Όταν άνθρωποι των οποίων οι γονείς υπήρξαν μορφές του αγώνα που έδινε το ΚΚΕ για Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία γυρίζουν την πλάτη τους σήμερα στην ηγεσία του ΚΚΕ και συντάσσονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα πρέπει ο κάθε Κομμουνιστής, να σκύψει πάνω στο ζήτημα, να εξετάσει το γιατί και να κάνει την αυτοκριτική του.

Το παρόν κείμενο δεν σκοπεύει να αναλύσει τα άρθρα της συμφωνίας των Πρεσπών, ούτε τα παζάρια γύρω από αυτήν, αλλά, με αφορμή τη συμφωνία, προσπαθεί να δώσει τις απαραίτητες προεκτάσεις, για μια πιο σφαιρική αντιμετώπιση των φαινομένων του καιρού μας, σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό και ιστορικό πλαίσιο.

Του Θανάση Σκαμνάκη.

Οι σχηματισμοί της Αριστεράς φθίνουν. Η στράτευση είναι περιορισμένη και ο ενθουσιασμός ελλιπής. Τα όσα συμβαίνουν λίγο πολύ τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε με άλλη ευκαιρία, όχι τώρα. Γιατί τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσουμε για ό,τι κινείται, είτε πέφτει στην αντίληψή μας είτε όχι.

Γράφει η Γιώτα Ιωαννίδου.

Πέντε εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών πέθαναν στην Αφρική από ιάσιμες ασθένειες, πείνα ή τραύματα. Τέσσερα εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα εξαναγκαστικής εργασίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Το σύστημα περιγελά το δικαίωμα των παιδιών να είναι παιδιά.

Αντί προλόγου

Ένα από τα πιο διάχυτα γνωρίσματα της εποχής μας, είναι αυτό της απομυθοποίησης. Έτσι και κολλήσει κάτι τη ρετσινιά του μύθου, ενεργοποιείται μια αυτόματη διαδικασία, να το διαγράψουμε σα να μην υπάρχει. Με αυτό τον τρόπο, ιδέες, γνώμες, απόψεις, πεποιθήσεις, ερμηνείες, ακόμα και ολόκληρες σχολές σκέψης, κοσμοθεωρίες, ιδεολογίες, πολιτικές, αλλά και προσωπικότητες, χωρίς δεύτερη σκέψη, περιτυλίγονται στο σελοφάν του μύθου και αποσύρονται στα υπόγεια του μουσείου της ανθρώπινης ιστορίας.