Εργατικός Αγώνας

Βρέχει 50ευρα για όλους;

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης.

Με αφορμή το βίντεο-σποτ που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τον ΣΥΡΙΖΑ, και αφορά την κρατική χρηματοδότηση για την καμπάνια “μένουμε σπίτι”, και “μένουμε ασφαλείς”, μπορούν να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα και παρατηρήσεις.

Γενικότερα ή ειδικότερα δεν έχει σημασία, αλλά πάνω από όλα, συμπεράσματα αντίληψης της πολιτικής συσχέτισης διαπλοκής ΜΜΕ και οικονομικών συμφερόντων.

Ας δούμε κατ’ αρχήν τι περιγράφει σεναριακά και σκηνοθετικά το συγκεκριμένο βίντεο.

Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Στα πρώτα 33 δευτερόλεπτα εμφανίζεται μια ηθοποιός που παριστάνει τη δημοσιογράφο να ξεκινάει το ρεπορτάζ της με θέμα τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, με ύφος σοβαρό και… αδέκαστο.

Πριν προλάβει όμως να αρθρώσει τις πρώτες λέξεις της, αρχίζει να βρέχει 50ευρα.

Τότε η δημοσιογράφος αρχίζει να μεταστρέφει το ύφος της και να προσπαθεί να αρπάξει τα 50ευρα, αναφωνώντας όλο γλύκα «ο Κυριάκος μας», «ο Κυριάκος»!

Με δυο λόγια, βάσει σεναρίου και σκηνοθεσίας, το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει στο συμπέρασμα (κι αυτό δεν επιδέχεται διαφωνίας γιατί είναι εμφανέστατο), ότι μόλις ο δημοσιογράφος δει να πέφτει χρήμα, πετάει στο καλάθι των αχρήστων, κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία.

Ο σκηνοθέτης δεν κάνει τον κόπο να συμβολίσει και να στοχεύσει σε ποια μεριά δημοσιογράφων αναφέρεται.

Μας λένε οι υποστηρικτές του σποτ πως ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει τους μεγαλοδημοσιογράφους.
Μα, το ντύσιμο της ηθοποιού που κάνει την δημοσιογράφο, είναι απλό. Επίσης δε φοράει κανένα κόσμημα.

Ένα σακάκι απλό, ένα παντελόνι απλό, με ένα επίσης ψευτολαμέ μπλουζάκι από μέσα φοράει όλα κι όλα.

Προσδίδει η εμφάνιση αυτή μεγαλοδημοσιογράφο, όταν οι ακριβοπληρωμένες αντίστοιχες γυναίκες μεγαλοδημοσιογράφοι-παρουσιάστριες είναι ντυμένες με ακριβότατα ταγέρ, και τα κοσμήματά τους, κοστίζουν μερικές εκατοντάδες μισθών απλών χαμηλόμισθων δημοσιογράφων, προδίδοντας έτσι την οικονομική τους άνεση;
Αφού λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει κριτική σε εκείνους τους δημοσιογράφους που μετατρέπονται σε πιόνια για να υπηρετήσουν τους αφέντες καναλάρχες, γιατί δεν ξεκαθάρισε (τον τρόπο αν θες τον βρίσκεις εκτός αν είσαι ατάλαντος), ότι ο στόχος είναι οι ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι και ΜΟΝΟ αυτοί;
Ο μέσος πολίτης, καθισμένος στον καναπέ του, αυτό που βλέπει είναι το δημοσιογράφο να τα πιάνει και οδηγείται στο απλουστευμένο συμπέρασμα ότι «όλοι χρηματίζονται».

Κι αυτό είναι τελικά το μήνυμα του σποτ όσο και να φωνάζουν οι υποστηρικτές του ότι δεν είναι έτσι.

Στο δεύτερο μέρος του σποτ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, τόσο με την εικόνα όσο και με την αφήγηση του σεναρίου σε τι αναφέρεται.

Η ζημιά όμως έχει γίνει, και αυτό που έχει προηγηθεί μένει χαραγμένο ως μήνυμα.

Με την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης και την κατοχή των καναλιών από εφοπλιστές και ανθρώπους του κεφαλαίου, το τοπίο στην ενημέρωση άλλαξε.

Κάθε κανάλι-μέσο είχε ως κίνητρο του την αύξηση των κερδών, μιας και πρόκειται για ΑΕ που θέλει έσοδα για να πληρώσει κάθε έξοδό της αλλά και να βάλει στην… άκρη.

Δεν είχε με δυο λόγια τον σκοπό και τα κίνητρα της δημόσιας τηλεόρασης.

Υψηλά κασέ, πέρα από τις συμβάσεις της ΕΣΗΕΑ, εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, άρα και υπερεκμετάλλευση.

Το πού κατάληξε η ιδιωτική τηλεόραση με ευθύνη αποκλειστικά των πλουσίων μετόχων τους, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά πού κατέληξε το ΑΛΤΕΡ ή το ΜΕΓΚΑ.

Χιλιάδες απλούς δημοσιογράφους και τεχνικούς στο δρόμο και την ανεργία, ενώ οι ακριβοπληρωμένοι τηλεαστέρες δημοσιογράφοι να παίρνουν μεταγραφή για άλλα κανάλια με υψηλό κασέ και πάλι. Όσο για το υπόλοιπο ιδιωτικό τηλεοπτικό τοπίο να έχει πλήρως απαξιωθεί από κάθε άποψη.

Πάντα μιλάμε για τον τομέα της ενημέρωσης, δεν μας αφορά σε τούτο το κείμενο το κομμάτι του προγράμματος ψυχαγωγίας.

Ταυτόχρονα με την ιδιωτική τηλεόραση, ή λίγα χρόνια πριν, είχε ξεκινήσει να εμφανίζεται και μια δημοσιογραφία «lifestyle» και καινούργιων ηθών την εποχή της παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ, με περιοδικά όπως το «ΚΛΙΚ», το «ΝΙΤΡΟ» κ.α.

Αυτό όλο το… φούντωμα lifestyleπεριοδικών και ιδιωτικής τηλεόρασης μετέστρεψε και τους σκοπούς και την αποστολή της δημοσιογραφίας, που δεν είναι άλλοι από την αποκάλυψη της αλήθειας μέσω της διασταυρωμένης είδησης και την αποστασιοποίηση από κάθε μορφή εξουσίας, πολιτική ή οικονομική.

Καλύτερο παράδειγμα διαπλοκής συμφερόντων και ΜΜΕ και μετατροπής μέρους της δημοσιογραφίας σε χειραγώγηση της κοινής γνώμης, είναι η περίοδος των μνημονίων.
Τότε που κυριολεκτικά το ΔΝΤ εκπαίδευσε πολλά… παπαγαλάκια για να πουν πως τα μέτρα επιβολής οικονομικής λιτότητας, είναι απαραίτητα, μιας και τα μνημόνια είναι ευτυχία για τον τόπο:

Γιάννης Πρετεντέρης: «Λέγαμε στην κυβέρνηση ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και μας λέγανε: Να λέτε ότι είναι βιώσιμο. Και εμείς το λέγαμε και κοροϊδεύαμε τον κόσμο»!

Μαρία Σπυράκη: «Τον Μάιο–Ιούνιο του 2012 ο κόσμος έπαιρνε τα λεφτά του από τις τράπεζες και η κυβέρνηση κάθε μέρα έστελνε από την Ελευσίνα ένα αεροπλάνο και ερχόταν γεμάτο λεφτά. Αυτό το ξέραμε και το κρύβαμε».

Αυτά τα είπαν χωρίς ίχνος ντροπής δύο δημοσιογράφοι.
Ο ένας συνεχίζει να δημοσιογραφεί σε μέσο μεγαλοεκδότη, η άλλη είναι ευρωβουλευτής της ΝΔ από το 2014.

Άλλος δημοσιογράφος ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, του ΣΚΑΙ, είπε ότι «χρειαζόμαστε μια σοβαρή “Xρυσή αυγή”», και έγινε βουλευτής της ΝΔ, ενώ στο ίδιο κόμμα τον ακολούθησε κι ο Κ. Μπογδάνος που καλούσε τα τανκς να μπούνε στην ΕΡΤ.

Επίσης έχουμε και γυρολόγους δημοσιογράφους που αναζητούν πολιτική στέγη κάθε εκλογική περίοδο.

Όλα αυτά που περιγράφουμε, αφορούν όμως κάποιους συγκεκριμένους με ονοματεπώνυμο, που αν τους μαζέψεις όλους μαζί άντε να βγουν καμιά πεντακοσαριά.

Είναι η απόλυτη μειοψηφία στον όγκο των εγγεγραμμένων μελών των δημοσιογραφικών ενώσεων σε όλη την Ελλάδα, που πασχίζουν να υπηρετήσουν την ενημέρωση με χαμηλούς μισθούς και δύσκολες συνθήκες.

Δημοσιογράφοι στις μέρες μας καταθέτουν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη της «Χρυσής αυγής», δημοσιογράφοι μένουν ανάπηροι από κροτίδες κρότου λάμψης την ώρα που κάνουν ρεπορτάζ και φωτορεπόρτερ τραμπουκίζονται από δυνάμεις καταστολής.

Δημοσιογράφοι αρνούνται να υπογράψουν αλλαγή συλλογικής σύμβασης εργασίας και απολύονται με το κεφάλι ψηλά κλπ κλπ.

Όλοι αυτοί, είναι η πλειοψηφία και είναι απέναντι στους ακριβοπληρωμένους τηλεαστέρες χειραγωγούς της κοινής γνώμης.

Όσο για την ΕΣΗΕΑ, τη βαραίνουν πολλές αμαρτίες εδώ και πολλά χρόνια, επειδή μένει άπραγη σε σοβαρά πολιτικά προβλήματα του δημοσιογραφικού χώρου σε σχέση με τη διαπλοκή με οικονομικά συμφέροντα.
Ξαφνικά άρχισε να μιλάει για ισοπέδωση όλου του κλάδου από το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τήρησε σιγή ιχθύος για τον αποκλεισμό ΜΜΕ από την κρατική χρηματοδότηση.

Επανερχόμενοι στο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκατομύρια της κυβέρνησης προς ΜΜΕ, κλείνοντας θα λέγαμε κάτι απλό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικό κόμμα και θα μπορούσε να πει τα πράγματα για τον χρηματισμό δημοσιογράφων και ΜΜΕ ακόμη πιο ξεκάθαρα. Τι φοβήθηκε;
Μέσω ενός σποτ κάκιστης αισθητικής και σεναριακού αποπροσανατολισμού, προτίμησε αντί να μιλήσει ή να αναδείξει λιτά και ουσιαστικά το συνολικό πρόβλημα του τύπου, να λαϊκίσει.

«Ο δημοσιογράφος μόλις δει 50ευρω τρέχει να το πιάσει» συμπεραίνει κανείς βλέποντάς το. Ξεχνά όμως πως για την συντριπτική πλειοψηφία των εργατών του τύπου, ισχύει η ρήση «δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης».

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας