Του Θανάση Σκαμνάκη.

Δεν είναι μεταφυσική, αλλά γήινες, ανθρώπινες ανάγκες που κατασκεύασαν τους θρησκευτικούς μύθους, μαζί, φυσικά, και τις χριστιανικές αφηγήσεις, οι οποίες πριν πάρουν εμπορικό σχήμα, ήσαν λαϊκές ιστορίες.

Όπου κυρίαρχο στοιχείο όλων των αφηγήσεων, λαϊκών ή θρησκευτικών, είναι η ιδέα της θυσίας. Στην αρχετυπική εκδοχή επρόκειτο για θυσίες ανθρώπων.

Ο Εργατικός Αγώνας αναδημοσιεύει άρθρο του Άγγελου Αθανασόπουλου από το Βήμα της 24^ης Μάρτη με τίτλο «Αμερικανικά Drones στη βάση της Λάρισας». Είναι σαφές ότι ο Εργατικός Αγώνας δεν συμφωνεί με τις θέσεις της εφημερίδας και του αρθρογράφου. Ιδιαίτερα είναι αντίθετος στη θέση ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας η αναβάθμιση της στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Όμως, εκτιμάμε ότι το άρθρο περιέχει πλήθος έγκυρων πληροφοριών που θα ενημερώσουν τους αναγνώστες του για τα θέματα αυτά, την εντεινόμενη επιθετικότητα στην περιοχή, τις κινήσεις και του σχεδιασμούς που εκτυλίσσονται, το ρόλο που αναλαμβάνει η Ελλάδα και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και των αστικών πολιτικών δυνάμεων, καθώς και των εντεινόμενο ανταγωνισμό ΗΠΑ και ΕΕ  με την   Ρωσία.  

«Η τσάντα στο σχολείο».

Διαρκές αίτημα αλλά και όραμα της εκπαιδευτικής κοινότητας, επί 10ετίες, ήταν (και είναι) ένα σύγχρονο λαϊκό σχολείο, στο οποίο θα αρχίζει και θα τελειώνει, με επάρκεια, η σχολική εργασία των μαθητών. Δυστυχώς αυτό αίτημα-όραμα, όχι μόνο παραμένει άπιαστο και ανεκπλήρωτο, αλλά μέσα στο καθεστώς των μνημονίων το δημόσιο σχολείο απορυθμίζεται, ευτελίζεται και υποβαθμίζεται διαρκώς, αφού οι χρόνιες παθογένειες οξύνθηκαν στο έπακρο:

Γράφει ο Πάνος Τσίρος.

Θα κληθούμε και πάλι να «εορτάσουμε με κάθε λαμπρότητα», όπως αναφέρουν ορισμένες εφημερίδες, την επέτειο τής επανάστασης του 1821. Αναντίρρητα η εν λόγω λαμπρότητα γίνεται αντιληπτή από τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Από τους «πανηγυρικούς της μέρας», στις μίνι φούστες των παρελάσεων και τον απαραίτητο -μετά την τελετή- καφέ, στην αφορμή για ύπνο, στην ευκαιρία να βγάλουμε ένα καλό ρούχο απ' τη ντουλάπα ή να υψώσουμε τη σημαία στο μπαλκόνι κτλ. Το παρόν σημείωμα βέβαια δεν αποτελεί σατυρική προσπάθεια καταγραφής της εορταστικής πραγματικότητας απλώς θα επιχειρήσει να καταγράψει ορισμένες σκέψεις για την επανάσταση και τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν.

Ε, λοιπόν η Ελλάδα δεν έχει να «πανηγυρίζει» μόνο για την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά στην ανεργία ή στο δημόσιο χρέος. Μπορεί να ζητωκραυγάζει γιατί για μια ακόμα φορά το 2017 «κατάφερε» να πάρει τη δεύτερη θέση μέσα στο ΝΑΤΟ όσον αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ! Κρίση-ξεκρίση, μνημόνιο-ξεμνημόνιο, εμείς τις ΝΑΤΟϊκές μας υποχρεώσεις τις τηρούμε!