Εργατικός Αγώνας

Κέρδη και ζημίες για την Εθνική μπάσκετ…

Γράφει ο Ανδρέας Παγανόπουλος

Τώρα που η σκόνη… έκατσε και η ελληνική ομάδα επέστρεψε στην βάση της η ώρα του «ταμείου» από την παρουσία της στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Η Εθνική του μπάσκετ, η επίσημη αγαπημένη, μας προκάλεσε μέσα σε 40 λεπτά, όση διάρκεια είχε το ματς με την Σερβία, ένα μικρό… σοκ, αφού γκρέμισε μονομιάς θαρρείς όσα είχε χτίσει σε πέντε ολάκερα ματς πριν την… αποφράδα αναμέτρηση με τους ομόθρησκους μας.

Ψυχραιμία όμως παιδιά! Ούτε το τέλος του κόσμου ήρθε που χάσαμε ούτε, όμως, και θα ήταν καμιά τρελή επιτυχία αν νικούσαμε. 

Λέω λοιπόν καταρχήν ότι ΠΡΟΦΑΝΩΣ είναι αποτυχία ο αποκλεισμός από την φάση των 16, από τον 4ο του άλλου ομίλου και σε μια διοργάνωση που ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ για να συμμετάσχουμε, άρα είχαμε βλέψεις για πιο ψηλά (γιατί αλλιώς γιατί δώσαμε ένα κάρο λεφτά;). Γιατί μην μου πει κανείς ότι 800 χιλιάδες ευρώ είναι ευκαταφρόνητο ποσό. Έστω και αν το κάλυψαν εν μέρει χορηγοί. Είναι μια μορφή… ραγιαδισμού προς τις μεγάλες πολυεθνικές που στη λογική «όλα τα αγοράζω» έχουν καταντήσει τον αθλητισμό εμπόριο και τίποτα παραπάνω… Ξεφύγαμε όμως. Πάμε πάλι στο αγωνιστικό. Κακά τα ψέματα στην πρώτη φάση των αγώνων, στον όμιλο δηλαδή, παίζαμε με σαφώς κατώτερες ομάδες (Σενεγάλη, Φιλιππίνες), ομάδες με τρομερές απουσίες (Αργεντινή, που έφαγε εικοσάρα από τη Βραζιλία) και πλήρως ντεφορμέ (Κροατία).

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η Εθνική του Φώτη Κατσικάρη μάς έπεισε με την απόδοσή της στα πρώτα πέντε μας ανεξάρτητα με τα προβλήματα που είχαν οι αντίπαλοι μας. Ομάδα συνόλου, αλλά και με ατομικό ταλέντο, δίψα για διάκριση και χαμηλοί τόνοι συμπλήρωναν το παζλ. Στα ματς η όποια έλλειψη, καλύπτονταν από την συνολική προσπάθεια, κυρίως στον τομέα των ψηλών αφού στην ουσία μόνο ο Μπουρούσης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, και όλα δούλευαν ρολόι. Το πέντε στα πέντε ίσως να μας έκανε κακό. Ο Έλληνας έχει το κουσούρι να βλέπει … μυρμήγκι τον άλλο όταν αισθάνεται δυνατός, αλλά και να… πελαγώνει σε ανώμαλες προσγειώσεις. Ίσως και ο Τύπος να έχει μερίδιο ευθύνης που ενδεχόμενα να «φούσκωσε» τα μυαλά των παικτών, αν και ποτέ δεν το έδειξαν και δεν το είπαν. Είναι όμως στη ουσία και αυτοί μεγάλα παιδιά…

Και όπως αποδείχτηκε φυσικά διάβαζαν τις θριαμβολογίες και προφανώς νόμιζαν ότι θα κερδίσουμε αέρα. Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα όπου μπήκαμε τελείως χαλαρά και τα μάτια των Σέρβων γυάλιζαν λίγο πολύ μαντέψαμε ποια ομάδα θα πάρει το ροζ φύλλο αγώνα. Επομένως προφανώς δεν προλάβαμε να προσγειωθούμε από εκεί που πετούσαμε.

Ναι, υπάρχουν θετικά που κρατάμε από την όλη πορεία και σίγουρα υπάρχει μέλλον στην όλη υπόθεση. Και νέοι είμαστε, και  ωραίοι είμαστε, και NBAers έχουμε, και καλή χημεία και καλό προπονητή που πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Αλλά προφανώς χρειαζόμαστε ακόμα εμπειρία σε παιχνίδια που «καίνε» όπως τα χιαστί, και παίκτες με μεγάλες παραστάσεις, όπως ο Βασίλης Σπανούλης, και σίγουρα τουλάχιστον ένα ακόμη σέντερ τύπου «κοπανατζή» Κουφού να βοηθήσει πραγματικά τον Μπουρούση.

Αν λοιπόν αφήσουμε τις θριαμβολογίες αλλά και την γκρίνια και  εμφανιστούμε πλήρεις (γιατί μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να καλύπτει τα κενά) νομίζω ότι πραγματικά κάτι καλό θα βγει.

Αυτή η Εθνική του Φώτη Κατσικάρη έχει και παρόν αλλά και μέλλον. Αρκεί όμως όλοι οι παίκτες, μιλάμε για την παλιά φουρνιά που βιάστηκε να… συνταξιοδοτηθεί, να καταλάβουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην ομάδα που τόσο αγαπάει ο φίλαθλος κόσμος. Πρέπει να την ανταποδώσει και μέσω του εθνόσημου και όχι μόνο μέσα από τις πράσινες κόκκινες και δεν ξέρω εγώ φανέλες…

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας