Εργατικός Αγώνας

Ο μεγάλος… περίδρομος

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης.

“Μεγάλος περίπατος” ονομάστηκε μια από τις μεγαλύτερες αστικές αναπλάσεις στο κέντρο της Αθήνας. Εμπνευστής του ο δήμαρχος Αθηναίων Κ. Μπακογιάννης.

Πρόκειται για μια σειρά από μεγάλες παρεμβάσεις στο χώρο της πόλης, με σκεπτικό την αξιοποίησή του, προς όφελος του πολίτη και των διαφόρων επιχειρήσεων της πόλης, μιας και το εμπορικό τρίγωνο απελευθερώνεται από τα Ι.Χ. και γίνεται φιλικότερο προς τον πολίτη και το περιβάλλον με νέες, βιώσιμες πρακτικές κινητικότητας.

Το άλλοθι ή αν θέλετε το σκεπτικό του μεγάλου περίπατου, είναι ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας που τον διέπει.

Χρωματισμένοι δρόμοι που θα χρησιμοποιούνται ως πεζόδρομοι, ζαρντινιέρες με φυτά, φοίνικες που θα αναδύονται μέσα από λαμαρινένιες κατασκευές, παγκάκια και πολλά άλλα καλούδια που δεν τα είχαμε ποτέ φανταστεί και που τώρα η δημοτική αρχή του κυρίου Μπακογιάννη μάς τα προσφέρει για να περπατάμε στην Αθήνα και να μην μας κάνει η καρδιά, να γυρίσουμε σπίτι μας.

Οι μακέτες που κυκλοφόρησαν ως “καθρεφτάκια” για τους ιθαγενείς είναι πράγματι μαγευτικές. Εξαφανισμένα τα μποτιλιαρίσματα των αυτοκινήτων, εξαφανισμένοι οι απάνθρωποι χώροι όπου περπατούν οι Αθηναίοι.

Αντιθέτως στη θέση όλων αυτών, βλέπουμε μαμάδες να περπατούν με τα παιδιά τους τα οποία τρώνε χαρούμενα το παγωτό τους, πολίτες να διαβάζουν τα βιβλία τους καθισμένοι στα όμορφα παγκάκια με συνοδεία το κελάιδισμα των πουλιών. Χαρούμενοι ποδηλάτες να γυμνάζουν τους τετρακεφάλους τους κάνοντας πέρα-δώθε τις βόλτες τους.

Εννοείται, μετά από όλα αυτά, πως “τα καντήλια” και “οι χριστοπαναγίες”, που ακούς καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας, είναι πλέον παρελθόν.
Με δυο λόγια, στις μακέτες του μεγάλου περίπατου, απεικονίζεται η “ευτυχία του Θεού κατά την έβδομη ημέρα όταν και ολοκλήρωσε τη δημιουργία του κόσμου”.

«Ήρθε η ώρα να υλοποιηθεί ένα οραματικό έργο που μας συστήνει την Αθήνα από την αρχή. Γιατί, με τον Μεγάλο Περίπατο αλλάζει η φυσιογνωμία του κέντρου της πόλης αλλά και η καθημερινότητά μας. Κάνουμε βήμα-βήμα πράξη αυτό που υποσχεθήκαμε: να φέρουμε τα κάτω-πάνω στην πρωτεύουσα. Να δώσουμε αξία στη ζωή μέσα στην πόλη και να αποδείξουμε με αυτό και τα υπόλοιπα έργα ότι είναι σημαντικό να ζεις αυτή την πόλη, όχι απλώς να ζεις σε αυτή. Είναι σπουδαίο το ότι αυτό το έργο ξεκινά με συναίνεση, διάλογο και συνεργασία. Έτσι όπως πρέπει να ξεκινά ένα τόσο σημαντικό για την πόλη έργο. Γιατί είναι μια αλλαγή που έρχεται για όλους μας και μας χρειάζεται όλους για να γίνει» τόνισε με έμφαση προς τους δημοσιογράφους ο κύριος δήμαρχος. Όμως, τελικά αυτή είναι η πραγματικότητα ή απλώς πρόκειται για μια τρύπα στο νερό και μάλιστα με πανάκριβο κόστος;

Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για το κόστος όλων αυτών, και για το κατά πόσο θα βοηθήσουν στην καθημερινότητα του πολίτη ουσιαστικά. Πολλοί έκαναν λόγο για υπερκοστολογήσεις, για κακογουστιά και για προχειρότητα στην υλοποίηση του έργου. Διαβάστε εδώ ένα ενδιαφέρον άρθρο του Πάνου Εξαρχόπουλου αρχιτέκτονα, επίκουρου καθηγητή στο τμήμα αρχιτεκτόνων μηχανικών του ΔΠΘ με τίτλο «Για μια άλλη …ανοσία της αγέλης».

Διαβάσαμε επίσης, ότι τα παγκάκια όπου θα κάθονται οι περιπατητές κοστίζουν 5000 ευρώ, οι ψευδοπιπεριές, που έχουν φυτευτεί σε ζαρντινιέρες (που κάνουν 550 ευρώ), κοστίζουν με τη σειρά τους 320 ευρώ.

Λαμαρινοκατασκευές που θυμίζουν κονσέρβα τόνου και θα έχουν φυτεμένο ένα δέντρο στην μέση, θα έχουν περιμετρικά τους καθίσματα επίσης από μέταλλο για να κάθονται οι περαστικοί για να απολαμβάνουν στιγμές δροσιάς από τον ίσκιο ενός δένδρου που δεν έχει μεγαλώσει καν.
Όσο για το σιδερένιο κάθισμα, που κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού και τις θερμοκρασίες που θα έχουν αναπτυχθεί έχει γίνει ψηστιέρα, θα σε κάνει να αποκτάς σε λίγα δευτερόλεπτα αν καθίσεις σε αυτό, “έναν κώλο μπιφτέκι”. (Μα καλά, ένας δεν σκέφτηκε να βάλει ξύλινο κάθισμα;).

Μετά περνάμε στις αντιγκράφιτι ζαρντινιέρες με τις πανάκριβες επίσης ψευδοπιπεριές.

Εδώ πέφτει το γέλιο της αρκούδας.

Οι ζαρντινιέρες αυτές παίζουν τον διακοσμητικό ρόλο και ταυτόχρονα οριοθετούν και το δρόμο που κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα με τον πεζόδρομο.

Δηλαδή, με δυο λόγια, περπατάς αμέριμνος στον μπογιατισμένο πεζόδρομο με το ταίρι σου και δίπλα σου γίνεται χαμός από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Εξατμίσεις, κορναρίσματα… Άσε που αν εκεί που περπατάς δίπλα σου γίνει και μποτιλιάρισμα, ακούς σε ήχο surround 5.1 τα μπινελίκια της ζωής σου.

Δεν αναφέρουμε καν την περίπτωση ατυχήματος, αν κάποιο αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα ξεφύγει της πορείας του και πάρει σβάρνα ζαρντινιέρες και πεζούς, τι έχει να γίνει.

Η προχειρότητα είναι κραυγαλέα, όταν βλέπεις ήδη τους κίτρινους δρόμους να έχουν ξεβάψει ήδη από τα διερχόμενα οχήματα που βγαίνουν από τους παρακείμενους δρόμους.

Φαντάζομαι την εικόνα να ξαμολιούνται δημοτικοί υπάλληλοι με τα σπρέι στο χέρι να ξαναβάφουν τους δρόμους και μετά να τους ξαναλερώνουν τα Ι.Χ. Και πάει λέγοντας.

Κάτι σε Mister Bean δεν κάνει όλο αυτό;

Ενδιαφέρον έχει και μια ακόμη πτυχή στον μεγάλο περίπατο: ενώ ο δήμος έχει στην κατοχή του φυτώρια με εκατοντάδες φυτά, γεωπόνους και υπεύθυνο προσωπικό, δεν προτίμησε να προμηθευτεί από εκεί φυτά, αλλά να τα χρυσοπληρώσει από την αγορά. «Και πώς θα ζήσουν και οι μεσάζοντες;» θα μου πείτε…

Σε μια πόλη τέρας που χτίστηκε άναρχα με την μέθοδο της αντιπαροχής, με ίχνη πρασίνου και πάρκων ελάχιστα για μια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, χωρίς καμιά προσοχή στην αναστήλωση νεοκλασικών αφήνοντας τους στην τύχη τους με τελική κατάληξη το γκρέμισμα τους, ο Αθηναίος πολίτης νιώθει ασφυξία, είτε πραγματική είτε αισθητική.

Χιλιάδες αυτοκίνητα κινούνται σε δρόμους που αντέχουν πάρα πολύ λιγότερα, και ΜΜΜ δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν ικανοποιητικά τον πληθυσμό που έχει συγκεντρωθεί αποκλειστικά για οικονομικούς λόγους στο λεκανοπέδιο.

Όλα αυτά και πολλά άλλα, είναι που έδωσαν στην χιλιοτραγουδισμένη Αθήνα το προσωνύμιο “τέρας”!
Αλλά ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης επέλεξε, αντί την προσπάθεια αλλαγής βασικών προβλημάτων της Αθήνας, το φτιασίδωμα, και την βιτρίνα της.

Άλλωστε εκλεγμένος είναι, ό,τι θέλει κάνει.

Μένει να δούμε όμως αν τελικά όλα αυτό το πανάκριβο εγχείρημα θα είναι προς καλυτέρευση της καθημερινότητας του Αθηναίου, πράγμα απίθανο.

Γιατί όπως λέει κι ο σοφός λαός: “βρακί δεν έχει ο κ#λ*ς μας, λουλούδια θέλει ο ψ#λ*ς μας”.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας