Εργατικός Αγώνας

75 χρόνια από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα

Συμπληρώνονται σήμερα 75 χρόνια από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ ενάντια σε άμαχους πολίτες στην ιαπωνική πόλη της Χιροσίμα. Ένα έγκλημα του οποίου οι αυτουργοί όχι απλά δεν τιμωρήθηκαν ποτέ αλλά θεωρήθηκαν και εκφραστές της ειρήνης ως μέρος των νικητών του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Όμως ας ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων.

 

Η Enola Gay με το θανατηφόρο «αγοράκι»

Στις 6 Αυγούστου του 1945, ώρα 1 και 37′, τρία αμερικανικά ανιχνευτικά αεροπλάνα Β – 29 απογειώθηκαν από τη νήσο Τινιάν. Μισή ώρα αργότερα, τα ακολοήθησε ένα άλλο, βομβαρδιστικό Β – 29, που το ‘χαν βαφτίσει Enola Gay (Ινόλα Γκέι) από το όνομα της μητέρας του πιλότου, του σμήναρχου Τίμπετς. Εκτός από το δωδεκαμελές πλήρωμά του, το «Enola Gay» μετέφερε μια μόνο βόμβα. Μόνο που η συγκεκριμένη βόμβα δεν περιείχε κοινή εκρηκτική ύλη, αλλά ουράνιο 235. Επρόκειτο για μια ατομική βόμβα, που την είχαν βαφτίσει «Little boy» («Αγοράκι»). Η αποστολή του πληρώματος του «Enola Gay» ήταν να τη ρίξει πάνω σε πραγματικό στόχο.

Η νυχτερινή πτήση δεν αντιμετώπισε προβλήματα και κατά τις 6 και 40′, το «Enola Gay» ανέβηκε από το ύψος πτήσεως των 9.000 ποδών, στο ύψος του βομβαρδισμού των 30.000 ποδών.

Στις 7 και 9′ από τα ανιχνευτικά Β – 29 αναγγέλθηκε ότι «ο ουρανός είναι αίθριος πάνω από τη Χιροσίμα», την ιαπωνική πόλη που απλώνεται στο δέλτα του ποταμού Ότα, ο οποίος πηγάζει από την οροσειρά Τσουγκόκου και διαχωρίζεται σε έξι ρεύματα κατά τη δίοδό του μέσα από κοιλάδες προς τη θάλασσα Σέτο.

Στις 8 και 11′, η Χιροσίμα φάνηκε καθαρά από τα μέλη του πληρώματος του «Enola Gay». Δυόμισι λεπτά αργότερα, ο σμήναρχος Τσίμπετς, που πιλοτάριζε, έδωσε στον βομβαρδιστή του σκάφους, τον επισμηναγό Τομ Φέρεμπι, ένα απλό παράγγελμα: «Εμπρός!».

Στις 8 και 15′, μια βόμβα 10.000 λιμπρών εγκατέλειψε το «Enola Gay». 45 δευτερόλεπτα αργότερα μια τρομερή αστραπή τύφλωσε τους αεροπόρους, που φορούσαν γυαλιά οξυγονοκολλητών. Έπειτα, ένα τεράστιο κοκκινωπό μανιτάρι υψώθηκε στον ουρανό. Η ανθρωπότητα έμπαινε με δραματικό τρόπο στην ατομική εποχή με πρώτα θύματα του άμαχους της Χιροσίμα.

Λίγο πριν την έκρηξη

«Εκείνο το πρωί, στις 7.30 είχε σημάνει συναγερμός, αλλά έπαψε αμέσως μετά. Επακολούθησε η έκρηξη της μοιραίας βόμβας πάνω από το εμπορικό κέντρο της Χιροσίμα. Το συμβάν ήταν πέρα για πέρα ξαφνικό, γιατί όλοι ήταν συνηθισμένοι σε αναγνωριστικές πτήσεις. Πλήθος από εργαζόμενους, όπως απασχολούμενοι σε υποχρεωτικά έργα, εθελόντριες γυναίκες και οι περισσότεροι μαθητές από τη δευτέρα Γυμνασίου και πάνω, ήταν ευτυχώς απασχολημένοι με τη δουλεία τους, σε ειδικούς χώρους που απείχαν πάνω από τέσσερα χιλιόμετρα από το κέντρο της έκρηξης, με αποτέλεσμα να παραμείνουν σώοι. Όλοι οι άλλοι κάτοικοι παρέμειναν στην πόλη. Πολλά μικρά παιδιά προσχολικής ηλικίας έπαιζαν στα σπίτια τους ή έξω, στους δρόμους της γειτονιάς τους. Οι μαθητές της πρώτης και της δευτέρας Δημοτικού έκαναν το μάθημά τους είτε σε προσωρινές αίθουσες, είτε στους ναούς και τις εκκλησίες της περιοχή τους… ή βρίσκονταν καθ’ οδόν προς τα μέρη όπου έκαναν μάθημα… Πολλοί εργάτες και δημόσιοι υπάλληλοι είχαν αρχίσει τη δουλειά τους, ενώ άλλοι πήγαιναν να δουλέψουν. Οι περισσότεροι καταστηματάρχες είχαν ήδη ανοίξει τα μαγαζιά τους. Στο κεντρικό τμήμα της πόλης, γινόταν η πραγματοποίηση ενός μεγάλης κλίμακας σχεδίου, το οποίο αποσκοπούσε στην κατεδάφιση ενός μεγάλου αριθμού σπιτιών προς σχηματισμό αντιπυρικών ζωνών. Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια της πρώτης Γυμνασίου δούλευαν στην κατεδάφιση. Πολλές ομάδες που είχαν προσφερθεί να δουλέψουν εθελοντικά, για την όσο το δυνατό συντομότερη αποπεράτωση του έργου, αποτελούνταν από φοιτητές και νοικοκυρές από τα γύρω χωριά και τις κωμοπόλεις, από τις οποίες οι περισσότερες ήταν νεαρές μητέρες που κουβαλούσαν στην πλάτη τους τα μωρά τους. Ακόμη, βοηθούσαν και ορισμένοι που δεν είχαν γίνει δεκτοί στο στρατό ή στα εργοστάσια, λόγω ηλικίας ή άλλων σωματικών παθήσεων». (Από το βιβλίο του καθηγητή Αράτα Οσάντα «Τα παιδιά της Χιροσίμα», εκδόσεις «Μπουκουμάνη», σελ. 29 – 30). Αυτή ήταν η Χιροσίμα το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945.

Το «μανιντάρι» και οι φονικές συνέπειές του

Τι συνέβη μετά την έκρηξη; Το περιγράφει γλαφυρά ο Γάλλος ιστορικός Ρεϊμόν Καρτιέ στο βιβλίο του: «Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου» (Εκδόσεις «Πάπυρος», τόμος β` σελ. 565 – 566): «Η πόλη άρχιζε την εργάσιμη ημέρα της. Σύμφωνα με τον κανόνα, δεν είχε δοθεί το σύνθημα του συναγερμού για αεροπλάνα μεμονωμένα που πετούν από πάνω της. Μια τρομακτική αστραπή την κατάπιε, αφήνοντας πίσω της μια κολοσσιαία πυρκαγιά, που άναψε και διαδόθηκε μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο. Τα τροχιοδρομικά οχήματα έμειναν γεμάτα με τους απανθρακωμένους επιβάτες τους στριμωγμένους στα καθίσματα ή στοιβαγμένους όρθιους στους εξώστες. Ένας άνεμος ταχύτητος 1.200 χλμ. την ώρα σηκώθηκε και γκρέμισε τους τοίχους σε μια ακτίνα 1.500 μ., θρυμματίζοντας τα τζάμια των παραθύρων ακόμα και σε απόσταση 12 χλμ. από το σημείο Μηδέν. Ένας πύρινος κυκλώνας, όμοιος με αυτούς που άναψαν οι εκατοντάδες βομβαρδιστικών στη Δρέσδη, στο Αμβούργο ή στο Τόκιο, στροβιλιζόταν επί έξι ώρες. Έπειτα διαπιστώθηκαν στους επιζώντες παράξενα φαινόμενα: έμετοι, διάρροιες εξαιρετικής εντάσεως, πλήθος μικρών αιμορραγιών στο στόμα και στο λαιμό. Πολλά από τα θύματα που παρουσίασαν τέτοια συμπτώματα ψυχορραγούν. Ο απολογισμός που θα καταρτισθεί αργότερα θα εμφανίσει 78.150 νεκρούς, 9.284 βαριά τραυματισμένους και 13.938 εξαφανισθέντες. Δεν υπολογίζονται μέσα σ’ αυτούς οι στρατιωτικοί, 40.000 περίπου, από τους οποίους οι μισοί υπήρξαν θύματα της εκρήξεως. Το γενικό στρατηγείο της 2ης στρατιάς, ή έδρα της περιφερειακής διοικήσεως της δύσεως, η στρατιωτική σχολή και το στρατιωτικό νοσοκομείο εκμηδενίσθηκαν».

Φυσικά ο αριθμός των νεκρών αυξήθηκε γεωμετρικά τις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια καθώς οι παρενέργειες της ραδιενέργειας στο ανθρώπινο σώμα σημάδεψαν και τις επόμενες γενιές. Με τον όρο «χιμπακούσα» που στα ιαπωνικά σημαίνει «επιζών» περιγράφεται το αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας πάνω σε ολόκληρες γενιές ανθρώπων. Το έγκλημα αυτό, όσο κι εκείνο του Ναγκασάκι που πραγματοποιήθηκε 3 μέρες αργότερα, είχε συγκεκριμένους αυτουργούς και στόχους.

Γιατί όλα αυτά;

Το έγκλημα κατά αμάχων Ιαπώνων δεν συντελέστηκε για να επισπευστεί το τέλος του πολέμου, όπως, ισχυρίστηκαν οι φονιάδες. Η Ιαπωνία είχε ήδη αποφασίσει να διαπραγματευτεί το τέλος του πολέμου. Όμως οι βόμβα έπρεπε να πέσει για δυο λόγους. Πρώτο για να δοκιμαστούν οι συνέπειες της πάνω σε ανθρώπους και δεύτερο επειδή ο ιμπεριαλισμός μετά το τέλος του πολέμου ήθελε να επιβάλλει τους όρους του στην ανθρωπότητα μέσα από τον φόβο της αποκλειστικής κατοχής αυτού του νέου όπλου. Είναι μνημειώδης η κυνικότητα και η προκλητικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που δια στόματος Χάρι Τρούμαν υποστήριξε ότι «Ατομική βόμβα, βόμβα συνδυασμένη με την βασικήν δύναμιν του σύμπαντος, τη δύναμιν εκ της οποίας και ο ήλιος αντλεί την ιδικήν του, εξαπελύθη εναντίον εκείνων που έφεραν τον πόλεμον εις την Απω Ανατολήν… Εδαπανήσαμεν 2.000 εκατομμύρια δολάρια διά την πρωτοφανούς μεγέθους εις την ιστορίαν επιστημονικήν αυτήν κερδοσκοπίαν και ενικήσαμεν… Θα προβώ εις περαιτέρω μελέτας και θ’ απευθύνω κι άλλας συστάσεις προς το Κογκρέσον ως προς τον τρόπον καθ’ ον η ατομική δύναμις θα αποβή μέσον πανίσχυρον και αναγκαστικής επιδράσεως προς διατήρησιν της παγκοσμίου ειρήνης».

Ο αγγλοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιχειρούσε έτσι να εκφοβίσει τη Σοβιετική Ένωση και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα για να επιβάλει τους όρους του στη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων. Το ομολόγησε ανοιχτά και ο Άγγλος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ στο βιβλίο του «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος» (εκδόσεις «Ελληνική Μορφωτική Εστία», τόμος ΣΤ’, σελ. 464): «Θα ήταν λάθος να πιστέψωμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας ερρυθμίσθη από την ατομική βόμβα. Η ήττα της ήτο βεβαία πριν ριφθή η πρώτη βόμβα».

Τα σχέδια τους έπεσαν στο κενό καθώς σύντομα και η ΕΣΣΔ απέκτησε πρόσβαση στην ατομική τεχνολογία κι έτσι επιτεύχθηκε μια ισορροπία δυνάμεων που ανέκοψε τη φόρα των ιμπεριαλιστών διατηρώντας την ειρήνη για αρκετές δεκαετίες.

Αυτό όμως δεν θα ξεπλύνει ποτέ το ιμπεριαλιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελέστηκε εν ψυχρώ στις 6 και τις 9 Αυγούστου του 1945. Το Μνημείο Ειρήνης (ή Θόλος της Ατομικής Βόμβας) στη Χιροσίμα θα θυμίζει σε όλους πως ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ιμπεριαλισμός και πως η μάχη μ’ αυτόν θα πρέπει να δίνεται καθημερινά μέχρι την τελική νίκη!

 

 

 

 
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας