Όλοι το παραδέχονται. Ακόμη και αυτοί που είναι υπέρ της παραμονής της χώρας μας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω θα βρεις την ΕΕ. Η εξάρτηση έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που εκτός των βασικών θεμάτων (οικονομία , άμυνα , υγεία , παιδία , δημοκρατικά δικαιώματα κ.λ.π) ακόμη και μικρότερα αιτήματα «σκοντάφτουν» στην ΕΕ και τους δανειστές, οι οποίοι αποφασίζουν –αρνητικά πάντα- γι’ αυτά, αλλά και απαιτούν και επιβάλουν «λύσεις» ενάντια στο λαό και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και βέβαια ελέγχουν και την πορεία υλοποίησής τους. Ακόμη και τα πιο μικρά.
Υποτέλεια; Εθνική μειοδοσία; Προτεκτοράτο; Αποικία; Όπως και να το χαρακτηρίσει κανείς, μέσα θα πέσει.
Πώς μπορεί, όμως, το λαϊκό κίνημα να αντιπαρατεθεί, να παρέμβει ώστε η άθλια κατάσταση να πάρει τέλος;
Ποια άλλη απάντηση θα μπορούσε να υπάρξει παρά μόνο η αγωνιστική κινητοποίηση με θέσεις τέτοιες που να δυναμώνουν το κίνημα ενάντια στην ΕΕ;
Που να συνδέουν άμεσα και καθοριστικά κάθε αγώνα με αυτόν τον κύριο στόχο για αποδέσμευση από την ΕΕ; Από αυτόν τον λάκκο των λεόντων;
Ας δούμε μερικές τοποθετήσεις του ΚΚΕ για αυτό. Ο λόγος είναι ότι το ΚΚΕ έχει τις μεγαλύτερες δυνατότητες για να σηκώσει αυτήν την προσπάθεια.
Στην ομιλία του στο φετινό φεστιβάλ της ΚΝΕ, ο ΓΓ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας είπε αναφερόμενος στην δράση του κόμματος για τα μεγάλα λαϊκά –κοινωνικά– πολιτικά ζητήματα:
«Αυτός ο αγώνας διεξάγεται αυτοτελώς από το κόμμα και χωρίς το κόμμα κάθε φορά να υποκύπτει είτε σε πιέσεις οπορτουνιστικών και αστικών δυνάμεων είτε σε πιέσεις ακόμα και των ίδιων των εργατικών – λαϊκών μαζών για λύσεις εδώ και τώρα εντός του συστήματος, πάνω σε προβλήματα που γεννά το ίδιο το σύστημα.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει στη λογική “τώρα έχουμε κρίση”, “τώρα έχουμε πόλεμο”, “τώρα έχουμε πραξικόπημα”, “τώρα έχουμε ένταση της κρατικής βίας και καταστολής”, “τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το φασισμό – ναζισμό”, ζητήματα που η ιστορική πείρα τα έχει αναδείξει, να αποσπάται ο καθημερινός πολιτικός αγώνας από τον κύριο επαναστατικό αγώνα».
Σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ 10 /09/ 2016 απαντώντας στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει για να ανασυνταχθεί η χώρα και η κατάσταση της εργατικής τάξης:
«Με ημίμετρα και φτιασιδώματα, βλέποντας και κάνοντας, δεν υπάρχει λύση, παρά μόνο επανάληψη πολιτικών, προηγούμενων και σημερινών. Ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος. Απαιτούνται επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές στο κοινωνικό σύστημα, στο κράτος, στους θεσμούς, στην οικονομία, ανατροπές εκ βάθρων. Δηλαδή σε τελευταία ανάλυση σοσιαλιστική οικοδόμηση, απαλλαγμένη όμως από τα λάθη και τις αδυναμίες της πρώτης απόπειρας που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα».
Στη συνέντευξη τύπου του ΠΑΜΕ στην Θεσσαλονίκη φέτος για την ΔΕΘ διαβάζουμε :
«Λύση χωρίς σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ, την κυριαρχία των μονοπωλίων και του πολιτικού προσωπικού τους, δεν μπορεί να υπάρχει»
Όμως…
Όμως λίγες μέρες μετά τα παραπάνω, 500 περίπου σωματεία και ομοσπονδίες που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ελέγχει το ΠΑΜΕ, οργάνωσαν συγκέντρωση διαμαρτυρία στο Σύνταγμα στην Αθήνα (και σε άλλες πόλεις) στις 17 Οκτώβρη και επέδωσαν στη βουλή σχέδιο νόμου.
Τα αιτήματα –από την ανακοίνωση– κάλεσμα ήταν:
- Κατάργηση των αντεργατικών νόμων
- Επαναφορά της υποχρεωτικότητας των ΣΣΕ
- Κάλυψη των απωλειών
- Αυξήσεις στους μισθούς στις συντάξεις και στις οικονομικές παροχές.
Στο σχέδιο νόμου (αντιγράφουμε από το σάιτ του 902) αναφέρονται:
- Οι συλλογικές συμβάσεις
- Επαναφορά κατωτέρων μισθών και ημερομισθίων
- Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και συντάξεων
- Κατάργηση ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Εκτός του ότι παρόμοια λένε οι συμβιβασμένοι της ΓΣΣΕ χωρίς όμως να κάνουν σοβαρές κινητοποιήσεις, παρά μόνο «επετειακές», πουθενά δεν αναφέρονται οι αιτίες αυτών των προβλημάτων και πώς αυτές οι αιτίες θα εκλείψουν.
Η μόνη αναφορά για την ΕΕ στο κείμενο είναι η εξής:
«Απέναντι στο σχεδιασμό κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, μεγαλοεργοδοσίας που έχει ως στόχο την παραπέρα μείωση των μισθών, των μεροκάματων, των κοινωνικών παροχών, να αντιπαραθέσουμε το δικό μας σχεδιασμό, τις δικές μας κόκκινες γραμμές».
Επίσης πουθενά -στην συνέντευξη τύπου του ΠΑΜΕ στην Θεσσαλονίκη- δεν αναφέρεται η αναγκαιότητα μετώπου για την απόκρουση των συνεπειών και την άμεση αποδέσμευση από την μήτρα όλων των προβλημάτων την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος: «Μα είναι κακό να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι, να διαδηλώνουν;». Όχι βέβαια! Κακό είναι να μην αναφέρονται οι αιτίες των προβλημάτων και κυρίως οι τρόποι που αυτές θα επιλυθούν. Αυτό λένε ο Δ. Κουτσούμπας και το ΠΑΜΕ στα κείμενα που παραθέτουμε πιο πάνω. Και πριν καν στεγνώσει το μελάνι του Ριζοσπάστη, έκαναν τα αντίθετα.
Πώς όμως να βγουν θέσεις από την ηγεσία του κόμματος για την σύνδεση αυτών των πραγμάτων, όταν η θέση του ΚΚΕ για την αποδέσμευση είναι ότι αυτή μπορεί να γίνει μόνο με την λαική εξουσία και με σοσιαλισμό; Ότι είναι επικίνδυνη για το λαό και τα πλατιά λαϊκά στρώματα αν διεκδικηθεί τώρα;
Και επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να μας κατηγορήσουν εξηγούμεθα: Η προσπάθεια για πλατύ κίνημα για αποδέσμευση είναι δεμένη με μια σειρά μέτρα: εθνικοποίηση τραπεζών, μέτρα για ανασυγκρότηση υπέρ των εργαζομένων από την σκοπιά της εργατικής τάξης, ενάντια στην οικονομική ολιγαρχία και την πολιτική της. Σε πλήρη αντίθεση με τον συντηρητικό και αντιδραστικό «ευρωσκεπτικισμό». Από την σκοπιά της ρήξης και όχι μέσα από συναινετικές συμφωνίες.
Υπάρχει τελικά για το ΚΚΕ σύνδεση της τακτικής με την στρατηγική; («νύχι κρέας» τα είχε πει κάποτε η Αλέκα). Αν υπάρχει τακτική, τότε το κενό είναι τεράστιο με την στρατηγική. Λέμε «αν», γιατί ενέργειες σαν αυτή τις 17 Οκτώβρη μόνο σύγχυση φέρνουν. Όπως σύγχυση φέρνει και το αντίθετό της, να περιμένεις όλα να λυθούν στο σοσιαλισμό που κάποτε ως δια μαγείας θα προκύψει.
Από τη μια πέφτεις στον οικονομισμό , από την άλλη στην μεταφυσική. Και τα δύο οπορτουνισμός είναι.
Η ηγεσία του κόμματος είναι μέσα και στα δύο.
Μέσα σε όλα λοιπόν. Και έτσι και αλλιώς. Και με τον «αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».
Αυτά φέρνει η άρνηση των αρχών του Λενινιστικού κόμματος νέου τύπου.
Οι φίλοι, οι οπαδοί και κυρίως τα μέλη του κόμματος πρέπει να αναρωτηθούν πριν να είναι πολύ αργά. Τα ποιοτικά και μετρήσιμα χαρακτηριστικά του κόμματος, έτσι όπως τα ξέραμε όσοι για χρόνια δρούσαμε μέσα από τις γραμμές του, έχουν υποχωρήσει σε υπερθετικό βαθμό.
ΥΣ : Την διετία 2012-2014 όσα μέλη του κόμματος (και ο γράφων μέσα σε αυτούς) έβαζαν πρόταση για τέτοιες ενέργειες σαν την διαμαρτυρία της 17 Οκτώβρη, δεμένες όμως με την πρόταση για το μέτωπο του 15ου συνέδριου του ΚΚΕ, βρέθηκαν κατηγορούμενοι από την καθοδήγηση ως οπορτουνιστές, ότι στηρίζουν τις επιδιώξεις της εθνικής αστικής τάξης…. Και, με συνοπτικές διαδικασίες, βρέθηκαν εκτός κόμματος. Τι να λένε άραγε τώρα όσοι από την καθοδήγηση πρότειναν την διαγραφή τους; Μήπως να διαγράψουν τώρα και τον….εαυτό τους;
