Εργατικός Αγώνας

Πάλι φταίει ο… Τάσος;

Γράφει ο Αμετανόητος.

Σκηνές βγαλμένες από την δαντική κόλαση ζει τα τελευταία εικοσιτετράωρα η Αττική. Τους 80 ξεπερνούσαν οι καταμετρημένοι νεκροί από την πύρινη τραγωδία ως την ώρα που γραφόταν τα παρακάτω. Φαίνεται πως επαληθεύονται οι εκτιμήσεις ότι ο τελικός αριθμός των χαμένων ανθρώπινων ζωών θα είναι τριψήφιος, καθώς δεκάδες είναι οι αγνοούμενοι. Ανυπολόγιστες οι καταστροφές σε σπίτια, περιουσίες, οδικό δίκτυο και δασικές εκτάσεις.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν στην «προηγμένη Ελλάδα» που είναι εφοδιασμένη με Chinook, Canadair, διαθέτει μέτρα πυροπροστασίας (που κάθε χειμώνα καταστρώνονται αλλά απουσιάζουν τραγικά το καλοκαίρι όταν επιτίθενται οι εμπρηστές και τα μελτέμια) κι έχει χαράξει (στο μυαλό της) «αντιπυρικές ζώνες».

Τούτες τις ώρες προέχει η αντιμετώπιση της φωτιάς, η κατάσβεση της και η διάσωση και περίθαλψη όσων ψυχών κινδυνεύουν. Και είναι συγκινητική η αυτοθυσία όλων εκείνων που παλεύουν με τις φλόγες, αυτών που δουλεύουν στην πυρόσβεση, των εθελοντών και όσων κινητοποιήθηκαν και κινητοποιούνται διαρκώς ώστε να περιοριστεί όσο γίνεται η έκταση του εφιάλτη. Θα’λεγε κανείς πως τα αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι ακόμα σε ψηλά επίπεδα κι αυτό είναι το μόνο ίσως παρήγορο στοιχείο αυτής της νέας συμφοράς. Σ΄ αυτή την αλληλεγγύη ποντάρει η κυβέρνηση όπως διακήρυξε ο Αλ. Τσίπρας σημειώνοντας ότι “αυτές οι ώρες είναι ώρες μάχης, ενότητας, θάρρους και πάνω από όλα αλληλεγγύης. Γιατί μόνο έτσι, μόνο όλοι μαζί, μπορούμε να σταθούμε απέναντι στην τραγωδία”.

Μόνο που αυτό το «όλοι μαζί» φαίνεται πως δεν αφορά το κράτος αλλά μόνο τους πολίτες. Γιατί ενώ ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο εθελοντισμός σπεύδουν να δώσουν ό,τι μπορούν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον κρατικό μηχανισμό που συνελήφθη για άλλη μια φορά (και σε άλλη μια φωτιά) κοιμώμενος. Χωρίς κανένα σχέδιο αποφυγής της πυρκαγιάς (κι αν ακόμη έχει, αυτό δεν εφαρμόζεται) ο κρατικός μηχανισμός προσπαθεί να περιορίσει φωτιές που σε «χρόνο μηδέν» επεκτείνονται εκατοντάδες μέτρα. Κάθε κυβέρνηση που διαχειρίστηκε μια τέτοια καταστροφή διαρρέει στον φιλικό της Τύπο πως οι πυρκαγιές είναι έργο εμπρηστών με σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα ακόμα και μυστικών υπηρεσιών που επιβουλεύονται τη χώρα και την εκάστοτε κυβέρνηση. Και καλά κάνουν όλοι τους αφού κανείς ποτέ δεν τους ρώτησε “αφού είχατε τέτοιες πληροφορίες, γιατί δεν υπήρξε ένταση των περιπολιών των ομάδων πυροπροστασίας και αυξημένα μέτρα πρόληψης; Είτε είστε ανίκανοι να τους εμποδίσετε, είτε είστε ψεύτες που εξυφαίνετε φανταστικά σενάρια. Σε κάθε περίπτωση είστε επιζήμιοι”.

Σε μια χώρα που όλοι γνωρίζουν πότε και ποιας έντασης άνεμοι θα πνέουν, σχεδόν ποτέ δεν μπορεί να αποσοβηθεί μια νέα τραγωδία. Από την «εποχή του Βύρωνος» μέχρι και την «εποχή του warrior prince Π. Καμμένου» οι επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού συσκέπτονται και ξανασυσκέπτονται ενώ οι τραγωδίες ακολουθούν η μια την άλλη με τραγικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Όπως επαναλαμβανόμενες είναι και οι ανοησίες που εφευρίσκουν για να καλύπτουν την ανεπάρκεια τους κάνοντας λόγο για «ασύμμετρες απειλές» και για τις επιθέσεις που εξαπολύει ο… «στρατηγός άνεμος».

Κανείς δε μιλά για τις πραγματικές αιτίες αυτών των συμφορών. Κουβέντα για την παράνομη, και ανεξέλεγκτη δόμηση μέσα σε δάση, πάνω σε ποτάμια και παραλίες, για τις άδειες που δίνονται εν κρυπτώ, για τα συμφέροντα που «με τον παρά τους» (και για «τον παρά τους») αφήνουν τις ευπαθείς περιοχές ακάλυπτες. Ούτε λόγος για την υποστελέχωση των δυνάμεων πυροπροστασίας και πυρόσβεσης, τις δασικές υπηρεσίες και γενικότερα της δημόσιες υπηρεσίες που αποστολή τους είναι η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου. Μιλιά για τις περικοπές σε νευραλγικούς τομείς του δημοσίου προς χάριν των υπέρογκων δαπανών για πανάκριβα και εν πολλοίς άχρηστα οπλικά συστήματα.

Τελικά, για τους κρατικούς «υπεύθυνους» δεν φταίει κανείς. Ο μόνος που διαχρονικά ευθύνεται για τις φωτιές φαίνεται πως είναι ο…. Τάσος, όπως από το μακρινό 1979 είχε εύστοχα «υποδείξει» ο Θωμάς Μπακαλάκος τραγουδώντας “κάψανε το δάσος, ένοχος ο Τάσος” επειδή “δεν μπορούσε ν’ αποδείξει, το τσιγάρο του πως είχε σβήσει”. Αυτό το βγαλμένο από τη φαντασία του τραγουδοποιού πρόσωπο «ευθύνεται» για τις πυρκαγιές κάθε καλοκαιριού. Προφανώς ευθύνεται και για την ανυπαρξία μέτρων αποκατάστασης των πληγέντων καθώς οι αρμόδιοι φορείς είναι τόσο απασχολημένοι να τεκμηριώσουν τις ευθύνες του ώστε δεν έχουν χρόνο και πόρους για να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις που δίνουν στα θύματα όσο τα ερείπια καπνίζουν και η μυρωδιά της καμένης σάρκας κάνει βαριά την ατμόσφαιρα. Να που σε κάτι συμφωνούν και οι δεξιές και οι αριστερές κυβερνήσεις: έχουν βρει τον ίδιο ένοχο.

Μα ίδια κι απαράλλαχτη είναι η κατάσταση με τις χειμωνιάτικες πλημμύρες. Εκεί ποιος φταίει; Όχι βέβαια αυτοί που χτίζουν στα καμένα, που μπαζώνουν τα ρέματα και κλείνουν τις διόδους του νερού. Πάλι ο… Τάσος; Και πώς; Μήπως ξέχασε ανοιχτή τη… βρύση του σπιτιού του; Αυτοί που προΐστανται του κρατικού μηχανισμού δεν έχουν καμιά ευθύνη; Ο ρόλος τους τελειώνει στην κήρυξη τριήμερου εθνικού πένθους;

Τελικά, στη χώρα μας υπάρχουν διαχρονικές «σταθερές». Η πρώτη είναι οι καταστροφικές πλημμύρες τους χειμερινούς μήνες και οι δαντικές πυρκαγιές τους καλοκαιρινούς. Η δεύτερη είναι η κρατική αδιαφορία πριν τα συμβάντα και η παντελής έλλειψη σχεδίου αποτροπής τους. Η τρίτη είναι τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνητικών ταγών στη διάρκεια της συμφοράς -όσο η κοινή γνώμη είναι ανάστατη- και η «αμνησία» υλοποίησης των υποσχέσεων μόλις «στεγνώσουν» αυτά τα «δάκρυα». Και φυσικά ο ίδιος «ένοχος»: ο… Τάσος.

Όμως, ένοχοι είμαστε κι όλοι εμείς που ανεχόμαστε αυτό το διαχρονικό παπατζηλίκι επιτρέποντας να εναλλάσσονται ποικιλόχρωμοι υπάλληλοι-εκτελεστές της ίδιας πολιτικής στα ψηλότερα κυβερνητικά αξιώματα. Στον Ουίνστον Τσώρτσιλ αποδίδεται η φράση: “οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν”. Αν εμάς μας αξίζει αυτή η πολιτική και οι συνέπειες της, τότε έχουμε πραγματικά τους κατάλληλους ηγέτες. Αν όχι, ας κάνουμε το βήμα να απαλλαγούμε από αυτούς και τις αντιλαϊκές πολιτικές που όλοι τους υπηρετούν με πάθος και ταξική συνέπεια.

 

ΥΓ: Να που υπάρχουν και κάποια… «ιερά» τέρατα που, από εντελώς άλλο δρόμο, «αθωώνουν» τον… Τάσο. Ενώ κυριολεκτικά ο τόπος καίγεται, αυτοί οι Φαρισαίοι αντί να… χτενίζονται, τα ρίχνουν όλα στην «οργή του Θεού» που εκδικείται για την «αθεΐα», το «κατέβασμα των εικόνων», τα δικαιώματα στους gay κλπ. Το μόνο που καταφέρνουν αυτοί οι «μουλάδες» είναι να κάνουν συμπαθείς εκείνους στους οποίους επιτίθενται, στην περίπτωσή μας τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Γιατί αναγκάζουν σε αυτολογκρισία μια μερίδα της κοινής γνώμης που θέλει να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση για τις πραγματικές ευθύνες της, αλλά δεν το κάνει από φόβο μην ταυτιστεί η κριτική της με τις ανοησίες των συγκεκριμένων ρασοφορούντων φασιστοειδών. Τι να πει κανείς για τέτοιους «μουτζαχεντίν»; Μόνο ότι από τις διαχρονικές «σταθερές» που λέγαμε παραπάνω παραλείψαμε μια ακόμα: την φονταμενταλιστική σκατοψυχιά.

 

 

 

 
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας