Με μια πρώτη ματιά η Αλ Κάιντα δεν έχει τίποτε κοινό με τις παραστρατιωτικές συμμορίες της Κολομβίας. Εξετάζοντας ωστόσο τους όρους ίδρυσής τους και δη την αμέριστη και πολύπλευρη βοήθεια που τους παρείχαν οι ΗΠΑ στα πρώτα νηπιακά τους βήματα, όταν αποτέλεσαν οργανικά τμήματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, τότε οι ομοιότητες ξεπερνούν τις διαφορές. Το ίδιο παρατηρείται και στο …τέλος της ημέρας, όταν οι ΗΠΑ για δικούς τους λόγους αποφασίζουν να αλλάξουν πολιτική διαπιστώνοντας ότι πέτυχαν τους στόχους τους κι εγκαταλείπουν τα άλλοτε χαϊδεμένα παιδιά τους. Τότε, Αλ Κάιντα και άλλες φονταμενταλιστικές οργανώσεις στη Μέση Ανατολή όπως και οι παραστρατιωτικές συμμορίες της Κολομβίας αποδεικνύεται ότι έχουν αυτονομηθεί και παύουν να ακολουθούν την πολιτική των χρηματοδοτών τους. Ενίοτε δε στρέφονται και εναντίον των άλλοτε προστατών τους…
Ωστόσο η λυσσαλέα αντίδραση του πρώην προέδρου της Κολομβίας, Αλβάρο Ουρίμπε, όπως και του κατεστημένου της χώρας απέναντι στο σχέδιο ειρήνευσης με τους αντάρτες του FARC, που οδήγησε τελικά στην καταψήφισή του στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής από μια οριακή πλειοψηφία 54.000 ψήφων ή 0,43% κι ένα ποσοστό της τάξης του 50,2% δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν οι σαρωτικές αλλαγές που θα επέφερε η πλήρης εφαρμογή του στην κοινωνία της Κολομβίας. Η βασική ιδέα που διαπερνούσε τη συμφωνία, η οποία αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγματεύσεων επί τέσσερα χρόνια δημόσια και δύο ιδιωτικά, ήταν «καμία ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη». Αλλιώς, ουσιώδης προϋπόθεση για τον τερματισμό του εμφυλίου είναι η εξάλειψη των αιτίων που τον προκάλεσαν. Σε αυτό το πλαίσιο υπήρχαν συγκεκριμένες προβλέψεις για αγροτική μεταρρύθμιση που θα βελτίωνε την κοινωνική θέση των χωρικών και σαφή μέτρα για τη μετάβαση της Κολομβίας από μια παρωχημένη ναρκο-οικονομία και υπόδειγμα αποτυχημένου κράτους σε μια σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία, όπου το οργανωμένο έγκλημα θα έπαυε να βρίσκεται στο επίκεντρο της οικονομικής ζωής. Υπήρχαν μάλιστα και συγκεκριμένα τμήματα της αστικής τάξης, ασχολούμενα μεταξύ άλλων με τις μεταλλειακές δραστηριότητες, την αγροδιατροφική βιομηχανία κ.ά. που ανέμεναν σαν μάννα εξ ουρανού αυτή τη μετάβαση.
Η αντίδραση, ωστόσο, αποδείχθηκε απρόβλεπτα ισχυρή εκ μέρους εκείνων των τμημάτων που θα έχαναν την πρόσβαση στην πολιτική και οικονομική εξουσία και τα προνόμια αν υλοποιούταν η συμφωνία. Έτσι εξηγείται κι η αποδοχή που συνάντησε το σχέδιο ειρήνης στις αγροτικές περιφέρειες, που έχουν δοκιμαστεί από τον εμφύλιο πόλεμο ο οποίος διαρκεί 52 χρόνια κι έχει αφήσει πίσω του 260.000 θύματα. Τα αστικά κέντρα, αντίθετα, κατά βάση απέρριψαν τη συμφωνία, επικαλούμενα ότι ισοδυναμεί με αμνηστία κι επιβράβευση για τα στελέχη της FARC, ζητώντας επί της ουσίας τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης και την κλιμάκωση του βρόμικου πολέμου κατά των ανταρτών.
Πηγή: ΠΡΙΝ (έντυπη έκδοση)
