Εργατικός Αγώνας

Η νέα ανασκολόπιση στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα και η πρέπουσα απάντηση

Γράφει ο Ιάσωνας Μπελίδης.

Όλο το προηγούμενο διάστημα είδαμε την κυβέρνηση να προβαίνει σε μια έντονη κινητικότητα για να προετοιμάσει το έδαφος, ώστε να προβάλλει και να υποβάλλει στην κοινή γνώμη την εντύπωση, ότι τάχατες βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα για να υπερασπιστεί τα εργασιακά δικαιώματα στο πεδίο των τωρινών διαπραγματεύσεων της με τους λεγόμενους «θεσμούς», το ευρωενωσιακό κουαρτέτο. Έτσι επιδιώκει και προς τους εργαζόμενους να φαίνεται φιλική αλλά, κατά κύριο λόγο, και να καταφέρει να την αξιολογήσουν θετικά οι «θεσμοί» και να της δώσουν την πολυπόθητη «ελάφρυνση» του χρέους και την ένταξη της χώρας μας στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ». Επιστράτευσε μάλιστα και μια διεθνή «Επιτροπή Ανεξάρτητων Ειδικών για τα Εργασιακά», τη λεγόμενη επιτροπή σοφών(;), της έδωσε τις υπαγορευμένες από το κουαρτέτο επιθυμίες του, αφού πρώτα έκανε ένα μικρό, για τα προσχήματα, ρετούς και οι «σοφοί» της έδωσαν το πόρισμα τους που στην ουσία ξεθεμελιώνει ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα αλλά ο υπουργός, ο κος Κατρούγκαλος πανηγυρίζει περιχαρής!!!

Στη συνέχεια, με αφορμή τις συναντήσεις του πρωθυπουργού και άλλων κυβερνητικών παραγόντων, με παράγοντες της Ευρωένωσης αλλά και των ΗΠΑ, στα περιθώρια διάφορων διεθνών και ευρωενωσιακών συναντήσεων, διαρρέονται από του Μαξίμου διάφορα δημοσιεύματα, ότι τη μια ο Γιούνγκερ, την άλλη ο Ντράκι και την παράλλη η Μέρκελ, δήλωσαν την υποστήριξη τους στην Ελλάδα για θετική αξιολόγηση και τα παρελκόμενα της, που όμως οι ίδιοι στη συνέχεια το διέψευδαν ή ότι ο Ολάντ είναι σταθερός φίλος και σε λίγο θα έρθει ο Ομπάμα και θα παρέμβει θετικά για τη χώρα μας. Όλα αυτά βέβαια χρησιμοποιούνται για κατανάλωση και για να κρύψουν το γεγονός, ότι με ελάφρυνση του χρέους ή μη, με ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ ή μη, οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρα μας θα μπουν στο ζυγό και τέταρτου μνημονίου, όπως ωμά το έχει διαμηνύσει και το ΔΝΤ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, θέλουν να αποκρύψουν ότι μας επιφυλάσσουν έναν διαρκή κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα, ανεξάρτητα από την ονομασία που κάθε φορά θα δίνουν στις πολιτικές και στα μέτρα που θα εφαρμόζουν σε βάρος μας. Το ότι η απαίτηση του ΔΝΤ για μνημόνιο είναι υποχρεωτική για τη χώρα μας, είναι γεγονός, αφού η τρόικα της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαιτεί τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο δανειακό πρόγραμμα της Ευρωένωσης για την Ελλάδα, μια συμμετοχή που το ΔΝΤ την κάνει αποδεκτή, μόνο με τον όρο του νέου μνημονίου για τη χώρα μας, για το οποίο άλλωστε δεν διαφωνεί και η τρόικα.

Αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλείται να τη χειριστεί και να τη διαχειριστεί, χωρίς να έχει περιθώρια για τερτίπια, κόλπα και υπεκφυγές, πέρα από το κούφιο, τετριμμένο και δηλωτικό αδυναμίας, παλαιοκομματικό κόλπο του κυβερνητικού ανασχηματισμού. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι, με βάση τη γενική κυβερνητική αρχή και πρακτική, του, «πάση θυσία» μένουμε στην Ευρωένωση και στο Ευρώ, θα λειτουργήσει και πάλι η κυβέρνηση, ως υπάκουη, νομοταγής, μνημονιακή αστική κυβέρνηση. Απλά οι μεθοδεύσεις πασαρίσματος αυτής της λειτουργία της, θα διαφέρουν από τις μεθοδεύσεις των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Η γνωστή και πλέον προσφιλής μεθόδευση της, είναι να προβάλλει το επιχείρημα ότι οι καταστάσεις γίνονται και πάλι διλημματικές και ότι μπροστά στο δίλημμα να μείνει η χώρα στο, γιαυτήν, «ιδεώδες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να προκύψει ένα Grexit με τη μη υπογραφή ενός νέου μνημονίου, η κυβέρνηση θα επιλέξει ξανά, «μετά πολλής θλίψεως», την υπογραφή και αυτού του μνημονίου. Επειδή όμως θα ήθελε και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συνυπογράψουν, όπως έκαναν και στο τρίτο μνημόνιο, που τώρα βέβαια, αν και δε διαφωνούν, όμως για τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες, δεν συνυπογράφουν, ενδέχεται η κυβέρνηση να παραιτηθεί, να επακολουθήσουν εκλογές, να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση αυτοδύναμη ή με δορυφόρους και τότε, όλες οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, στο όνομα της «σωτηρίας του έθνους» εντός της Ευρωένωσης, θα συγκυβερνήσουν και θα συνυπογράψουν και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ενός νέου μνημονίου, ή, ανεξάρτητα αν συγκυβερνήσουν όλες οι κάποιες, οπωσδήποτε όμως θα συνυπογράψουν όλες. Έτσι θα επαληθευτεί και η «προφητεία» του προέδρου της Ένωσης Κεντρώων (ΕΚ) για την οικουμενική κυβέρνηση που την επιθυμεί διακαώς αφού, όπως λέει ο ίδιος, του το είπαν οι Γερμανοί στην πρεσβεία τους εδώ στην Αθήνα, ότι τέτοια κυβέρνηση θέλουν και η επιθυμία τους αυτή για τον πρόεδρο της ΕΚ, κ. Λεβέντη είναι νόμος απαράβατος. Το ίδιο θα συμβεί και αν η κυβέρνηση παραιτηθεί, επικαλούμενη την αθέτηση της δέσμευσης των εταίρων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση να συζητήσουν την ελάφρυνση του χρέους εντός του 2016. Μια τέτοια όμως συζήτηση για ελάφρυνση δεν την θέλει και δεν θα την κάνουν η Μέρκελ και άλλοι Ευρωεταίροι, γιατί θα τους κοστίσει πολιτικά στις εκλογές που θα γίνουν στις χώρες τους μέσα στο 2017. Αυτήν την παραίτηση της μάλιστα, η κυβέρνηση της χώρας μας, θα θελήσει να την παρουσιάσει ως πράξη γενναίας αντίστασης στη Μέρκελ και στο κουαρτέτο. Ταυτόχρονα μάλιστα η κυβέρνηση θα μπορεί να διατείνεται ότι, μια τέτοια ελάφρυνση του χρέους, ως στρατηγικός στόχος της, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της κυβερνητικής «νίκης» στις γνωστές «17ωρες» διαπραγματεύσεις του έλληνα πρωθυπουργού για το τρίτο μνημόνιο με το κουαρτέτο. Θα μπορεί να διατείνεται πως αυτή η «ελάφρυνση» θα οδηγούσε τη χώρα σε ευημερία για το λαό, αποκρύβοντας βέβαια ότι οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους θα γίνει με τους εταίρους του κουαρτέτου, θα γίνει μόνο και ταυτόχρονα με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Άλλωστε και το ΔΝΤ λέει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας μας, αλλά μόνο με νέο μνημόνιο, με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η δε Παγκόσμια Τράπεζα, συνεταίρος του ΔΝΤ και βασικός βραχίονας του παγκόσμιου καπιταλισμού, με πρόσφατα δημοσιεύματα της, λέει ότι θα πρέπει στην Ελλάδα να γίνουν νέες περικοπές των συντάξεων (εστιάζοντας μάλιστα στο φάγωμα της προσωπικής διαφοράς μετά τον επαναϋπολογισμό των συντάξεων) αλλά λέει ακόμα και να μειωθεί στα 5000€ το ετήσιο αφορολόγητο εισόδημα του έλληνα φορολογούμενου. Φυσικά, αν το κουαρτέτο, στο ενδεχόμενο πρόωρων βουλευτικών εκλογών, δεν βλέπει βιώσιμη εναλλακτική κυβερνητική λύση ή αν δεν μπορέσει να διασφαλίσει μια τέτοια λύση στο εγγύς μέλλον, πράγμα που ίσως δημιουργήσει ανεξέλεγκτες εξελίξεις, ύστερα και από το πρόσφατο Brexit, τότε, ίσως προβεί σε συγκατάθεση να γίνει κάποια συζήτηση για το χρέος μέσα στο 2016 που θα σώζει κάπως τα προσχήματα στην κυβέρνηση, αλλά και θα διασφαλίζει τη συνέχιση των αντεργατικών σχεδιασμών του σε βάρος των εργαζομένων και του λαού μας. Ήδη δειλά δειλά, κάποια κυβερνητικά στελέχη σε τηλεοπτικές συζητήσεις αφήνουν να εννοηθεί ότι, αν το κουαρτέτο επιβάλλει τώρα νέα αντεργατικά μέτρα αλλά μας υποσχεθεί μια συγκεκριμένη αναδιάρθρωση του χρέους, έστω από το 2018 και μετά, τότε «ας πάει και το παλιάμπελο» με τέταρτο μνημόνιο. Άλλωστε και τα μέχρι τώρα αντιλαϊκά «έργα και ημέρες» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εγγυούνται την προώθηση αυτών των σχεδιασμών. Σήμερα λοιπόν που είναι εδώ οι εκπρόσωποι του ευρωενωσιακού κουαρτέτου, ξέρουμε ότι θα απαιτήσουν την πλήρη ανασκολόπιση των όποιων ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Θα απαιτήσουν την πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη γενίκευση των ευέλικτων και ελαστικών εργασιακών σχέσεων εργασίας, τη θεσμοθέτηση του υποκατώτατου μισθού των 400€, την παραπέρα μείωση όλων των μισθών και συντάξεων, το δικαίωμα της εργοδοσίας για ομαδικές απολύσεις, την κατάργηση βασικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κλπ. Στη συνέχεια θα αποχωρήσουν και θα επανέλθουν στις 7 Νοέμβρη και ως τις 5 Δεκέμβρη θα πρέπει να τελειώσουν οι συζητήσεις, οπότε η κυβέρνηση θα αναλάβει να επικυρώσει με νόμο αυτή τη «βρώμικη δουλειά» είτε άμεσα είτε δια της τεθλασμένης σύμφωνα με τα προαναφερόμενα μας σ’ αυτό το άρθρο.  

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οι πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, άμεσα ή έμμεσα, σιγοντάρουν αυτές τις αντιλαϊκές εξελίξεις. Το ΚΚΕ από την πλευρά του, δέσμιο της αδιέξοδης θέσης του: «τώρα σοσιαλισμός» για να λυθούν άμεσα όλα τα προβλήματα, ουσιαστικά, με αυτή την ουτοπική, για τώρα θέση του, αντικειμενικά αβαντάρει την επέλαση του ευρωενωσιακού και ντόπιου καπιταλιστή ενάντια στους εργαζόμενους. Και τον αβαντάρει αφού, το ΚΚΕ σήμερα, δε βάζει στόχο και δεν κάνει μέτωπο για άμεση έξοδο από την Ευρωένωση και επομένως δεν ενοχλεί την κύρια μήτρα αυτής της επέλασης που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, λέγοντας ότι μόνο με την, για τώρα αόρατη, λαϊκή εξουσία πρέπει να γίνει η έξοδος από την Ευρωένωση, άρα, καλύτερα τώρα μέσα με μνημόνια, παρά έξω χωρίς λαϊκή εξουσία!!! Τώρα μάλιστα που πυκνώνουν και τα σύννεφα του πολέμου, επικαιροποιεί και την άλλη αδιέξοδη και όχι μόνο, θέση του, ότι σε περίπτωση πολέμου οι κομμουνιστές, φτιάχνοντας δικό τους στρατό, δεν θα πολεμήσουν μόνο τον επιτιθέμενο στα σύνορα της χώρας μας εισβολέα αλλά και τον κρατικό στρατό της χώρας αφού είναι στρατός της ντόπιας άρχουσας αστικής τάξης, οπότε, μετά το νικηφόρο αυτό πόλεμο τους, οι κομμουνιστές, οσονούπω, εγκαθιδρύουν τη λαϊκή εξουσία!!! και, άρα έτσι, συντομότατα έχουμε και τη «σωστή» έξοδος από την ευρωπαϊκή ένωση και από τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς!!! Και όλα αυτά, και το δικό του στρατό, θα τα κάνει το κομμουνιστικό κόμμα, με ένα εκλογικό ποσοστό 5% διαρκώς συρρικνούμενο λόγω της νέας αδιέξοδης πολιτικής του που, σε οργανωμένα και συνειδητά κομματικά μέλη, αυτό το ποσοστό γίνεται ένα ελάχιστο υποπολλαπλάσιο;;; Και βέβαια, όσο αυτή θέση του κόμματος μένει ως ένας ανόητος βολονταρισμός, προσπερνιέται, ως γραφικότητα κάποιων γραφικών. Αν όμως γίνει πράξη, τότε πρόκειται για τραγωδία που πρώτα θα την υποστούν οι κομμουνιστές. Με τέτοιες θέσεις είναι δυνατόν να γίνει ποτέ πράξη ο στρατηγικός στόχος και το όραμα της σοσιαλιστικής Ελλάδας; Φυσικά και ποτέ, γι’ αυτό και ο ταξικός αντίπαλος, όχι μόνο δεν ενοχλείται από τέτοιες «απειλές» αλλά χαίρεται κιόλας, γιατί ξέρει ότι πρόκειται για υποθετικό λόγο του απραγματοποίητου. Γι’ αυτό άλλωστε συχνά πυκνά και τα κρατικά και τα ιδιωτικά κανάλια φιλοξενούν το ΓΓ του ΚΚΕ καθώς και άλλα στελέχη και ουδέποτε, σ’ αυτές τις εμφανίσεις τους, δεν τα «κοντράρουν» γι’ αυτές τους τις θέσεις. Αν όμως το ΚΚΕ δημιουργούσε ή συνέπραττε για το αναγκαίο σήμερα σύγχρονο ΕΑΜ, με στόχο την άμεση έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη σημερινή ιμπεριαλιστική μήτρα της εξελισσόμενης επίθεσης ενάντια στο λαό μας, ένα ΕΑΜ που θα άνοιγε και το δρόμο για την προοπτική του σοσιαλισμού, τότε σίγουρα θα βλέπαμε το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο του ταξικού αντίπαλου που όμως, η μαζικότητα και η μαχητικότητα ενός τέτοιου μετώπου, θα το μούδιαζε και θα το παραμέριζε.

Όσον αφορά στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι γεγονός ότι ο εργοδοτικός και ο παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, με τον κοινωνικό εταιρισμό του και τη σύμπραξή του στους διαβόητους κοινωνικούς διαλόγους για χρόνια, συνέπραξε με τις κυβερνήσεις και την ΕΕ και είναι συνένοχος για το αντεργατικό έγκλημα που εξελίσσεται σε βάρος των εργαζομένων της χώρας μας. Άμοιρο ευθυνών όμως δεν είναι ούτε και το ΠΑΜΕ, γιατί, ως συνδικαλιστική έκφραση του ΚΚΕ και λειτουργώντας με την αδιέξοδη λογική των αδιέξοδων θέσεων του, κινήθηκε και κινείται σ’ ένα μοναχικό δρόμο με ακτιβισμούς, με επαναστατική φρασεολογία με γενικολογίες, με τη στρατηγική της λαϊκής εξουσίας, το στρατηγικό στόχο του ΚΚΕ!!!, με παλινωδίες και αμηχανίες, κάνοντας κάποιες φορές συμμαχίες, ακόμα και με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό!!!, όπως στην περίπτωση της 48ωρης απεργίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που έγινε κατόπιν εορτής, όταν ο νόμος του Κατρούγκαλου ψηφιζόταν στη βουλή. Το ώριμο πολιτικό αίτημα για έξοδο τώρα από την ΕΕ που, με δεδομένες και βιωμένες τις αντεργατικές μνημονιακές επιθέσεις της στο λαό μας είναι παραπάνω από αναγκαίο να πρυτανεύσει στην πολιτικοποίηση των αγώνων, το ΠΑΜΕ, κατ’ αντανάκλαση της προαναφερόμενης θέσης του ΚΚΕ για την ΕΕ, το έχει εξοβελίσει. Αντ’ αυτού, αρκείται σε μια αιτηματολογία για απόκρουση των μέτρων που υπαγορεύει και επιβάλλει η Ευρωένωση, όχι όμως και στην ανάγκη να φύγουμε τώρα από αυτήν. Αυτό το είδαμε και στην αφίσα και στις ομιλίες που έγιναν στο πρόσφατο συλλαλητήριο των ελεγχόμενων από το ΠΑΜΕ συνδικάτων που έγινε στις 17 Οκτώβρη, στην πλατεία Συντάγματος. Μια τέτοια τακτική που είναι αποδεδειγμένα άκρως αναποτελεσματική αφού στα επτά χρόνια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης δεν απέτρεψε ουτ’ κατ’ ελάχιστο τις μνημονιακές πολιτικές, απορρίπτεται ως αδιέξοδη και δεν πείθει πλέον ούτε και τους ίδιους τους φιλικά προσκείμενους στο ΠΑΜΕ. Μια τέτοια απόρριψη σηματοδοτείται και από τη σημαντικά μικρή συμμετοχή στη συγκέντρωση των συνδικάτων του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα στις 17 Οκτώβρη, όπου οι συγκεντρωμένοι δεν ξεπέρασαν τα 2500 άτομα, πράγμα που σημαίνει ότι ο αριθμός αυτός είναι μικρότερος και από το άθροισμα των μελών των διοικητικών συμβουλίων των 516 συνδικάτων του ΠΑΜΕ που συνδιοργάνωσαν το συλλαλητήριο. (500 συνδ. Χ 7 μέλη Δ.Σ. κάθε συνδικάτου = 3500 μέλη). Ούτε βέβαια οι πομπώδεις διακηρύξεις του ΠΑΜΕ για «ανασυγκρότηση» παλιότερα και τώρα «ανασύνταξη» του κινήματος που εδώ και 17 χρόνια μένουν ένα κενό γράμμα αλλά και ούτε οι τρεις και μία τέταρτη που θα κάνει τώρα το Νοέμβρη, συνδιασκέψεις του, που αναπαράγουν τον εαυτό του, μπόρεσαν και μπορούν να αντικρούσουν τον ταξικό εχθρό.

Με αυτά τα δεδομένα, στο πολιτικό πεδίο, με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου αλλά και με την μη αμφισβήτηση αυτού του εργατοκτόνου και ανθρωποκτόνου ευρωμονόδρομου ούτε από το ΚΚΕ, αφού μια τέτοια αμφισβήτηση το ΚΚΕ την παραπέμπει στο αόρατο μέλλον μιας αόρατης λαϊκής εξουσίας, δημιουργείται ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Αντίστοιχα, με την αντίστοιχη τακτική του ΠΑΜΕ, δημιουργείται ένα ανάλογο συνδικαλιστικό κενό. Στη ζώσα όμως κοινωνία, όπως και στη φύση, τέτοια κενά, που μάλιστα η ύπαρξή τους αφήνει ασύδοτες τις πιο καταστρεπτικές δυνάμεις που καταστρέφουν τους πιο δυναμικούς ζωντανούς οργανισμούς της νομοτελειακής διαλεκτικής κίνησης και έτσι φρενάρεται η κοινωνική εξέλιξη, πάντα γεννιούνται εκείνες οι δυνάμεις που τα καλύπτουν.

Εκείνο συνεπώς που προέχει, ως άμεση επιτακτική και αδήριτη ανάγκη για την κάλυψη αυτών των κενών, είναι η ενεργοποίηση και συσπείρωση εκέινων των δυνάμεων, «των τέκνων της ανάγκης και της οργής», που με ενιαίο ΑΝΤΙ-ΕΥΡΩΕΝΩΣΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ για άμεση έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη μήτρα της εξαθλίωσης του λαού μας σήμερα, και στο πολιτικό και στο συνδικαλιστικό και γενικότερα στο λαϊκό επίπεδο, θα κάνουν πράξη τη μαρξιστική ρήση ότι, οι πρωτοπόροι αγωνιστές, οι κομμουνιστές, πάντα λύνουν τα ώριμα ζητήματα που η κάθε ιστορική στιγμή θέτει επί τάπητος, στην εκάστοτε κοινωνία.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας