Τη Δευτέρα, αφού πρώτα υποβλήθηκε σε μια άγρια εκστρατεία πίεσης που κάποιοι συγκρίνουν με τον «εικονικό πνιγμό[1]», ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε σε ένα δρακόντειο και ταπεινωτικό πακέτο απαιτήσεων από τις 18 χώρες του «Eurogroup» που, εκτός από την Ελλάδα, συμμετέχουν στο νόμισμα του ευρώ.
Όπως απαιτήθηκε από το Eurogroup, ο Τσίπρας υπέβαλε ένα πρώτο νομοσχέδιο για την άμεση έγκριση των μέτρων από τη Βουλή των Ελλήνων, αν και ο ίδιος λέει ότι «δεν πιστεύει» σ’ αυτά, αλλά τα αποδέχεται μόνο κάτω από πίεση, παρόλο που δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα εγκριθούν από τα κοινοβούλια των άλλων χωρών, ιδιαίτερα της Γερμανίας.
Προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση και οργή σε αρκετά μέλη του υπουργικού συμβουλίου και 32 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν «Όχι», το νομοσχέδιο πέρασε με 229 ψήφους υπέρ, 64 κατά και έξι αποχές.
Μόλις μια εβδομάδα πριν, στις 5 Ιουλίου, οι Έλληνες είχαν ψηφίσει σε δημοψήφισμα απορρίπτοντας ένα ηπιότερο σύνολο απαιτήσεων με ποσοστό 61% υπέρ προς 39% κατά.
Αλλά οι ελληνικές τράπεζες βρίσκονται στο σημείο όπου τους τελειώνουν τα χρήματα και όλοι οι τομείς της οικονομίας είναι σε δεινή θέση. Χωρίς χρήματα, η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να εισάγει ακόμα και τα τρόφιμα για τα οποία απέχει πολύ από το να είναι αυτάρκης, ούτε τα φάρμακα ή τα καύσιμα. Αυτό χρησιμοποιήθηκε από τις πλούσιες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, που καθοδηγούνται από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών δρα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως το αμόνι πάνω στο οποίο θα σφυροκοπούσαν τον Τσίπρα μέχρι να υποταχτεί.
Ο Τσίπρας ήρθε στην εξουσία, όταν το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε μεγάλη πλειοψηφία στις εκλογές του Ιανουαρίου. Είχε υποσχεθεί να πολεμήσει ενάντια στον άγριο πρόγραμμα λιτότητας που επιβλήθηκε το 2010 στην Ελλάδα από την «Τρόικα» -το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκτελεστικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης)- ως προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας από τα δυσβάσταχτα χρέη του 2010 και του 2012.
Ωστόσο, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις έδειξαν πως η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτό το εμπορικό κράτος δεν ήθελε να φύγει από την Ευρωζώνη και να πάει πίσω στο παλιό ελληνικό νόμισμα, τη δραχμή. Έτσι, έθεσε τον εαυτό του το καθήκον της καταπολέμησης του προγράμματος λιτότητας, ενώ έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στο ευρώ.
Αυτό ίσως να μην ήταν αδύνατό, αλλά κατέστησε την Ελλάδα ευάλωτη σε μια φαύλη εκστρατεία εξαναγκασμού, ιδίως από τη γερμανική άρχουσα τάξη, που δουλεύει μέσα από την Τρόικα και το Eurogroup. Ίσως ο Τσίπρας να έλπιζε ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα τον ενίσχυε, αλλά οι απόψεις των Ελλήνων ψηφοφόρων δε μετράνε καθόλου στα μυαλά των ηγεμόνων της Ευρώπης.
Υπάρχει μαζική λαϊκή αντίσταση κατά του προγράμματος λιτότητας που επέβαλε η Τρόικα στις φτωχές χώρες της Ευρώπης. Αυτή αποτελεί μια πιθανή εκλογική απειλή για τις δεξιές κυβερνήσεις στην Πορτογαλία, την Ισπανία και ίσως και σε άλλες χώρες. Ωστόσο, οι ελληνικές τράπεζες, που κοντεύουν να ξεμείνουν από χρήματα, έχουν αναστείλει τις δραστηριότητές τους και επιτρέπεται στους καταθέτες να κάνουν ανάληψη μόνο 60 € την ημέρα, με την πιθανότητα του πλήρους κλεισίματος των τραπεζών να πλησιάζει. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υπό την ισχυρή επιρροή της γερμανικής κυβέρνησης, έχει αρνηθεί να εγκρίνει μια νέα εισροή μετρητών στην Ελλάδα, αυξάνοντας την πίεση στην κυβέρνηση του Τσίπρα. Επίσης, τη Δευτέρα 20 Ιουλίου, η Ελλάδα αναμένεται να πληρώσει 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έχοντας αθετήσει την υποχρέωση πληρωμής στο ΔΝΤ στις 30 Ιουνίου.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει αμφισβητήσει τη νομιμότητα του μεγαλύτερου μέρους αυτού του χρέους, και έχει κατ’ επανάληψη υποστηρίξει ότι είναι ανεξόφλητο και επιπλέον ότι τα μέτρα λιτότητας χειροτερεύουν την κατάσταση. Από το 2010 η Ελλάδα έχει δει την οικονομία της να συρρικνώνεται τουλάχιστον κατά 24%, με άνεργο το ένα τέταρτο των εργαζομένων της, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι μισοί νέοι εργαζόμενοι. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί, χιλιάδες έχουν απολυθεί, και πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, καθώς η οικονομία έχει συρρικνωθεί. Ο Τσίπρας υποστήριξε ότι είναι τρέλα να προσπαθήσει να «λύσει» το πρόβλημα προσθέτοντας περισσότερη λιτότητα και συρρικνώνοντας την οικονομία ακόμη περισσότερο.
Τώρα θα πρέπει να απολύσει ξανά όσους δημοσίους υπαλλήλους είχε επαναπροσλάβει στις αρχές του έτους, να αυξήσει απότομα το φόρο προστιθέμενης αξίας (παρόμοιο με τους φόρους επί των πωλήσεων στις ΗΠΑ και εξαιρετικά οπισθοδρομικό επίσης), να μειώσει τις συντάξεις, να αυξήσει αύξηση τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, και να θέσει πολλά κρατικά περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων ολόκληρων των παράκτιων νησιών καθώς και των λιμανιών και άλλων βασικών υποδομών σε πώληση στα ιδιωτικά συμφέροντα (και όλα αυτά υπό τον έλεγχο της τρόικας, μια άμεση προσβολή στην εθνική κυριαρχία της Ελλάδας).
Ένα μεγάλο μέρος της γλώσσας του μνημονίου που συμφωνήθηκε για τη Δευτέρα είναι ασαφές και θα γίνει αφορμή για νέα διελκυστίνδα. Υπάρχει δυσοίωνη γλώσσα για «εκσυγχρονισμό» της εργατικής νομοθεσίας στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν βέβαιη η αποδυνάμωσή της εις βάρος των Ελλήνων εργαζομένων και των συνδικάτων τους.
Μια πρόσφατη ανάλυση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, συμφωνεί με την ελληνική θέση ότι το χρέος είναι αδύνατο να εξοφληθεί και ότι η επιπλέον λιτότητα θα κάνει την κατάσταση χειρότερη. Αν το πρόβλημα είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν έχει ροή εισοδημάτων για να πληρώσει τους λογαριασμούς του, συρρικνώνοντας την οικονομία θα μειώσει τη ροή εισοδήματος ακόμη περισσότερο.
Η έκθεση του ΔΝΤ δείχνει ότι οι πιστωτές της Ελλάδας μπορεί να χρειαστεί να αποδεχθούν απώλειες ή να επεκτείνουν το πρόγραμμα των πληρωμών στην Ελλάδα, και περιέχει την απειλή ότι, σε διαφορετική περίπτωση, το ΔΝΤ θα αρνηθεί τη χρηματοδότηση για τη διάσωση.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης, σε μια συνέντευξη στο βρετανικό περιοδικό New Statesman, είπε ότι όταν έφερνε τέτοια κοινής λογικής οικονομικά επιχειρήματα στους συναδέλφους του υπουργούς Οικονομικών του Eurogroup, δεν έδιναν απολύτως καμία σημασία. Άρα, η σκληρότητα του νέου καθεστώτος της λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα υπαγορεύεται τόσο από την πολιτική όσο και από την οικονομία.
Ο Σόιμπλε σε γενικές γραμμές είχε υπαινιχθεί ότι ένα Grexit, δηλαδή η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, τουλάχιστον προσωρινά, θα μπορούσε να είναι μια καλύτερη προοπτική. Αυτός και άλλοι από τις κυβερνήσεις των πλούσιων χωρών του ευρώ έχουν κατηγορήσει τους Έλληνες ότι είναι αναξιόπιστοι και ήταν ιδιαίτερα έξω φρενών από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το οποίο έβλεπαν ως ένα τέχνασμα του Τσίπρα για να ξεφύγει από τις δεσμεύσεις που έχουν συμφωνηθεί με τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, και όχι ως ένα στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα του ελληνικού έθνους να εκφραστεί σχετικά με το μέλλον του.
Οι γερμανικές εταιρείες έχουν μεγάλη συμμετοχή στην ελληνική οικονομία και θα κερδίσουν από ένα νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων. Για παράδειγμα, η Κατασκευαστική Hochtief, ένας όμιλος με βαθιές ρίζες στη ναζιστική περίοδο της γερμανικής ιστορίας (χρησιμοποιήθηκε για καταναγκαστική εργασία), τώρα έχει υποδειχτεί ως ένας από τους χειρότερους φοροφυγάδες[2] στην Ελλάδα, καθώς οφείλει στο Ελληνικό Δημόσιο ένα ποσό που κυμαίνεται ανάμεσα στα 654 εκατομμύρια δολάρια (περίπου 604 εκατομμύρια ευρώ) και 1 δισεκατομμύριο δολάρια (περίπου 923,5 εκατομμύρια ευρώ). Σε μια θυγατρική της Hochtief έχουν εκχωρηθεί τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του αεροδρομίου της Αθήνας. Τώρα θα υπάρξουν προσφορές για περισσότερες συμβάσεις τέτοιου τύπου.
Η Ελλάδα είχε μηδενική στήριξη από τις κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, δύο ακόμα χωρών που βρίσκονται κάτω από την επιβεβλημένη από την Τρόικα λιτότητα. Οι «λαϊκίστικες» πολιτικές της καταδικάστηκαν επίσης από τους εκπροσώπους των πρώην σοσιαλιστικών χωρών στο Eurogroup. Οι δεξιές κυβερνήσεις σε όλες αυτές τις χώρες είναι συνένοχες στον κατακερματισμό των διχτυών ασφαλείας και τη διάλυση των συνδικάτων των δικών τους των λαών και δεν θέλουν να ευημερήσει η Ελλάδα και «να βάλει ιδέες» στις δικές τους πλειοψηφίες που μοχθούν.
Εμείς στις ΗΠΑ θα πρέπει αυτό να το πάρουμε σοβαρά υπόψη μας. Πρόκειται για το ίδιο μεγαθήριο που κυβερνά κι εμάς.
Ο Emile Schepers είναι ένας βετεράνος ακτιβιστής των αγώνων για πολιτικά δικαιώματα και για τα δικαιώματα των μεταναστών. Γεννήθηκε στη Νότια Αφρική και έχει διδακτορικό στην κοινωνική ανθρωπολογία από το Πανεπιστήμιο Northwestern. Έχει εργαστεί ως ερευνητής και ακτιβιστής στις αστικές κοινότητες της εργατικής τάξης στο Σικάγο από το 1966. Δραστηριοποιείται στον αγώνα για τα δικαιώματα των μεταναστών, στην εκστρατεία αλληλεγγύης με την Κουβανική Επανάσταση και σε μια σειρά από άλλα ζητήματα. Γράφει σήμερα από τη Βόρεια Βιρτζίνια.
Πηγή: peoplesworld.org
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης
[1] Ο «εικονικός πνιγμός» είναι μία από τις πολλές μορφές τρομοκρατίας (με τη μορφή των βασανιστηρίων) που χρησιμοποιούνται από τον στρατό των ΗΠΑ με στόχο «να μπει τέλος στην τρομοκρατία». Ο εικονικός πνιγμός (που ονομαζόταν «βασανιστήριο του νερού» τον 16ο αιώνα όταν τον χρησιμοποιούσαν για να ελέγχουν τη «σατανικότητα των μαγισσών») προϋποθέτει την ακινητοποίηση του θύματος, την κάλυψη του προσώπου του με ύφασμα και τη ρίψη νερού στο ύφασμα. Το υγρό ύφασμα καθιστά αδύνατη την αναπνοή και το άτομο αισθάνεται σα να είναι έτοιμο να πνιγεί και πανικοβάλλεται, σε βαθμό που θα έκανε τα πάντα για να αποφύγει τα βασανιστήρια.
Η CIA και ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποιούν τον εικονικό πνιγμό για «την προώθηση της δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο». (πηγή: urbandictionary.com)
[2] Στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται ένας βαρύτερος όρος: tax scofflaw. Ως scofflaw περιγράφεται κάποιος που περιφρονεί το νόμο, κυρίως αρνούμενος να συμμορφωθεί με ένα νόμο που είναι δύσκολο να επιβληθεί αποτελεσματικά.
