Εργατικός Αγώνας

Επίκαιρες όσο ποτέ οι αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ

Τις επόμενες ημέρες πρόκειται να δημοσιευτεί η διακήρυξη οργανώσεων της ευρύτερης Αριστεράς, για την αναγκαιότητα της Αποδέσμευσης της χώρας από το λησταρχείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για τις πολιτικές κινήσεις «Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας», «ΑΝΤΑΡΣΥΑ», «Σύλλογος ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ», «ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΙΩΝ», ενώ συστρατεύονται προσωπικότητες του ευρύτερου αριστερού χώρου.

Πρόκειται για μία σημαντική πρωτοβουλία, για δύο βασικά λόγους:

α) στις 3 Μάη του 2016, συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από την υπογραφή του 1ου μνημονίου. Παρά τις αγωνιστικές διαθέσεις που έδειξε ο λαός μας, με αποκορύφωμα την περίοδο 2010 – 2012 και το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015, η ιμπεριαλιστική επέμβαση, με την μορφή των μνημονίων καλά κρατεί, απλώς όλη αυτή την περίοδο έχουμε αλλαγή πολιτικού προσωπικού στη διακυβέρνηση της χώρας.

Το ερώτημα που δημιουργείται, είναι, γιατί όλη αυτή την ταραγμένη περίοδο, δεν εμφανίστηκε η πολιτική εκείνη δύναμη που θα αμφισβητήσει τις κυρίαρχες επιλογές του δυτικού ιμπεριαλισμού, θα συσπειρώσει το λαό και θα τον οδηγήσει σε μία νικηφόρα πορεία που θα ξεπερνά τα όρια της αστικής επικυριαρχίας.

β) Ειδικά την περίοδο μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς, σε σφοδρότητα, επίθεσης, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, από τους πρώην «αντιμνημονιακούς», οι οποίοι έχουν γίνει σήμερα φανατικοί «μνημονιακοί». Την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Και η απάντηση του λαϊκού κινήματος σε όλα αυτά ποια είναι; Όλοι το ξέρουν και αυτοί που το φωνάζουν και αυτοί που δεν μιλάνε, ότι η κατάσταση είναι τραγική. Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός – οι πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα – έχει κυριολεκτικά σαπίσει και έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι εργαζόμενοι να του γυρίσουν την πλάτη. Τα συνδικάτα αποδυναμώνονται. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται έντονα το στοιχείο της αποστράτευσης από το συνδικαλιστικό κίνημα, καθώς, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η δικαιολογημένη καχυποψία από την πλευρά των εργαζομένων, οδηγεί τους τελευταίους στην εγκατάλειψη των σωματείων.

Το ΠΑΜΕ, που θα μπορούσε να δώσει ελπίδα και προοπτική στο συνδικαλιστικό κίνημα, βρίσκεται βραχυκυκλωμένο από τις περιβόητες αποφάσεις του 19ου συνεδρίου του ΚΚΕ, οι οποίες, ειδικά την περίοδο της απροκάλυπτης και ωμής ιμπεριαλιστικής επέμβασης (μνημόνια), αποδείχθηκαν καταστροφικές για το λαϊκό κίνημα. Το ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο και να ηγηθεί του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά βρίσκεται σε φάση αποσυσπείρωσης των δυνάμεων του. Τα αποτελέσματα της εκλογής νέων οργάνων στο 34ο συνέδριο της ΓΣΕΕ και 29ο συνέδριο του ΕΚΑ, το επιβεβαιώνουν. Η ίδια εικόνα εμφανίζεται και στο φοιτητικό κίνημα, όπου στις πρόσφατες εκλογές στις 15 Μάη, η διασπασμένη ΔΑΠ – παρά τη μείωση των ψηφισάντων – ουσιαστικά διατήρησε της δυνάμεις της, η Πανσπουδαστική σε φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους έχασε περί τις 2.500 χιλιάδες ψήφους και, ω του θαύματος, τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ ψυχορραγεί, η ΠΑΣΠ κατάφερε να συγκρατήσει ένα αξιόλογο αριθμό ψήφων.

Είναι εμφανές πλέον δια γυμνού οφθαλμού, ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Είναι επίσης προφανές, ότι την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της ιταμής ιμπεριαλιστικής επέμβασης που ακολούθησε – επέμβαση η οποία βύθισε το λαό στη φτώχεια και την απόγνωση – οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί, οι οποίοι, φραστικά τουλάχιστον, εξέφρασαν την αντίθεση τους στις εφαρμοζόμενες πολιτικές κατεδάφισης των λαϊκών κατακτήσεων, απέτυχαν να εκφράσουν τα λαϊκά συμφέροντα, να εμπνεύσουν και να δώσουν ελπίδα και κουράγιο στον καταχειμαζόμενο λαό, να μπουν επικεφαλής της λαϊκής πάλης προκειμένου να αποκρούσουν τη σφοδρή επίθεση που δέχτηκαν τα λαϊκά στρώματα και στη συνέχεια να περάσουν σε νικηφόρα αντεπίθεση.

Οι ίδιες αυτές πολιτικές δυνάμεις, απέφυγαν – μέχρι βδελυγμίας μπορεί να πει κανείς – να θέσουν τον δάκτυλο επί του τύπου των ήλων και να καταδείξουν τον κύριο εχθρό του ελληνικού λαού. Τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό (γερμανικό) ιμπεριαλισμό. Φυσικά πίσω από το άρμα του ιμπεριαλισμού, τρέχει με την γλώσσα έξω και η ντόπια αστική τάξη, ικανή να πραγματοποιήσει και το ειδεχθέστερο έγκλημα, προκειμένου να διασωθεί η ίδια, αλλά και να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των επικυρίαρχων.

Με λίγα λόγια υπάρχει σήμερα τεράστιο πολιτικό κενό στο χώρο της λαϊκής αντιπολίτευσης. Ένα κενό, το οποίο φιλοδοξεί να καλύψει το Κίνημα για την Αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο εκ των πραγμάτων, θα πρέπει να έχει, πρώτα και κύρια αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.  

Η Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας, το έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους, ότι διαφωνεί με τις σημερινές επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ, τις οποίες θεωρεί αντεπαναστατικές. Αντίθετα πιστεύουμε, ότι η συνεπής επαναστατική γραμμή πάλης για το λαϊκό κίνημα, χαράχτηκε στις αποφάσεις του 15ου συνέδριου του Κόμματος, το οποίο χαρακτήρισε την επικείμενη κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα ως σοσιαλιστική με οδικό χάρτη τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού–Αντιμονοπωλιακού–Δημοκρατικού Μετώπου πάλης.

Πρόκειται για σοφές αποφάσεις, οι οποίες – το πιστεύουμε ακράδαντα αυτό – είναι τραγικά επίκαιρες σήμερα.

Για να διαφωτίσουμε τους αναγνώστες του «Εργατικού Αγώνα», αλλά και για να συμβάλουμε στο διάλογο για τη συγκρότηση της Κίνησης για την Αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παραθέτουμε στη συνέχεια το κεφάλαιο του 15ου συνέδριου του ΚΚΕ που αναφέρεται στον χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα.

Γ. Ο χαρακτήρας της επανάστασης

(σελ. 113 – 117 προγράμματος 15ου συνέδριου)

Το αντιϊμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο πάλης
και το πέρασμα στο σοσιαλισμό

Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εξάρτησης, όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Οι εσωτερικές εξελίξεις που μεσολάβησαν στη χώρα και οι αλλαγές στη θέση της στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, στη δεκαετία του ΄80 και την πρώτη πενταετία του ΄90, συνέβαλαν στο να ωριμάσουν περισσότερο οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό στη χώρα μας. Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική.

Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι, η φτωχή αγροτιά και τα πιο καταπιεσμένα λαϊκά μικροαστικά στρώματα της πόλης. Η νεολαία θα παίξει δραστήριο ρόλο στον αγώνα για το σοσιαλισμό και την οικοδόμησή του. Το ΚΚΕ επιδιώκει να πείσει και άλλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων ότι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους δεν υπηρετούνται με τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Ότι πρέπει να σταθούν στο πλευρό των δυνάμεων που παλεύουν για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Έστω και ουδετερότητα αυτών των στρωμάτων θα συμβάλει στο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα εξαλείψει τις αυταπάτες για τον καπιταλισμό και θα διαλύσει τις προκαταλήψεις για το σοσιαλισμό.

Οι διεθνείς αρνητικές εξελίξεις, η πιο στενή πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς μεγάλωσαν την επίδραση του διεθνούς παράγοντα στην εξέλιξη και έκβαση του αγώνα για το σοσιαλισμό στο επίπεδο μιας μόνο χώρας.

Η αλληλεπίδραση εθνικού-διεθνικού δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι εσωτερικές αντιθέσεις και συνθήκες διαδραματίζουν τον κύριο ρόλο στην επαναστατική διαδικασία. Το επαναστατικό λαϊκό κίνημα της κάθε χώρας οφείλει να κατευθύνει την πάλη του προς το σοσιαλισμό, δίνοντας έτσι τη δική του συμβολή στη βελτίωση και την αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα της χώρας μας πρέπει να κατακτήσει την ικανότητα να σταθμίζει, να υπολογίζει εκ των προτέρων και να αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες που μπορεί να εμφανισθούν στην Ελλάδα για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Να αξιοποιεί τις θετικές εξελίξεις που θα συντελούνται σε διεθνές επίπεδο, αλλά και να προσαρμόζει τη δράση του σε συνθήκες μακρόχρονου αγώνα. Σε κάθε φάση πρέπει να επιλέγεται η πολιτική που ανεβάζει τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων και οδηγεί στην επίλυση του προβλήματος της εξουσίας.

Αναδείχνεται πιο επιτακτικά η ανάγκη το ΚΚΕ με την πολιτική του να συμβάλει στη διαμόρφωση και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση, και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας αυτός συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει από τη φύση του ρήξεις που υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Η ωρίμανση των προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επαναστατική αλλαγή δε θα είναι έργο μιας πράξης, αλλά αποτέλεσμα μιας διαδικασίας με ανοδικές και καθοδικές στιγμές και φάσεις, στροφές και καμπές που θα καθορίζονται: Από το συσχετισμό δυνάμεων, την ετοιμότητα και τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία, τη δύναμη και την ετοιμότητα του ΚΚΕ, το βαθμό αναζωογόνησης των ιδανικών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Το ΚΚΕ, συμμετέχοντας και δουλεύοντας για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, διατηρεί παράλληλα την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια. Θεωρεί άμεσο πραχτικό καθήκον να εκθέτει ανοιχτά στο λαό το πρόγραμμα του, να προβάλλει την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, να δουλεύει ενεργά για την κατανόησή τους.

Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης εκφράζει αντικειμενικά μια ευρύτερη κοινωνική βάση, τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που δέχεται τις συνέπειες από τη δράση των πολυεθνικών και από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς: Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των κοινωνικών κινημάτων που αγωνίζονται για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος των λαών και της ειρήνης. Συσπειρώνει τους εργαζομένους στον τομέα του πολιτισμού και της επιστήμης, που αντιστέκονται στην υποκουλτούρα, στην εμπορευματοποίηση και στη χειραγώγηση.

Η διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου πραγματοποιείται στο έδαφος του αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα, της πολιτικής και ιδεολογικής αναμέτρησης με την ολιγαρχία του τόπου, τους πολύμορφους μηχανισμούς του κράτους της, με τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της ή συναινούν στην εξυπηρέτησή τους. Η δύναμη του Μετώπου βρίσκεται στον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κόμματός της, στην ενότητα δράσης της, στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που παλεύουν σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Όσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό.

Το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας. Η συνεργασία μπορεί να εκφραστεί με τη μορφή συντονισμού, πολλαπλών συσπειρώσεων και κοινής δράσης για ορισμένα συγκεκριμένα προβλήματα, στα οποία διαπιστώνεται συμφωνία. Η εμπειρία της κοινής δράσης θα δείχνει κατά πόσο είναι δυνατή η διεύρυνσή της και η συνεργασία και σε άλλους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακους στόχους, κατά πόσο στη συνέχεια μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα όχι μόνο με βάση τις διακηρύξεις, το πρόγραμμα και τους στόχους τους, αλλά και από το πώς υπερασπίζονται τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και στηρίζουν τους αγώνες τους. Οι πολιτικές συνεργασίες για να σταθούν και να στερεωθούν ώστε να δώσουν ώθηση και πολιτικό δυναμισμό στο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, πρέπει να στηρίζονται σε υπαρκτές κοινωνικές διεργασίες και συσπειρώσεις, να αναπτύσσουν τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων. Να στηρίζονται στους αγώνες, να αναγνωρίζουν έμπρακτα τη δύναμη του λαϊκού κινήματος. Να αντιμετωπίζουν τα διασπαστικά και υπονομευτικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των συμμάχων της.

Το Μέτωπο αγκαλιάζει τους χώρους δουλειάς και κατοικίας. Διεισδύει σε νευραλγικούς τομείς, ώστε να διεκδικεί κατακτήσεις, να περιορίζει την αντεπίθεση και αντίδραση των ταξικών και πολιτικών του αντιπάλων. Ασκεί επίδραση στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, ώστε να αδυνατίζει τις προσπάθειες καταστολής και κατάπνιξης της λαϊκής θέλησης.

Στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας, αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου οργανωμένου από τα κάτω και από τα πάνω, ικανού να συσπειρώνει στη δράση όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες. Αποκτά ποιοτικά γνωρίσματα ανώτερα από τα μαζικά κινήματα και τις οργανώσεις τους.

Τα όργανα αυτού του μετώπου είναι τα επιτελεία του αγώνα σε κάθε επίπεδο, οργανωτές, καθοδηγητές σκληρών ταξικών συγκρούσεων. Δεν περιορίζονται στην άσκηση πίεσης και ελέγχου πάνω στο αστικό κράτος και στους άλλους αστικούς θεσμούς. Κινητοποιούν το λαό, ώστε να ματαιώνει αντιλαϊκές επιλογές, να μην πειθαρχεί στους επάνω. Διαμορφώνουν μέσα στην πάλη νέους λαϊκούς θεσμούς, σε σύγκρουση με τους αστικούς θεσμούς πού νομιμοποιούν την δικτατορία των μονοπωλίων. Διαπαιδαγωγούν και προετοιμάζουν το λαό να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης και να είναι σε θέση να τις εναλλάσσει γρήγορα και ανάλογα με τις εξελίξεις. Τα καθοδηγητικά όργανα του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού λαϊκού μετώπου, οι λαογέννητοι θεσμοί που εμφανίζονται στη διάρκεια της αναμέτρησης και των ταξικών αγώνων αποτελούν τα έμβρυα της νέας πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Το αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό Μέτωπο και το πρόβλημα της εξουσίας

(σελ. 122 – 124 προγράμματος 15ου συνέδριου)

Στις γραμμές του Μετώπου εντάσσονται δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης. Αντανακλώνται διαφορετικές τάσεις, σε ό,τι αφορά την προοπτική και το σκοπό της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης.

Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας. To KKE κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική.

Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.

Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.

Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε κάθε περίπτωση ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου της, καθώς και του Κόμματός της, του ΚΚΕ, στο Μέτωπο.

Με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, του πιο μαχητικού και έμπειρου τμήματος της εργατικής τάξης, το Μέτωπο θα κατακτά την ικανότητα να εναλλάσσει έγκαιρα όλες τις μορφές πάλης, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αντίδραση και αντεπίθεση που θα δεχθεί από την κυρίαρχη τάξη της χώρας. Στις κορυφαίες αυτές στιγμές σύγκρουσης, όταν τίθεται στην ημερήσια διάταξη η ρήξη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, θα συντελούνται αναδιατάξεις και ανακατατάξεις των πολιτικών δυνάμεων. Η εργατική τάξη θα επιδιώκει να διατηρεί τη συμμαχία και τους δεσμούς της με όσο γίνεται περισσότερες από τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις.

Για να μπορέσει το ΚΚΕ να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της πάλης για τη συγκέντρωση των απαραίτητων δυνάμεων για το σοσιαλισμό, πρέπει το ίδιο να ενισχύεται αποφασιστικά και ολόπλευρα.

Να αναπτύσσει ακατάλυτους δεσμούς με την εργατική τάξη, τη νεολαία. Να συγκροτεί γερές οργανώσεις σε κάθε τόπο δουλειάς, μόρφωσης, κατοικίας, της νεολαίας, της επιστήμης και στους χώρους της υπαίθρου. Χρειάζεται να ενισχύει διαρκώς την ιδεολογικοπολιτική του ενότητα, να αναβαθμίζει τον πρωτοποριακό ρόλο του. Απαραίτητοι όροι για την εκπλήρωση αυτών των στόχων είναι το δυνάμωμα των επαναστατικών χαρακτηριστικών του, ως κόμματος νέου τύπου, η συνεχής αφομοίωση της θεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού, η διεύρυνση της συλλογικότητας στην επεξεργασία της πολιτικής του ΚΚΕ και στην εφαρμογή της στη δράση, η ανανέωση των γραμμών του και η ανάδειξη χιλιάδων νέων στελεχών, εργατών, εργατριών και άλλων εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος.

    

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας