Μη βρέθηκαν στα αρχεία του Βατικανού; Μήπως στα Κρατικά Αρχεία της Βενετίας ή της Φλωρεντίας; Σίγουρα πάντως υπάρχουν και πέρασαν στην κατοχή της γνωστής πάνσοφης συλλογικής οντότητας, της και κατέχουσας τη μόνη Αλήθεια, της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Ο προφήτης Μάκης Μαϊλης ανέλαβε να καταστήσει γνωστή την αλήθεια των φοβερών αυτών ντοκουμέντων σε όλο τον πλανήτη. Ω!, ναι, είναι καιρός να το παραδεχτούμε: αποδείχτηκε ότι από συστάσεως ελληνικού κράτους και με αποκορύφωμα τη δεκαετία του `30, ένας ήταν ο πόθος των ελλήνων, γενικευμένος, διαταξικός, ου μην αλλά και πανεθνικός θα έλεγα. Πώς είπατε; Η γνωστή «Μεγάλη Ιδέα»; Όοοχι!!!
Δεν είχε μόνον προς ανατολάς βλέψεις η τεραστία αυτή ιμπεριαλιστική δύναμις που προσποιούνταν – ενδεχομένως για λόγους μετριοφροσύνης – την ταπεινή, εξαρτημένη και καταφρονεμένη και που ονομαζόταν «Ελλάς». Το κύριο μέτωπό της ήτο προς δυσμάς εστραμμένο και αποσκοπούσε στην επανάληψη της Σικελικής εκστρατείας – ουχί βεβαίως με την ίδια κατάληξη – στην απόσπαση από τη γείτονα Ιταλία και ενσωμάτωση στην επικράτεια της Magna Grecia – εξ άλλου, βυζαντινή υπήρξε η Σικελία μέχρι και τον 11ο αιώνα …
Είναι πλέον βέβαιο: αν ο πάνσοφος και πάνσεπτος διανοητής, αυτός ο θεματοφύλακας του μαρξισμού, ο Ποδονίφτης (κατά το Δούναβις) της Σκέψης Μάκης Μαϊλης δεν μας το δηλώνει ξεκάθαρα, δεν σημαίνει ότι δεν το γνωρίζει, ότι δεν έχει τρανταχτές – ου μην αλλά και ατράνταχτες αποδείξεις στα χέρια του: έλληνες πράκτορες διέτρεχαν τις Συρακούσες και το Παλέρμο, την Κύμη και την Κατάνια, τον Τάραντα (εκεί έπεσαν σε καταληψία και τόριξαν στην … ταραντέλα), για να μην πω και τον Ακράγαντα και φανώ υπερβολική και προπαγάνδιζαν την ένωση με τη «μητέρα Ελλάδα». Το ακμαίο ελληνικό κεφάλαιο της δεκαετίας του `20 και του `30 είχε εξ άλλου σοβαρές επενδύσεις στην ιταλική βιομηχανία: δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά το πραγματικό όνομα του ιδρυτή της FIATήταν Γιάννης Ανιελάκης (το –γι – προφέρεται παχιά, σχεδόν – ζ- ) και καταγόταν από το Βάμο Αποκορώνου. Κατ` άλλους λεγόταν Ιορδάνης Ανιελίδης και ήταν βέρος Τραπεζούντιος ή και Γιάννης Ανιέλλης του Στρατή από το Μόλυβο της Λέσβου. Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό η … ιμπεριαλιστική Ελλάς να αντιμάχεται επί ίσοις όροις την ιμπεριαλιστική Ιταλία, για να προστατέψει τα οικονομικά συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Εξ άλλου, η Ιταλία δεν είχε φασιστικό καθεστώς∙ (για να σοβαρευτούμε: εννοείται ότι γνωρίζουμε πως φασιστικό καθεστώς το ίδιο διάστημα έχει και η Ελλάδα)∙ η Ιταλία επίσης δεν εισέβαλε στην Αιθιοπία, δεν είχε αποικία τη Λιβύη, δεν μάτωσε τα Δωδεκάνησα, δεν βομβάρδισε το `23 την Κέρκυρα∙ στη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής δεν προσπάθησε να ενσωματώσει στην επικράτειά της τα Ιόνια νησιά και την Πίνδο, επικαλούμενη εθνοφυλετικούς και πολιτισμικούς λόγους. Όοοχι! Αυτά τα έκανε η … ιμπεριαλιστική Ελλάδα, στην προαναφερθείσα Κύμη και στον προαναφερθέντα Τάραντα!
Κι επειδή εδώ η κοινή λογική αρχίζει να … χορεύει ταραντέλα, παραθέτω ένα απόσπασμα από γραφτό του εντιμώτατου (που αν δεν υπήρχε το α` γράμμα του Ζαχαριάδη θα αποκαλούνταν …onorevole) στο Ριζοσπάστη της Κυριακής, 17/05/2015, με το οποίο επιχειρεί να απαντήσει στην κριτική που ασκείται στα τελευταία πονήματα το Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ και στις αποκρυσταλλωμένες πλέον απόψεις της καθοδήγησης του κόμματος για το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, τον ελληνοϊταλικό του 1940 και την εαμική εθνική αντίσταση:
`Η εθνικοαπελευθερωτικός ή ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος
Ενώ στο Α΄ γράμμα ο πόλεμος χαρακτηρίζεται ως εθνικοαπελευθερωτικός, στο Β΄ και στο Γ΄ ορίζεται ως ιμπεριαλιστικός και από την ελληνική πλευρά.
Οι οπορτουνιστές υποστηρίζουν ότι και οι δύο χαρακτηρισμοί ήταν σωστοί, επειδή άλλαξαν στην πορεία οι συνθήκες.
Ομως, ο χαρακτήρας του πολέμου καθορίζεται από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Ο χαρακτήρας του ιταλοελληνικού πολέμου, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και της αστικής τάξης, δεν άλλαξε επειδή ο ελληνικός στρατός πέρασε τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ηταν εξαρχής ιμπεριαλιστικός, ενταγμένος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Μεγάλης Βρετανίας που βρισκόταν σε οξύτατη διαμάχη με τον Αξονα, με την οποία Βρετανία, η εγχώρια αστική τάξη και η κυβέρνηση Μεταξά ήταν σύμμαχοι.
Η διάθεση και το πάθος του ελληνικού λαού να υπερασπιστεί «τις καλύβες και τα πεζούλια του» κατά τη διατύπωση του Άρη, δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Όπως κανένα ρόλο δεν έπαιξε – ως προς το χαρακτήρα του – και η ανισομέρεια των δυνάμεων ανάμεσα στις δυο εμπόλεμες χώρες, οι στόχοι της μιας ή της άλλης πλευράς, χωρίς – εννοείται – να αγνοούμε είτε τη φύση του καθεστώτος Μεταξά είτε το ρόλο της Μεγάλης Βρετανίας – και την εξάρτηση, όσο κι αν δε θέλει να ακούει τη λέξη ο Μάκης Μαϊλης και οι συν αυτώ, της Ελλάδας από αυτήν!
Μπροστά σ` αυτό το βιασμό της Ιστορίας και της κοινής λογικής, άλλο δεν έχω να προσθέσω, παρά – για μια ακόμη φορά σε κείμενό μου που φιλοξενείται στον «Εργατικό Αγώνα», τούτη την αποστροφή του Βάρναλη:
«(…)Δεν είναι μπρός
Είν` από πίσω σου
Κρυφός ο οχτρός»!
