Του Σαράντου Φράγκου.

«Ξέραμε για ναούς με στέγες και σκάλες από χρυσάφι. Είχαμε δει δοχεία και στολίδια και μανδύες από καθαρό χρυσάφι. Μας είχαν ιστορήσει για κήπους με λουλούδια καμωμένα αριστοτεχνικά από χρυσάφι… Το χρυσάφι φαίνεται πως ήταν σε αυτή τη χώρα τόσο συνηθισμένο όπως σε μας το σίδερο και το μολύβι, και πραγματικά οι περουβιανοί δεν τα γνώριζαν, ούτε το σίδερο ούτε το μολύβι.

Γράφει ο Σταμάτης Παπάζογλου.

Η 4^η Ιουλίου, η εθνική επέτειος των ΗΠΑ, αντιμετωπίζεται συνήθως από την αριστερά με σκεπτικισμό αν όχι με εχθρότητα επειδή θεωρείται ως η μέρα των πανηγυρισμών μιας ιμπεριαλιστικής μεγάλης δύναμης. Κι έτσι είναι καθώς η μέρα αυτή δίνει την ευκαιρία στην εκάστοτε ηγεσία των ΗΠΑ να κάνει επίδειξη δύναμης και υποκρισίας όταν αναφέρεται σε έννοιες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία.

Του Παναγιώτη Βέμμου.

Αν το διακύβευμα των εκλογών ήταν η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής ή η συνέχιση της, τότε η εκλογική μάχη θα αποκτούσε κρίσιμη σημασία. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Θέτουν τέτοιο ζήτημα, έστω και φραστικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όχι βέβαια.

Του Θανάση Σκαμνάκη.

Πότε τελειώνει κάτι; Μια εποχή ας πούμε. Μια ιστορία. Ένας έρωτας ή μια περιπέτεια. Ένα κόμμα ή μια ιστορική περίοδος.

Καθώς τελειώνει ο Μάιος κατά σύμβαση και κατά επιθυμία λες πως τέλειωσε η άνοιξη και μπήκαμε στο καλοκαίρι. Αν φυσικά σου αρέσει το καλοκαίρι. Γιατί τυπικά το καλοκαίρι αρχίζει στις 21 Ιουνίου, χθες καλή ώρα. Όμως, η άνοιξη παραμένει παρούσα, βροχές, καταιγίδες, ξαφνικές πτώσεις θερμοκρασίας, άστατα φαινόμενα. Ομοίως, όταν τελειώσει ο Αύγουστος δεν προλαβαίνεις να υποδεχθείς το φθινόπωρο, και γιατί δεν σου αρέσει, αλλά και γιατί, ακόμα κι αν βρέχει ή υποχωρεί η θερμοκρασία, το καλοκαίρι επιστρέφει με κάτι καταπληκτικές Σεπτεμβριανές ημέρες, παρότι είναι πλέον εμφανώς μικρότερες και περιέχουν ήδη στο ύφος τους τη φθορά.

Γράφει ο Γρηγόρης Γρηγοριάδης.

Πηγαίνοντας ολοταχώς προς τις κάλπες της 7^ης Ιούνη, ζούμε καθημερινά την επανάληψη –σε λιγάκι μόνο παραλλαγμένες συνθήκες– της κατάστασης του 2012. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που λεηλάτησε την Αριστερά και έστειλε το μεν ΚΚΕ από το 8,5% στο 4,5%, τη δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους λοιπούς στα όρια της ανυπαρξίας. Σήμερα, 7 χρόνια μετά και 4 χρόνια μετά το «ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ», ένας ΣΥΡΙΖΑ που υποχωρεί αποδοκιμαζόμενος από την πλειοψηφία του λαού εντούτοις εξακολουθεί να απομυζά ένα 11% (!!!) των ψηφοφόρων του ΚΚΕ (σύμφωνα με πολύ πρόσφατη δημοσκόπηση) και να απειλεί ΛΑΕ (κυρίως), αλλά και ΑΝΤΑΡΣΥΑ με πλήρη πολιτική εξαφάνιση.