Εργατικός Αγώνας

Ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής

Γράφει ο Αμετανόητος.

Με ταχύτατους ρυθμούς αλλάζει η πολιτική γεωγραφία τόσο μέσα στο κοινοβούλιο όσο και στο εσωτερικό των κομμάτων με τις αποχωρήσεις πολιτικών από ένα κόμμα και τις προσχωρήσεις σε κάποιο άλλο. Αν μιλούσαμε με ποδοσφαιρικούς όρους, θα λέγαμε πως διανύουμε μια παρατεταμένη «μεταγραφική περίοδο» χωρίς όμως τους κανόνες και τις διαδικασίες που ισχύουν και τηρούνται στον αθλητισμό.

Κοινοβουλευτικές ομάδες δημιουργούνται ή διαλύονται, βουλευτές και πολιτευτές παζαρεύουν την (κρίσιμη και «ακριβή» όπως αποδεικνύεται) ψήφο τους στο κοινοβούλιο για μια εκλόγιμη θέση σε ψηφοδέλτιο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

«Ε, και;» θα αναρωτηθεί κάποιος προσθέτοντας πως τέτοια «πάρε δώσε» δεν είναι πρωτοφανέρωτα, ισχύουν από καταβολής αστικού κοινοβουλίου. Οι «μετακινήσεις πληθυσμών» από το ένα κόμμα στο άλλο υπήρχαν και στο παρελθόν όπως και οι περίφημες «αποστασίες» βουλευτών που εκλεγόταν με μια «σημαία ευκαιρίας» και σύντομα βρισκόταν σε άλλο «πλεούμενο» όταν το δικό τους «έμπαζε νερά». Με τη διαφορά πως πάντα δινόταν μια λογικοφανής και πολιτικοφανής εξήγηση για τη μεταπήδηση.

Οι τωρινές κυβιστήσεις είναι τόσο ξεδιάντροπα κυνικές και φανερώνουν πως ο μόνος στόχος τους είναι η εξασφάλιση της κοινοβουλευτικής επιβίωσης των πολιτικών ζώων (κατά τον Αριστοτέλη[1]). Απλά, η τωρινή κατάσταση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο κι έχει μπερδέψει τους ψηφοφόρους και τα μέλη των κομμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε κάποιοι, πριν εμπλακούν σε πολιτική συζήτηση (ακόμα και καφενειακού επιπέδου), να μελετούν με προσοχή τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο για να ξέρουν αν τα χτεσινά στελέχη ανήκουν και σήμερα στο κόμμα τους κι αν οι χτεσινοί αντίπαλοι είναι σήμερα σύμμαχοι.

Το παράδοξο είναι άλλο: Αυτό το πολιτικό «πέρα δώθε» ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό γνώρισμα των λεγόμενων αστικών κομμάτων. Σήμερα το αυτοπροσδιοριζόμενο ως «αριστερό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ «κάνει πρωταθλητισμό» σε ανταλλαγές βουλευτών, σε μεταγραφές και κοινοβουλευτικές «διευρύνσεις» αφήνοντας τα «αστικά κόμματα» να παλεύουν για «μια θέση στο κύπελλο UEFA». Αυτή η «πρωτιά» του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί αν σημαίνει μόνο δυο πράγματα: είτε το κυβερνόν κόμμα έμαθε άμεσα τις «ντρίπλες» των αστικών κομμάτων, είτε ήταν άλλο ένα αστικό κόμμα που έκρυβε επιδέξια το DNA του μέχρι να κατακτήσει τους κυβερνητικούς θώκους.

Είναι περιττό να γίνει λόγος για προγραμματικές συγκλίσεις και θέσεις αρχών μεταξύ των κομμάτων και των «νομάδων» που μετακινούνται πότε στα «αόρια»[2] και πότε στα χειμαδιά. Έτσι κι αλλιώς, στα κόμματα αυτά ελάχιστα μέλη τους γνωρίζουν τις θέσεις και τις αρχές τους. Όσο για τους ψηφοφόρους τους; Ζήτημα είναι αν ένας ανά 200 ψηφοφόρους γνωρίζει τι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για την υγεία, ποια η θέση της ΝΔ για την παιδεία, τι λέει το ΚΙΝΑΛ για το μεταναστευτικό, τι θέση έχει το ΠΟΤΑΜΙ για τα ναρκωτικά, τι διακηρύσσει η Ένωση Κεντρώων για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, τι λένε οι ΑΝΕΛ για τους ΧΥΤΑ. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό τον πολιτικό χυλό είναι απόλυτα κατανοητή και εξηγήσιμη η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής μεταγραφής ανάμεσα σε καιροσκόπους πολιτικούς και στα κόμματα που εξαρτούν το μέγεθός και την ύπαρξη τους από αυτό τον καιροσκοπισμό.

Και η αριστερά; Από τη μεταπολίτευση, η αριστερά δεν είχε συμμετοχή σε τέτοιες ανακατατάξεις. Ποτέ δεν υπολόγιζε στην αύξησή της από μεταγραφές όσων αποχωρούσαν από τα αστικά κόμματα (γιατί πολύ απλά όσοι το έκαναν μετακινούνταν δεξιότερα, δεν έφευγαν από ένα κόμμα που κατείχε ή φλέρταρε με την κυβερνητική εξουσία για να μπουν στην πάλη για την ανατροπή του αστικού συστήματος). Συνήθως η αριστερά, με τις διασπάσεις της, τροφοδοτούσε με στελέχη το μηχανισμό των αστικών κομμάτων. Ελάχιστες, όμως, ήταν οι περιπτώσεις πολιτικών προσώπων που έκαναν την αντίστροφη διαδρομή.

Το ίδιο σε γενικές γραμμές ισχύει και σήμερα. Οι εξαιρέσεις, που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα με κάποιους ορκισμένους αντικομμουνιστές που ξαφνικά «είδαν το φως το αληθινό» και γλύφουν εκεί που έφτυναν, απλά επιβεβαιώνουν το κανόνα.

Η αριστερά και ειδικά η κομμουνιστική είναι πολιτικός χώρος αρχών. Χωρίς αυτές δεν έχει λόγο ύπαρξης. Είναι λοιπόν ξένη με το φαινόμενο των πολιτικών μεταγραφών και την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της από τη σαπίλα του αστικού κόσμου.  

Η αριστερά θα μετρηθεί μαζί τους με ιδέες και προτάσεις, όχι με πρόσωπα και βαρύγδουπες μεταγραφές.

Καθένας με τα όπλα του.

 


[1] «Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν», Αριστοτέλης, Πολιτικά

[2] Αόρι (το): το βουνό στην κρητική διάλεκτο.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας