αποδοχή.
Η απόφαση της πλατφόρμας να μείνει μέχρι να φύγει εκτός λίστας, ερμηνεύεται ως μια ιδεολογική προσήλωση στις απαρχές του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού. Εν μέρει κατανοητή. Ωστόσο η εποχή επιβάλλει αποφάσεις και όχι κομματικούς ηρωισμούς.
Το θετικό της υπόθεσης: Οι εκλογές θα εκκαθαρίσουν το τοπίο και ο απογοητευμένος θα ξέρει πάλι ποιος είναι ο “αντίπαλος” του. Ένας πιο “πράσινος” ΣΥΡΙΖΑ, ή μια συμμαχία μνημονίου.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι έχουν την ευθύνη τους. Όσοι ψήφισαν ναι, ήθελαν μνημόνιο. Όσοι ψήφισαν όχι αλλά ναι στο ευρώ, ήθελαν μνημόνιο.
Τι βγήκε από την εξίσωση; Μια αλήθεια. Που την ήξεραν βέβαια από πριν οι του Μαξίμου. Ότι ευρώ χωρίς λιτότητα και μνημόνιο, δεν υπάρχει. Είναι σαν να λες “θέλω κατοχή χωρίς στρατεύματα”.
Στο δια ταύτα. Στη μικρή μας αποικία ξημερώνει πάλι μια νέα προεκλογική περίοδος. Θα γεννηθούν και νέοι συσχετισμοί, συνεργασίες, συμμαχίες, κόμματα και υποσχέσεις. Τι μας μένει; Το νέο κίνητρο.
Η άρχουσα ιδεολογία είναι μία. Η καπιταλιστική, επεκτατική, τραπεζική επιβολή των όρων της συμφωνίας. Την θες; Είσαι μαζί μας. Δεν την θες; Κολύμπα μόνος σου σε άγνωστα νερά και φτιάξε τη δική σου βάρκα. Με άλλα λόγια, δυο πόρτες έχει η ζωή. Μια δύσκολη, και μια πιο δύσκολη.
Οι αυταπάτες έληξαν και εκείνες. Αλλαγή μέσα από το ίδιο το σύστημα, δεν γίνεται. Ή πας κόντρα στο σύστημα και προετοιμάζεις ένα άλλο σύστημα, το παλεύεις με τις διεθνείς δυνάμεις που συμφωνούν μαζί σου και το χτυπάς με σοβαρή αντιπολίτευση, ή το αποδέχεσαι και σε καταπίνει.
Ο λαός επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για να “σκίσει” το μνημόνιο. Δηλαδή για να πάει κόντρα στο σύστημα. Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε σε γρανάζι του συστήματος. Και το εκλογικό του σώμα θα τον επανεκλέξει γιατί φοβάται το άγνωστο. Και γιατί εν Ελλάδι, ουδείς του έχει δώσει του Έλληνα ψηφοφόρου, μια ουσιαστική και συνολική εναλλακτική, κόντρα σε αυτό το άγνωστο.
Δεν θα πλατειάσω εδώ στα περί χειρισμών κυβέρνησης αυτό το διάστημα των έξι μηνών. Αλλιώς θα πρέπει να γίνει αναφορά και στις Σκουριές, στην ΕΛ.ΑΣ που ζει και βασιλεύει χωρίς ουδεμία αλλαγή, στον ΦΠΑ, στον ΕΝΦΙΑ και πάει λέγοντας.
Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δεχθεί τη συμφωνία του Φεβρουαρίου. Θα είχε λήξει το πάρτι προ πολλού, ωστόσο πολλοί θα έλεγαν πως το Μαξίμου δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ.
Αυτό που όλοι ξέρουμε όμως, είναι πως όποιος έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι. Και αυτός, δεν ήταν ποτέ ο Τσίπρας στο τραπέζι του πόκερ που κλήθηκε να κάτσει. Που επέλεξε να κάτσει μάλλον, διεκδικώντας το πρωθυπουργικό χρίσμα, τον περασμένο Γενάρη.
Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι ξεκάθαρα μνημονιακή. Αυτό ας το γνωρίζουμε όλοι. Είτε θα είναι κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, είτε θα είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το “κόμμα του ΝΑΙ”, μια πιθανή δηλαδή κοινοβουλευτική συμμαχία.
Οι λοιποί αντιμνημονιακοί, ΚΚΕ, Λαφαζάνης, Ζωή, Βαρουφάκης, ΕΠΑΜ, Αλαβάνος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ, έχουν μια μεγάλη ευκαιρία για να διασώσουν το όνομα και την τιμή της αριστεράς, τώρα που τα πράγματα ξεκαθαρίζουν μια για πάντα. Ουτοπική η προοπτική; Ενδεχομένως ναι. Η κατάσταση της χώρας όμως, μόνο ουτοπική δεν είναι, άρα η ανάγκη για υπερβάσεις, μεγάλη.
Αστερίσκος: Η ελπίδα του προγράμματος Θεσσαλονίκης έσκασε με θόρυβο στα μούτρα μας. Έμεινε όμως μια μικρή, ισχνή, ασθενική ελπίδα που μπορεί να μας κάνει να γελάσουμε σε 2,3 χρόνια. Έχει όνομα. Λέγεται “πάταξη διαφθοράς”. Πόσο πιθανό είναι να γίνει κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Όσο πιθανό είναι να εξυγιανθεί και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Η ελπίδα, ξέρεις, πεθαίνει τελευταία. Αλλά συνήθως στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, πεθαίνει.
Πηγή: news247.gr
