Στις 23 Ιούνη ο λαός της Βρετανίας καλείται σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα να αποφασίσει για την παραμονή ή την αποχώρηση της χώρας του από την ΕΕ. Φυσικά, ο πρώτος κι ο τελευταίος λόγος ανήκει στους βρετανούς ψηφοφόρους. Ωστόσο καθένας μας εδώ στην Ελλάδα έχει μια πολιτική θέση γι’ αυτό το δημοψήφισμα. Όλοι; Όχι ακριβώς.
Εντύπωση προκαλεί η στάση του ΚΚΕ το οποίο αρχικά τάχτηκε υπέρ των βρετανών κομμουνιστών που υποστηρίζουν το «ΟΧΙ» (Brexit) κι αργότερα κράτησε αποστάσεις τόσο από το Brexit όσο κι από το Bremain.
Αρχικά το ΚΚΕ φάνηκε να κλείνει προς την υποστήριξη του «ΟΧΙ» σύμφωνα με την ομιλία που έκανε στις 4 Ιούνη στο Λονδίνο Λονδίνο ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: «Χαιρετίζουμε τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στην Αγγλία και την Ιρλανδία και εκτιμούμε που ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας υποστηρίζει το “όχι” στην Ε.Ε.».
Όμως τρεις μέρες αργότερα, στις 7 Ιούνη, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ περιέπλεξε τα πράγματα σημειώνοντας ότι: «Πολλοί… μπορεί να σκέφτονται ότι το ΚΚΕ μάλλον θα είναι με το Brexit στη Βρετανία. Όχι, τους λέμε, κάνουν λάθος. Δεν είμαστε ούτε με το Brexit ούτε με το Bremain, ούτε με το “ναι”, ούτε με το “όχι”».
Επειδή είναι μάλλον απίθανο το ΚΚΕ να υποστηρίζει και τους βρετανούς κομμουνιστές (δηλαδή το «ΟΧΙ») και παράλληλα να κρατά ίσες αποστάσεις από το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ», είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν στην ηγεσία του κόμματος δυο απόψεις και τελικά να έχει επικρατήσει εκείνη των ίσων αποστάσεων.
Εμείς σημειώνουμε μόνο ότι υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ έχουν ταχθεί σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας μαζί με το επιχειρηματικό, οικονομικό και εκδοτικό της κατεστημένο, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της χώρας καθώς και εκπρόσωποι του σκληρού πυρήνα της ΕΕ και της Γερμανίας (είναι χαρακτηριστικό πως υπέρμαχοι του Bremain είναι ο γερμανικός ΣΕΒ και οι τράπεζες της Γερμανίας), ο πρόεδρος των ΗΠΑ και γενικότερα ο ιμπεριαλιστικός κόσμος. Υπέρ του Brexit τάσσονται οι κομμουνιστές και οι αριστεροί της Βρετανίας καθώς και άλλες δυνάμεις της χώρας με μικροαστικό κυρίως προσανατολισμό.
Η ηγεσία του ΚΚΕ με την πρόσφατα εξαγγελθείσα πολιτική των «ίσων αποστάσεων» δείχνει να επαναλαμβάνει τη θέση που κράτησε και πριν ένα χρόνο στο ελληνικό δημοψήφισμα όταν φρόντισε να διαφοροποιηθεί από τις δυνάμεις που στήριζαν το «ΟΧΙ» ρίχνοντας ουσιαστικά νερό στο μύλο των αντιπάλων τους. Στην περίπτωση του βρετανικού δημοψηφίσματος φαίνεται πως επαναλαμβάνεται η ίδια τακτική του «Πόντιου Πιλάτου».
Ο Εργατικός Αγώνας, για την ενημέρωση των αναγνωστών του, αναδημοσιεύει τόσο την ομιλία του Γιώργου Μαρίνου στις 4 Ιούνη στο Λονδίνο όπως την δημοσίευσε ο Ριζοσπάστης της 13ης Ιούνη όσο και τη συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα στην ΕΡΤ όπως τη δημοσίευσε ο 902 στις 12 Ιούνη χωρίς δικά του σχόλια. Ο αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Οι ενδοαστικές κόντρες στη Βρετανία και τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα
Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Λονδίνο στις 4/6, σχετικά με το επερχόμενο δημοψήφισμα στη Βρετανία
Ο Γ. Μαρίνος, στην πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που διοργανώθηκε από την ΚΟ Βρετανίας του ΚΚΕ, αναφορικά με το χαρακτήρα της ΕΕ και το δημοψήφισμα στη χώρα σημείωσε:
«Παρά τη σχεδιασμένη δράση ενός καλοπληρωμένου προπαγανδιστικού μηχανισμού, παρά την παρέμβαση αστικών δυνάμεων που προσπαθούν να υποτάξουν τη λαϊκή θέληση, παρά την προσπάθεια οπορτουνιστικών κομμάτων, όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που στηρίζει και εξωραΐζει την ΕΕ, σημαντική μάζα λαϊκών δυνάμεων αντιδρά, ασκεί κριτική, καταδικάζει την ΕΕ με διαβαθμίσεις στο βάθος της συνειδητοποίησης του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα.
Αποδεικνύεται ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν οδήγησε στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών αλλά στα κράτη – μέλη της οι λαοί αντιμετωπίζουν πολύ οξυμένα, χρόνια προβλήματα.
Ακόμα κι αυτά τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η ανεργία στην ΕΕ βασανίζει περισσότερα από 22 εκατομμύρια, ενώ το ποσοστό των ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας φτάνει το 25% του πληθυσμού. Η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 20%, τα 4 εκατ.
Οι Συνθήκες της ΕΕ και οι στρατηγικές των ευρωενωσιακών οργάνων στοχεύουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων για να αντεπεξέλθουν στο διεθνή ανταγωνισμό και να αυξήσουν τη δύναμή τους. Ολα αυτά τα χρόνια προχωρά η απελευθέρωση των αγορών σε στρατηγικής σημασίας κλάδους και τομείς της οικονομίας, επεκτείνονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης με μόνιμο στόχο την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Τα τελευταία χρόνια, το οπλοστάσιο της ΕΕ έχει εμπλουτιστεί με σύγχρονα όπλα, όπως η Στρατηγική “Ευρώπη 2020”, η “Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση” και άλλα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για τη μόνιμη επιτήρηση των οικονομιών των κρατών – μελών σε μια πορεία εφαρμογής σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.
Ιμπεριαλιστική συμμαχία που υπηρετεί το κεφάλαιο
Η ΕΕ είναι δύναμη πολέμων και επεμβάσεων, συμμαχεί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως δείχνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και της νίκης επί του “Ισλαμικού Κράτους”, που δημιουργήθηκε, εκπαιδεύτηκε και εξοπλίστηκε από τις ΗΠΑ και συμμάχους τους.
Η ΕΕ πρωτοστατεί στον αντικομμουνισμό, που έχει γίνει επίσημη ιδεολογία της, διαστρεβλώνει την Ιστορία, συκοφαντεί τη μεγάλη προσφορά του σοσιαλισμού στην κοινωνική πρόοδο, αποκρύπτει τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης στην ήττα του φασισμού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Συμπερασματικά, η ΕΕ από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, (ως μετεξέλιξη της ΕΟΚ), είναι διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης.
Κι αυτή η πορεία διαψεύδει και εκθέτει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, που προσπαθούν να καρφώσουν στο μυαλό των εργαζομένων ότι η ΕΕ ήταν καλή, φιλολαϊκή και δήθεν χάλασε στην πορεία.
Τα κοινά συμφέροντα ευρωπαϊκών μονοπωλίων εκφράζονται στους σχεδιασμούς για παραπέρα εμβάθυνση της ΟΝΕ και γενικότερα της καπιταλιστικής ενοποίησης.
Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί η “Εκθεση των 5 Προέδρων”, της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωκοινοβουλίου, με τον τίτλο “Η ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης της Ευρώπης”, που δημοσιεύτηκε τον Ιούνη του 2015.
Αυτή η λεγόμενη “φυγή προς τα εμπρός” επιχειρεί να απαντήσει στα προβλήματα που προκαλούν η ενίσχυση των “φυγόκεντρων” τάσεων, η στάση τμημάτων της αστικής τάξης και πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται στην ενοποίηση και στοχεύουν στη χαλάρωση των ενιαίων μηχανισμών και δεσμεύσεων της ΕΕ για κάθε κράτος – μέλος.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ενοποίησης δεν μπορεί να ακυρώσει την αντικειμενική τάση της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της ΕΕ ούτε μπορεί να διαγράψει το ρόλο των αστικών κρατών (εθνοκρατική βάση), που αποτελούν την έδρα των μονοπωλίων, σημαντικό πεδίο για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Τα αστικά κράτη αποτελούν τη βάση για την εφαρμογή δημοσιονομικών πολιτικών, προγραμμάτων χρηματοδότησης και φοροαπαλλαγών προς όφελος των δικών τους μονοπωλίων.
Σχετικά με τον λεγόμενο «ευρωσκεπτικισμό»
Οι δυσκολίες στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, οι ανισότιμες σχέσεις μέσα στην ΕΕ και οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της, στο εσωτερικό των κρατών και μέσα στην ίδια την αστική τάξη κάθε κράτους αποτελούν παράγοντες της εμφάνισης και ανάπτυξης του λεγόμενου “ευρωσκεπτικισμού”.
Επί της ουσίας, εκφράζει τα συμφέροντα και τις στοχεύσεις τμημάτων του κεφαλαίου αλλά η τάση αυτή έχει διαφορετικές παραλλαγές. Φορείς του “ευρωσκεπτικισμού” είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φασιστικών αντιλήψεων κόμματα, όπως π.χ. το Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Βρετανίας (UKIP) του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, η “Εναλλακτική για τη Γερμανία” και παρόμοια σχήματα στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα, π.χ. η φασιστική Χρυσή Αυγή.
Αλλά η τάση του “ευρωσκεπτικισμού” εκφράζεται επίσης σε κόμματα που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες αλλά σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών.
Τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της βρετανικής αστικής τάξης
Η Βρετανία είναι μια ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι και καταγράφεται στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) ξεπερνά τα 2,2 τρισ. ευρώ.
Η Βρετανία εντάχθηκε στην ΕΟΚ το Γενάρη του 1973 και αποτέλεσε το 7ο μέλος της σε περιβάλλον έντονων αντιπαραθέσεων ειδικά με τη Γαλλία, που πρόβαλε δύο φορές “βέτο”, το 1961 και το 1967, επί Ντε Γκολ, ο οποίος αποκαλούσε τη Βρετανία “Δούρειο Ιππο των ΗΠΑ εντός της Ευρώπης”.
Διαχρονικά, ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης της Βρετανίας εκφράζουν την αντίθεσή τους σε βασικούς άξονες της “ευρωπαϊκής ενοποίησης”.
Ενώ έχει επικυρώσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις άλλες Συνθήκες, δεν συμμετέχει στην Ευρωζώνη, δεν έχει υπογράψει τη συμφωνία Σένγκεν και κινείται στο πλαίσιο ενός ειδικού – ας πούμε – καθεστώτος, με εξαιρέσεις, όπως η μη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Σύστημα Εποπτείας και Εξυγίανσης των Τραπεζών, απορρίπτοντας έτσι τον έλεγχο του τραπεζικού της συστήματος και γενικότερα του χρηματοοικονομικού κέντρου, του γνωστού ως Σίτι του Λονδίνου, το οποίο είναι έδρα μεγάλων ναυτιλιακών εταιρειών Ελλήνων εφοπλιστών.
Η ειδική συμφωνία ΕΕ – Βρετανίας, που υπογράφτηκε το Φλεβάρη του 2016, δεν αφορά μόνο τον περιορισμό των επιδομάτων προς τους μετανάστες και τα παιδιά τους, αλλά δίνει δυνατότητες στη Βρετανία να εποπτεύει τους δικούς της χρηματοπιστωτικούς θεσμούς, να φρενάρει τη διαδικασία της ενοποίησης.
Το δημοψήφισμα στις 23 Ιούνη, που αποφάσισε το Συντηρητικό Κόμμα, είναι ένα βήμα μπροστά από τα συνηθισμένα δημοψηφίσματα που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια για την ένταξη μιας χώρας ή για την έγκριση μιας Συνθήκης, όπως έγινε στη Γαλλία ή στη Δανία τη δεκαετία του ’90 ή για το “ευρωσύνταγμα”, στη Γαλλία και την Ιρλανδία το 2005.
Για την εξέταση των συνθηκών μέσα στις οποίες ισχυρά τμήματα του βρετανικού κεφαλαίου υποστηρίζουν το Brexit πρέπει να σημειώσουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια η επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης οδήγησε σε αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στην ΕΕ κι αυτό εκφράστηκε έντονα στη διάρκεια της κρίσης, που έδειξε καθαρά πως η Γερμανία κέρδισε στην κούρσα του ανταγωνισμού σε βάρος της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Παράλληλα, σε διεθνές επίπεδο σημειώθηκαν αλλαγές στη θέση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, σε βάρος των ΗΠΑ, προς όφελος της Κίνας, που εκπληρώνει ιδιαίτερο ρόλο στην καπιταλιστική συμμαχία των ΒRICS από κοινού με τη Ρωσία, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική.
Διαμορφώνονται νέες, μεγάλες αγορές, οι συναλλαγές της Κίνας με τη Βρετανία ξεπερνούν τα 70 δισ. λίρες.
Τμήματα της βρετανικής αστικής τάξης ανησυχούν για την κατεύθυνση και τους όρους της μεγάλης, απελευθερωμένης αγοράς που δημιουργείται με τη Διατλαντική Συμφωνία για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Η πρόσφατη παρέμβαση του Ομπάμα υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ υπογραμμίζει τη θέληση των ΗΠΑ να έχουν έναν πιστό σύμμαχο μέσα στη λυκοσυμμαχία και από κοινού να χειριστούν τις εξελίξεις για τη Διατλαντική Συμφωνία, δείχνοντας στη φάση αυτή ότι οι ΗΠΑ μετράνε πολύ τις εξελίξεις στην ΕΕ και δεν επιθυμούν διαταραχές που θα επιδράσουν αρνητικά στην εύθραυστη διεθνή οικονομική κατάσταση και στην αμερικανική οικονομία.
Στις συνθήκες αυτές:
Το ένα τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης που υποστηρίζει το ΝΑΙ εκτιμά ότι έχει τη δύναμη και την αντοχή να ανταποκριθεί στον ευρωενωσιακό ανταγωνισμό και ταυτίζει τα συμφέροντά του με την παραμονή στην ΕΕ αξιοποιώντας τις διαχρονικές εξαιρέσεις, επιλέγοντας να διεκδικήσει καλύτερη θέση στον διεξαγόμενο ανταγωνισμό με τη Γερμανία, σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.
Το άλλο τμήμα της αστικής τάξης που επιλέγει το ΟΧΙ εκτιμά ότι μειονεκτεί από την ισχυρή παρουσία της Γερμανίας και εμποδίζεται από το νομοθετικό πλαίσιο των περιορισμών και των ελέγχων της ΕΕ. Προσδοκά στη διαμόρφωση νέων όρων για να διατηρήσει τις αγορές που έχει κατακτήσει και να κερδίσει νέες αγορές στις χώρες των BRICS αλλά και ευρύτερα. Ενώ προσβλέπει ακόμα και στη συγκρότηση κέντρου στο πλαίσιο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, η οποία περιλαμβάνει την Ινδία, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και άλλα κράτη – πρώην βρετανικές αποικίες.
Σε κάθε περίπτωση, είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ, η αστική τάξη θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται και με την ΕΕ για τα δικά της συμφέροντα.
Αναμενόμενο και χαρακτηριστικό στοιχείο των εξελίξεων είναι η διάθεση πολλών εκατομμυρίων στερλινών για τη χρηματοδότηση της καμπάνιας του ΝΑΙ και του ΟΧΙ από πολλές επιχειρήσεις.
Τα στρατόπεδα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ
Μεταξύ των ισχυρών οικονομικών ομίλων που υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ είναι:
Ο Σύνδεσμος Βρετανικών Βιομηχανιών (CBI) και μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων και των διευθυντικών στελεχών του “Ινστιτούτου Διευθυντών”.
Μεγάλες εταιρείες ακινήτων, το διεθνές πρακτορείο “Bloomberg”, οι Goldman Sachs, JP Morgan, Morgan Stanley, Citibank κι άλλες επιχειρήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο την παραμονή στηρίζουν:
Το Συντηρητικό Κόμμα και άλλα αστικά κόμματα που συγκεντρώνονται στην επίσημη διακομματική καμπάνια “Η Βρετανία Ισχυρότερη στην Ευρώπη” (Britain Stronger in Europe).
Το Εργατικό Κόμμα, και ο ηγέτης του, Τζέρεμι Κόρμπιν, προβλήθηκε πολύ ως φιλολαϊκός μεταρρυθμιστής αλλά αποδείχθηκε ότι είναι ένας υποστηριχτής της ΕΕ που επιχειρεί να αποκρύψει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας και ισχυρίζεται ότι αυτή θα φέρει θέσεις εργασίας, προστασία για τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το περιβάλλον, διαφημίζοντας τα οφέλη των επενδύσεων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αναμασώντας τις ουτοπίες της σοσιαλδημοκρατίας, που στην πράξη είναι στήριγμα του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Υπέρ της παραμονής έχει ταχθεί επίσης η Συνομοσπονδία Εργαζομένων Βρετανίας (TUC), που προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο εμφανίζοντας την ΕΕ ως προστάτη των εργατικών δικαιωμάτων, δείχνοντας πόσο επικίνδυνες είναι για την εργατική τάξη οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις, ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός σε κάθε χώρα.
Το Brexit στηρίζουν: Το μπλοκ “Επιχειρήσεις για τη Βρετανία” (Business for Britain), στο οποίο συμμετέχουν επιχειρηματίες και διευθυντικά στελέχη.
Συμμετέχουν επίσης μεγάλες εταιρείες στην ιδιωτική Ασφάλιση, στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, στις εταιρείες λογισμικού κ.ά.
Ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, στο μπλοκ του οποίου συμμετέχουν υπουργοί και βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος και ορισμένοι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος.
Το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί τις αντιθέσεις με ενίσχυση της αυτοτελούς ιδεολογικοπολιτικής πάλης του
Υπέρ του ΟΧΙ έχει τοποθετηθεί η “Αριστερή Καμπάνια για Εξοδο από την ΕΕ” (Left Leave), στην οποία συμμετέχουν το ΚΚ Βρετανίας, άλλα κόμματα και συνδικάτα, π.χ. στον κλάδο των μεταφορών, στα τρόφιμα, στα αρτοποιεία κ.ά.
Χαιρετίζουμε τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στην Αγγλία και την Ιρλανδία και εκτιμούμε που ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας υποστηρίζει το ΟΧΙ στην ΕΕ.
Το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχρέωση να αξιοποιεί τις αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, με την ενίσχυση της αυτοτελούς ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, που θα τροφοδοτείται, θα παίρνει δύναμη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Αυτό έχει ιδιαίτερη αξία γιατί αν σκεφτούμε την επόμενη μέρα στη Βρετανία μπορούμε από τώρα να σημειώσουμε ότι όποιο μπλοκ αστικών δυνάμεων και να επικρατήσει, η εξουσία θα παραμένει στα χέρια της αστικής τάξης, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα θα παραμείνουν τα θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η Βρετανία θα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ και στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια.
Στην καπιταλιστική Βρετανία θα συνεχιστεί η ανεργία και η υποαπασχόληση, θα αυξάνονται τα zero-hours contracts, που ταλαιπωρούν πάνω από 800.000 εργαζόμενους, θα συνεχιστούν οι περικοπές σε μισθούς και κοινωνικές υπηρεσίες για να καλυφθεί το πρωτογενές πλεόνασμα των 3,5 δισ. λιρών μέχρι το 2020.
Θα συνεχιστούν τα προγράμματα της διαθεσιμότητας, της απειλής απολύσεων, όπως στην αυτοκινητοβιομηχανία “Ford” ή τον ενεργειακό κολοσσό “Npower” και οι απολύσεις.
Χιλιάδες εργαζόμενοι θα πληρώνουν ακριβά τις αντιθέσεις του συστήματος, τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων, την κρίση σημαντικών κλάδων, όπως δείχνει το παράδειγμα της χαλυβουργίας, οι εξελίξεις στον ινδικό όμιλο της “Tata Steel” που είναι αντιμέτωπος με τον σκληρό ανταγωνισμό των κινεζικών μονοπωλίων.
Κι αυτά σε συνθήκες που η Βρετανία είναι σε φάση ανόδου της οικονομίας, ο πλούτος αυξάνεται, η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας οξύνεται και προετοιμάζεται η επόμενη καπιταλιστική κρίση.
Πολλά κράτη δεν είναι μέλη της ΕΕ, πολλές αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης δοκίμασαν τη μια ή την άλλη διαχειριστική εκδοχή αλλά ο κοινός παρονομαστής σε όλες τις ηπείρους είναι η συσσώρευση του πλούτου από τη μια και της φτώχειας από την άλλη, η διατήρηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Με τέτοια πλούσια πείρα, με την πείρα που δίνει το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το μοίρασμα των μονοπωλιακών ομίλων στο ΝΑΙ ή στο ΟΧΙ, για τα δικά τους συμφέροντα, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η αυταπάτη ότι η έξοδος από την ΕΕ ή το ευρώ μπορεί να αποτελέσει βήμα ή σκαλοπάτι ριζικών αλλαγών, ανατροπών, χωρίς να τίθενται οι όροι που συνδέουν την αναγκαία καταδίκη της ΕΕ και την αποδέσμευση με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία.
Γιατί αυτός είναι ο απαραίτητος όρος, για να κοινωνικοποιηθούν, να γίνουν περιουσία του λαού, τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία της οικονομικής ανάπτυξης, ο ορυκτός πλούτος, η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η γη, το εμπόριο, να αναπτυχθούν με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και να υπηρετήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, καταργώντας τη βάση που γεννάει το καπιταλιστικό κέρδος και την εκμετάλλευση.
Να σκεφτούμε την αξία του σοσιαλισμού σε μια ισχυρή καπιταλιστική χώρα όπως η Βρετανία, που οι υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας έχουν υπερ-ωριμάσει και δείχνουν το δρόμο. Να σκεφτούμε τι μεγάλη επίδραση θα είχε μια τέτοια μεγαλειώδης εξέλιξη και πόσο βαριές είναι οι υποχρεώσεις της εργατικής τάξης στις χώρες που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, να αντιπαλέψει την ενσωμάτωση και να σηκώσει ψηλά το κεφάλι της.
Το ΚΚΕ κατήγγειλε την ΕΟΚ και καταδίκασε την πολιτική της από την ίδρυσή της, το 1957, καταψήφισε την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σταθερά, όλα αυτά τα χρόνια, συγκρούεται με την ένωση των μονοπωλίων.
Το κομμουνιστικό κίνημα θα πολλαπλασιάσει τη δύναμή του και τη δυναμική της ταξικής πάλης στο βαθμό που ανασυγκροτείται σε επαναστατική βάση και βάζει τη σφραγίδα του στην ανάπτυξη της αντιμονοπωλιακής – αντικαπιταλιστικής πάλης, σε κάθε χώρα, κατακτώντας την ικανότητα να συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή του παλιού, του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με εργατική εξουσία στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της Ευρώπης θα είναι προσφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών, θα βάζει θεμέλια για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και θα ανοίγει ο δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για την εξάλειψη της ανεργίας και της φτώχειας, για τη λαϊκή ευημερία».
Πηγή: rizospastis.gr
Συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στην ΕΡΤ 1
Συνέντευξη παραχώρησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ 1 και τον δημοσιογράφο Π. Χαρίτο, το βράδυ της Τρίτης 7 Ιούνη. Παρατίθεται η συνέντευξη:
– Η πρώτη ερώτηση είναι δεδομένη, μέρα που είναι σήμερα. Αναθεώρηση του Συντάγματος, σας βρίσκει σύμφωνους σαν ιδέα;
– Κυρίως για τους τηλεοπτικούς δέκτες είναι πρώτο θέμα, γιατί στην τσέπη του λαού και στα μυαλά του ελληνικού λαού άλλα είναι σε προτεραιότητα, διότι τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι πάρα πολλά.
Κατά τη γνώμη μας, συνταγματική αναθεώρηση σε προοδευτική κατεύθυνση μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, αυτού του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα, εάν δεν αλλάξουν ριζικά οι δομές του κράτους, η ίδια η εξουσία. Εάν την εξουσία την έχουν οι ίδιοι, αυτοί που την είχαν μέχρι σήμερα και εννοώ την πραγματική εξουσία, δηλαδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η άρχουσα τάξη της χώρας και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν αυτές τις πολιτικές και αυτές τις στρατηγικές, δεν πρόκειται να υπάρξει ένα Σύνταγμα που θα είναι πραγματικά φιλολαϊκό, που θα προωθεί τη λαϊκή κυριαρχία, έτσι όπως μπορεί να την οραματίζονται ορισμένοι ή και ο ίδιος ο λαός μας.
– Να το πω αλλιώς. Το γεγονός ότι θα ξεκινήσει μια κουβέντα σ’ ένα ικανό διάστημα από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, είναι κάτι θετικό; Πώς το εκτιμάται;
– Δεν νομίζω ότι είναι θετικό, κυρίως θα έλεγα ότι χρησιμοποιείται ως ένα άλλο στοιχείο αποπροσανατολισμού, να ριχτεί στάχτη στα μάτια του κόσμου και να μη βλέπει όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας σήμερα και όλα αυτά που πρόκειται να έρθουν από το φθινόπωρο. Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η ουσία όλου αυτού του ζητήματος που έχει αναδειχθεί ξαφνικά αυτές τις μέρες. Γιατί εδώ που τα λέμε συνταγματική αναθεώρηση, δεν είναι εφικτό ούτε ρεαλιστικό να γίνει, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένες συνταγματικές διατάξεις οι οποίες προβλέπουν πώς γίνεται και βεβαίως θα μπορούσατε να ρωτήσετε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος είναι εξέχων νομικός και γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά τα περί συνταγματικής αναθεωρήσεως ή τα περί δημοψηφίσματος, που ακούσαμε σήμερα από την κυβερνητική εκπρόσωπο.
– Ήρθε κι ένα άρθρο του σήμερα στη δημοσιότητα, του 2011, σχετικό με το θέμα αυτό, προφανώς σ’ αυτό αναφέρεστε. Εγώ θα επιμείνω: Εκλογικός νόμος, συμφωνείτε να αλλάξει ο εκλογικός νόμος, συμφωνείτε να πάμε σε μια απλή αναλογική;
– Εμείς έχουμε πάγια θέση για απλή αναλογική, που θα είναι πραγματικά απλή αναλογική. Δηλαδή, αυτό που θα ψηφίζει ο ελληνικός λαός στην κάλπη αυτό να μεταφράζεται και σε έδρες στο Κοινοβούλιο. Οποιαδήποτε άλλη αναλογική, αναλογικότερη ή όπως αλλιώς κι αν ονομαστεί, δεν είναι απλή αναλογική…
– Άρα λέτε όχι σε μπόνους…
– Όχι μπόνους, όχι 3% πλαφόν, όχι κατάτμηση των περιφερειών, όχι όλες οι υπόλοιπες διατάξεις που έχει ένας νόμος ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί είτε καλπονοθευτικός είτε να στρεβλώνει τη λαϊκή βούληση.
– Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη βάση, από το λαό;
– Έτσι αλλάζει στην ουσία το πολιτικό σύστημα. Κατά τη γνώμη μας εκλογή του ΠτΔ από το λαό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σε τίποτε την κατάσταση για την εργατική τάξη, για τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα θα δοθούν περισσότερες εξουσίες, υπερεξουσίες στην Προεδρία της Δημοκρατίας, θα μπορεί να παρεμβαίνει και ξέρουμε πάντα ότι οι παρεμβάσεις ενός τέτοιου θεσμικού παράγοντα, με αυξημένες εξουσίες, υλοποιώντας πολιτικές κυβερνήσεων, αλλά και συνταγματικές επιλογές που είναι της άρχουσας τάξης, που έχει και την εξουσία -η οποία κατά τη γνώμη μας είναι αντίθετη με τα λαϊκά συμφέροντα και αυτά τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας όλα αυτά τα χρόνια- θα είναι αρνητικό για τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Θα είναι πάλι επίφαση της δημοκρατίας, θα είναι μια άλλη όψη μιας αστικής δημοκρατίας, η οποία είναι δημοκρατία για τους λίγους, γι’ αυτούς που έχουν την ιδιοκτησία και την εξουσία.
– Μιλήσατε νωρίτερα για αλλαγή των ισορροπιών στο πολιτικό σύστημα μέσα από την εκλογή του ΠτΔ από τη λαϊκή βάση. Τι είναι αυτό το οποίο σας φοβίζει, έστω κι αν δεν έχουν αλλάξει οι αρμοδιότητες του Προέδρου μέσα από το Σύνταγμα, η εκλογή από τη βάση αναβαθμίζει το ρόλο του; Ότι θα πάμε σε μια διαρχία δηλαδή;
– Δεν μας φοβίζει τίποτε. Κι αν γίνει ο ελληνικός λαός θα ψηφίζει κάποιον, όπως τώρα ψηφίζει η Ελληνική Βουλή. Επί της ουσίας λέμε ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτε. Αντίθετα, θα δοθούν περισσότερες υπερεξουσίες σ’ ένα πρόσωπο, το οποίο πολύ πιθανό να βρίσκεται και σε αντίθεση με την εκάστοτε κυβέρνηση. Εμάς ως ΚΚΕ και την εργατική τάξη, το εργατικό – λαϊκό κίνημα ουδόλως μας ενοχλεί ή μας ενδιαφέρει αυτό, να το πω έτσι ωμά, όσο κι αν μπορεί να ταράζει μερικούς. Γιατί δεν αλλάζει επί της ουσίας η αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική, αυτό πρέπει να έχει στο μυαλό του ο κάθε εργαζόμενος, εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος, ο νέος και η νέα. Η κυβέρνηση πρέπει ν’ αφήσει στην άκρη όλη αυτή την επιχείρηση αποπροσανατολισμού, όλο αυτό τον κουρνιαχτό.
– Αν στο διάλογο μεταξύ των κομμάτων δεν προκύψει η αναθεώρηση του Συντάγματος ή η αλλαγή του εκλογικού νόμου, ένα δημοψήφισμα σας βρίσκει σύμφωνο;
– Δημοψήφισμα για ποιο λόγο;
– Το άφησε ανοιχτό η κυβερνητική εκπρόσωπος.
– Έτσι όπως διάβασα τη δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου, ήρθε να απαντήσει σε μια δικαιολογημένη αγανάκτηση και δυσαρέσκεια, που έφερε η δήλωση κάποιου υπουργού της κυβέρνησης, ότι θα μπορούσε να αλλάξει το άρθρο του Συντάγματος, το 16, που αφορά την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων. Το είπε μάλιστα πανεπιστημιακός υφυπουργός της κυβέρνησης και η κ. Γεροβασίλη απάντησε γι’ αυτό το ζήτημα λέγοντας ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο -για το συγκεκριμένο ή για οποιοδήποτε άλλο άρθρο του Συντάγματος- τότε μπορεί να πάμε στο λαό. Πρόκειται κατά τη γνώμη μας για μια ακόμη κοροϊδία, πρόκειται για μια μεγάλη υποκρισία, γιατί θα πας στο λαό και θα του πεις «ψήφισε ΝΑΙ ή ΟΧΙ» π.χ. για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων -γιατί δεν θα γίνει δημοψήφισμα συνολικά για το Σύνταγμα- και ο λαός θα πει, για παράδειγμα, «ναι» να γίνει ιδιωτικοποίηση. Τότε η κυβέρνηση θα πει «έχω τη λαϊκή έγκριση και προχωρώ» σ’ αυτό που θέλει η ΕΕ, σ’ αυτό που θέλουν τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Αν πει «όχι», τότε έχουμε πείρα πώς ένα «όχι» του ελληνικού λαού γίνεται την άλλη μέρα «ναι». Θα πάει η κυβέρνηση να διαπραγματευθεί με τους εταίρους, με τους υπόλοιπους εδώ, που ξαναλέω έχουν την πραγματική εξουσία, και θα πει «έκανα μια σκληρή διαπραγμάτευση, δεν μπόρεσα, δημιουργείται μείζον πολιτικό πρόβλημα», άρα θα πρέπει αυτό το «όχι» να γίνει «ναι». Αυτή είναι ουσία και έτσι θα πρέπει να το σκεφτεί και ο ελληνικός λαός.
– Να επανέλθουμε στο θέμα της αξιολόγησης, της συμφωνίας η οποία υπάρχει, το θέσατε εξαρχής και στην πρώτη ερώτηση που σας έκανα. Εκτιμάτε ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έχουμε σήμερα, με δεδομένο ότι αυτό που έχουν πει και στο παρελθόν κυβερνητικά στελέχη και ο πρωθυπουργός είναι ότι δεν είχαν εντολή ρήξης, αλλά σ’ αυτό το πλαίσιο να κινηθούν και να φέρουν μια συμφωνία.
– Μα, οι επιλογές της σημερινής κυβέρνησης είναι ήδη δρομολογημένες από πέρσι τον Αύγουστο με την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Θα μπορούσε να κινηθεί αλλιώς αν άλλαζε ριζικά πολιτική. Αν έλεγε «τέρμα, εγώ οδηγούμαι σε ρήξη, σε ανατροπή, καλώ το λαό να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, συνολικά αυτό το σύστημα». Αυτά βέβαια είναι όνειρα, δεν μπορεί να το σκεφτεί κανείς με αυτή την κυβέρνηση και με αυτούς τους συσχετισμούς βεβαίως. Άρα η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει αυτή την εξέλιξη και δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να κάνει πίσω. Τα δίνει όλα πλέον, τα πάντα. Βέβαια, καθυστερεί εβδομάδες, μήνες, ξημεροβραδιάζεται προφανώς συζητώντας σκληρά -μπορεί και να συζητά, δεν με αφορά αυτό ούτε αφορά και τον ελληνικό λαό- και οδηγείται στο να πει «πάω διαπραγματεύομαι σκληρά, δεν μπορώ να κάνω τίποτε και υποχωρώ». Το ζήτημα όμως είναι ότι την πληρώνει ο λαός.
– Αν η διαπραγμάτευση δεν ήταν σκληρή, γιατί οι θεσμοί να κρατήσουν τη διαπραγμάτευση για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα στο τραπέζι;
– Κατ’ αρχάς οι ονομαζόμενοι θεσμοί, το κουαρτέτο, έχουν δώσει το ΟΚ. Έχετε ακούσει τις δηλώσεις του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ, του Βαλς εδώ στην Ελλάδα. Είναι ύμνοι για τον πρωθυπουργό, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ότι τα πάει μια χαρά. Έχει πάρει το ΟΚ απ’ όλους αυτούς που μέχρι χθες τους έλεγε επικυρίαρχους, που «έχουν σε κατοχή την Ελλάδα», «δεν ακούν» κλπ., μην πω άλλους χαρακτηρισμούς, είναι οι πιο ανώδυνοι αυτοί που ανέφερα και έχει πάρει το ΟΚ. Του λένε «πολύ καλά πάτε, είστε πειθαρχημένοι σ’ αυτό που έχουμε πει κι εμείς» και ταυτόχρονα έχει και τα εύσημα του ΣΕΒ, της ελληνικής αστικής τάξης, των εφοπλιστών, όπως ακούσαμε και στα Ποσειδώνια κλπ. Αυτή είναι η κατάσταση, όμως δεν γίνεται να έχεις και θετικά μηνύματα απ’ όλους αυτούς, την τρόικα, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την Κομισιόν, τη Γερμανία, τη Γαλλία και να έχεις καλά μηνύματα και για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε τι μήνυμα να δώσει, ο ελληνικός λαός ξέρει τι έχει πληρώσει μέχρι σήμερα, τι πρόκειται να πληρώνει από σήμερα και πέρα και τι του έρχεται ακόμη. Γιατί, δυστυχώς, δεν έχουμε φτάσει στο τέλος αυτού του τούνελ για να «βγούμε στο ξέφωτο», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση.
– Δεν θα σας ρωτήσω για την πρόταση τη δική σας, θα το πάω παραπέρα. Θα σας πω ότι αύριο – μεθαύριο έχουμε εκλογές και το ΚΚΕ παίρνει ένα διψήφιο ποσοστό που το φέρνει πρώτο κόμμα, θεωρητικό είναι το ερώτημα. Πώς θα διαχειριστείτε την κατάσταση την οποία βρίσκετε και παραλαμβάνετε.
– Δεν θα παραλάβουμε τέτοια κατάσταση αν ο λαός, στον οποίο έχουμε μιλήσει καθαρά και ξάστερα, είναι στους δρόμους, κινητοποιηθεί, οργανωθεί και μας πει «ναι, παίρνω την απόφαση εγώ να πάρω την εξουσία». Όχι να μας αναθέσει σε εμάς την εξουσία, στο κόμμα ή σ’ ένα πρόσωπο. Σ’ αυτή τη διακυβέρνηση -ας μιλήσουμε υποθετικά- όπου ο λαός θα είναι στην εξουσία, το ΚΚΕ θα υλοποιήσει την πολιτική πρόταση για την οποία θα έχει εκλεγεί, όχι το ίδιο ως ΚΚΕ αλλά ο ίδιος ο λαός, που σημαίνει από το εργοστάσιο, από τον τόπο δουλειάς, από κει που δουλεύει και παράγει θα μπορεί να εκλέγει ο λαός -και αυτό θα είναι το πρώτο που θα νομοθετηθεί- άμεσα τους αντιπροσώπους του στα όργανα εξουσίας και θα τους ανακαλεί αν δεν υλοποιούν τις υποσχέσεις αυτές. Που σημαίνει ότι υλοποιείται ένας μακροχρόνιος και μεσοπρόθεσμος κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, αφού πλέον έχεις πάρει στα χέρια σου αυτή την οικονομία. Δηλαδή, ο ορυκτός πλούτος της χώρας κοινωνικοποιείται, τα εργοστάσια περνάνε υπό κρατικό έλεγχο, υπό κοινωνικό έλεγχο και μια σειρά τομείς της οικονομίας αρχίζουν και οικοδομούν αυτό που θέλεις. Άρα μιλάμε ότι ακυρώνονται όλες αυτές οι συμφωνίες, δεν αποδέχεσαι το χρέος…
– Φεύγεις από τις δομές της ΕΕ;
– Μα, φυσιολογικό θα είναι αυτό. Θα φύγεις από τις δομές της ΕΕ, αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε σ’ αυτή την περίπτωση. Δεν μπορεί να είσαι ενταγμένος στις δομές της ΕΕ και της Ευρωζώνης και να υλοποιείς αυτή την πολιτική.
– Σ’ ότι αφορά το χρέος πώς το διαχειρίζεσαι;
– Το χρέος δεν το αναγνωρίζεις. Εμείς είχαμε πει από την πρώτη στιγμή στον ελληνικό λαό ότι όταν η οποιαδήποτε κυβέρνηση, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζει το χρέος ως χρέος της χώρας, δηλαδή του λαού της χώρας και βάζουν το λαό, εμάς όλους, να πληρώνουμε όλο και περισσότερα και να μην έχει τελειωμό αυτή η ιστορία, να μας αρπάζουν μισθούς, συντάξεις, να μειώνονται κοινωνικές δαπάνες απαραίτητες για τη ζωή και την επιβίωση αυτού του λαού, όταν δεν έχεις γραμμή σύγκρουσης και να πεις «δεν το αναγνωρίζω, είναι χρέος που το δημιουργήσατε εσείς. Κυρία Μέρκελ, κύριοι της ΕΕ -γιατί δεν είναι θέμα προσώπου- τα έχετε πάρει διπλά και τριπλά». Αυτά τα 14 αεροδρόμια που παίρνει η γερμανική «Farport» είναι μεγάλος όγκος χρημάτων, το κατοχικό δάνειο και τα δάνεια των γερμανικών αποζημιώσεων που δεν αποδίδονται στον ελληνικό λαό είναι πάρα πολλά χρήματα επίσης. Για να μην πούμε μια σειρά άλλα ζητήματα που έχουν πάρει οι γερμανικές, οι γαλλικές, οι ευρωπαϊκές τράπεζες απ’ τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και συνεχίζουν να παίρνουν, μαζί με τους εδώ κυβερνώντες και τους έχοντες την πραγματική εξουσία.
– Κύριε Κουτσούμπα, επειδή έχω πάρα πολλά θέματα και θα ήθελα να συζητήσουμε τα περισσότερα απ’ αυτά, αυτή τη στιγμή, στις 23 του Ιούνη, έχουν ένα δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία για το Brexit ή το Bremain, για να μείνουν ή να φύγουν απ’ την ΕΕ, πώς προσεγγίζετε, έτσι κι αλλιώς από μια άλλη οπτική βλέπετε το δημοψήφισμα αυτό, θεωρείτε ότι είναι κάτι που θα επηρεάσει την Ευρώπη ασχέτως αποτελέσματος;
– Φυσικά θα επηρεάσει την Ευρώπη είτε έτσι είτε αλλιώς. Είτε βγει το «ναι» είτε το «όχι», είτε το Βrexit είτε το Βremain οπωσδήποτε θα επηρεάσει και βεβαίως πρέπει να το δούμε ως εξής, είναι έκφραση των αντιθέσεων. Πολλοί που μας ακούνε αυτή τη στιγμή, εργαζόμενοι, μπορεί να σκέφτονται ότι το ΚΚΕ μάλλον θα είναι με το Βrexit στη Βρετανία. Όχι, τους λέμε, κάνουν λάθος. Δεν είμαστε ούτε με το Βrexit ούτε με το Βremain, ούτε με το «ναι» ούτε με το «όχι». Διότι αυτό σήμερα δεν εκφράζει μια πραγματική εναλλακτική πολιτική πρόταση, διαφορετική για τα συμφέροντα των εργαζομένων της Μεγάλης Βρετανίας, σαν αυτή ή κάποια παραπλήσια στις συνθήκες της συγκεκριμένης χώρας που θα είχε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα ή το ΚΚΕ έτσι όπως το βλέπουμε εμείς. Αλλά συνιστά έναν ανταγωνισμό. Ας πούμε οπαδοί του Βrexit, του να φύγει η Μεγάλη Βρετανία απ’ την ΕΕ είναι οι ΗΠΑ, ένα μεγάλο τμήμα τους τουλάχιστον, για να μην τους πούμε όλους, της ηγεσίας των ΗΠΑ, είναι τμήματα του κεφαλαίου στη Μεγάλη Βρετανία κλπ.
– Καλά, συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής ζωής της Αμερικής.
– Πρόσωπα που εκφράζουν αυτές τις πολιτικές, αλλά είναι τμήματα του κεφαλαίου, τα πολιτικά πρόσωπα είναι αυτά που φαίνονται. Και βεβαίως αντίστοιχα, με διαφορετική γραμμή πλεύσης και ως εκφραστές διαφορετικών συμφερόντων είναι άλλοι που λένε να παραμείνει στην ΕΕ, που πάλι και εδώ είναι τμήματα του βρετανικού κεφαλαίου, τμήματα του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου στη Βρετανία ή άλλων δυνάμεων που έχουν περισσότερες σχέσεις με Γαλλία, με Γερμανία και άλλα ισχυρά κράτη της ΕΕ.
– Είτε «ναι» είτε «όχι» η Ευρώπη ποιο είναι το μήνυμα που θα πάρει;
– Θα δημιουργηθούν, πιστεύω, αλυσιδωτές αντιδράσεις γιατί ήδη αυτή η συζήτηση γίνεται και στα πλαίσια της ΕΕ και στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Σε διάφορες χώρες, για παράδειγμα, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης, υπάρχει αυτή η συζήτηση. Τέτοια έκφραση υπήρχε στις προηγούμενες εκλογές, με ένα τμήμα που έφυγε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, που δεν εκφράζει κατά τη γνώμη μας πραγματικά εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, πραγματική πολιτική ρήξης και σύγκρουσης με όλα αυτά, αλλά εκφράζει -ίσως δεν το συνειδητοποιεί το πολιτικό προσωπικό, αλλά άλλο αυτό, λέω ότι αντικειμενικά εκφράζει, δεν λέω ότι είναι ενεργούμενα, καταλαβαίνετε έτσι, για να μην παρεξηγηθούμε- αλλά εκφράζει συμφέροντα συγκεκριμένων τμημάτων και του ελληνικού και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αυτή είναι η ουσία. Σε τέτοιο παιχνίδι δεν πρέπει να μπει ο λαός, δεν πρέπει να μπει η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή να παίζει πότε με τον έναν -να πω αυτή την έκφραση που σε πολλούς δεν αρέσει αλλά έτσι είναι- ιμπεριαλιστή ή με το ένα καπιταλιστικό κράτος και τη μια διεθνή συμμαχία ή μπλοκ δυνάμεων και πότε με τον άλλον.
– Επειδή ο χρόνος τρέχει, διεργασίες που υπάρχουν εδώ στο ντόπιο πολιτικό σκηνικό μεταξύ κομμάτων και αφορούν συνεργασίες, τη διεύρυνση των σχέσεων μεταξύ κομμάτων και τη διεύρυνση της κεντροαριστεράς, πού σας βρίσκουν εσάς ως θεατές; Αδιάφορους;
– Όχι παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ενδιαφέρον, γιατί αλίμονο μέσα στην πολιτική σκηνή ζούμε και οποιαδήποτε εξέλιξη στο πολιτικό σύστημα και στα κόμματα αφορά και τους εργαζόμενους, έχουν οπαδούς, έχουν ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι εργαζόμενοι και στους οποίους το ΚΚΕ απευθύνεται και τους τείνει το χέρι. Στους ίδιους τους εργαζόμενους όμως και όχι στις ηγεσίες των κομμάτων. Είναι λογικό πιστεύουμε τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το ρόλο του παλιού ΠΑΣΟΚ, της σοσιαλδημοκρατίας, των σοσιαλιστών στην Ελλάδα και έγινε κυβερνητικό κόμμα και μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ να υπάρχει αναζήτηση απ’ αυτό το χώρο για να μπορέσει να εκφραστεί και βεβαίως να κερδίσει πόντους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και κόσμο που του έχει πάρει και βεβαίως να δημιουργήσει μια συσπείρωση. Κι αυτό πιστεύουμε ευνοείται κι από συμφέροντα κατεστημένα, ιδιωτικά συμφέροντα και άλλα.
– Εσείς νιώθετε την ανάγκη να σκάσετε λίγο την πόρτα, να ανοίξετε, να βγείτε λίγο παραέξω, να μιλήσετε με κάποια άλλα απ’ τα κόμματα που υπάρχουν, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι κοντινό σε σας, υπάρχει η σκέψη αυτή στον Περισσό, να ξανοιχτούμε λίγο, όχι σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά σε επίπεδο πολιτικό, κομμάτων;
– Είμαστε τόσο ανοιχτοί όσο δεν παίρνει άλλο. Μόνο που είμαστε ανοιχτοί καθημερινά μέσα στο λαό, με τους εργαζόμενους. Δηλαδή με τον απλό εργαζόμενο, άσχετα αν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή οτιδήποτε άλλο. Αν είναι εργάτης, άνεργος, αυτοαπασχολούμενος, αγρότης που παλεύει για τη γη του, αυτοί οι άνθρωποι μας ενδιαφέρουν και όχι οι πολιτικές ηγεσίες.
– Υπάρχει κάποιο κόμμα που στέκει κοντά σε σας, δηλαδή η ΛΑΕ η οποία έφυγε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχαν αντίθετη άποψη για το μνημόνιο, για την προσέγγιση με τους Ευρωπαίους εταίρους, όλο αυτό το πακέτο δεν είναι πιο κοντά σε σας;
– Απλοί εργαζόμενοι της ΛΑΕ, ναι, είναι κοντά μας και συζητάμε μαζί τους…
– Γιατί τους ξεχωρίζετε;
– Διότι οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων είναι δοκιμασμένες, και η ηγεσία της ΛΑΕ. Αφού πρώτα έδωσαν τα πάντα, στηρίζοντας ένα κόμμα που έφτασε εδώ που έφτασε τη χώρα και έκανε τόσες κωλοτούμπες όσες δεν έχει κάνει…
– Μα δοκιμάστηκαν και είπαν όχι και έφυγαν.
– Ναι, αλλά δώσανε στήριξη και αυτό δεν ξεχνιέται μετά από ένα εξάμηνο ή οκτάμηνο. Δεν είναι πάρα πολύς ο καιρός. Έδωσαν στήριξη οι συγκεκριμένοι κύριοι, της ηγεσίας αυτού του κόμματος, 25, 26, 27 χρόνια, τα λέω έτσι γιατί δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα είναι.
– Σε ποιους αναφέρεστε;
– Αναφέρομαι στον κ. Λαφαζάνη και στις ηγεσίες αυτών των κομμάτων, οι οποίοι έφυγαν απ’ το ΚΚΕ, πήγαν στο Συνασπισμό, έδωσαν στήριξη σε αυτή την τυχοδιωκτική πολιτική για δυο δεκαετίες και πλέον, σχεδόν για τρεις δεκαετίες, έφτασαν στο σημείο να μπουν στην κυβέρνηση, πρόδωσαν ιδανικά, οράματα, αξίες, τώρα φαίνονται μετανοημένοι, εμείς δεν θεωρούμε ότι είναι ειλικρινείς. Και κυρίως δεν είναι μόνο αυτά που σας λέω, γιατί αυτά, αν θέλετε, περιγράφουν ένα χαρακτήρα ή χαρακτήρες, άτομα που εμείς ξέρουμε και κάποιος, που δεν ξέρει, μπορεί να αμφισβητήσει και να πει δεν είναι έτσι. Όμως λέμε για την ουσία των θέσεων αυτών των κομμάτων κι αυτά τα κόμματα στην ουσία θέλουν να γίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Αυτό είναι το πρόγραμμα για παράδειγμα της ΛΑΕ, της κυρίας Κωνσταντοπούλου….
– Άρα, αν καταλαβαίνω καλά, είστε ανοιχτοί στα στελέχη του κόμματος, όχι όμως στην ηγεσία, οποιοδήποτε άλλο απ’ τα πολιτικά πρόσωπα που στελεχώνουν το κόμμα θα μπορούσε να δείτε μια συνεργασία.
– Είμαστε ανοιχτοί σε όλο τον κόσμο που ακολουθεί αυτά τα κόμματα. Είναι καθαρό αυτό. Πάντα και μέσα στο κίνημα και τους καλούμε να συσπειρωθούν με το ΚΚΕ στους αγώνες.
– Θέλω να σας ρωτήσω για τις σχέσεις με τη Ρωσία, τη διεύρυνση των σχέσεων με τη Ρωσία. Είχαμε την επίσκεψη Πούτιν πριν μια βδομάδα στη χώρα μας, πού στέκεστε εσείς απέναντι σ’ αυτή τη διεύρυνση;
– Η Ρωσία αυτή τη στιγμή είναι μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα. 25 χρόνια μετά τις ανατροπές από τότε που ήταν Σοβιετική Ένωση, προσπαθεί να σταθεί και να επεκτείνει τη γεωπολιτική της παρουσία στην περιοχή. Πιστεύουμε ότι την ενδιαφέρει η Ελλάδα όχι μόνο γιατί είναι στην ΕΕ, αλλά γιατί βρίσκεται σε μια κρίσιμη γεωστρατηγική περιοχή, είναι τα στενά του Βοσπόρου, απέναντι στην Τουρκία που είναι σε αντιπαράθεση, ο πόλεμος μαίνεται στην ευρύτερη περιοχή, θέλει να έχει ανοιχτή δίοδο στη Μεσόγειο, προσβάσεις στη Μεσόγειο. Απ’ αυτή την άποψη ενδιαφέρεται πάρα πολύ για τις σχέσεις της με την ελληνική αστική τάξη, με την ελληνική άρχουσα τάξη. Για τα δικά της συμφέροντα όμως, προσέξτε με. Άρα αυτό πρέπει να το έχουμε κατά νου…
– Εμείς δεν έχουμε κάποιο όφελος από αυτές τις συνεργασίες;
– Μα, συνεργασίες μπορείς να κάνεις. Και το ΚΚΕ να ήταν στην κυβέρνηση και η εργατική εξουσία και ο λαός στην εξουσία και σοσιαλιστική οικοδόμηση να είχαμε, σχέσεις με άλλες χώρες, άλλα κράτη βεβαίως θα είχες, αλίμονο και μπορεί να είχες διακρατικές συμφωνίες που να είναι αμοιβαία επωφελείς, θα το έβλεπες συγκεκριμένα εφόσον τέτοιος είναι ο κόσμος σήμερα και ο συσχετισμός. Άλλο αυτό και άλλο επιλογές που σε οδηγούν στην αγκαλιά του ενός λύκου τη μια φορά και την άλλη φορά στην αγκαλιά μιας άλλης λυκοσυμμαχίας.
– Μεγάλη κουβέντα ανοίγεται, ο χρόνος μάς πιέζει, θέλω να θέσω ένα ερώτημα ακόμα. Αγια-Σοφιά, ανάγνωση του Κορανίου, πώς το σχολιάζετε; Έχει ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος γι’ αυτό και γι’ αυτό σας το θέτω.
– Κοιτάξτε, η Αγια-Σοφιά είναι πλέον ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι πραγματικά μουσείο. Δηλαδή, δεν μπορεί άνθρωπος, εργαζόμενος απ’ την Ελλάδα -εγώ προσωπικά έχω πάει, την έχω επισκεφτεί- να μη νιώθει δέος απ’ αυτό το κάλλος, αλλά και από την ιστορία που κουβαλάει και τη φόρτιση που κουβαλά αυτό το μνημείο. Έτσι, δεν θα έλεγα ότι σέβεται ο Ερντογάν σήμερα, η τούρκικη κυβέρνηση, η τούρκικη αστική τάξη αυτό το μνημείο, αυτή την πολιτιστική κληρονομιά, πολύ περισσότερο να σέβεται ανθρώπους οι οποίοι σκέφτονται διαφορετικά ή έχουν άλλη θρησκεία απ’ αυτούς. Δεν πρόκειται για σεβασμό και βεβαίως μόνο να σκεφτεί κανείς, το λέω αυτό γιατί άκουσα μια δήλωση ενός υπουργού, που μάλλον κάπως αλλιώς θα το εννοούσε βεβαίως, δεν θέλω να τον παρεξηγήσω τον άνθρωπο, αλλά θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί αυτή την περίοδο, γιατί συνεχίζεται η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα και στο Αιγαίο και βεβαίως όλα αυτά είναι κρίκοι σ’ αυτή την αλυσίδα που στήνεται. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει πάψει η επιδίωξη της τούρκικης αστικής τάξης για βλέψεις γενικότερα στην περιοχή, όπως και η συμμετοχή της άλλωστε σε πολέμους και επεμβάσεις στην περιοχή. Αλλά και ο άξονας με Αλβανία και με ΠΓΔΜ, δεν τα θεωρούμε μεμονωμένα φαινόμενα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν. Αυτό δεν σημαίνει ούτε έξαρση εθνικισμού, ούτε ρατσισμού, ούτε οποιαδήποτε άλλη απαράδεκτη αντιμετώπιση που γίνεται από φασίστες και διάφορους άλλους που δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται ούτε τι λένε ή μάλλον ξέρουν πολύ καλά, αλλά παίζουν παιχνίδια που είναι εχθρικά απέναντι στον ίδιο τον ελληνικό λαό και όχι στους πραγματικούς εχθρούς του ελληνικού λαού και της ελληνικής εργατικής τάξης. Έτσι πρέπει να το δούμε το ζήτημα. Φανταστείτε τώρα να ήταν, ποιο μνημείο θέλετε ή σύμβολο της μουσουλμανικής θρησκείας, να ήταν το Γενί Τζαμί, το «Μπλε Τζαμί», να ‘ταν κάπου εδώ στην Αθήνα και να λειτουργούσε ως μουσείο και να πηγαίναμε το Πάσχα, να έλεγε το Χριστός Ανέστη με τα μεγάφωνα γύρω – γύρω κλπ., πώς θα το θεωρούσαν οι φίλοι της κυβέρνησης, η τούρκικη αστική τάξη. Γιατί ο λαός τα πληρώνει και ο τούρκικος λαός, οι εργάτες είναι απλοί άνθρωποι, που θέλουν καλές σχέσεις με τους Έλληνες, μας αγαπάνε όπως τους αγαπάμε, θέλουν να πηγαίνουμε, να έχουμε ανταλλαγές, είναι άνθρωποι απλοί με πολλά προβλήματα, ίδια προβλήματα και τους καταπιέζει κι εκεί ένα αντιδραστικό καθεστώς.
Πηγή: 902.gr
