Εργατικός Αγώνας

Τα εκλογικά αποτελέσματα του 33ου Συνεδρίου του ΕΚΘ

Γράφει ο Ιάσωνας Μπελίδης.

Στις 11/11/2018 πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές στο 33ο τακτικό εκλογοαπολογιστικό συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και προέκυψαν τα παραπάνω αναγραφόμενα αποτελέσματα, από όπου συνάγονται χρήσιμα συμπεράσματα για όσους θέλουν να δουν και να καταπολεμήσουν τις αιτίες μιας αρνητικής εικόνας που συνεπάγονται αυτά τα αποτελέσματα.

 

 

Ένα πρώτο αρνητικό στοιχείο και σε αυτό το συνέδριο είναι η φθίνουσα συμμετοχή των εργαζομένων στην οργανωμένη συνδικαλιστική δράση, όπως φαίνεται με τη μείωση κατά 2.025, σε σχέση με το προηγούμενο 32ο συνέδριο, των φυσικών μελών που αντιπροσωπεύτηκαν στο τωρινό 33ο συνέδριο. Όσο και αν αυτή η μείωση είναι κατά πολύ μικρότερη από εκείνη που υπήρξε στο προηγούμενο συνέδριο, η τάση της συνεχούς μείωσης θα πρέπει να μας ανησυχεί και να μας επιβάλλει να ψάξουμε τις αιτίες. Να δούμε δηλ. γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος, η αντιδραστική προπαγάνδα που λέει ότι «δεν γίνεται τίποτα» και ότι είναι άσκοπο να οργανώνονται οι εργαζόμενοι στα εργατικά σωματεία. Να δούμε στην προκειμένη περίπτωση, γιατί μόνο 29.025 από τους εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων της Θεσσαλονίκης είναι οργανωμένοι στο συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης μας; Να δούμε φυσικά τις αντικειμενικές αιτίες αλλά πρωτίστως να δούμε και τις υποκειμενικές αιτίες, τις δυσλειτουργίες και ευθύνες των συνδικαλιστικών παρατάξεων, με τους εργατοπατερισμούς και τη γραφειοκρατικοποίηση που αποδιώχνουν τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα.

Ένα δεύτερο στοιχείο, ακόμα χειρότερο και από το πρώτο, είναι ότι και οι συσχετισμοί που διαμορφώνουν τα παραπάνω εκλογικά αποτελέσματα είναι ανησυχητικά, αρνητικοί, αφού παγιώνονται όλο και περισσότερο οι πλειοψηφίες των συντηρητικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και μάλιστα, όπως δείχνουν και τα εκλογικά στοιχεία, ενδυναμώνονται κιόλας στο ΕΚΘ. Έτσι βλέπουμε την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, ο παλιός εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, να παίρνει τη μερίδα του λέοντος και σε αυτές τις εκλογές αλλά και ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός (EAK) να κερδίζει ερείσματα. Οι μόνοι κερδισμένοι αυτού του συνεδρίου, όπως φαίνεται και στον παραπάνω πίνακα, είναι κατά πρώτο λόγο η ΔΑΚΕ που αθροιστικά με τις δύο παρατάξεις της, κερδίζει σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο, 17 ψήφους (1.275 φυσικά μέλη), 3 έδρες στο Δ.Σ. του ΕΚΘ καθώς και έναν αντιπρόσωπο παραπάνω στη ΓΣΕΕ, αλλά και η ΠΑΣΚΕ που με 155 ψήφους (11.625 φυσικά μέλη, εργαζόμενους), διατηρεί ανέπαφες τις 13 έδρες από τις 31 του συνόλου της διοίκησης του ΕΚΘ που την κατοχυρώνουν στη πρώτη θέση της διοίκησης του εργατικού κέντρου.

Όσον αφορά τέλος στις δυνάμεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ (ΠΑΜΕ), βλέπουμε να μειώνονται σημαντικά και σε ψήφους και σε έδρες και αντίστοιχα σε φυσικά μέλη εργαζόμενους (χάνει 2 έδρες και 23 ψήφους που αντιστοιχούν σε 1.725 απλούς εργαζόμενους). Είναι δηλαδή ο μεγάλος χαμένος του συνεδρίου. Πράγμα που σημαίνει ότι στη σημερινή δύσκολη συγκυρία για τους εργαζόμενους, σε μια στιγμή που οι εργαζόμενοι δεινοπαθούν από τις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές που τους επιβάλλει το κεφάλαιο με την κυβέρνηση ενεργούμενό του αλλά και με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους υπερεθνικούς οργανισμούς του, το ΠΑΜΕ, όχι μόνο δεν προσελκύει τους εργαζόμενους αλλά τουναντίον τους αποδιώχνει και τους σπρώχνει στην αγκαλιά του ευρωμονοδρομικού αντεργατικού συνδικαλισμού. Και ενώ υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, αντί να δει τις ευθύνες του για την αδιέξοδη τακτική της μονομέρειας του, για το περιεχόμενο της δράσης του, για τη λειτουργία του, για την περιχαράκωση, για τις ανακολουθίες και αντιφάσεις του κλπ, σε ανακοίνωσή του για το συνέδριο του ΕΚΘ, βαυκαλίζεται με κούφιες μεγαλοστομίες και στρουθοκαμηλισμούς σημειώνοντας: «Οι ταξικές δυνάμεις και από αυτήν τη μάχη βγαίνουν πιο δυνατές, πιο ώριμες και πιο έμπειρες. Αναγνωρίζουν καλύτερα τον ταξικό αντίπαλο, τους μηχανισμούς του, τους ανθρώπους του, και θα τον αντιπαλέψουν με καλύτερους όρους, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Αναδεικνύεται η ανάγκη με πιο γρήγορα βήματα να φύγει από το σβέρκο μας ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός. (Ριζοσπάστης 13/11/2018).

Μετά από όλα αυτά το γενικό καθοριστικό συμπέρασμα που προκύπτει και από αυτό το συνέδριο του ΕΚΘ είναι ότι, με την επικρατούσα «άρρωστη» κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, κινδυνεύει η υπόσταση του ίδιου του συνδικαλισμού ως πραγματικού και αποτελεσματικού όπλου για τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά και ως αναγκαίου «σχολείου» για την προπαίδευση αγωνιστών για ανατρεπτικούς αγώνες που μέσα από ένα δυναμικό ενιαίο μέτωπο τους, θα ανοίγουν το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ευθύνη συνεπώς για να αναστραφεί αυτή η κατάσταση, εκ των πραγμάτων, πέφτει στα χέρια και στους ώμους των ίδιων των εργαζομένων στη βάση, στους εργασιακούς χώρους.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας