Και πάνω που η συζήτηση στη Βουλή για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα είχε ανάψει για τα καλά, και πάνω που οι κυβερνητικοί εταίροι στριμώχνονταν για να υπερασπιστούν τα νέα μνημόνια, τη λύση τους την έδωσε για άλλη μια φορά ο υπόκοσμος (κατά κόσμον «Χρυσή Αυγή»).
Ο γνωστός τραμπούκος των θρασύδειλων φασιστοειδών γρονθοκόπησε όπως ακούγεται (γιατί το κανάλι της Βουλής απέκρυψε κάθε εικόνα του συμβάντος) τον Ν. Δένδια επειδή «τόλμησε» να περάσει από μπροστά του καθώς μιλούσε.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Κασιδιάρης ο οποίος έχει δώσει διαπιστευτήρια αλητείας χτυπώντας ακόμα και γυναίκες on camera. Το πρόβλημα είναι η συνολική παρουσία της φασιστικής συμμορίας μέσα στο αστικό κοινοβούλιο η οποία με κάθε τρόπο κι αφορμή επιχειρεί να ευτελίσει το χώρο αυτό μετατρέποντας τον σε ρινγκ ή σε χαμαιτυπείο τύπου Φυλής, Τρούμπας, Συγγρού ή Σεπολίων (όπου βρίσκεται το ροζ μοτέλ των Ζαρούλια-Μιχαλολιάκου). Είναι η αλητεία λόγω και έργω και οι πρακτικές υποκόσμου που εισάγει η συμμορία μέσα κι έξω από τη Βουλή.
Να σημειωθεί πως ο γράφων δεν ανήκει στην κατηγορία των ρομαντικών ιδεαλιστών που αποκαλούν «ναό της δημοκρατίας» τον χώρο όπου αδίστακτα παίρνονται αποφάσεις που καταστρέφουν τη ζωή και τα όνειρα της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού γενικότερα. Όμως, άλλο είναι να μέμφεσαι τη συγκεκριμένη πλειοψηφία των κοινοβουλίου που βάλει κατά της εργατικής τάξης διατηρώντας την ελπίδα πως η αλλαγή συσχετισμών στο κίνημα και στη λαϊκή βούληση μπορεί να φέρει αλλαγή συσχετισμών και σε κυβερνητικό επίπεδο κι εντελώς άλλο πράγμα να προσπαθείς να απαξιώσεις και τελικά να διαλύσεις το κοινοβούλιο για να φέρεις στη θέση του τάγματα εφόδου και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτή συνοπτικά είναι η διαφορά των κομμουνιστών από τους φασίστες.
Η συμμορία των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα (και όχι μόνο) πρέπει να καταδικαστεί αποφασιστικά και τελεσίδικα όχι μόνο από τα δικαστήρια αλλά και πολιτικά στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Δε ξέρουμε τι πολιτικά γραμμάτια εξοφλούνται ώστε η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης να έχει καταγράψει περισσότερα επεισόδια κι από τη «Λάμψη». Το βέβαιο είναι πως όσο ο υπόκοσμος αφήνεται ανεξέλεγκτος τόσο αποθρασύνεται και κλιμακώνει τις ενέργειές του. Τίποτα απ’ όσα (δεν) έχουν κάνει ως σήμερα η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία δεν πείθει ότι η βία κατά του Ν. Δένδια θα είναι το τελευταίο «κατόρθωμα» των φασιστοειδών.
Στην αναμονή λοιπόν ως το επόμενο. Εκτός αν το κίνημα αποφασίσει να πάρει την υπόθεση στα δικά του χέρια.
ΥΓ: Ίσως τα περιστατικά ωμής βίας με πρωταγωνιστές μέλη του κοινοβουλίου να είναι μια καλή αφορμή να ξαναϊδωθεί σε άλλη βάση το μέτρο της άρσης της βουλευτικής ασυλίας ή ακόμα και της οριστικής έκπτωσης κάποιου από το βουλευτικό αξίωμα. Ξέρουμε πως η το θέμα είναι ιδιαίτερα ακανθώδες για την Αριστερά που είναι φορτωμένη με τα σύνδρομα εμφυλιοπολεμικών διώξεων των βουλευτών της, ωστόσο δεν είναι δυνατό να τη γλυτώνουν οι θύτες λόγω του σκεπτικισμού και του φόβου εκείνων που στο παρελθόν υπήρξαν θύματα. Στο κάτω κάτω, μιλάμε για το ίδιο παρακράτος τότε και τώρα.
