Εργατικός Αγώνας

Ο παπάς, ο πανεπιστημιακός, ο δικαστής κι ο αστυνόμος

Γράφει ο Αμετανόητος.

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα μέχρι και τη δεκαετία του ’80, τρεις θεωρούνταν οι πυλώνες στήριξης της κατεστημένης εξουσίας: ο παπάς, ο δάσκαλος κι ο αστυνόμος.

Ο αστυνόμος φρόντιζε να καταστέλλει τις λαϊκές αντιδράσεις κι όποτε δεν τα κατάφερνε, επενέβαινε ο μεγάλος αδελφός του, ο στρατός, κι έβαζε τους «ασθενείς» στον «γύψο».

Ο δάσκαλος, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, έπαιζε τον ρόλο του Graeculus esuriens[1]: με τους «εθνεγερτήριους» λόγους του για το «μεγαλείο της φυλής», κρατούσε σε πολιτική-κοινωνική αμάθεια το λαό και, υμνώντας την εκάστοτε εξουσία, κήρυττε το ραγιαδισμό και τη διαιώνιση της εξουσίας.

Ο παπάς έκανε ακριβώς το ίδιο, φοβερίζοντας το εύπιστο «ποίμνιο» με αφορισμούς και αιώνιες καταδίκες, αν παρέκκλινε από «του Θεού το δρόμο» κι επιζητούσε αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου.

Τα χρόνια που ακολούθησαν άλλαξαν πολλά. Από τον τόπο πέρασαν κυβερνήσεις συντηρητικές, «σοσιαλιστικές», «οικουμενικές» ακόμα και «πρώτη φορά αριστερές». Όλες είχαν ένα κοινό παρονομαστή: τα έβαλαν με πολλές κοινωνικές ομάδες, λεηλάτησαν δικαιώματα αλλά ποτέ δεν άγγιξαν τους δυο από τους τρεις πυλώνες στήριξης της εξουσίας.

Στα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ο «δασκαλάκος» έγινε εκπαιδευτικός και, σε μεγάλο βαθμό, τάχθηκε με τα συμφέροντα της τάξης του, της εργατικής, βάζοντας στόχο την αφύπνιση και τη χειραφέτησή της. Γι’ αυτό και οι κυβερνώντες τού γύρισαν την πλάτη. Εξαίρεση αποτέλεσε μια μικρή μερίδα ανώτατων πανεπιστημιακών που έμεινε να τροφοδοτεί με επιχειρήματα την άρχουσα τάξη.

Αντίθετα, οι ένστολοι και οι ρασοφόροι συνέχισαν το έργο στο οποίο τάχτηκαν. Μαζί τους, ως τέταρτος πυλώνας, και η δικαστική εξουσία που πάντα σπεύδει να παίρνει αποφάσεις υπέρ των κυβερνώντων και κατά των λαϊκών αγώνων. Γι’ αυτό και η κάθε απόχρωσης κυβέρνηση αμείβει αυτούς τους πυλώνες εξαιρώντας τους από τα μέτρα ή βάζοντας τους πολύ μικρότερα χαράτσια από κείνα που βάζει στο λαό.

Τα ίδια αλλά με «αριστερή ευαισθησία» πράττει και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλοντας τη στήριξη αυτών των ομάδων και φυσικά την ψήφο τους ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Μόλις πήρε μια οικονομική ανάσα από το ψευδεπίγραφο «τέλος των μνημονίων», δεν έσπευσε να δώσει ελαφρύνσεις στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα. Εσπευσμένα νομοθετεί για την καταβολή των αναδρομικών σε ένστολους, δικαστικούς, πανεπιστημιακούς και άλλες «ευπαθείς» κοινωνικές ομάδες.

Στους «προνομιούχους του Κυρίου», τον κλήρο, χαρίζεται η εκκλησιαστική περιουσία με αντάλλαγμα την «έξοδο» των κληρικών από το δημόσιο. Αυτό κι αν είναι κόλπο ταχυδακτυλουργού! Εφεξής, οι ρασοφόροι δεν θα λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι αλλά το κράτος θα τους καταβάλλει κανονικά τη μισθοδοσία όπως κάνει μέχρι τώρα!!! Κόλπο εφάμιλλο των Βυζαντινών κοιλιόδουλων μοναχών που βάφτιζαν το κρέας «ψάρι» και το καταβρόχθιζαν σε καιρούς νηστείας.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως η «αντιπολιτευόμενη» ΝΔ στριμώχνεται στη γωνία. Πολύ θα ήθελε να έπαιρνε εκείνη αυτά τα μέτρα, αλλά την προλαβαίνει η κυβέρνηση. Έτσι, αναγκάζεται να ψηφίσει τις κυβερνητικές προτάσεις για να μη φανεί πιο ανάλγητη από την κυβέρνηση στα μάτια των ομάδων αυτών και χάσει κι αυτή παραδοσιακούς της ψηφοφόρους.

Κοντολογίς, δεξιές, «κεντρώες» και «αριστερές» κυβερνήσεις, για να μπορούν να κρατούν υπόδουλο το λαό και να απομυζούν την εργατική του δύναμη, ταΐζουν τα χέρια που θα τους βοηθούν να το κάνουν.

Τι άλλο περιμένει να δει ο λαός για να σταματήσει να έχει αυταπάτες και να μην εμπιστευθεί ξανά εκείνους που με κάθε τρόπο θέλουν να τον ποδηγετούν; Με πρωτοστάτες πάντα τον παπά, τον πανεπιστημιακό, τον δικαστή και τον αστυνόμο.

 

Απαραίτητη διευκρίνηση: Είναι αυτονόητο πως η αναφορά στον «παπά» τον «δάσκαλο», τον «αστυνόμο» ή τον στρατό αφορά την πλειοψηφία και όχι το σύνολο αυτών των κατηγοριών. Πάντα υπήρχαν φωτεινές εξαιρέσεις σε κάθε κλάδο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδη, τον μητροπολίτη Ηλείας Αντώνιο Πολίτη, τον παπα-Γερμανό «Ανυπόμονο» που στάθηκαν παλικάρια στο πλευρό του λαού; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους δασκάλους Δημήτρη Γληνό, Αλέξανδρο Δελμούζο, Ρόζα Ιμβριώτη, Νίκο Πλουμπίδη; Ξεχνιούνται στρατιωτικοί σαν τον Σαράφη και τον Παπαγιάννη, σαν τον Σπύρο Μουστακλή και τον Παναγούλη;

Πάντα υπήρχαν φωτεινές εξαιρέσεις. Και πάντα θα υπάρχουν!

Εμείς δεν τις θέλουμε εξαιρέσεις. Θέλουμε να’ναι ο κανόνας!

 


[1] Graeculus esuriens: (μετάφραση «πειναλέος Γραικύλος») υποτιμητική φράση της οποίας η πατρότητα αποδίδεται στον Ρωμαίο σατιρικό ποιητή Δέκιμο Ιούνιο Γιουβενάλη και περιγράφει μια κατηγορία Ελλήνων δούλων που προκαλούσαν την περιφρόνηση των Ρωμαίων κατακτητών επειδή ήταν αργόσχολοι, κόλακες της εξουσίας, νωθροί και ράθυμοι.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας