«Φρενίτιδα»: Αυτή μόνο η λέξη ταιριάζει για να περιγράψει κανείς αυτά που συμβαίνουν στη χώρα την τελευταία περίοδο.
Με επαγγελματικό κυνισμό και ψυχολογία ψυχρού εκτελεστή συμβολαίων θανάτου, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ανέλαβε να διαπράξει το νέο έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού, κάτι που δεν είχε τολμήσει να κάνει η κυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ.
Να προωθήσει, μέσω του 3ου μνημονίου, νέα φονικά μέτρα που πλήττουν το σύνολο του ελληνικού λαού, την εργατική τάξη, τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα, αλλά και τα μορφωμένα μεσαία στρώματα (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί) που εργάζονται σήμερα σαν μικροί επιχειρηματίες.
Το νέο έγκλημα διαπράττεται σε δύο πράξεις.
Πρώτα άνοιξαν το μέτωπο του ασφαλιστικού–συνταξιοδοτικού, όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, έκανε, ότι δεν τόλμησαν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι. Να εισάγει το κεφαλαιοποιητικό σύστημα στην παροχή συντάξεων, περιορίζοντας τη συμμετοχή του κράτους ένα επίδομα φτωχοκομείου των 384 ευρώ (ή 345 ευρώ), ανάλογα με τα έτη ασφάλισης και την ηλικία του συνταξιοδοτούμενου.
Πρόκειται για καίριο πλήγμα σε βάρος των εργαζομένων. Τον προηγούμενο αιώνα, μέσω των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι εργαζόμενοι διαπραγματεύονταν με τους εργοδότες και το καπιταλιστικό κράτος ως τάξη απέναντι σε τάξη. Με το νέο συνταξιοδοτικό σύστημα, η παροχή σύνταξης εξατομικεύεται. Οι εργαζόμενοι, δεν διαπραγματεύονται τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα ως τάξη, αλλά ως άτομα…
Αφού ξεμπέρδεψαν με το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, με το νέο νομοσχέδιο–έκτρωμα των 7.500 σελίδων –που θα ψηφιστεί και αυτό με τη διαδικασία του κατεπείγοντος– ισοπεδώνουν κυριολεκτικά τα πάντα.
Βάζουν πιο βαθιά το χέρι του κράτους στη τσέπη ενός εξαθλιωμένου λαού, με την επιβολή έμμεσων φόρων ύψους 1,9 δις. ευρώ.
«Απελευθερώνουν» τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών, με μικρούς περιορισμούς το 2017 –εξαιρούνται οι κατοικίες με αντικειμενική αξία ως 140.000 ευρώ– και πλήρη «απελευθέρωση» από το 2018. Τα κοράκια, ελληνικά και ξένα, έχουν πάρει θέση.
Δημιουργείται ένα υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, υπό την επωνυμία «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας», το οποίο θα βρίσκεται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στον έλεγχο της νέας εταιρείας μεταβιβάζονται άνευ ανταλλάγματος τρεις άμεσες θυγατρικές και ιδρύεται μία καινούργια: Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το αμαρτωλό Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ), η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) ενώ ιδρύεται η Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών ΑΕ (ΕΔΗΣ)
Οι κυβερνητικοί σφουγκοκωλάριοι, ήδη έσπευσαν να ανακοινώσουν 19 ιδιωτικοποιήσεις. Οι οργανισμοί αστικών συγκοινωνιών (ΟΑΣΑ, ΟΣΥ, ΣΤΑΣΥ), ο οργανισμός διαχείρισης του Ολυμπιακού Σταδίου (ΟΑΚΑ), τα ΕΛΤΑ, η ΕΥΑΘ, η ΕΛΒΟ, η Αττικό Μετρό, η Κτιριακές Υποδομές και η ΔΕΗ είναι μερικές από τις εταιρείες που θα ενταχθούν στο νέο υπερ-Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, ενώ έχει ήδη δρομολογηθεί η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και του Ελληνικού.
Θεσπίζεται ο διαβόητος «Αυτόματος Μηχανισμός Δημοσιονομικής Διόρθωσης», ή κόφτης, ο οποίος θα ενεργοποιείται κάθε φορά που διαπιστώνονται αποκλίσεις από τους στόχους εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού. Οι παρεμβάσεις θα αφορούν είτε περικοπές δαπανών – μη εξαιρουμένων μισθών και συντάξεων – ή αυξήσεις φόρων, ή συνδυαστικά και τα δύο.
Τι να πει κανείς; Ντροπή, αίσχος, να βγει από τα ρούχα του από την άνευ προηγουμένου εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας στις Βρυξέλλες (Βερολίνο) και τη νέα σφοδρή, ανελέητη επίθεση σε βάρος του βιοτικού επιπέδου ενός εξαθλιωμένου λαού;
Η αγανάκτηση όμως, όσο δίκαιη και αν είναι, δεν λύνει το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα βαθιά πολιτικό.
Τι κάνουμε
Στις 3 Μάη του 2016 συμπληρώθηκαν έξι (6) βασανιστικά χρόνια από την υπογραφή του 1ου μνημονίου (3 Μάη 2010).
Την περίοδο αυτή δοκιμάστηκαν οι πάντες και τα πάντα. Οι αντοχές των αστικών κομμάτων, τα οποία κλήθηκαν να διαχειριστούν μια νέα κατάσταση για τα ίδια. Έπρεπε να βάλουν το αρνί (το λαό) στο γόνατο και να το σφάξουν.
Δοκιμάστηκαν οι αντοχές του ίδιου του λαού. Ο οποίος –σε αυθόρμητη βάση και εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα– έδωσε βροντερό και αγωνιστικό παρόν, ειδικά την περίοδο 2010–2012. Το παρήγορο είναι, ότι κάτω από τις ιδιόμορφες συνθήκες που διαμορφώθηκαν τα έξι αυτά χρόνια – και παρά την πίεση και το πλευροκόπημα που άσκησε το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χ.Α» σε εξαθλιωμένα, χαμηλής συνείδησης πληβιακά στρώματα –έχει δημιουργηθεί ένα ριζοσπαστικό λαϊκό ρεύμα – εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015– το οποίο μέχρι στιγμής, δεν βρίσκει πολιτική έκφραση.
Δοκιμάστηκαν τέλος οι προγραμματικές θέσεις, οι πολιτικές προτάσεις και οι ιδεολογικές αναφορές όλων των κομμάτων, συστημικών και μη. Και τι κυριάρχησε στο τέλος; Μια πολιτική πρόταση –«κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας με την Ελλάδα μέσα στο Ευρώ και μέσα στην ΕΕ»- προβληματική εν τη γενέσει της. Όπως έδειξε η ζωή, δεν υπάρχει μέλλον για το λαό μέσα στη λυκοσυμμαχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Η όποια προοδευτική φιλολαϊκή λύση προϋποθέτει την ρήξη με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε τα μικροαστικά στρώματα που καταπιέζονταν από τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας, αλλά από την άλλη –ο φόβος του μικροαστού μπροστά στο εργατικό κίνημα– δεν ήθελαν να ξεκόψουν από το μαντρί. Ηλθε η ίδια η ζωή για να σκορπίσει στους πέντε ανέμους τις μικροαστικές αυταπάτες. Γιατί όμως κυριάρχησε το μικροαστικό ρεύμα, το οποίο οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία; Το εργατικό κίνημα πως καπελώθηκε από τους μικροαστούς; Απλά γιατί το κόμμα–πολιτικός εκφραστής της εργατικής τάξης, διατύπωσε την άποψη –τη στιγμή που ο λαός ήταν στους δρόμους και το αστικό πολιτικό σύστημα ημιπαράλυτο- ότι κάθε πολιτική πρόταση εντός των τειχών του καπιταλισμού, οδηγεί και ενισχύει τον οπορτουνισμό. Έτσι, την κρίσιμη περίοδο του 2012, αρνήθηκε να καταθέσει πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής επιλογής τα βλέπουμε σήμερα. Το βαριά λαβωμένο από την λαϊκή αποδοκιμασία αστικό σύστημα, να συνεχίζει να κυβερνά με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα του λαού, το ευρισκόμενο σε βαθιά κρίση συνδικαλιστικό κίνημα να έχει καταστεί εντελώς αναξιόπιστο και ανυπόληπτο -και όμως ήταν χρυσή ευκαιρία να ξεμπερδεύαμε με τους Παναγόπουλους και τους άλλους πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα– το ίδιο το ΚΚΕ να έχει συρρικνωθεί στο μισό της εκλογικής του επιρροής. Ποιόν ωφέλησε επομένως η πολιτική –απολίτικη– αυτή στάση που μεταθέτει την επίλυση όλων των προβλημάτων στη σοσιαλιστική εξουσία;
Τα άλλα κόμματα της Αριστεράς ; Εκ του αποτελέσματος προκύπτει, ότι ο πολιτικός τους λόγος δεν πέρασε –δεν άγγιξε καν– τα λαϊκά στρώματα που αναζητούσαν εναγωνίως πολιτικούς ηγέτες.
Και τώρα ερχόμαστε να διερευνήσουμε τις αιτίες της λαϊκής κατ’ αρχήν και της πολιτικής στη συνέχεια τραγωδίας.
Τι αναδείχθηκε ως κυρίαρχο την περίοδο της κρίσης και των μνημονίων; Μα οι σχέσεις της καπιταλιστικής Ελλάδας με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Οι σχέσεις της Ελλάδας με το ΔΝΤ (ΗΠΑ) και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι οποίοι από την πρώτη στιγμή, εμφανίστηκαν με την ρομφαία στο χέρι. Ηλθαν για να χύσουν αίμα, δεν το έκρυψαν ποτέ αυτό. Με ιταμό ύφος υπαγόρευαν τα θανατηφόρα μέτρα και το πολιτικό τους προσωπικό στο εσωτερικό της χώρας – στο οποίο πολλές φορές συμπεριφέρθηκαν με σκαιότατο και ανοίκειο τρόπο – εκτελούσε κατά γράμμα. Αυτή την ιστορία την έχουμε ζήσει έξι ολόκληρα χρόνια, την έχουμε εμπεδώσει, την έχει κατανοήσει και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας.
Χρειαζόταν πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος, ότι η σωτηρία του ελληνικού λαού, περνούσε μέσα από την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα έθετε σαν πρωτεύοντα στόχο την ρήξη με τον δυτικό ιμπεριαλισμό; Ότι χωρίς να βάλουμε το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων, πολιτική λύση στο λαϊκό δράμα δεν μπορεί να υπάρξει;
Και όμως αυτή την απλή αλήθεια, έξι χρόνια τώρα, κανείς δεν την είδε, κανείς δεν την άκουσε. Μας ζάλισαν τον έρωτα με τα περί διαγραφής του χρέους –του επονείδιστου και επαχθούς– με την εθνικοποίηση των τραπεζών, με την έξοδο από το ευρώ – αλλά την μεγάλη αλήθεια δεν την είπε κανείς στον ελληνικό λαό. Ότι για να δοθεί τέλος στο δράμα και τα βασανιστήρια που τον υποβάλουν, απαιτείται Ρήξη με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Με άλλα λόγια ο δρόμος για τη γη της επαγγελίας, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι ένας δρόμος ναρκοθετημένος, κακοτράχαλος, γεμάτος γκρεμούς, επικίνδυνες στροφές και κάθε είδους εμπόδια. Είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση.
Γιατί όπως έλεγε και ο μεγάλος Βάρναλης «από τα τσακάλια δεν γλυτώνεις με ευκές και παρακάλια».
Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο το καλύτερο.
