Εργατικός Αγώνας

Βενεζουέλα: Τα όπλα παρα πόδα, επιστρατεύονται πολιτικές μαριονέτες

Γράφει ο Αντώνης Καρνέζης.

Ο Αριστοτέλης σημείωνε πως η «έξις δευτέρα φύσις (εστί)», δηλαδή πως η «συνήθεια είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου». Η δεύτερη φύση του ιμπεριαλισμού είναι οι ανατροπές κυβερνήσεων που είναι -είτε εκτιμάται πως θα είναι- αντίθετες με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Κι όσο μεγαλύτερη σπουδαιότητα για τα γεωπολιτικά ή τα οικονομικά συμφέροντά των ιμπεριαλιστών έχει μια χώρα, τόσο πιο επίμονες και ξεδιάντροπες είναι οι προσπάθειες τους να ρίξουν τη νόμιμη κυβέρνησή της. Οι απόπειρες κατά της Κούβας 60 χρόνια τώρα είναι ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας.

Η   περίπτωση της Βενεζουέλας είναι παρόμοια. Για πολλούς λόγους η χώρα αυτή, μετά την άνοδο των Τσαβίστας στην εξουσία, έχει γίνει το δεύτερο «καρφί στο μάτι» των ΗΠΑ μετά από το νησί της επανάστασης. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταμετρηθεί δεκάδες απόπειρες δολοφονίας των νόμιμων ηγετών της χώρας (αρχικά του Ούγκο Τσάβες και στη συνέχεια του Νικολάς Μαδούρο) και πλείστες απόπειρες πραξικοπήματος από στεριά κι αέρα με την υποστήριξη γειτονικών κυβερνήσεων υποτελών στις ΗΠΑ. Όλες απέτυχαν επειδή ο λαός της Μπολιβαριανής δημοκρατίας στηρίζει την ηγεσία που ο ίδιος επέλεξε και δεν δείχνει αποφασισμένος να εκχωρήσει ξανά τον πλούτο της χώρας του στις ΗΠΑ.

Όμως, ο ιμπεριαλισμός δεν το βάζει κάτω. Εκεί που τα όπλα απέτυχαν, τα θέτει -επί του παρόντος (;)- παρά πόδα και επιστρατεύει τις πολιτικές του μαριονέτες. Πριν από μήνες ζήτησαν προεδρικές εκλογές για να δείξουν πως ο Μαδούρο δεν έχει τη λαϊκή στήριξη. Τις έχασαν.

Απτόητοι ζήτησαν νέες. Κι αφού ο λαός της Βενεζουέλας τους μήνυσε πως δεν προτίθενται να τρέχει στις κάλπες μέχρι «να βγάλει ο ήλιος κέρατα» ή έστω μέχρι να «νικήσει» ο εκλεκτός των ΗΠΑ, άλλαξαν τροπάρι: Επιστράτευσαν ένα στέλεχος της αδρά πληρωμένης από αυτούς αντιπολίτευσης και τον παρακίνησαν να δηλώσει «μεταβατικός πρόεδρος της χώρας». Ο Χουάν Χεράρδο Γκουαϊδό Μαρκές, πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης, αποδέχτηκε το «χρίσμα». Αυτοανακηρύχθηκε μεταβατικός πρόεδρος έτοιμος να οδηγήσει τη χώρα σε σημαδεμένες «εκλογές».    

Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται ένα ελληνικό σατυρικό τραγούδι που κυκλοφόρησε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη, μουσική Γιώργου Κριμιζάκη και ερμηνεία Γιώργου Μαρίνου. Τα «απλά μαθήματα δικτατορίας άνευ διδασκάλου», όπως ήταν ο μακροσκελής του τίτλος, ήταν το υποτιθέμενο εγχειρίδιο του επίδοξου πραξικοπηματία ο οποίος καλούνταν να πάρει «μια ντουζίνα τανκς, ένα μυστρί και μια πλάκα», να βρει μια μαριονέτα για πρωθυπουργό και να φτιάξει ένα κράτος «άνευ βουλής και εκλογών». Η περίπτωση του Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα δείχνει πως η καλλιτεχνική φαντασία δεν απέχει καθόλου από την (τραγική) πραγματικότητα.

Μαθαίνοντας από τα παθήματά του, ο ιμπεριαλισμός έχει επιδοθεί σε μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια προσπαθώντας να πείσει πως η Μπολιβαριανή κυβέρνηση προέρχεται από «πραξικόπημα» και δρα «αυταρχικά» ενώ οι Βενεζουαλάνοι πράκτορες της CIA είναι «μαχητές της δημοκρατίας».

Θεωρώντας πως η παγκόσμια κοινή γνώμη είναι πια έτοιμη να δεχτεί τετελεσμένα, οι ΗΠΑ προχώρησαν σε πολιτικό πραξικόπημα αναγνωρίζοντας την αυτοανακηρυγμένη μαριονέτα τους ως πρόεδρο της χώρας. Μάλιστα, για να τον επιβάλλουν απειλούν ακόμα και με επέμβαση «παίζοντας τα ρέστα τους» για να απαλλαγούν από τη νόμιμη κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Η μικρή «λεπτομέρεια» πως ο λαός και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας έχουν ταχθεί με τη νομιμότητα δε φαίνεται να τους πτοεί στο ελάχιστο καθώς προετοιμάζουν εισβολή ξένων στρατιωτικών δυνάμεων για να στηρίξουν το πραξικόπημά τους.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις ΗΠΑ και οι χώρες δορυφόροι τους στη λατινική Αμερική έσπευσαν κι αυτές να αναγνωρίσουν την πολιτική εκτροπή. Τη σκυτάλη πήρε η Ευρώπη Ένωση, αυτή που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «λίκνο της δημοκρατίας».

Οι περισσότερες χώρες της «δημοκρατικής» ΕΕ έχουν ήδη αναγνωρίσει τη συνταγματική εκτροπή στη Βενεζουέλα. Εξαίρεση προς το παρόν αποτελούν οι κυβερνήσεις της Ιταλίας και της Ελλάδας. Στην Ιταλία επειδή οι κυβερνητικοί εταίροι δεν συμφωνούν στον ποιον τους συμφέρει να στηρίξουν. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φοβάται την οργή του αριστερού ακροατηρίου της και κρατά μια στάση που δείχνει να κλίνει υπέρ της νομιμότητας, τουλάχιστον μέχρι να της επιβάλλει το αντίθετό «η φωνή του αφεντικού» της από την άλλη πλευρά του ατλαντικού.

Αυτή που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο υποτέλειας είναι η στάση της ΝΔ η οποία έσπευσε να στηρίξει με πάθος τη μαριονέτα των ΗΠΑ. Παραδοσιακά η ΝΔ κρυολογεί όποτε φταρνίζονται στις ΗΠΑ, πολύ περισσότερο όμως όποτε έχει στην ηγεσία της κάποιο μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη. Ο τωρινός επικεφαλής της ΝΔ έσπευσε να καλέσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να πράξει τα δέοντα και να συμμορφωθεί με τις εντολές των ΗΠΑ.

Η περίπτωση της Βενεζουέλας είναι η κλασσική απόδειξη του πώς ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός εννοούν τη δημοκρατία. Ονομάζουν «δημοκράτες» και «μαχητές της ελευθερίας» τους φασίστες και τους σφαγείς των λαών που προωθούν τα συμφέροντά τους κι, αντίθετα, βαφτίζουν «δικτατορίες» τις κυβερνήσεις που γεννούν οι λαοί όταν χειραφετούνται. Συνταγή τόσο παλιά όσο κι ο ιμπεριαλισμός.

Είναι ξεκάθαρο πως η αντίληψή των λαών για την ελευθερία και τη δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Γι’ αυτό και, παρά τις συμπάθειες των κυβερνήσεων, ο λαϊκός παράγοντας σε πολλές χώρες εναντιώνεται στην ωμή παραχάραξη της λαϊκής βούλησης.

Για όλους αυτούς, για όλους εμάς, σε κάθε χώρα είναι επιτακτικό καθήκον η υπεράσπιση της ελεύθερης βούλησης του λαού της Μπολιβαριανής δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Αν εκεί οι ιμπεριαλιστές πετύχουν τους στόχους τους, αύριο θα είναι η σειρά άλλων λαϊκών κινημάτων να καταπνιγούν. Κανείς δεν πρέπει να επαναπαύεται περιμένοντας πότε θα έρθει η δική του σειρά, εκτός κι αν θεωρεί παρηγοριά την υπόσχεση πως αυτός θα είναι ο τελευταίος που θα καταβροχθίσει ο ιμπεριαλιστικός «Κύκλωπας».

Μάχη λοιπόν εναντίον τους. Με πρώτο μετερίζι τη Βενεζουέλα!

 

 

 

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας