Εργατικός Αγώνας

Δεκαπεντάχρονα ΠΑΜΕ: Ταξικό είναι ό,τι είναι αληθινό

Πριν από λίγες μέρες, σε όλες τις πόλεις της χώρας μας αλλά και σ’ όλον τον κόσμο, η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι, τίμησαν με μεγάλες συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια την Πρωτομαγιά, τη μέρα που συμβολίζει τους αγώνες και τις θυσίες της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας κοινωνικής τάξης, για τα δίκια της, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

 

Η εργατική Πρωτομαγιά είναι μια μέρα που επιβάλλει σε όλους, όχι μόνο αγωνιστική ανάταση και ενατένιση αλλά και περισυλλογή και απολογιστική αναδρομή των διαχρονικών αγώνων και των αποτελεσμάτων τους, των διεργασιών στις συνειδήσεις και στη συνειδητοποίηση των εργατών και όλων των εργαζομένων. Κοντολογίς, είναι αναγκαίος  ο γενικός απολογισμός των «κερδών και των ζημιών» σε όλα τα επίπεδα της διαβίωσης και της συνείδησης όλων των λαϊκών στρωμάτων. Πρέπει να δούμε δηλαδή τι είχαμε, τι κερδίσαμε, τι χάσαμε και κύρια τι μας πρέπει, καθώς και τη συλλογική και ατομική ευθύνη για όλα αυτά.

Είναι γεγονός ότι όλοι οι αγώνες έδωσαν δικαιώματα. Χαμένοι ήταν μόνον οι αγώνες που δεν έγιναν. Είναι γεγονός ότι η ταξική πάλη κάθε φορά, ανάλογα με τους συσχετισμούς δυνάμεων και τις συνθήκες, είχε μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις, όπως είχε και απώλειες αλλά και ανακαταλήψεις των απολεσθέντων κατακτήσεων και αυτό είναι φυσιολογικό στο διαρκή ταξικό πόλεμο που διεξάγεται μέσα στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Αν οι προαναφερόμενοι απολογισμοί και αποτιμήσεις, είναι αναγκαίο να γίνονται τακτικά σε «νορμάλ» καταστάσεις για να εξάγονται τα αναγκαία συμπεράσματα, τότε σίγουρα, είναι πολύ περισσότερο κατεπείγον καθήκον, να γίνονται στον υπέρτατο βαθμό, σε συνθήκες κρίσης, όπως αυτές που βιώνουν με οδυνηρό τρόπο τα φτωχά λαϊκά στρώματα την τελευταία πενταετία. Και βέβαια θα ήταν αφέλεια να περιμένουμε αυτό να το κάνουν όλες εκείνες οι συνένοχες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΑΠ-ΜΕΤΑ που συνέπραξαν στις εγκληματικές αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΔΝΤ.

Μήπως όμως στέκονται στο ύψος αυτού του καθήκοντος οι ιθύνοντες του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ; Λυπούμαστε γιατί δεν επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο. Παρόλο που εδώ και ένα μήνα η ηγεσία του ΠΑΜΕ, με αφορμή τα 15 χρόνια από την ίδρυσή του, αναλώθηκε σε ατέλειωτες γραπτές και προφορικές εισηγήσεις και πανηγυρισμούς, ωστόσο δεν αφιέρωσε ούτε τον ελάχιστο χρόνο και χώρο για να κάνει συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος και των δικών της ευθυνών γι’ αυτήν. Αντίθετα, στα κείμενα και στα λεγόμενα της περισσεύουν και επαναλαμβάνονται οι μεγαλοστομίες, οι βερμπαλισμοί, οι ναρκισσισμοί και ο άκρατος βολονταρισμός που όλα αυτά τα επανέλαβε για ακόμα μια φορά και στην κεντρική ομιλία του, ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στη φετινή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στην πλατεία Συντάγματος.

Αλλά για του λόγου το αληθές, θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένες περικοπές που αποδεικνύουν τις αξιολογήσεις μας και καλούμε τον κάθε καλόπιστο αναγνώστη να διαβάσει και το σύνολο των κειμένων του ΠΑΜΕ, για να δει ακόμα πιο ολοκληρωμένα όλα αυτά που επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις μας.

Το πρώτο που οφείλουμε να πούμε είναι, ότι η ιδρυτική διάσκεψη του ΠΑΜΕ στις 3 Απρίλη του 1999 δημιούργησε μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες για ένα εγχείρημα που θα εξυγίαινε το συνδικαλιστικό κίνημα, που θα το ανασυγκροτούσε σε ταξική κατεύθυνση, που θα μαζικοποιούσε τα συνδικάτα και θα τα έκανε το αντίπαλο δέος στους καπιταλιστές και στις κυβερνήσεις τους. Αυτό φαίνεται και στους έξη άξονες, στο πλαίσιο θέσεων που έδωσε τότε το ΠΑΜΕ, ως κοινό τόπο για τη συστράτευση όλων των εργαζομένων. Να και οι άξονες:

Από το Ριζοσπάστη 4 Απρίλη 1999 σελίδα 13:

«1. Να αλλάξουμε την κατάσταση στο Συνδικαλιστικό Κίνημα. Η αλλαγή πορείας βρίσκεται στην ενίσχυση των αγωνιστικών, των ταξικών του χαρακτηριστικών, σε αντίθεση με όσους στηρίζουν τη γραμμή της ενσωμάτωσής του στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.

2. Αντιτασσόμαστε στους μηχανισμούς φθοράς και σήψης. Παλεύουμε για την αγωνιστική ηθική εξυγίανση του Συνδικαλιστικού Κινήματος.

3. Αντιπαραθέτουμε τη δική μας ενότητα, το δικό μας μέτωπο στον οδοστρωτήρα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην ΟΝΕ. Απαιτούμε και διεκδικούμε όχι μόνο τον περιορισμό της εκμετάλλευσης, αλλά την κατάκτηση όλων όσων μας ανήκουν, σύμφωνα με τις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις.

4. Αντιτασσόμαστε στον “κοινωνικό διάλογο” και σε κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας.

5. Αντιπαλεύουμε τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

6. Αγωνιζόμαστε κατά της ανεργίας, των κλειστών εργοστασίων και το φαινόμενο των ερειπωμένων περιοχών.

Οι άξονες αυτοί, μαζί με άλλα θέματα που η ίδια η ζωή θα φέρει για αντιμετώπιση, αποτελούν για όλους εμάς τη βάση και την αφετηρία για κοινή δράση”»

Αν ήταν ειλικρινείς και συνεπείς οι ιθύνοντες του ΠΑΜΕ, θα έπρεπε να απαντήσουν με στοιχεία στα παρακάτω εύλογα ερωτήματα: Τηρήθηκαν αυτοί οι άξονες; Υπηρετήθηκαν; Σε ποιο βαθμό κατακτήθηκαν και γιατί κατακτήθηκαν, όσο κατακτήθηκαν ή δεν κατακτήθηκαν συνολικά ή μερικά; Ποιες δράσεις θα γίνουν το επόμενο διάστημα για να κατακτηθούν πλήρως; Ποιοι από αυτούς τους άξονες εγκαταλείφθηκαν ή αναθεωρήθηκαν και γιατί;

Δυστυχώς, όσο και να ψάξει κάποιος να βρει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα που κρίνουν στην πραγματική του διάσταση το εγχείρημα του ΠΑΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΣ ΒΡΕΙ, γιατί δεν υπάρχουν. Και δεν υπάρχουν γιατί, άλλο ΠΑΜΕ οριοθετούσαν οι παραπάνω άξονες και άλλο ΠΑΜΕ οριοθετούν οι απολογιστικές ομιλίες και τα απολογιστικά κείμενα της Γραμματείας που αναφέρονται στα 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ που οριοθετούσαν οι παραπάνω άξονες ήταν ένα μέτωπο ανοιχτό σε κάθε εργαζόμενο «ανεξάρτητα από τι θεό πιστεύει. Η μόνη κοινή δέσμευση θα είναι οι 6 άξονες». (Ριζοσπάστης 4/4/1999). Είναι αυτοί οι άξονες που μπορούν να συσπειρώσουν όλους τους εργαζόμενους και να μαζικοποιηθεί το κίνημα.

Αντίθετα, το ΠΑΜΕ που οριοθετούν τα απολογιστικά κείμενα της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, συνοψίζεται στον κύριο στόχο της ανασύνταξης του κινήματος που έθεσε o επικεφαλής του ΠΑΜΕ στην εισήγηση του, σε σύσκεψη για τα δεκαπεντάχρονα του ΠΑΜΕ. «Από την άποψη της ουσίας, η πάλη για την ανασύνταξη συνδέεται και υπηρετεί έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: Κίνημα ταξικό….για ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας» (Ριζοσπάστης 16/3/2014) «Κίνημα αποφασισμένο απέναντι στην ΕΕ, στα μονοπώλια, για άλλο δρόμο ανάπτυξης». (Ριζοσπάστης 16/3/2014).

Εδώ ομολογείται ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι ένα ανοικτό μέτωπο στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά ότι το ΠΑΜΕ είναι κόμμα και μάλιστα το υποκείμενο της επανάστασης δηλ. το ΚΚΕ αφού θα κάνει «ανατροπές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας και θα ανοίξει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης». Δηλαδή ομολογείται και τυπικά αυτό που τα προηγούμενα χρόνια, στην πράξη, δια της διολίσθησης, έπραξαν οι καθοδηγητές του ΠΑΜΕ, εγκαταλείποντας τον κοινό τόπο των έξη αξόνων που οριοθετούσαν το ΠΑΜΕ, ως μαζικό, ταξικό συνδικαλιστικό πόλο που θα μπορούσε να συσπειρώσει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και που πράγματι θα μπορούσε να αποτελέσει το αναγκαίο και αποτελεσματικό αντίπαλο δέος και την απαντοχή των εργαζομένων, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας. Οι κλασικοί όμως του μαρξισμού λενινισμού, πολύ εύστοχα, μια τέτοια λειτουργία στο συνδικαλιστικό κίνημα την ονομάζουν αναρχοσυνδικαλισμό που οδηγεί στον εκφυλισμό το κίνημα και χαντακώνει την επανάσταση.

Μετά απ’ όλα αυτά, είναι φυσιολογικό να έχουμε αυτά τα κείμενα για τα δεκαπεντάχρονα του ΠΑΜΕ που βρίθουν από ανακρίβειες, αμετροέπειες, ψευδολογίες, ναρκισσισμούς, μαξιμαλισμούς, καιροσκοπισμούς, αντιφάσεις, υποκειμενισμούς, μεγαλοστομίες και βολονταρισμούς.

Για να αποδείξουμε τα παραπάνω, θα αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από τα έργα και τις ημέρες των καθοδηγητών του ΠΑΜΕ. Μέχρι το 2009 το ΠΑΜΕ, κάθε χρόνο έβαζε πλαίσιο διεκδικήσεων με υψηλούς δείκτες, με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης όπως τόνιζε. Στο Ριζοσπάστη της 5ης/9/2009 μέσα σε ένα πεντασέλιδο πλαίσιο διεκδικήσεων, ανάμεσα στην πληθώρα των αιτημάτων, διαβάζουμε. Διεκδικούμε: κατώτερο μισθό 1400€, κατώτερη σύνταξη 1120€, επίδομα ανεργίας 1120€ για όσο χρόνο διαρκεί η ανεργία κλπ. Στη συνέχεια τα επόμενα χρόνια το ΠΑΜΕ δεν έθετε αιτήματα, διότι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μπορεί ο καπιταλισμός να δώσει αλλά και όταν έδινε, ό,τι έδινε, το έδινε, ουσιαστικά το παραχωρούσε, αποβλέποντας σε αξιοποίηση για μεγαλύτερη επίθεση. Με αυτήν την ανιστόρητη αυθαιρεσία μηδένιζε τη δυναμική και την αποτελεσματικότητα των εργατικών αγώνων. Στην ιστοσελίδα του ΠΑΜΕ σε κείμενα του στις 6/9/2013 διαβάζουμε, ότι το ΠΑΜΕ απαιτεί επαναφορά τώρα του κατώτερου μισθού στα 751€ και στις 10/12/2013 διαβάζουμε ότι το ΠΑΜΕ απαιτεί 600€ επίδομα ανεργίας καθώς και το ίδιο ποσό ως κατώτερη σύνταξη. Τρικυμία εν κρανίω; Πάντως, με βάση τη λογική του ΠΑΜΕ, όταν το 2009 και πριν, η Γραμματεία του ΠΑΜΕ έθετε αιτήματα στο ύψος που τα έθετε, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, σημαίνει ότι δημιουργούσε αυταπάτες στους εργαζόμενους, ότι στον καπιταλισμό μπορούν να λυθούν τα προβλήματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, άρα έχει τεράστιες ευθύνες και πρέπει να το ομολογήσει. Επίσης, το ΠΑΜΕ, πρέπει να απαντήσει τώρα που βάζει αιτήματα για 751€ κατώτερο μισθό, 600€ σύνταξη και το ίδιο ποσό ως επίδομα ανεργίας, αν τα αιτήματα αυτά τα θέτει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και γιατί οι σημερινές ανάγκες είναι κατά πολύ κατώτερες αυτών που είχε προσδιορίσει πριν 5 και 10 χρόνια ή αν τα θέτει με βάση τις δυνατότητες του καπιταλισμού, οπότε δικαιώνει τον καπιταλισμό και αναιρεί τις ταξικές αναλύσεις του περί υπερκερδοφορία των καπιταλιστών ακόμα και εν μέσω κρίσης του καπιταλισμού. Αν πάλι απαντήσει ότι ο μινιμαλισμός των αιτημάτων επιβάλλεται από τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, τότε οι μεγαλοστομίες του για την κοσμογονία που έφερε το ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα 15 χρόνια της ύπαρξής του, αποδείχνονται κούφια λόγια. Επίσης πρέπει να απαντήσει γιατί η πρότασή του τώρα για 751€ κατώτερος μισθός που την ίδια ακριβώς πρόταση κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταξική όταν την κάνει το ΠΑΜΕ και καταδικαστέα όταν την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Στις μεγαλοστομίες τους, για τα δεκαπεντάχρονα του ΠΑΜΕ, ανάμεσα στα πολλά υπερφίαλα και ανερμάτιστα, οι ιθύνοντες του ΠΑΜΕ, με περίσσια έπαρση τονίζουν ότι το ΠΑΜΕ συνέβαλε «στην πραγματοποίηση επιτυχημένων απεργιών, ακόμα και απεργιών πανελλαδικής εμβέλειας, με ευθύνη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος….Αυτοί οι αγώνες έχουν αποτελέσματα, έβαλαν σοβαρά εμπόδια, δυσκόλεψαν τα στρατηγικά σχέδια για την ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων». (Από την ομιλία του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ στην πρόσφατη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στην πλατεία Συντάγματος). Στο απόσπασμα αυτό, ο ομιλητής αναφέρεται στην απόφαση που πήρε το ΠΑΜΕ το Δεκέμβρη του 2009, για πραγματοποίηση απεργίας, χωρίς αποφάσεις των συνδικάτων. Στην απεργία αυτή, αν εξαιρέσουμε τα ελάχιστα συνδικάτα όπου εκεί οι διοικήσεις πήραν απόφαση και κήρυξαν απεργία, στο υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα, η συμμετοχή ήταν 0,002%, σε πανελλαδική κλίμακα. Δεν απέργησε δηλαδή ούτε η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστών που γι’ αυτό, ένα μέρος τους, φυσικά, διαγράφηκε από το κόμμα. Όταν μια τέτοια απεργία χαρακτηρίζεται επιτυχημένη, τότε κάθε απλή στοιχειώδης λογική ωχριά στο παραλογισμό που μετατρέπει την επιθυμία σε πραγματικότητα. Δηλ. οι αρμόδιοι του ΠΑΜΕ, με απύθμενη αμετροέπεια, κομπάζουν κιόλας, αντί να σταθούν με υπευθυνότητα, αυτοκριτικά και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις ανευθυνότητες τους, με τις αψυχολόγητες απεργίες που κήρυξαν και εκ του αποτελέσματος της παταγώδους αποτυχίας τους, φάνηκε, ότι δεν υπήρχαν οι όροι για τέτοιες απεργίες και επομένως οι ευθύνες τους είναι τεράστιες. Μα και μόνο το γεγονός ότι αυτές οι απεργίες, έκτοτε δεν επαναλήφθηκαν ούτε μία φορά, ειδικά εν μέσω κρίσης, φανερώνει και το μέγιστο φαρισαϊσμό των αρμοδίων του ΠΑΜΕ. Η αμετροέπεια βέβαια συνεχίζεται και με το απόσπασμα του ομιλητή του ΠΑΜΕ, όπου αναφέρει ότι «αυτοί οι αγώνες δυσκόλεψαν τα στρατηγικά σχέδια για την ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων». Οι εργαζόμενοι που βιώνουν σήμερα τον εργασιακό, μισθολογικό και κοινωνικοασφαλιστικό μεσαίωνα, δικαίως θα εξοργίζονται με τέτοιες αποτιμήσεις αλλά και υποτιμήσεις της νοημοσύνης τους. Αλλά και ο ίδιος ο ομιλητής αυτοδιαψεύδεται όταν διαβάσουμε άλλη ομιλία του για τα δεκαπεντάχρονα του ΠΑΜΕ, σε σύσκεψη της Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Συγκεκριμένα λέει: «το σημερινό επίπεδο του κινήματος, και κυρίως η επιδείνωση της φτώχειας, της ανεργίας, ο συσχετισμός δυνάμεων, μας υποχρεώνει να οργανώνουμε την πάλη με αιτήματα που ανακόπτουν τον κατήφορο, προσφέρουν έστω και κάποια ανακούφιση….» (Ριζοσπάστης 16/3/2014 σελ. 18). Άρα όλα τα λεγόμενα για αποτελεσματική συμβολή του ΠΑΜΕ, πάνε περίπατο. Διγλωσσία; Τα δυο πρόσωπα του Ιανού; Φαρισαϊσμός; Από όλα έχει ο μπαξές. Και γίγαντες και νάνοι. Το λυπηρό είναι ότι με αυτά και με αυτά διασύρεται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα από αυτούς που από το πρωί μέχρι το βράδυ ομνύουν στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Τέλος να αναφέρουμε και τις λαθροχειρίες στις οποίες μετέρχονται οι διοικούντες το ΠΑΜΕ σε σχέση με την αυξητική εμβέλεια του ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του, πριν 15 χρόνια μέχρι σήμερα. Στο Ριζοσπάστη 6/4/2014 σελ. 16 αναφέρουν μια σειρά ενδεικτικά επιλεκτικά στοιχεία που συνιστούν αριθμητική άνοδο. Όμως επειδή η πραγματικότητα διαμορφώνεται από όλα τα στοιχεία, όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που αντανακλώνται στις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, παραθέτουμε παρακάτω την αντανάκλαση αυτή, όπως αποτυπώθηκε, μετά τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, στα πρώτα συνέδρια ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που έγιναν το 2001, αλλά και στα πρόσφατα συνέδρια τους, ώστε να μπορούν να γίνουν οι αναγκαίες συγκρίσεις και να εξαχθούν τα ασφαλή και αληθή συμπεράσματα.

Η παραπάνω εικόνα του συνόλου του συνδικαλιστικού κινήματος, δείχνει μια απόλυτη στατικότητα για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Στη ΓΣΕΕ, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ είχε το 2001 10 έδρες και τις ίδιες ακριβώς έχει και σήμερα. Αλλά και στην ΑΔΕΔΥ, στο δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα, είχε 11 έδρες το 2001 και τις ίδιες ακριβώς έχει και σήμερα. Και αυτό, τη στιγμή που, όπως δείχνουν τα παραπάνω στοιχεία, στη ΓΣΕΕ η ΠΑΣΚΕ χάνει 6 έδρες που τις καρπώνονται όλοι οι άλλοι, πλην ΠΑΜΕ. Αλλά και στην ΑΔΕΔΥ οι απώλειες της ΠΑΣΚ είναι 20 έδρες και της ΔΑΚΕ 3 έδρες που τις καρπώνονται ξανά όλοι οι άλλοι, πλην ΠΑΜΕ. Δηλαδή, χιλιάδες εργαζόμενοι που αντιστοιχούν σε αυτές τις έδρες, δεν κερδήθηκαν από το ΠΑΜΕ. ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό όταν μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, γίνονται τεράστιες ανακατατάξεις και αναταράξεις στις συνειδήσεις; Γιατί το ΠΑΜΕ δεν πείθει και δεν κατάφερε 15 χρόνια τώρα να επιδράσει στις εργατικές συνειδήσεις; Δεν υπάρχουν πολιτικές και συνδικαλιστικές ευθύνες γι’ αυτό; Η φυγή προς το χάος δια του κομπασμού και της μεγαλοστομίας, είναι εγκληματική πράξη ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες.

Γ. Αβετίδης

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας