Υπάρχει η άποψη ότι τη “ζημιά” θα την πληρώσουν οι χώρες και οι λαοί επειδή έδωσαν λεφτά στην Ελλάδα.
Αυτό δεν ισχύει βέβαια γιατί μόνο η Γερμανία από τα επιτόκια τα χρόνια των μνημονίων, έχει κερδίσει ήδη 80 δισ.
Άρα δεν μιλάμε για ζημιά αλλά για κέρδος που πάει όχι φυσικά στις τσέπες των εργαζομένων, αλλά στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών.
Ανάλογα το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες.
Ό,τι πληρώσουν οι λαοί αυτών των χωρών θα είναι από τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων τους κι όχι από τη διαγραφή του ειδεχθούς έτσι κι αλλιώς χρέος της Ελλάδας προς τους δανειστές.
Tο πώς όμως φτάσαμε μέχρι εδώ και από ποια η αιτία δεν συζητείται καν.
Οι σπατάλες των νοικοκυριών που ξόδευαν περισσότερο από ό,τι μπορούσαν, η καταναλωτικότητα του Έλληνα που όλο και περισσότερα ήθελε και κάτι τέτοιες παραδοξολογίες, μπουρδολογίες.
Λες και ο λαός δε δούλευε και δεν του επιτρεπόταν να ξοδεύει αν μπορούσε.
Αποπροσανατολισμός από το κύριο και το μέγα έλεος.
Και ποιο ήταν το κύριο; Μα, φυσικά, οι διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, οι εξοπλισμοί που γίνονταν καθ’ υπόδειξη Νατοϊκών συμμάχων, οι μεγαλομανίες των Ολυμπιακών αγώνων, οι δανεισμοί από τις περιβόητες αγορές (funds), οι μίζες, οι ρεμούλες κλπ κλπ κλπ.
Α! και φυσικά και το ίδιο το ευρώ ως νόμισμα…
Ας μην πω το κοινότοπο λοιπόν, ότι το χρέος δεν είναι του λαού αλλά του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, απλά λειτουργεί ως ο “μπαμπούλας”.
Γιατί αν δεν πληρωθεί θα πέσουν βατράχια από τον ουρανό κατά τη βίβλο ως τιμωρία για την ακόλαστη ζωή που ζούσαμε μέχρι τώρα.
Άρα τα κεφάλια μέσα κι ό,τι πει η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Είναι και ο φόβος της χρεοκοπίας μέσα στο ευρώ και τι θα γίνει τότε, που θα έχουμε δελτίο στο ψωμί και στα τρόφιμα και που θα μας πάρουν κι αυτό το τρύπιο βρακί που μας έμεινε.
Που οι τράπεζες θα κλείσουν και θα έρθει πληθωρισμός και θα ακριβύνουν όλα, λες και τώρα που έχουμε αποπληθωρισμό είναι όλα τζάμπα και το χρήμα ρέει άφθονο από τα μπατζάκια μας.
Τι να πεις, βρίσκουν και τα κάνουν μιας κι έχει πέσει πολύ… ψέκασμα προπαγάνδας έξι χρόνια τώρα από τα ΜΜΕ και ο φόβος πάει σύννεφο.
Έχουμε αποδεχθεί ότι το χρέος είναι δικό μας δηλαδή και ότι πρέπει να τα δώσουμε μέχρι τελευταίου σεντ;
Ε, αν το αποδεχτήκαμε, ας ξαναδούμε λίγο την πραγματικότητα όχι με τα γυαλιά που φέρουν παρωπίδες αλλά με μια ταξική λογική.
Αν τα αναλύσουμε λιγάκι με το δικό μας συμφέρον, ως τάξη εννοώ, θα δούμε ότι είμαστε απέναντι στους κυρίους Σόιμπλε, Γιουνκέρ τις κυρίες Λαγκάρντ και Μέρκελ και φυσικά πάνω από όλα τα αφεντικά που αυτοί εξυπηρετούν.
Και μιας και είμαστε απέναντι ας αρκεστούμε πια σε ένα απλό «guten morgen» και να σταματήσουμε να τους βάζουμε μέχρι και στο… κρεβάτι που κοιμόμαστε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν ξέρεις και τι γίνεται την ώρα που κοιμάσαι…
