του Ιβάν Αντρέγιεβιτς Πιατιγκόρσκι.
Η ιστορία της Άννας Κορακάκη μέχρι την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είναι η μεγάλη εικόνα πληθώρας καταστάσεων που βιώνουν οι κάτοικοι της χώρας ανεξαρτήτως ηλικίας και ειδικών ενδιαφερόντων, ανεξάρτητα με το εάν ασχολούνται με τον αθλητισμό ή όχι.
Η Άννα Κορακάκη κατά τη διάρκεια των δηλώσεων της στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέφερε ότι «δεν θα ξεχάσει ποτέ» (7.40’ του βίντεο[1]) αυτά που πέρασε έως ότου φτάσει στην ύψιστη διάκριση για ένα αθλητή, αυτή της κατάκτησης ενός (χρυσού) μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το ζήτημα της ύπαρξης και της ποιότητας αθλητικών εγκαταστάσεων ως θεμελιώδους πυλώνα μιας κοινωνίας που σέβεται τον εαυτό της είναι εξαιρετικά περίπλοκο και υπάρχουν αρμοδιότεροι για να το αναπτύξουν. Πάρα ταύτα αξίζει να τονιστεί πως αθλητικές εγκαταστάσεις πρέπει να υπάρχουν ανεξάρτητα εάν σε αυτές προπονούνται υποψήφιοι ολυμπιονίκες ή μη.
Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τρόπου με τον οποίο η «δεξιά» (σε όλες τις αποχρώσεις) προσεγγίζει κάθε ζήτημα στη χώρα μας είναι η αυθαιρεσία και το ύφος μερικών χιλιάδων καρδιναλίων όταν πολίτες προτείνουν, ζητούν ή απαιτούν κάτι. Είναι της ίδιας μήτρας καρποί αυτοί που πριν η Άννα Κορακάκη κατακτήσει τα μετάλλια της την αγνοούσαν επιδεικτικά κι αμέσως μετά την κατάκτηση και πριν καν συνεννοηθούν με την ίδια και τον προπονητή της προχώρησαν σε κατεδάφιση του πρόχειρου χώρου (του «νταμαριού»[2] όπως τον αποκάλεσε η ίδια) στον οποίο προπονούνταν. Είναι οι ίδιοι που επί δεκαετίες αδιαφορούσαν για την ποιότητα και την ταχύτητα εξυπηρέτησης των εργαζομένων στις διάφορες αλληλεπιδράσεις αυτών με μηχανισμούς του κράτους (εφορίες, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.). Είναι οι ίδιοι που έχουν καταστήσει το βίο αβίωτο για εκατομμύρια νέους και γηραιότερους. Είναι οι ίδιοι που αντιστρέφουν την πραγματικότητα όταν, ενώ εισάγουν κάτι (ενιαιοποίηση ταμείων, καθιέρωση εθνικής σύνταξης κ.λπ.) που από πλευράς «γραφειοκρατικής διοίκησης» είναι ορθότερο από το προηγούμενο καθεστώς των εκατοντάδων διαφορετικών προσεγγίσεων, φροντίζουν ταυτόχρονα η εισαγωγή των νέων (τεχνολογικών και διοικητικών) μέσων να ταυτίζεται με την ραγδαία υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων της χώρας.
Απέναντι σε όλους αυτούς, στέκει περήφανη μια νέα ελληνίδα με την εξαιρετική ικανότητας χρήσης της ελληνικής γλώσσας. Με συγκρότηση, ικανότητα ανάλυσης της κατάστασης που η ίδια βίωσε και χωρίς δισταγμό στο να καυτηριάσει την αυθαιρεσία με την οποία οι αυλικοί της εξουσίας των Ελλήνων καπιταλιστών διεκπεραιώνουν υποθέσεις με κατεύθυνση την εξυπηρέτηση της κραταιής και εγκατεστημένης καθημερινής βαρβαρότητας με την οποία έρχεται αντιμέτωπος οποιοσδήποτε διαβιεί στη χώρας μας.
Αυτό είναι όμως το πρόσωπο της Ελλάδας των καπιταλιστών και απέναντι σε αυτό στάθηκε περήφανη η Άννα Κορακάκη. Τουλάχιστον έτσι το εξέλαβε ο γράφων και συγκινήθηκε κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας[3]. Της χώρας του Σολωμού, του Ρίτσου, του Παλαμά, του Βάρναλη και χιλιάδων ακόμα σπουδαίων ανθρώπων.
[1] https://www.youtube.com/watch?v=3F8PwYkL4SU
[2]https://www.youtube.com/watch?v=AM2pyQoRDIs
[3]https://www.youtube.com/watch?v=DZLDdK0YUhM
