Του Αλέξανδρου Καπακτσή.

Στα χρόνια της κρίσης το μοτίβο των ταξικών αγώνων είναι σχεδόν πανομοιότυπο. Βρισκόμαστε μπροστά στον γκρεμό. Πρέπει να παρθούν μέτρα για τη σωτηρία. Διαρρέουν τα μέτρα που είναι δυσθεώρητα κύματα ανατροπής της ζωής των εργαζομένων. Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με τους σωτήρες-δανειστές γιατί μόνοι μας, είπαμε, είμαστε στον γκρεμό. Μετά από περισσότερη ή λιγότερη "αντίσταση" καταλήγουν στα προαπαιτούμενα της δόσης σωτηρίας από το μαρτύριο της χρεωκοπίας εν αναμονή. Το περισσότερη ή λιγότερη "αντίσταση" έχει να κάνει με τον αριθμό του κόσμου που βγαίνει στον δρόμο για να διαμαρτυρηθεί. Προσδιορισμός κοινοβουλευτικών πραξικοπηματικών ενεργειών, και με τη μορφή του κατεπείγοντος. Όλο και κάποιο ραντεβού τρέχουν να προλάβουν τα μέτρα σαν τον ανέραστο για χρόνια. Ψηφοφορία και τέλος-κορύφωση του μνημονιακού κύματος. Για να ξαναρχίσει η κίνηση από την αρχή γιατί "το πέλαγο(κρίση) είναι βαθύ"…

Η συνέντευξη της Μπέττυς Μπαζιάνα στην Εφημερίδα των Συντακτών έρχεται πιθανότατα ως συνέχεια μιας άλλης “άμεσης κι ανθρώπινης” συνέντευξης της Ε. Αχτσιόγλου, βασικού κυβερνητικού στελέχους, στο προηγούμενο φύλλο, και μιας προσπάθειας να χτίσει ένα άλλο προφίλ για το κυβερνών κόμμα, να μας ξαναθυμίσει το αφήγημα του “ηθικού πλεονεκτήματος”. Από αυτήν την άποψη δεν έρχεται τυχαία σε αυτό το χρονικό σημείο. Παράλληλα δίνει και μερικά σημεία που αξίζουν σύντομου σχολιασμού.

Τα «κοράκια» ή «ταμεία γύπες» κερδοσκοπούν πάνω στα χρέη των ιδιωτών.

​Του​ ​Eric Toussaint.

Χάρη στην διεθνή εκστρατεία που ξεκίνησε η CADTM (http://www.cadtm.org/Petition-pour-defendre-et), γνωρίζουμε την καταστροφική δράση των «ταμείων γυπών» (vulture funds) σε σχέση με τα δημόσια χρέη: αγοράζουν τίτλους δημοσίου χρέους σε εξευτελιστικές τιμές (5 ως 20 % της αρχικής αξίας των τίτλων) πριν προσφύγουν στα δικαστήρια για να ανακτήσουν ένα μέγιστο ποσοστό χρημάτων.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη.

Οι σχέσεις με το Ισραήλ διέπονταν ανέκαθεν από μια βαθιά αντίφαση. Όποιος επίσημος ακόμη και κρατικός φορέας τις καλλιεργούσε και τις ανέπτυσσε, ελπίζοντας σε υλικά οφέλη, πολύ γρήγορα απογοητευόταν. Από αυτόν τον κανόνα της εξωτερικής πολιτικής δεν γλίτωσαν ούτε οι ΗΠΑ που μόνο ζημιές εγγράφουν από την προστασία που προσφέρουν στο πιο μισητό κράτος της Μέσης Ανατολής. Σιγά επομένως που θα αποτελέσουν εξαίρεση η Ελλάδα και η Κύπρος που όχι μόνο προσδοκούν οφέλη, αλλά δε χάνουν κι ευκαιρία υπουργοί και πρωθυπουργοί να διατυμπανίζουν την «αμοιβαία επωφελή συνεργασία» κι άλλα τέτοια τυχοδιωκτικά, φαιδρά και ανιστόρητα.

Γράφει ο Γιώργος Χελάκης.

Έληξε λοιπόν κι αυτή η συζήτηση στη Βουλή, όπου το φιλοθεάμον κοινό είχε τη δυνατότητα να «απολαύσει» μια ακόμα κοινοβουλευτική μονομαχία ανάμεσα στον κ. Τσίπρα και τον κ. Μητσοτάκη. Οι δυο «μονομάχοι» προσπάθησαν, σε ένα κακόγουστο ριμέικ των μονομαχιών Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Μητσοτάκη, να κερδίσουν τις εντυπώσεις με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων και των λογογράφων που τους πλαισιώνουν.