Την Κυριακή (1/11/2015), το κυβερνών ΑΚΡ[1] εξασφάλισε μια εκπληκτική πλειοψηφία με το 49% της εθνικής ψήφου στις πρόωρες εκλογές στην Τουρκία. Το αποτέλεσμα αυτό του δίνει μια αρκετά μεγάλη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, με σχεδόν πέντε εκατομμύρια περισσότερες ψήφους από όσες πήρε αυτό το νεοφιλελεύθερο ισλαμικό κόμμα στις προηγούμενες εκλογές του Ιουνίου.
Για πολλούς, αυτό ήταν τεράστια έκπληξη. Ο πρώην αρχηγός του κόμματος και νυν πρόεδρος Ερντογάν είχε επιχειρήσει μια εκτεταμένη καταστολή προς όλους τους αντιπάλους του κάτι που πολλοί εξέλαβαν ως μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γαντζωθεί στην εξουσία. Όλο οι κατασταλτικές επιθέσεις προς όλους τους αντιπάλους του ερμηνεύτηκαν ως ένδειξη της επικείμενης αποκαθήλωσής του ως κυρίαρχη δύναμη στην πολιτική της Τουρκίας, μια θέση που κατείχε επί 13 χρόνια. Αντ’ αυτού, η εμφατική νίκη του ΑΚΡ έδωσε στον Ερντογάν την εξουσιοδότηση να συνεχίσει να ηγείται της χώρας.
Μα, πώς ο Ερντογάν κατάφερε μια τέτοια απρόσμενη επιστροφή;
Η πλειονότητα των ψήφων που κέρδισε πρόσφατα το ΑΚΡ προήλθαν από το υπερεθνικιστικό ΜΗΡ[2], το οποίο έχασε το ένα τέταρτο των ψήφων προς το ΑΚΡ. Με την επανέναρξη του πολέμου εναντίον του PKK[3] λίγο μετά την επίθεση αυτοκτονίας που στοίχισε τη ζωή 33 φιλοκούρδων ακτιβιστών στο Σουρούτς τον Ιούλιο, ο Ερντογάν κατάφερε να εξασφαλίσει υποστήριξη από τους εθνικιστές ψηφοφόρους.
Ωστόσο, η έκπληξη αυτών των εκλογών ήταν πως το AKP κατάφερε να πάρει πίσω ψήφους του πιο συντηρητικού τμήματος της κουρδικής κοινωνίας, η οποία προηγουμένως είχε γυρίσει την πλάτη της στο ΑΚΡ υπέρ του HDP[4] στις εκλογές του Ιουνίου.
Ενώ το AKP έκανε αναμφισβήτητα σημαντικές επιδρομές σ’ ολόκληρη τη χώρα, η προεκλογική εκστρατεία αμαυρώθηκε από τη στρατηγική που χρησιμοποίησε ο Ερντογάν να σπέρνει βία και να εκμεταλλεύεται τους φόβους πως όλη η Τουρκία θα περιπέσει σε χάος.
Η εκστρατεία τρόμου και βίας του ΑΚΡ
Καθ ‘όλη την εκστρατεία, ο Ερντογάν, μαζί με το κυβερνόν ΑΚΡ του, ακολουθήσε μια σαφή στρατηγική στόχευση προς όλους τους διαφωνούντες αντιπάλους του. Συνελήφθησαν εκατοντάδες δημοσιογράφοι, υπήρξαν εισβολές σε πολλά γραφεία εφημερίδων που απλά κρατούσαν επικριτική στάση απέναντι στον Ερντογάν.
Ένας διακεκριμένος δημοσιογράφος, ο Αχμέτ Χακάν[5], ξυλοκοπήθηκε έξω από το σπίτι του από τους υποστηρικτές του ΑΚΡ σε μια για πολλούς «οργανωμένη επίθεση».
Τους τελευταίους πέντε μήνες, το HDP υπέστη τόσο τα υποστηριζόμενα από το κράτος εγκλήματα όσο και τον περιορισμό εκατοντάδων Κούρδων πολιτικών και ακτιβιστών. Συνελήφθησαν σχεδόν δύο δωδεκάδες δημοκρατικά εκλεγμένων δημάρχων, ενώ εκατοντάδες γραφεία του HDP υπέστησαν επίθεση από εξαγριωμένα πλήθη, προφανώς με την έγκριση της αστυνομίας, η οποία δεν κατάφερε να παρέμβει.
Η κυβερνητική προπαγάνδα, που επιδίωξε να απονομιμοποιήσει και να δαιμονοποιήσει το HDP ισχυριζόμενη πως το κόμμα λειτούργησε ως φερέφωνο του ΡΚΚ, ενθάρρυνε τέτοιου είδους επιθέσεις. Τον μήνα που ακολούθησε την απόφαση της κυβέρνησης να ξαναρχίσει τον πόλεμο με το PKK, συνελήφθησαν 2.544 άνθρωποι, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ήταν Κούρδοι ακτιβιστές.
Μετά από δύο βομβιστικές επιθέσεις στο Σουρούτς και την Άγκυρα –στις οποίες σκοτώθηκαν συνολικά πάνω από 130 άτομα- η κατάσταση της ασφάλειας στην Τουρκία επιδεινώθηκε ραγδαία. Και οι δύο επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από έναν πυρήνα του ISIS από την νοτιοανατολική πόλη Αντιγιαμάν.
Από τότε ήταν ξεκάθαρο ότι αυτός ο πυρήνας ήταν γνωστός στις δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας, με τα μέλη της οικογένειας των βομβιστών αυτοκτονίας στην Άγκυρα, ακόμη και να υποδεικνύουν στην αστυνομία να συλλάβει τα παιδιά τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση αγνόησε τις κλήσεις για καταστολή της ομάδας, σε μια προφανή προσπάθεια να χρησιμοποιήσει τον κίνδυνο της δημόσιας ασφαλείας για δικό της πολιτικό όφελος.
Και οι δυο σφαγές είχαν σκοπό να σπείρουν τον φόβο στον πληθυσμό για την αργή «Συριοποίηση» της Τουρκίας, να δείξει στους Τούρκους πολίτες ότι η ίδια η ασφάλεια της χώρας τους ήταν σε κίνδυνο καθώς η Τουρκία άρχισε να μοιάζει με τους ταραχώδεις γείτονές της από τη Μέση Ανατολή.
Η άρνηση προληπτικής καταστολής των ομάδων που συνδέονται με το ISISερμηνεύεται ως ένα είδος οργής προς τον τουρκικό λαό ο οποίος δεν κατάφερε να δώσει στο ΑΚΡ την πλειοψηφία που λαχταρούσε τον περασμένο Ιούνιο. Ο Αϊκάν Ερντεμίρ, ένας πρώην πολιτικός του αντιπολιτευόμενου CHP[6], δήλωσε: «Είναι σαν να λέει ο Ερντογάν: Αν με ψηφίσετε, θα σας φέρω την ειρήνη και τη σταθερότητα. Αν δεν το κάνετε, θα κάνω τη ζωή σας κόλαση».
Στον απόηχο της βομβιστικής ενέργειας στην Άγκυρα, ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε αστραπιαία την κατάσταση, υποστηρίζοντας ότι η επίθεση πραγματοποιήθηκε από ένα «τρομοκρατικό κοκτέιλ» που συμπεριλάμβανε το ISIS, το ΡΚΚ και τις μυστικές υπηρεσίες του Άσαντ. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός Νταβούτογλου όλως περιέργως ισχυρίστηκε ότι είχε συλληφθεί ο βομβιστής αυτοκτονίας, ο οποίος λίγο νωρίτερα είχε επιτυχώς μετατρέψει τον εαυτό του σε κομμάτια.
Για πολλούς, ένας τέτοιος ισχυρισμός φαίνεται γελοίος. Αλλά αυτή η τακτική είχε ένα σαφή στόχο: να αποκρύψει την πραγματικότητα από την τουρκική κοινή γνώμη και να κατασκευάσει σκόπιμα μια νέα εκδοχή των πολιτικών γεγονότων που δημιουργούν τόσο μεγάλη αναταραχή στην Τουρκία. Δείγμα ότι αυτή η τακτική δούλεψε ήταν μια έρευνα που διεξήχθη πριν από λίγες εβδομάδες κι έδειξε ότι περισσότεροι πίστευαν πως πίσω από τις βόμβες της Άγκυρας ήταν το PKK και λιγότεροι το ISIS, παρά τις έμπρακτες αποδείξεις που υπήρχαν.
«Η στρατηγική του Ερντογάν φαίνεται να αποτυγχάνει, καθώς η Τουρκία δεν είναι πλέον αυτή που ήταν στη δεκαετία του 1990», δήλωσε ο Αϊκάν Ερντεμίρ σε μια συνέντευξη, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές. «Η βίαιη καταστολή των Κούρδων αντιφρονούντων φαίνεται ξεπερασμένη το 2015 καθώς οι Τούρκοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι έχει ωριμάσει η δημοκρατία».
Ωστόσο, οι εκλογές της Κυριακής έδειξαν ακριβώς το αντίθετο: ότι το μεγαλύτερο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης μπορεί ακόμα να κερδηθεί πάνω από μια αντικουρδική ατζέντα. Στο πλαίσιο αυτό, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων του MHP στράφηκε προς το ΑΚΡ, μόλις πέντε μήνες μετά την υποστήριξη του προς το MHP.
Ενώ πολλοί από τους εθνικιστές ψηφοφόρους αρνήθηκαν να ψηφίσουν το ΑΚΡ τον Ιούνιο, χωρίς αμφιβολία, λόγω της αυξανόμενης αυταρχικότητας του Ερντογάν, επέστρεψαν τώρα σ’ αυτό μόνο και μόνο επειδή το μίσος τους για τους Κούρδους -και ιδίως για το ΡΚΚ- υπερίσχυσε της δυσφορίας που ένοιωθαν για τον πρόεδρο.
Επιπλέον, αυτοί οι εθνικιστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Ερντογάν είναι ο μόνος αληθινά ικανός να πνίξει στο αίμα τους Κούρδους. Η αποδυνάμωση του Ερντογάν σημαίνει την αποδυνάμωση του κράτους, το οποίο θα πέσει στα χέρια του PKK. Για το λόγο αυτό, οι εθνικιστές έδωσαν στον Ερντογάν ισχυρή εντολή για να συνεχίσει την καταστολή των Κούρδων αντιφρονούντων.
Η ήττα του HDP εξακολουθεί να είναι νίκη
Αμέσως μετά τις εκλογές, πολλοί είδαν το HDP ως το μεγαλύτερο χαμένο. Τον Ιούνιο, το HDP κέρδισε αναπάντεχα 80 έδρες στο κοινοβούλιο όταν συγκέντρωσε το 13,6% της εθνικής ψήφου. Το αποτέλεσμα αυτό οδήγησε σε μια αυξανόμενη δυναμική που το HDP- με έμφαση σε όλες τις μειονότητες που βρίσκονται στο εσωτερικό της Τουρκίας και διευρύνοντας την απήχησή του πέρα από την παραδοσιακά κουρδική βάση του- έκανε πολλούς να αναρωτιούνται κατά πόσο θα μπορούσε να είναι μια δύναμη που θα αλλάξει την τουρκική πολιτική προς το καλύτερο.
Ωστόσο, ενώ τώρα είναι το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο, αυτές οι εκλογές του κόστισαν το ένα τέταρτο των εδρών του, αφήνοντάς το με μόνο 59 βουλευτές στο κοινοβούλιο των 550 εδρών.
Μετά την βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα, που είχε ως στόχο τους υποστηρικτές του HDP, καθώς και συνδικαλιστές και αριστερούς, ο συμπρόεδρος του HDP, Σαλαχατίν Ντεμιρτάς, ακύρωσε αμέσως όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις από το φόβο νέων σφαγών. Αυτό, μαζί με τη φυλάκιση χιλιάδων μελών του HDP, προκάλεσε τεράστιες δυσκολίες στη διεξαγωγή μιας κανονικής προεκλογικής εκστρατείας για το HDP.
Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο, το HDP ήταν πολύ δύσκολο να υπερασπιστεί τον εαυτό του εν μέσω του ολόπλευρου πολέμου που διεξαγόταν από τις ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας και το ΡΚΚ.
Μέρος της επιτυχίας του HDP στις εκλογές του Ιουνίου ήταν η υποστήριξη του από τη συντριπτική πλειοψηφία των Κούρδων που προηγουμένως υποστήριζαν το ΑΚΡ. Το HDP έχασε περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους αυτή τη φορά. Αυτή η απώλεια πρέπει να αποδοθεί κυρίως στην επιστροφή αυτών των Κούρδων στο ΑΚΡ, επειδή αναμφίβολα ανησύχησαν από τη βία που μαστίζει την περιοχή από τότε που το ΑΚΡ ξανάρχισε τον πόλεμο με το PKK.
Ωστόσο, αυτές οι ψήφοι δεν χάθηκαν στις περιοχές που έζησαν τη χειρότερη βία, αλλά μάλλον στην περιφέρεια των κουρδικών περιοχών. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να δούμε τη στρατηγική που εφάρμοσε το ΑΚΡ: άγρια καταστολή των Κούρδων στην περιοχή όπου η αντίσταση ήταν σφοδρότατη παράλληλα με την ενεργοποίηση ισχυρών μηχανισμών προπαγάνδας για να δημιουργήσει φόβο για τη βία που το HDP υποτίθεται πως ενθάρρυνε έμμεσα.
Ενώ το PKK διεξήγαγε ανταρτοπόλεμο με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις στα βουνά, ένα μεγάλο μέρος της σύγκρουσης μεταφέρθηκε στις κουρδικές πόλεις, όπου οι νέοι έθεσαν υπό τον έλεγχο των όπλων τους διάφορες γειτονιές. Γνωστές ως YDG-Η[7], αυτές οι χαλαρά οργανωμένες ομάδες νεολαίας έχουν ανακηρύξει την αυτονομία μιας σειράς πόλεων, ακολουθώντας την ιδεολογία της δημοκρατικής συνομοσπονδίας που εμπνεύστηκε ο Οτσαλάν. Στο Λίτζε, το Σιλβάν, το Σιρνάκ, Το Σουριτσί και τη Γιουκσέκοβα -όλες τις περιοχές όπου δραστηριοποιείται το YDG-H- το HDP διατήρησε τη δύναμή του και σε ορισμένες περιπτώσεις αύξησε το ποσοστό του στο εκλογικό σώμα.
Υπό την έννοια αυτή, το αποτέλεσμα των εκλογών για το HDP δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ήττα. Αντίθετα, αν πάρουμε υπόψη την αδυναμία του να κάνει προεκλογικό αγώνα η οποία οφείλεται στην άρνηση της τουρκικής κυβέρνησης να το υπερασπιστεί από πιθανές βομβιστικές επιθέσεις, παράλληλα με τις επιχορηγούμενες από το κράτος εκστρατείες λιντσαρίσματος που εμφανίστηκαν σε όλη την Τουρκία, η διατήρηση της εκπροσώπησης του στο κοινοβούλιο ως τρίτο κόμμα είναι μια νίκη.
Παρά το στιγματισμό και την υποεκπροσώπηση του HDP στην προεκλογική εκστρατεία, κατάφερε να περάσει το όριο του 10% κι έτσι απέδειξε πως ήρθε για να μείνει.
Ο δρόμος από δω και μπρος
Η ελπίδα πριν από τις εκλογές επικεντρώθηκε στο να δει η Τουρκία τον Ερντογάν ως αυτό που πραγματικά είναι: ένας αυταρχικός ηγέτης αποφασισμένος να διατηρήσει τη δύναμη που απέκτησε μετά από 13 χρόνια στην ηγεσία.
Ο κόσμος πίστευε ότι η Τουρκική Δημοκρατία είχε ωριμάσει από τη δεκαετία του 1990, όταν απέδιδε η καταπίεση των Κούρδων αντιφρονούντων, κι ότι θα απέρριπτε σταθερά Ερντογάν. Ωστόσο, το αξιοσημείωτο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών αναιρεί αυτή την ελπίδα. Οι Κούρδοι σε όλη τη χώρα είναι δικαιολογημένα θυμωμένοι επειδή σχεδόν ένας στους δύο Τούρκους πολίτες ψήφισε έναν ηγέτη ο οποίος χρησιμοποιεί τη δολοφονία Κούρδων πολιτών ως μέσο για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Τη μέρα πριν από τις εκλογές, το ΑΚΡ έστειλε ένα γραπτό μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους του Ντιγιαρμπακίρ: «Αν δεν θέλετε να γίνει η Τουρκία, όπως η Συρία, το Ιράκ, η Αίγυπτος και άλλες χώρες, θα πρέπει να πείτε στους φίλους σας να δώσουν μία ψήφο στο ΑΚΡ».
Ένα τέτοιο μήνυμα ήταν μια άμεση απειλή για το λαό της Τουρκίας. Η ανατριχιαστική πραγματικότητα στην Τουρκία είναι ότι μια τέτοια απειλή εξοφλήθηκε αδρά για τον Ερντογάν.
Και εδώ έγκειται το βασικό πρόβλημα για του κουρδικού κινήματος. Το δημοκρατικό πρόγραμμα του HDP, εμπνευσμένο από το Κουρδικό κίνημα, είναι ένα φιλόδοξο έργο που προσπαθεί να εκδημοκρατίσει την Τουρκία με την ενσωμάτωση των διαφόρων ετερογενών ταυτοτήτων που υπάρχουν. Ωστόσο, αυτές οι εκλογές απέδειξαν ότι εξακολουθεί να υπάρχει ένα βασικό εμπόδιο που το HDP πρέπει να ξεπεράσει, καθώς η τουρκική κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη να δεχθεί την κοινωνία που οραματίζεται το HDP.
Μέχρι η τουρκική κοινή γνώμη να σηκώσει ανάστημα στη βίαιη ρητορική του τουρκικού κράτους, το οποίο συνεχίζει να τρομοκρατεί αυτούς που τολμούν να μιλούν, το HDP θα δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να οικοδομεί ένα τέτοιο πολιτικό λόγο.
Για να διαλύσει ένα τέτοιο εμπόδιο, το HDP πρέπει να απομακρυνθεί από την κάλπη, η οποία κυριάρχησε το τελευταίο διάστημα λόγω των δύο εκλογικών αναμετρήσεων σε πέντε μήνες. Και οι δυο αναμετρήσεις εδραίωσαν σταθερά το HDP ως την κύρια δύναμη στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας, αλλά το έργο του βρίσκεται τώρα στην εξάπλωση αυτού του μηνύματος πέρα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Η διεύρυνση των δεσμών με τους συνδικαλιστές, τους αριστερούς και άλλους συμμάχους μέσω της εφαρμογής ενός λαϊκού, αυτόνομου συστήματος δημοκρατίας θα το βοηθήσουν να διευρύνει την απήχησή του και να μετατραπεί σε μια δύναμη που μπορεί να αμφισβητήσει πραγματικά τον πολιτικό λόγο που κυριαρχεί στην τουρκική πολιτική.
Ο Yvo Fitzherbert είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Αρθρογραφεί σε πολλά μέσα ενημέρωσης με ιδιαίτερη έμφαση στην κουρδική πολιτική.
Πηγή: http://roarmag.org/
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης
[1] ΑΚΡ: Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (τουρκικά: Adalet ve Kalkınma Partisi) είναι το κόμμα που ίδρυσε το 2001 ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
[2] MHP: Το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (στα τουρκικά Milliyetçi Hareket Partisi) είναι το ακροδεξιό κόμμα γνωστό και ως Γκρίζοι Λύκοι. Παρότι έχει χαρακτήρα παραστρατιωτικής οργάνωσης και μέλη του έχουν προβεί σε παράνομες δραστηριότητες, δεν έχει υποστεί καμία ποινική ή δικαστική δίωξη.
[3] PKK: Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (στα κουρδικά: Partiya Karkerên Kurdistan, στα τουρκικά: Kürdistan İşçi Partisi). Είναι κουρδική στρατιωτική οργάνωση που εδρεύει στο τουρκικό και ιρακινό Κουρδιστάν. Το όνομα ΡΚΚ συνήθως χρησιμοποιείται για το ένοπλο τμήμα της οργάνωσης, τη Λαϊκή Αμυντική Δύναμη (HPG), της οποίας το επίσημο όνομα είναι Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Κουρδιστάν (ARGK).
Ιδρύθηκε το 1978 στο χωρίο Φις, κοντά στο Λίτζε, στην επαρχία Ντιγιαρμπακίρ, από ομάδα Κούρδων φοιτητών με αρχηγό τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η ιδεολογία του ΡΚΚ αρχικά ήταν ένα μείγμα επαναστατικού σοσιαλισμού και κουρδικού εθνικισμού, και αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Μαρξιστικού-Λενινιστικού κράτους στην περιοχή, το οποίο θα ονομαζόταν Κουρδιστάν. Από το 1984 μέχρι το 2013, το ΡΚΚ διεξήγαγε ένοπλο αγώνα ενάντια στο τουρκικό κράτος για τα πολιτισμικά και πολιτικά δικαιώματα και του αυτοκαθορισμού των Κούρδων της Τουρκίας, οι οποίοι αποτελούν το 18% με 20% του πληθυσμού και ήταν υπό καθεστώς καταπίεσης για δεκαετίες.
Μετά την παράδοση του αρχηγού του από την ελληνική κυβέρνηση στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, το 1999 και τη μέχρι σήμερα απομόνησή του, το ΡΚΚ έχει εγκαταλείψει τον Μαρξιστικό-Λενινιστικό χαρακτήρα του και έχει υιοθετήσει τη νέα πολιτική πλατφόρμα της Δημοκρατικής Συνομοσπονδίας (επηρεασμένη από τον ελευθεριακό σοσιαλισμό) ενώ σταμάτησε τις επίσημες εκκλήσεις για δημιουργία ενός εντελώς ανεξάρτητου κράτους. Στις 21 Μαρτίου 2013, η οργάνωση κήρυξε επίσημη καταπαύση του πυρός με τη Τουρκία. Στη συνέχεια συμμετείχε στις εχθροπραξίες ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, όπως στην πολιορκία του Κομπανί. Όμως μετά από βομβαρδισμό θέσεών του από τις ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας τον Ιούλιο του 2015, το ΡΚΚ άρχισε ξανά τις επιθέσεις εναντίων στόχων στην Τουρκία.
Έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση από αρκετά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΈ όχι όμως σε χώρες όπως η Ινδία, η Κίνα, η Ρωσία, η Αίγυπτος και η Ελβετία.
[4] HDP: Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (στα τουρκικά: Halkların Demokratik Partisi- HDP, στα κουρδικά: Partiya Demokratik a Gelan). Ιδρύθηκε το 2012 μέσα από τις διεργασίες του «Δημοκρατικού Κογκρέσσου των Λαών», ενός σχηματισμού που συσπείρωνε κυρίως Κούρδους της Τουρκίας αλλά και άλλες μειονότητες. Στο εκλογικό του μανιφέστο το HDP προβάλλει, πέρα από παραδοσιακά κουρδικά αιτήματα, όπως την ειρηνευτική διαδικασία για τον τερματισμό της ένοπλης σύγκρουσης των Κούρδων ανταρτών και του τουρκικού κράτους, αιτήματα για τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων της Τουρκίας και την αντίθεσή του στα σχέδια του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να ενισχύσει τις εξουσίες του.
Το HDP έχει δύο συμπροέδρους: τον Σελαχατίν Ντεμιρτάς και τη Φιγκέν Γιουκσεκντάγκ.
[5] Ο Αχμέτ Χακάν, αρθρογράφος της εφημερίδας Hurriyet και παρουσιαστής εκπομπής στο τηλεοπτικό δίκτυο CNN Turk, δέχθηκε επίθεση από αγνώστους έξω από το σπίτι του στην κοσμοπολίτικη συνοικία Νισάντασι της Κωνσταντινούπολης. Η Hurriyet, ανέφερε πως επρόκειτο για «οργανωμένη και σχεδιασμένη επίθεση».
Από τους τέσσερις δράστες, ο ένας κράτησε τον σωματοφύλακά του Χακάν, ενώ οι άλλοι τρεις ξυλοκόπησαν τον δημοσιογράφο ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σπασμένη μύτη και πλευρά.
Η επίθεση σημειώθηκε δύο εβδομάδες μετά την έναρξη δικαστικής έρευνας από Τούρκους εισαγγελείς για «τρομοκρατική προπαγάνδα» εναντίον του ομίλου Dogan Media Group, όπου ανήκει η εφημερίδα και το CNN-Turk. Οι επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων από τότε που η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί να θέσει υπό έλεγχο τη βία από Κούρδους μαχητές στη νοτιοανατολική χώρα.
Μη κυβερνητικές οργανώσεις προάσπισης της ελευθερίας του Τύπου καταγγέλλουν συχνά την κυβέρνηση της Άγκυρας για τις επιθέσεις που ασκεί στον Τύπο. Ο Χακάν είχε δεχτεί πρόσφατα απειλές από αρθρογράφους φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης για την κριτική του κατά της κυβέρνησης και είχε ήδη ζητήσει αστυνομική προστασία. Ο Τζεμ Κιουτσούκ, αρθρογράφος της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Star, τον είχε απειλήσει ότι θα τον «συντρίψει σαν σκουλήκι». Δύο επιθέσεις έχουν σημειωθεί από φιλοκυβερνητικούς διαδηλωτές στα γραφεία της Hurriyet στην Κωνσταντινούπολη που κατηγορούσαν την εφημερίδα ότι παραποιεί τις δηλώσεις του Ερντογάν και ότι συμπαθεί το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Η Hurriyet συγκαταλέγεται στις λίγες εφημερίδες της χώρας που επικρίνουν τον Ερντογάν.
[6] CHP : Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (τουρκικά: Cumhuriyet Halk Partisi) είναι το κεμαλικό κόμμα της Τουρκίας. Είναι το αρχαιότερο πολιτικό κόμμα της χώρας και σήμερα είναι αξιωματική αντιπολίτευση στην Εθνοσυνέλευση. Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα αυτόπροσδιορίζεται ως «ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που είναι πιστό στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της Δημοκρατίας [της Τουρκίας]». Επίσης, το κόμμα εμφανίζεται ως «το ιδρυτικό μέλος της σύγχρονης Τουρκίας».
[7] YDG-Η: Το Πατριωτικό Κίνημα Νεολαίας της Επανάστασης, Τα αρχικά προέρχονται από την τουρκική ονομασία του Yurtsever Devrimci Gençlik Hareketi (εν συντομία YDG-Η). Στα κουρδικά λέγεται Tevgera Ciwanen Welatparêz Yên Şoreşger. Είναι η οργάνωση της νεολαίας του ΡΚΚ.
