Είναι γνωστά τα πολύ σοβαρά επεισόδια που σημειώθηκαν, εδώ και λίγες ημέρες, στο Α’ Δημοτικό σχολείο Νέου Ικονίου στο Πέραμα.
Ομάδα τραμπούκων νεοναζί, με την καθοδήγηση του υπόδικου βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιάννη Λαγό, επιχείρησαν δια της βίας και εισέβαλαν τελικά στο προαύλιο του σχολείου, την ώρα που γονείς και δάσκαλοι, συζητούσαν για τη φοίτηση προσφυγόπουλων στο σχολείο.
Σα να ήταν τσιφλίκι τους, προπηλακίζοντας και βρίζοντας αισχρότατα, ο Λαγός και η παρέα του, προσπάθησαν να δείξουν ότι είναι τα αφεντικά κι ότι αποφασίζουν αυτοί σε ένα σχολείο, ποια παιδιά θα μάθουν γράμματα και ποια όχι.
Ο ρόλος της μικρής αστυνομικής δύναμης ήταν διακοσμητικός και μάλλον αδιαφόρησε τελείως στο να εμποδίσει τους νεοναζί να μπουκάρουν στο σχολείο.
Οι ναζί άλλωστε δεν ήταν συνταξιούχοι να τους τσουβαλιάσουν στο ξύλο τα ΜΑΤ…
Μάλιστα σε κάποια στιγμή, ο Λαγός ακούγεται να λέει προς τον αστυνομικό που κατά κάποιο τρόπο τους «εμπόδιζε»: «μα τι έχεις πάθει γαμώτο σήμερα Κώστα»;.
Τέτοια οικειότητα με τον… Κώστα ο φασίστας, ενώ φωτογραφίες, τους δείχνουν να συζητάνε μαζί χαλαρά, πριν από το «ντου» στο σχολείο.
Σε όλο αυτό το ντροπιαστικό σκηνικό, εμφανίστηκαν και χρυσαυγήτες ως αγανακτισμένοι «γονείς» που λαΐκιζαν συνεχώς αβαντάροντας το κλίμα, παρασέρνοντας και γονείς που ήταν εκεί.
Φωτογραφίες που εμφανίστηκαν λίγο αργότερα στο διαδίκτυο, δείχνουν αυτούς τους «γονείς» να είναι ντυμένοι κανονικά χρυσαυγήτες, ξεφτιλίζοντάς και αποκαλύπτοντάς τους.
Το… ποιοτικό “επιχείρημα” δυστυχώς που κυριαρχούσε από γονείς που παραβρίσκονταν στο σχολείο, ήταν ότι τα προσφυγόπουλα είναι ανεμβολίαστα και θα ότι κολλήσουν τα παιδιά τους αρρώστιες.
Η… καθαρότητα των δικών μας παιδιών και η ρατσιστική υποτίμηση απέναντι στα άλλα παιδιά, στα ξένα παιδιά.
Έγινε ακόμη και λόγος από μητέρα ότι «ξαφνικά βρέθηκαν χρήματα για πετρέλαιο για το σχολείο εξ αιτίας των προσφυγόπουλων, ενώ όσο καιρό έκαναν μάθημα οι Έλληνες μαθητές, το σχολείο στερούταν θέρμανσης».
Η ύπαρξη ενδεχομένως υπαρκτών προβλημάτων από την υποχρηματοδότηση των σχολείων λόγω λιτότητας κονδυλίων, δημιουργεί τις συνθήκες να γεννηθεί ο ρατσισμός ανάμεσα σε απλούς πολίτες, βλέποντας το δέντρο (το προσφυγόπουλο) και χάνοντας το δάσος (τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που δημιουργούν πρόσφυγες).
Η άγνοια, το χαμηλό πολιτικό κριτήριο σκέψης, το να δούνε το χρυσαυγήτη ως… σύμμαχο στα προβλήματά τους, αποτελούν για μια μερίδα συμπολιτών μας ένα επικίνδυνο μείγμα που συμβάλει στον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από την ουσία του προβλήματος.
Δεν είναι λίγα τα κρούσματα που εμφανίστηκαν εδώ και καιρό από συλλόγους γονέων και κηδεμόνων στους οποίους παρεισέφρησαν φασιστοειδή πυροδοτώντας το ρατσισμό, που υπερασπίζονται τον αποκλεισμό των προσφυγόπουλων από την φοίτηση στα Ελληνικά σχολεία.
Αυτό δεν μπορεί να μην μας κάνει να ανησυχούμε αλλά αντίθετα, όσοι χαρακτηριζόμαστε, δημοκρατικοί, προοδευτικοί, αριστεροί και κομμουνιστές πολίτες, πρέπει μαζικά, ενωτικά, οργανωμένα στη βάση των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, να αντιπαρατεθούμε με το φασιστικό τέρας που ορθώνει ανάστημα.
Μια λαϊκή παροιμία λέει πως «όταν αφήσεις απότιστο το χώμα, σ’ αυτό θα φυτρώσουν αγριόχορτα».
Αυτά τα… αγριόχορτα που λέγονται φασισμός και ρατσισμός θα πρέπει λοιπόν να εμποδίσουμε να φυτρώσουν «ποτίζοντας» το έδαφος της κοινωνικής συνείδησης με τις αξίες του ουμανισμού και της κοινωνικής ισότητας.
Ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά, «δικά» μας ή «ξένα».
Υπήρξε όμως αντίδραση από την Ένωση Συλλόγων Γονέων – Κηδεμόνων Περάματος, που δηλώνει ξεκάθαρα: «Καλούμε τους γονείς, τους Συλλόγους Γονέων, τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών να υποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τα προσφυγόπουλα που θα έρθουν στο Δημοτικό Σχολείο του Ν. Ικονίου. Τους καλούμε να απομονώσουν και να αποδοκιμάσουν ρατσιστικές και ξενοφοβικές φωνές που στοχοποιούν τα παιδιά και τις κυνηγημένες οικογένειές τους».
Αντίσταση υπήρξε και μέσα από το σχολείο από δασκάλους και γονείς στην εισβολή της παρέας του Λαγού, η οποία μάλιστα χειροδίκησε ενάντιά τους.
Στο θετικό κλίμα και ενάντια στο μίσος του ρατσισμού, συγκαταλέγεται ένα βίντεο που έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου και προέρχεται από την εκδήλωση υποδοχής των προσφυγόπουλων του ΜΟΖΑ στο 9ο δημοτικό σχολείο της Νέας Ιωνίας Βόλου.
Εκεί όπου γονείς, δάσκαλοι, απλός κόσμος, εκπρόσωποι του ΚΚΕ, ομάδα στήριξης για τους πρόσφυγες, αλληλέγγυοι και απλός κόσμος, υποδέχτηκαν τα 15 προσφυγόπουλα με χειροκροτήματα και δίνοντας τους ακόμη και δώρα.
Όσο και να καυχιέται η χρυσή αυγή, όλο το σκηνικό που επιχείρησε να στήσει δεν της βγήκε.
Αποκαλύφτηκε ο βρόμικος ρόλος της και ο κόσμος μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Ξεφτιλιστήκανε στα μάτια του κόσμου, το έπαιζαν «γονείς» αλλά τα πρόσωπά τους είναι σε όλους γνωστά.
Το πρωτοπαλίκαρο του Λαγού Δεβελέκος, αυτός που εμφανίζεται να ανταλλάσσει sms με το Λαγό μετά την επίθεση στο Πέραμα σε αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ, φαίνεται να πρωτοστατεί στην εισβολή στο σχολείο.
Μάλιστα μετά από λίγο, τηλεφωνεί ως «Κώστας Δημακάκης» στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου υποδυόμενος τον αγανακτισμένο γονέα και ο οποίος -ω! του θαύματος- «τρώει πόρτα» από την Στεφανίδου (άκουσον άκουσον) που του λέει «|σιγά που θα μιλήσω με έναν χρυσαυγήτη».
Μιλάμε για σκηνές απείρου κάλλους.
Για να γίνει στη συνέχεια πιο… γκροτέσκο το πράγμα, ο Λαγός καταθέτει μήνυση στην Στεφανίδου για συκοφαντική δυσφήμηση κι εκείνη απαντά με επιστολή «μανιφέστο» το οποίο κλείνει με τη φράση «με αγωνιστικούς χαιρετισμούς».
Όλα αυτά αν παρέμεναν μόνο γελοία πάει καλά.
Τα πράγματα όμως με το φασισμό, όσο γελοίος κι αν είναι ο ίδιος, είναι πολύ επικίνδυνα.
Γιατί ως μακρύ χέρι του καπιταλισμού έρχεται να μπει στα εξαθλιωμένα και φτωχά λαϊκά επιρρεπή στρώματα και να διαμορφώσει συνειδήσεις που θα γίνουν υποχείρια του συστήματος, με αποτέλεσμα να μην αποκτήσουν ποτέ επαναστατική συνείδηση.
Σε επίπεδο κινήματος είμαστε πολύ πίσω υπό την έννοια, ότι δεν υπάρχει σαφές και ολοκληρωμένο αντιφασιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο, που θα συνδέει τη συνολική πάλη για ανατροπή του συστήματος μέσα από την καθημερινή , μικρή ή μεγάλη πάλη, απέναντι στην ξενοφοβία και στο ρατσισμό.
Όσοι έντιμοι αντιφασίστες και συλλογικότητες παλεύουν εδώ και μερικά χρόνια, έχουν δώσει σημαντική βοήθεια στην πάλη ενάντια στο φασισμό και στο όποιο κίνημα κάθε φορά πάει να διαμορφωθεί, αλλά αυτό δε φτάνει.
Σχολεία, θέατρα, πολιτιστικοί χώροι, αθλητικοί σύλλογοι κ.λ.π. να γίνουν μετερίζια αντιφασιστικής και δημοκρατικής συνείδησης.
Για την αριστερά λοιπόν, την εργατική τάξη, αλλά ιδιαίτερα για την πρωτοπορία της, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν…
Ως υστερόγραφο θα ήθελα να διαβαστεί το εξαιρετικό κείμενο της εκπαιδευτικού εικαστικής αγωγής και συντονίστριας Εκπαίδευσης Σχιστού, Ελένης Καραγιάννη, η οποία ήταν παρούσα στο ντου των χρυσαυγιτών:
«Αυτό το κείμενο όπως και όλα τα άλλα, αναρτήθηκε στην ανοικτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ το χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία. Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα “προειδοποιήσεις”. Είμαι επικηρυγμένη βλέπετε στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της “σοβαρής” Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Για αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω.
Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: “Μίλησες; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;”
Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μια από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου. Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές.
Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου.
Γιατί;
Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στη ψυχή και στο σώμα.
Παιδιά . Παιδιά. Παιδιά γαμώτο. Παιδιά.
Δεν θα πω πολλά όμως για τον Υπόδικο. Παρά μόνο πως ούτε επιθετικότητα ήταν αυτο που έκανε. Ούτε καν βία. Ήταν ένα χορευτικό. Μια περφόρμανς. Ένα σκετς. Αγανακτισμένος έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου για να μπει τελικά μέσα, να κάνει μια στροφή σα να χόρευε ζεϊμπέκικο και στη συνέχεια να αποχωρήσει. Το ξύλο στις δασκάλες και στους δασκάλους το έριξαν οι συνοδοί του.
Όλα αυτά που σας περιγράφω έγιναν μπροστά στα μάτια κάποιων παιδιών που δεν είχαν προλάβει να αποχωρήσουν από το σχολείο. Έκλαιγαν αυτά τα παιδιά. Είδαν τον Κύριο και την Κυρία τους, τους δασκάλους τους, να τρώνε σφαλιάρες και σπρωξίματα.
Γιατί;
Πως θα παρηγορήσουμε αυτά τα παιδιά.;
Ποιος θα τους εξηγήσει; Τι να τους εξηγήσει;
Για αυτά τα παιδιά δεν γίνεται όλο αυτό; Για να τα προστατεύσουμε;.
Γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτό;
Το υπόλοιπο μήνυμά μου αφορά στους γονείς του σχολείου. Και κάθε σχολείου. Ιδιαίτερα εκείνους που ήμασταν μαζί στη συζήτηση. Ξέρω πως το σχόλιό μου θα φτάσει στα χέρια τους. Θέλω να τους πω πως δεν έχω θυμό γι’ αυτούς. Έχω θυμό μόνο σε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά τους.
Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια. Ήμουν κοντά τους όταν έχασαν τη δουλειά τους. Όταν μαζί με τους άλλους συναδέρφους μαζέψαμε λίγα χρήματα για να τους πληρώσουμε το κομμένο ρεύμα. Ήμουν εκεί κοντά στην μητέρα που κακοποιήθηκε από έναν βάναυσο σύζυγο και με άφησε να της κρατήσω το χέρι. Ήμουν κοντά τους στην αγωνία τους για τον μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Δεν θα τους κατηγορήσω. Γιατί τους κατανοώ. Ξέρω. Ειλικρινά ξέρω τις δυσκολίες , τις αγωνίες και τον πόνο της ψυχής τους. Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Ξέρω το βάρος του να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της χολέρας. Της φτώχειας. Της ψυχικής ανέχειας. Ξέρω. Ήμουν εκεί όταν εκμυστηρεύτηκαν τις αγωνίες τους. Πήρα τα παιδιά τους αγκαλιά όταν μάτωναν τα γόνατά τους στο προαύλιο και ζητούσαν τη μαμά. Μέχρι να έρθει η μαμά, ήμουν εγώ εκεί για εκείνα. Χωρίς φόβο τα πήρα αγκαλιά όταν έβραζαν από πυρετό. Πολλές φορές κόλλησα τις ασθένειές τους. Τις γρίπες τους. Τα δερματικά τους. Τα παράσιτά τους. Ναι . Τα Ελληνάκια έχουν από όλα αυτά. Αλλά δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να είμαι εκεί σαν δεύτερη Μητέρα για αυτά. Τα αγαπάω τα παιδιά τους. Μάλιστα τα πιο μικρά, μερικές φορές μπερδεύονται και με φώναζαν μαμά. Αλήθεια. Το κάνουν αυτό οι πολύ μικροί μαθητές.
Και θα συνεχίσω να τα αγαπάω και να διαθέτω την αγκαλιά μου και την ψυχή μου για αυτά. Γιατί έχω επιλέξει να είμαι Δασκάλα. Είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος. Γιατί βλέπεις να κυλάει η ιστορία μπροστά σου και πολλές φορές είναι πέρα από τις δυνάμεις σου να αλλάξεις το ελάχιστο. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Έτσι νόμιζα. Έτσι ήθελαν να με κάνουν να νομίζω . Ότι είμαι θύμα. Ότι δεν μπορώ να αλλάξω πολλά. Είναι ψέμα όμως. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα των μαθητών μου. Μπορώ να συμβάλω λίγο. Ένα μικρό βηματάκι προς μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Πιο ανθρώπινη ζωή.
Και γι αυτόν τον λόγο θα συνεχίζω να αγκαλιάζω τα παιδιά τους όταν έχουν πυρετό και να βρίσκομαι δίπλα στις μητέρες αυτές όταν θα θέλουν υποστήριξη. Θα το κάνω.. Με όλη μου την καρδιά.
Θα το κάνω όμως και για τα παιδιά των προσφύγων .
Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να μην το κάνω και για τα παιδιά των προσφύγων.
Ξέρετε γιατί;
Για ένα μόνο λόγο.
Για να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό με ενδιαφέρει μόνο.
Δυστυχώς αυτό με ενδιαφέρει μόνο.
Γιατί ο Δαρβίνος είπε, πως τα είδη που δείχνουν Συμπόνοια στα αδύναμα μέλη της αγέλης, είναι τα είδη που επιβιώνουν. Είναι τα είδη που κατακτούν το κόσμο. Τα δυνατά είδη. Αυτά τα είδη στο βασίλειο της φύσης επιβιώνουν. Όχι τα βίαια. Όχι εκείνα που αφήνουν πίσω στο πέρασμά τους και έξω από την αγέλη τον αδύναμο. Αλλά αυτά που κάνουν χώρο.
Χώρο.
Θα ήθελα να είμαστε μαζί σε αυτό το Μεγάλο και Ιερό σκοπό. Μια αγκαλιά. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να γίνουμε λίγο πιο δυνατοί και λίγο πιο θωρακισμένοι και προετοιμασμένοι για τα επόμενα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Σε αυτές τις φήμες πολέμου και σε αυτο το χωνευτήρι ψυχών που έχει καταντήσει ο κόσμος θέλω ειλικρινά να είμαστε μαζί και να αγκαλιάσουμε τους αδύναμους.
Για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα έρθετε;
Ελένη Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής
Συντονίστρια Εκπαίδευσης Σχιστού».
