Παναγιώτης Μακρής: ένα κομμάτι της ιστορίας μας, της ψυχής μας, της παρακαταθήκης-υποθήκης για ό,τι καλύτερο και ομορφότερο.
Κάπου διάβασα το παραπάνω… και το βάζω ως πρόλογο.
Για την πολιτική του δράση, θα γράψουν οι σύντροφοί του και το κόμμα του. Έκλαψα πολύ, σήμερα το πρωί στην είδηση ότι έφυγε ο Παναγιώτης ο Δήμαρχος, είχα πιστέψει ότι, ίσως είχε ένα διαφορετικό νταλαβέρι με το θάνατο και ότι είχε κερδίσει την αιώνια ζωή και την Αθανασία…. Αλλά μάλλον γελάστηκα, τώρα ανέβηκε στο κόκκινο σύννεφο του και ξεκίνησε το ταξίδι για να κατακτήσει άλλους κόσμους….
Οι σκέψεις μου για τον Παναγιώτη Μακρή πραγματικά δε χωράνε σε ένα μικρό κείμενο. Ο Παναγιώτης, ήταν μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων, των χρωμάτων και των εικόνων της εποχής. Ήταν ο άνθρωπος, που σου μάθαινε την πάλη ακόμα και μέσα από τη διαφωνία της κουβέντας. Θυμάμαι τις βδομαδιάτικες επισκέψεις στο σπίτι μας, Θυμάμαι που πείραζε τον Πατέρα μου, συνεργάτες και φίλοι πολλά χρόνια, λέγοντας του αστειευόμενος «Μιχάλη, η μικρή θα γίνει δική μας» και εκείνος θύμωνε, τελικά έγινα «δική τους», το «μικρό κνιτάκι» που έλεγε ο πατέρας μου….
Θυμάμαι το χαμόγελό του, ήταν άνθρωπος που του άρεσαν οι αστείες ιστορίες, θυμάμαι της διηγήσεις του από τις εξορίες. Ώρες μπορούσες να τον ακούς.
Θυμάμαι το αυστηρό του βλέμμα, όταν τον ρώτησα «Δήμαρχε γιατί δεν υπέγραψες;».. «ένας επαναστάτης ποτέ δεν υπογράφει!!» μου είχε απαντήσει…
Θυμάμαι, και τις εποχές της μεγάλης διαφωνίας μας, το πώς υπερασπιζόταν τις ιδέες του…. Ναι, ο Παναγιώτης Μακρής , ήταν αυτό που δεν μπορούμε να γίνουμε εμείς…. Ο αριστερός, ο ανιδιοτελής ήταν αυτό που μας τρομάζει, ο σεμνός κομμουνιστής….
Καλό ταξίδι Δήμαρχε και εις το επανιδείν
