Μπορούν να πουν ό, τι θέλουν, αλλά η Κουβανέζικη Επανάσταση συνεχίζει να θριαμβεύει απέναντι στις παρεμβάσεις των ΗΠΑ, παρά τον επί δεκαετίες αποκλεισμό και το Νόμο Κουβανικής Προσαρμογής[1] (μεταξύ άλλων).
Και επειδή ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με σαφήνεια, ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση: γιατί ο Ομπάμα μιλά για δημοκρατία, όταν στην ίδια του τη χώρα η αστυνομία σκοτώνει αφροαμερικανούς και παράνομους μετανάστες από τη Λατινική Αμερική, σαν τα σκυλιά στο δρόμο; Πώς μπορεί να μιλάει για δημοκρατία, όταν στη χώρα του οι φτωχοί λιμοκτονούν χωρίς να έχουν πρόσβαση σε βασικές υγειονομικές υπηρεσίες; Είναι ακόμα πιο αναίσχυντο να το λέει αυτό στην Κούβα στο σπίτι τους, όταν η Κούβα είναι η σημαιοφόρος της Λατινικής Αμερικής στον τομέα της υγείας και της εκπαίδευσης. Ο καημένος – δεν ενημερώθηκε για το θέμα αυτό πριν πει κάτι τόσο ηλίθιο;
Ο ίδιος λέει ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί» με ένα ρομαντικό τόνο -όπως το τέλος μιας σαπουνόπερας- και όμως έχει κάνει τις χειρότερες απελάσεις παράνομων λατινοαμεριακάνων μεταναστών στην ιστορία των ΗΠΑ. Τι είναι αυτό το «είμαστε όλοι Αμερικανοί»; Μη μου βάζετε τις φωνές, το ξέρει αυτό το τραγούδι των Los Tigres del Norte[2]! Αφήστε τον να λέει ό,τι θέλει, όμως τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ας φυλάξει τους λόγους του για ανθοκομικούς διαγωνισμούς. Λέει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κούβα είναι αδελφές χώρες. Έτσι δεν θα έπρεπε να κάνει και στην περίπτωση της Βενεζουέλας; Εννοώ, να ισχυρίζεται ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί».
Γιατί ο Ομπάμα προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις με την Κούβα ενώ, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, υπογράφει ένα Εκτελεστικό Διάταγμα που κηρύσσει τη Βενεζουέλα ως κίνδυνο για τη χώρα του; «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», αλλά συνεχίζει την παρέμβαση των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική. Πόσο καιρό θα συνεχίζουν το Σχέδιο Κόνδωρ[3] στην περιοχή;
Απαγγέλει στίχους του Χοσέ Μαρτί στην Κούβα, αλλά πηγαίνει στην Αργεντινή στην ημερομηνία που σηματοδοτεί την 40η επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος και την αρχή μιας αιματηρής δικτατορίας, στην οποία, φυσικά, εμπλέκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Θα τους απαγγέλλει στίχους από τον Martin Fierro[4] ή μήπως θα τους προβάλει ξανά την «Επίσημη Ιστορία»[5];
Μίλησε για την επιδημία Έμπολα και το πώς οι γιατροί των ΗΠΑ εργάστηκαν μαζί με τους Κουβανούς γιατρούς κι αυτό αποτελεί τεράστια έλλειψη σεβασμού. Όταν ολόκληρος ο κόσμος τής γύρισε την πλάτη, οι Κουβανοί γιατροί ήταν οι μόνοι που έμειναν στη Σιέρα Λεόνε και αγωνίστηκαν με τη νόσο μέχρι να θεραπευτεί κι ο τελευταίος ασθενής. Γιατί δεν ανέφερε ότι προσφέρει παραμονή [στις ΗΠΑ] στους Κουβανούς γιατρούς αν εγκαταλείψουν αυτού του είδους τις ανθρωπιστικές αποστολές σε όλο τον κόσμο;
Τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία του λαού της Κούβας, αλλά δεν λέει λέξη για τη ναυτική βάση του Γκουαντάναμο. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ραούλ Κάστρο μίλησε για τα προβλήματα – ο ίδιος Ραούλ Κάστρο ο οποίος ως Λατινοαμερικανός που σέβεται τον εαυτό του μίλησε επίσης και υπέρ της Βενεζουέλας.
Ο Ομπάμα μίλησε για την προσέγγιση με την Κούβα, αλλά δεν τόλμησε να αναφέρει το Νόμο Κουβανικής Προσαρμογής. Μίλησε σε δραματικό τόνο για το βαθύ πόνο που αισθάνονται οι Κουβανοί που μεταναστεύουν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Άραγε έχει καμία έννοια για το βαθύ πόνο που αισθάνθηκαν οι υπόλοιποι Λατινικοαμερικανοί μετανάστες που κι αυτοί άφησαν επίσης τη χώρα τους, αυτούς που τους αρνήθηκε τη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση, αυτούς που απελαύνει σε μεγάλες ποσότητες, χωρίζοντας οικογένειες;
Αποτελεί έλλειψη σεβασμού που οι Δαντικοί χαρακτήρες όπως ο Ομπάμα τολμούν να προφέρουν το όνομα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Χοσέ Μαρτί και πιο πολύ [που χρησιμοποιούν] μια πολιτική ρητορεία της οποίας τον χαρακτήρα όλοι αναγνωρίζουν ως υποκριτικό.
Δεν τόλμησε μόνο να αμφισβητήσει την κυριαρχία του λαού της Κούβας, αλλά ισχυρίστηκε ότι υπάρχει μια δικτατορία του Κάστρο, λέγοντας ότι το μέλλον της Κούβας πρέπει να είναι στα χέρια του λαού της Κούβας. Η Κούβα πάντα βρισκόταν στα χέρια του λαού της μετά την Επανάσταση και η νεολαία, για την οποία μιλάει, θα είχε μια πατρίδα με πολύ μεγαλύτερη πρόοδο αν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν άρει τον αποκλεισμό. Μίλησε για το σοσιαλισμό στο νησί και την ελεύθερη αγορά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά, τα πράγματα θα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους: είναι ο καπιταλισμός.
Με την ευκολία των ρητορικών δεξιοτήτων του, ο Ομπάμα είπε ότι είναι καιρός να ξεχάσουμε το παρελθόν, ότι θα πρέπει να το αφήσουμε πίσω και ότι πρέπει να κοιτάξουμε προς το μέλλον με ελπίδα. Νομίζω ότι δεν ξέρει ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται «Ιστορική Μνήμη», και αν αμφιβάλλει, θα πρέπει να επισκεφθεί τις γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη[6], τώρα που πηγαίνει στην Αργεντινή – οι οποίες ευχαρίστως θα του το εξηγήσουν. Δεν υπάρχει λησμονιά, υπάρχει δικαιοσύνη.
Ο Ομπάμα είπε «αντίο» στα ισπανικά με τα λόγια της θρυλικής Ντολόρες Χουέρτα[7] «Si, se Puede» «Ναι, μπορούμε» – το σύνθημα που χρησιμοποίησε και στις δύο εκστρατείες του για την προεδρία για κερδίσει ψήφους των Λατινοαμερικανών, υποσχόμενος μεταναστευτική μεταρρύθμιση για τα εκατομμύρια που ζουν στις ΗΠΑ χωρίς έγγραφα παραμονής.
Δεν μπορούμε να ξεγελαστούμε με ρομαντικές φράσεις που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την ουτοπία – τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και μέχρι στιγμής οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν απέδειξαν ότι θέλουν πραγματικά να αποκαταστήσουν τις σχέσεις με την Κούβα, επειδή εξακολουθεί να υπάρχει ο αποκλεισμός, ο Νόμος της Κουβανικής Προσαρμογής και η ναυτική βάση του Γκουαντάναμο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κοιτούν τη Λατινική Αμερική με τα μάτια του ανθρωπισμού ή με σεβασμό για τις πολιτικές της κάθε χώρας. Εξακολουθούν να βλέπουν την περιοχή με την ανάσα και την κακία του παρεμβατισμού.
Από την επίσκεψη αυτή, θα πρέπει πραγματικά να συγχαρώ τον αξιότιμο λαό της Κούβας, που πραγματοποίησε την επανάσταση του με αξιοπρέπεια σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω αν κάποια άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής θα είχε αντισταθεί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και ένα σαφές παράδειγμα ότι τα ιδανικά τους παραμείνουν σταθερά και ακλόνητα είναι η συνάντηση του Φιδέλ Κάστρο με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικόλας Μαδούρο τις παραμονές της άφιξης του Ομπάμα. Όποιος θέλει να γράψει βιβλία, κριτικές, μελέτες, δημοσιογραφικές αφηγήσεις αυτής της ιστορίας δεν πρέπει να ξεχνά αυτή τη χειρονομία, την οποία ο παγκόσμιος Τύπος απέκρυψε.
Και αν θα προσπαθήσουν να το κρύψουν, δεν μπορούν να διαγράψουν από την ιστορία την εικονική φωτογραφία του Ομπάμα στην Πλατεία της Επανάστασης, να αποτίει φόρο τιμής στον Χοσέ Μαρτί, υπό το βλέμμα του Τσε Γκεβάρα.
Μπορούν να πουν ό,τι θέλουν …
Η Ilka Oliva Corado είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Γεννήθηκε στην Κομάπα της επαρχίας Χουτιάπα της Γουατεμάλας. Αποφοίτησε από τη Ακαδημία Φυσικής Αγωγής και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως διαιτητής. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Σαν Κάρλος της Γουατεμάλας, αλλά η καριέρα της διακόπηκε από την απόφασή της να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2003. Το έκανε περνώντας παράνομα τα σύνορα κατά μήκος της ερήμου Σονόρα στην Αριζόνα. Έχει γράφει δύο βιβλία: την «Ιστορία της χωρίς χαρτιά διέλευσης της ερήμου Σονόρα της Αριζόνας» και το «Μετά τα σύνορα».
Πηγή: telesurtv.net
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης
[1] Ο Νόμος Κουβανικής Προσαρμογής (Cuban Adjustment Act) είναι ομοσπονδιακός νόμος των ΗΠΑ που ψηφίστηκε στις 2 Νοεμβρίου, 1966. Παρά την αυστηρή νομοθεσία των ΗΠΑ για τους μετανάστες, ο νόμος αυτός επιτρέπει σε κάθε πολίτη της Κούβας να γίνει αμερικανός πολίτης χωρίς την ταλαιπωρία που υφίστανται όλοι οι μετανάστες. Οι εμπνευστές του νόμιζαν πως θα στερήσουν από την Κούβα επιστήμονες και εργατικό δυναμικό παρασέρνοντας τους στον αμερικάνικο «παράδεισο».
Μια από τις προκλητικές διατάξεις ήταν το Ειδικό Πρόγραμμα Μετανάστευσης από την Κούβα (SCMP) γνωστό και ως «κουβανέζικο λαχείο». Αυτό είναι ανοικτό για όλους τους ενήλικες Κουβανούς μεταξύ 18 και 55 ετών, που διαμένουν στην Κούβα, ανεξάρτητα από το αν πληρούν τις προϋποθέσεις για την αμερικανική βίζα προγράμματα μεταναστών ή προσφύγων. Το πρόγραμμα αυτό παρέχει δυνατότητα μετανάστευσης σε Κουβανούς που δεν έχουν στενούς συγγενείς στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο αρχικός Νόμος Προσαρμογής του 1966 επέτρεπε στους Κουβανούς να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι, αν διέμεναν στις Ηνωμένες Πολιτείες τουλάχιστον 2 χρόνια. Το 1976 το όριο μειώθηκε στο ένα έτος. Ένας άλλος μεταναστευτικός κανόνας που δεν ισχύει για τους κουβανούς είναι πως αυτοί, σε αντίθεση με άλλους μετανάστες, δεν είναι υποχρεωμένοι να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες από μια νόμιμη είσοδο (πχ λιμάνι), δηλαδή νομιμοποιούνται και αυτοί που θα εισέλθουν στις ΗΠΑ με παράνομο τρόπο.
Είναι φανεροί οι στόχοι όλων αυτών των «διευκολύνσεων» σε μια χώρα που υψώνει τείχη ενάντια στους μετανάστες από την υπόλοιπη λατινική Αμερική.
[2] Οι «Τίγρεις του Βορρά» (Los Tigres del Norte) ήταν μουσικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στην Καλιφόρνια από Μεξικανούς καλλιτέχνες. Μια από τις επιτυχίες του ήταν το «Είμαστε πιο αμερικάνοι» (Somos Mas Americanos)
[3] Η Επιχείρηση Κόνδωρ (Operación Cóndor), γνωστή και ως Σχέδιο Cóndor, ήταν μια εκστρατεία πολιτικής καταστολής και κρατικής τρομοκρατίας που αφορούσε επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών και δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων. Ξεκίνησε το 1968 και τέθηκε σε εφαρμογή επίσημα το 1975 από τη δικτατορίες της Νοτίου Αμερικής. Το πρόγραμμα είχε ως στόχο την εξάλειψη της κομμουνιστικής ή σοβιετικής επιρροής και των ιδεών καθώς και να καταστείλει ενεργό ή δυναμικό αντιπολιτευτικά κινήματα ενάντια.
Λόγω της παράνομης φύσης της, ο ακριβής αριθμός των θανάτων που αποδίδονται άμεσα στην επιχείρηση Condor είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσιμος. Ορισμένες εκτιμήσεις είναι ότι πάνω από 60.000 θάνατοι μπορούν να αποδοθούν στην Επιχείρηση Condor, Τα θύματα ήταν διαφωνούντες και αριστεροί, ηγέτες συνδικάτων και αγροτών, ιερείς και μοναχές, μαθητές και καθηγητές, διανοούμενοι και όσοι δεν ήταν χωρούσαν στο μοντέλο της made in USA «δημοκρατίας».
Βασικά μέλη του Condor ήταν οι κυβερνήσεις της Αργεντινής, της Χιλής, της Ουρουγουάης, της Παραγουάης, της Βολιβίας και της Βραζιλίας. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών παρείχε τεχνική υποστήριξη και στρατιωτική βοήθεια προς τους συμμετέχοντες, τουλάχιστον μέχρι το 1978, και πάλι μετά το 1981 όταν έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η στήριξη αυτή δρομολογούνταν μέσω της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
[4] Το El Gaucho Martín Fierro, είναι επικό ποίημα 2.316 στίχων του Αργεντινού συγγραφέα José Hernández. Είναι για τους Αργεντίνους ό,τι είναι για τους Έλληνες ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Το ποίημα μιλά για τη συμβολή των gauchos (αγροτοκτηνοτρόφων) στην εθνική ανάπτυξη της Αργεντινής και το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν στην ανεξαρτησία της Αργεντινής από την Ισπανία. Το ποίημα, γραμμένο σε μια ισπανική που θυμίζει αγροτική Αργεντινή, θεωρείται ευρέως ως το αποκορύφωμα του είδους της «gauchesque» ποίησης (ποιήματα με επίκεντρο τη ζωή των gauchos) και αποτελεί λυδία λίθο της Αργεντίνικης εθνικής ταυτότητας. Έχει μεταφραστεί σε πάνω από 70 γλώσσες.
[5] Η «επίσημη Ιστορία» (La Historia Oficial) είναι μια αργεντίνικη ιστορική δραματική ταινία παραγωγής 1985 που αναφέρεται στην περίοδο της στρατιωτικής χούντας (1976-1983). Κεντρικοί της ήρωες είναι ένα μεσοαστικό ζευγάρι που ζει στο Μπουένος Άιρες με παράνομα υιοθετημένο παιδί. Η μητέρα υποψιάζεται ότι η κόρη της μπορεί να είναι το παιδί ενός desaparecido (αγνοούμενου), θύμα των βίαιων εξαφανίσεων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας του στρατηγού Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα Ρεδόντο, η οποία σημαδεύτηκε από εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σφαγών στα όρια της γενοκτονίας. Η ταινία αποτυπώνει την τρομοκρατία της εποχής.
[6] Οι Γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη (Sociación Civil Abuelas de Plaza de Mayo) είναι μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων με στόχο την εξεύρεση των παιδιών που κλάπηκαν και δόθηκαν παράνομα για υιοθεσία στη διάρκεια του «βρώμικου πολέμου» στην Αργεντινή. Πρόεδρός της είναι η Estela Barnes de Carlotto.
Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1977 για να εντοπίσει τα απαχθέντα παιδιά της περιόδου της δικτατορίας. Κάποια από αυτά γεννήθηκαν μέσα στη φυλακή, οι μητέρες τους «εξαφανίστηκαν» κι αυτά αργότερα δόθηκαν για υιοθεσία. Οι Γιαγιάδες από το 1998 έχουν ταυτοποιήσει περισσότερο από το 10% των περίπου 500 παιδιών που απήχθησαν ή που γεννήθηκαν υπό κράτηση κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής χούντας.
Μέχρι το 1998 είχαν ταυτοποιηθεί οι ταυτότητες 256 παιδιών που είχαν εξαφανισθεί. Από αυτά, 56 παιδιά έχουν εντοπιστεί, και επτά άλλα είχαν πεθάνει. Η δουλειά των Γιαγιάδων οδήγησε στη δημιουργία της Αργεντινής Ομάδας Δικανικής Ανθρωπολογίας και τη δημιουργία μιας Εθνικής Γενετικής Τράπεζας Δεδομένων. Βοηθούμενες από τις πρόσφατες ανακαλύψεις στο γενετικό έλεγχο, οι Γιαγιάδες κατάφεραν να επιστρέψουν τα παιδιά σε 31 από τις βιολογικές οικογένειές τους. Σε 13 άλλες περιπτώσεις, θετές και βιολογικές οικογένειες συμφώνησαν την από κοινού ανατροφή των παιδιών που είχαν ταυτοποιηθεί. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις έχουν κολλήσει σε δικαστικές διαμάχες μεταξύ οικογενειών.
Οι απαγωγές μωρών ήταν μέρος ενός συστηματικού κυβερνητικού σχεδίου κατά τη διάρκεια του «βρώμικου πολέμου» για να δοθούν τα παιδιά για υιοθεσία σε οικογένειες στρατιωτικών και οπαδών του καθεστώτος ώστε να αποτραπεί η ανατροφή άλλης μιας γενιάς «ανατρεπτικών». Σύμφωνα με την Διαμερικανική Επιτροπή για τα Ανθρώπινα δικαιώματα (IACHR), η χούντα φοβόταν ότι, «η αγωνία που προκαλείται στους υπόλοιπους επιζώντες της οικογένειας από την απουσία του εξαφανισμένου θα αναπτύξει, μετά από μερικά χρόνια, μια νέα γενιά ανατρεπτικών ή δυνητικά ανατρεπτικών στοιχείων, που δεν θα μπορούν να βάλουν τέλος στο βρώμικο πόλεμο».
Μετά την υπόθεση της Σίλβια Κουιντέλα, ο πρώην δικτάτορας Χόρχε Βιντέλα κρατήθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό το 2010 κατηγορούμενος για πολλαπλές απαγωγές παιδιών. Τον Ιούλιο του 2012 καταδικάστηκε σε πενήντα χρόνια στη φυλακή για τη συστηματική κλοπή των βρεφών.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2011, στο Παρίσι οι Γιαγιάδες της Plaza de Mayo τιμήθηκαν με το Βραβείο Ειρήνης Felix Houphouet-Boigny για το έργο τους για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
[7] Η Dolores Clara Fernández Huerta είναι αμερικανίδα υπέρμαχος των εργατικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Εθνικού Συνδέσμου Αγροτών που αργότερα ονομάστηκε Ένωση Εργαζομένων στα Αγροκτήματα (UFW). Η Huerta είναι γνωστή για τους αγώνες της για την υπεράσπιση των μεταναστών εργατών και των δικαιωμάτων των γυναικών. Η περίφημη φράση της «Yes, we can» έγινε το σήμα κατατεθέν του επιτελείου του Ομπάμα.
