Στον πρόλογο και το 1ο κεφάλαιο των Θέσεων, υπάρχουν διάσπαρτες αναφορές για τον κίνδυνο εκδήλωσης τοπικών, περιφερειακών ή και γενικευμένων πολεμικών συρράξεων, ακόμα και με την χρήση πυρηνικών όπλων.
Στη συνέχεια παραθέτουμε εκτεταμένα αποσπάσματα των Θέσεων, τα οποία επισημαίνουν τους κινδύνους πολεμικών συγκρούσεων σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ενώ ειδική αναφορά γίνεται και στην ελληνο-τουρκική αντιπαράθεση, η οποία -σύμφωνα πάντα με τις Θέσεις- ενδέχεται να εξελιχθεί σε πολεμική αναμέτρηση. Το ότι στην εξέταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δεν υπάρχει αναφορά στον αμερικάνικο παράγοντα, ο οποίος έχει τον πρώτο λόγο στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, δεν θα το σχολιάσουμε, γιατί το θέμα αυτό ξεφεύγει από το βασικό θέμα του άρθρου.
Σύμφωνα λοιπόν με τις Θέσεις:
«Ξεχωρίζει τα πεδία όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αύξησης των τοπικών και περιφερειακών συγκρούσεων και των κινδύνων για έναν πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε συνθήκες αύξησης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από τα θύματα των πολέμων. Στο έδαφος αυτό αναδεικνύονται και οι προσαρμογές – εκσυγχρονισμοί των κατασταλτικών μηχανισμών των αστικών κρατών και των διακρατικών τους ενώσεων». (Πρόλογος)
«Το κάθε κομμουνιστικό κι εργατικό κόμμα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η εργατική τάξη και το κίνημά της σε όλες τις χώρες οφείλουν να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Να αντιτάσσονται στις διάφορες πολεμοκάπηλες εθνικιστικές κραυγές και στη δημιουργία κλίματος εχθρότητας του ενός λαού με τον άλλο. Να χαράξουν γραμμή πάλης που δεν αποσπά την υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων -από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων- από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην κάθε χώρα. Το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαών, δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου». (εδάφιο 2 σελ. 7).
«Η υποβόσκουσα νέα, πιο συγχρονισμένη οικονομική κρίση, η όξυνση της διαπάλης για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι υπάρχουσες πολεμικές εστίες στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, οι εντάσεις στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη σε σχέση με τη Ρωσία, στην Αρκτική και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αυξάνουν και τον κίνδυνο μιας ευρύτερης γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου».(εδάφιο 6 σελ. 10).
«Η Ρωσία είναι δυνητικά η μόνη στρατιωτική δύναμη που μπορεί να απαντήσει στις ΗΠΑ, σε περίπτωση που δεχτεί πυρηνικό πλήγμα, προκαλώντας ολέθριες καταστροφές. Θεωρείται ότι ο κίνδυνος αυτός δρα αποτρεπτικά για τη χρήση πυρηνικών όπλων. Ωστόσο έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι σε περίπτωση όξυνσης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και κλιμάκωσής του σε πολεμική διένεξη, τα καπιταλιστικά κράτη δε διστάζουν ακόμα και μπροστά στη χρήση τέτοιων όπλων». (εδάφιο 9 σελ. 12).
«Όσον αφορά τα πεδία υπαρκτής ή ενδεχόμενης στρατιωτικής αντιπαράθεσης, ξεχωρίζουν η ΝΑ Μεσόγειος, η ΝΑ Ασία, η Β. Αφρική και ο Αρκτικός Κύκλος, χωρίς να αποκλείονται και άλλες εστίες ή εύφλεκτες περιοχές, όπως ο Καύκασος, ο Περσικός Κόλπος, η περιοχή του Αντεν και τα Βαλκάνια. Επίσης, τόσο οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στην Ευρώπη (Νοτιοανατολική Ουκρανία, Κριμαία) όσο και η ενίσχυση του ΝΑΤΟ σε Βαλτική, Μαύρη Θάλασσα αλλά και στα Βαλκάνια και στο Αιγαίο, αποτελούν παράγοντες που συνηγορούν υπέρ του ενδεχόμενου ξεσπάσματος πολεμικών αναμετρήσεων και σε ευρωπαϊκό έδαφος». (εδάφιο 10 σελ.13).
«Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας.» καθώς και «Οι περιοχές του Αιγαίου και της Θράκης αποτελούν τα πιθανά πεδία πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις των γειτονικών κρατών Ελλάδας και Τουρκίας, με ενδεχόμενη εμπλοκή και εμβόλιμων σχεδιασμών της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσουν στενή πολιτική – στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία».(εδάφιο 12 σελ.15).
«Συνολικά, ο πόλεμος αποτελεί ένα σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλισμού, καθώς και κάθε εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» ετοιμάζει τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Άλλωστε «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και σημαντικών αλλαγών στο συσχετισμό των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου το ξαναμοίρασμα των αγορών σπανίως γίνεται αναίμακτα, με βάση την πείρα όλου του 20ού αιώνα. Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, αποκαλύπτει με συνέπεια στον ελληνικό λαό τους κινδύνους από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, συμβάλλει καθοριστικά στην ενδυνάμωση της πάλης ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στις ξένες βάσεις, στην αλλαγή και επαναχάραξη των συνόρων της περιοχής που μεθοδεύουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Παλεύει σταθερά για τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που είναι η αιτία των πολέμων. Το ΚΚΕ εξετάζει τις εξελίξεις με κριτήρια τα συμφέροντα των λαών, την αναγκαιότητα συντονισμού της πάλης τους για την αντιμετώπιση του καθεστώτος που προκαλεί κάθε εισβολή- κατοχή. Εντάσσει αυτή την πάλη στο στόχο της συνολικής απελευθέρωσης από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας». (ολόκληρο το εδάφιο 14 σελ.17).
Παρατηρήσεις
Η επισήμανση των κινδύνων εκδήλωσης τοπικών, περιφερειακών ή ακόμα και γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στις σημερινές συνθήκες, στηρίζεται πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στη σκιά της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο τα τελευταία χρόνια με εστίες έντασης την Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και την σινική θάλασσα, δεν προμηνύει τίποτα το καλό.
Άλλωστε οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι τις τελευταίες δεκαετίες, με αιχμή του δόρατος τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ποτέ δεν σταμάτησαν, με δραματικές, καταστρεπτικές συνέπειες για τους λαούς – θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Μετά την εκλογή Τραμπ, πυκνώνει η αρθρογραφία στα αστικά έντυπα, που επικεντρώνουν την προσοχή τους, στους κινδύνους εκδήλωσης πολεμικής σύρραξης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας στον Ειρηνικό ωκεανό, οι οποίες συνοδεύονται από επισημάνσεις και αναφορές για τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα υπάρξουν στο διεθνές εμπόριο από μια τέτοια εξέλιξη στην περισσότερο δυναμικά αναπτυσσόμενη οικονομική περιοχή του πλανήτη.
Το πρόβλημα επομένως είναι υπαρκτό. Αλλού βρίσκεται το ζήτημα.
Όταν, ως πολιτικό υποκείμενο, διαβλέπεις τον κίνδυνο γενικευμένης σύγκρουσης των αντιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η οποία μάλιστα μπορεί να γίνει με την χρήση πυρηνικών όπλων, πιο είναι το άμεσο πιεστικό καθήκον; Η όσο το δυνατό πιο πλατιά λαϊκή κινητοποίηση, η δημιουργία αντιιμπεριαλιστικού, φιλειρηνικού κινήματος, που θα αγκαλιάζει όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο, η υλοποίηση πολιτικής κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, η οποία θα απευθύνεται στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνικών δυνάμεων – ακόμα και σε τμήματα της αστικής τάξης – και πολιτικών δυνάμεων, ακόμα και αστικών. Και επειδή το ζήτημα δεν είναι εθνικό ή περιφερειακό, το πρόσταγμα των καιρών απαιτεί τη δημιουργία ενός πανίσχυρου διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού, φιλειρηνικού κινήματος, του μόνου ικανού παράγοντα σήμερα που, με όρους αναγκαιότητας, είναι σε θέση να λειτουργήσει ανασχετικά και αποτρεπτικά, να ακυρώσει στους σχεδιασμούς των άρρωστων ιμπεριαλιστικών εγκεφάλων, οι οποίοι, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους, δε διστάζουν να θέσουν την ανθρωπότητα στο θανάσιμο κίνδυνο μίας γενικευμένης πυρηνικής σύγκρουσης.
Γιατί απαιτείται ένα τόσο πλατύ άνοιγμα σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις; Γιατί εδώ μιλάμε για το μέλλον της ανθρωπότητας. Για το εάν θα συνεχίσει να υπάρχει ζωή ή η Γη θα μετατραπεί σε ένα νεκρό πλανήτη. Αυτή είναι η βάση συσπείρωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, του κάθε κράτους, του κάθε έθνους. Σε ένα θερμοπυρηνικό πόλεμο, δεν μπορεί να υπάρχουν και δεν υπάρχουν ουδέτεροι, ούτε αμέτοχοι. Αν θα συνεχίσει να υπάρχει ζωή στον πλανήτη, αφορά τους πάντες, ή σχεδόν τους πάντες.
Επικεφαλής ενός τέτοιου γιγάντιου αντιιμπεριαλιστικού – φιλειρηνικού κινήματος, δικαιωματικά θα βρίσκεται η εργατική τάξη. Είναι η μόνη κοινωνική τάξη που είναι σε θέση να δώσει σωστό προσανατολισμό, βάθος και περιεχόμενο σε ένα τόσο μεγάλης εμβέλειας και σπουδαιότητας κίνημα. Όχι μόνο γιατί είναι αριθμητικά η μεγαλύτερη κοινωνική τάξη στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Αλλά επειδή, ως τάξη, δεν την συνδέει τίποτα με τον καπιταλισμό – αντίθετα με τις άλλες τάξεις και κοινωνικές ομάδες που είναι δεμένες με χίλια νήματα με το σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης – και από την άποψη αυτή εκφράζει το ελπιδοφόρο μέλλον και το αναγεννησιακό στοιχείο της ζωής.
Στις σημερινές συνθήκες, υπάρχουν οι προϋποθέσεις, ώστε το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα – με την αιχμή του δόρατος στραμμένη πρώτα και κύρια κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του πιο επικίνδυνου εχθρού της ανθρωπότητας – να μετεξελιχτεί σε ένα πανεθνικό μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, στη βάση δύο ζωτικών αιτημάτων: α) την αποτροπή μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης, η οποία, αν εκδηλωθεί, θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες για την ανθρωπότητα στο σύνολο της. β) την προώθηση ενός ριζοσπαστικού, φιλεργατικού, φιλολαϊκού προγράμματος, οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, η υλοποίηση των οποίων θα φέρει στην επικαιρότητα το αίτημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Αυτές μπορούν να είναι οι θέσεις – προτάσεις αποτροπής ενός γενικευμένου θερμοπυρηνικού πολέμου, από την σκοπιά των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων, οργανικά δεμένων με τον στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Αντ’ αυτού τι λένε οι Θέσεις του ΚΚΕ για το 20ο Συνέδριο;
«Το κάθε κομμουνιστικό κι εργατικό κόμμα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η εργατική τάξη και το κίνημά της σε όλες τις χώρες οφείλουν να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου».
«Να αντιτάσσονται στις διάφορες πολεμοκάπηλες εθνικιστικές κραυγές και στη δημιουργία κλίματος εχθρότητας του ενός λαού με τον άλλο».
«Να χαράξουν γραμμή πάλης που δεν αποσπά την υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων -από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων- από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην κάθε χώρα».
«Το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαών, δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου».
Τι επομένως θα πρέπει να κάνει το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, στην προοπτική ενός τόσο τρομακτικού, εφιαλτικού γεγονότος, όπως η εκδήλωση ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, σύμφωνα με τις Θέσεις; Θα πρέπει α) να αντιταχθεί στον πολεμοκάπηλο εθνικισμό β) να συνδέσει την υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων με την πάλη για το σοσιαλισμό γ) να μην επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
Το θέμα της αποτροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου δεν υπάρχει στην προβληματική των θέσεων.
Η θέση αυτή, σε δύο συμπεράσματα μας οδηγεί. Είτε επειδή θεωρούν ότι το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν μία γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύρραξη, οπότε δεν έχει και νόημα η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού, φιλειρηνικού πλατιού κινήματος πάλης (υποτίμηση των δυνατοτήτων του κινήματος), είτε επειδή συνδέουν τον γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Και από την άποψη αυτή, μήπως – ρωτάμε μήπως – οι Θέσεις θεωρούν την εκδήλωση ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου ως θεμιτό γεγονός, καθώς, σύμφωνα με την λογική που εκφράζουν, μία τέτοια εξέλιξη – γενικευμένος ιμπεριαλιστικός πόλεμος – θα φέρει στο προσκήνιο το αίτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης;
Αν έστω και υποδόρια, έχουν εμφιλοχωρήσει τέτοιες απόψεις στους συντάκτες των Θέσεων, αυτό από μόνο του συνιστά ένα πέρα για πέρα τραγικό γεγονός.
Τέτοιες απόψεις δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα, είναι ξένες προς αυτό. Πάντα οι κομμουνιστές, αντιτάσσονταν με σθεναρότητα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, γιατί τα μεγάλα θύματα ήταν πάντα οι λαοί, πόσο μάλλον που ένας γενικευμένος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, θα είναι θερμοπυρηνικός!
Δεν παίζουνε με αυτά τα πράγματα, και δεν κάνουν σχέδια επί χάρτου για ανάδυση του σοσιαλισμού μέσα από τα ερείπια ενός θερμοπυρηνικού πολέμου. Αναλογίζονται πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια νεκροί θα υπάρξουν από μια τέτοια τρομακτική εξέλιξη; Αντιλαμβάνονται ότι με τέτοιες, ηττοπαθείς λογικές – οι οποίες, το θέλουν δεν το θέλουν ενισχύουν τους άρρωστους ιμπεριαλιστικούς εγκεφάλους που επιχειρούν να λύσουν τα προβλήματα του συστήματος, μέσω της χρήσης των πυρηνικών όπλων – αφοπλίζουν και περιθωριοποιούν το κίνημα, το κάνουν άθυρμα στα χέρια των ιμπεριαλιστών;
Κατανοούν ότι τέτοιες σχιζοφρενείς λογικές, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις παραδόσεις και την δράση του κομμουνιστικού κινήματος, έτσι όπως το γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα; Με τα καλά του και με τα κακά του.
Τους έχει περάσει από το μυαλό, ότι με τις απόψεις που εκφράζουν στα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αναβιώνουν τον Ποσάδα[1] -και τον ποσαδισμό- οι θέσεις του οποίου μόνο θυμηδία προκαλούσαν ακόμα και στους ποιο στενούς συνεργάτες του;
[1] Ο Ομέρο Ρομούλο Κριστάλλι Φρασνέλλι (1912 – 14 Μαΐου 1981), γνωστός αποκλειστικά με το ψευδώνυμο Χ. Ποσάδας (J. Posadas), υπήρξε Αργεντινός τροτσκιστής. Είναι ο εισηγητής μιας μικρής τάσης του τροτσκιστικού κινήματος που φέρει το όνομά του (ποσαδισμός) και χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση, ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να εγκαθιδρυθεί με πυρηνικά όπλα ή εξωγήινη επέμβαση.
Παιδί ιταλών μεταναστών, ο Ποσάδας υπήρξε στα νιάτα του δημοφιλής ποδοσφαιριστής της Εστουδιάντες Λα Πλάτα. Τη δεκαετία του ’30 εργαζόταν παράλληλα ως τσαγκάρης και οργάνωσε μια απεργία βυρσοδεψών στην πόλη Κόρδοβα. Την ίδια περίοδο συμμετείχε ως υποψήφιος στις εκλογές με το Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Partido Socialista Obrero). Εν συνεχεία εντάχθηκε στο Κόμμα Σοσιαλιστικής Επανάστασης (Partido de la Revolución Socialista), το οποίο προσχώρησε στην Τέταρτη Διεθνή το 1941.
Ο Ποσάδας ανέλαβε επικεφαλής του λατινοαμερικανικού Γραφείου της 4ης Διεθνούς και υπό την ηγεσία του κάποιοι τροτσκιστικοί πυρήνες αύξησαν τη δύναμή τους, κυρίως ανάμεσα στους εργάτες σιδηροδρόμων της Κούβας, τους μεταλλωρύχους κασσιτέρου της Βολιβίας και τους αγρεργάτες της Βραζιλίας. Στο παγκόσμιο συνέδριο του 1951 τάχθηκε με την τάση του Ράπτη, ενώ το 1953 (με τη διάσπαση της Διεθνούς) τον ακολούθησε στο Διεθνές Γραφείο (ISFI).
Όμως έως τα τέλη της δεκαετίας, ο Ποσάδας και οι οπαδοί του είχαν περάσει στην εσωτερική αντιπολίτευση του Διεθνούς Γραφείου, κατηγορώντας την ηγεσία για ηττοπάθεια και για έλλειψη πίστης στη δυνατότητα της επανάστασης. Επίσης διαφωνούσαν στο ζήτημα του πυρηνικού πολέμου – οι ποσαδικοί υποστήριζαν πως μια τέτοια εξέλιξη ήταν όχι μόνο αναπόφευκτη αλλά και επιθυμητή, αφού έτσι θα καταστρεφόταν και ο καπιταλισμός και ο σταλινισμός!
Συνεπεία των διαφωνιών τους με την κεντρική γραμμή, οι ποσαδικοί αποχώρησαν από το Διεθνές Γραφείο το 1962 και ίδρυσαν δική τους διεθνή συνομοσπονδία με επικεφαλής τον Ποσάδας – αρχικά την ονόμασαν Τέταρτη Διεθνή και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 προσέθεσαν το «Ποσαδική». Η συνολική επιρροή της ήταν πολύ μικρή, περιοριζόμενη σχεδόν αποκλειστικά σε μικρές οργανώσεις της Λατινικής Αμερικής.
Προς το τέλος της ζωής του, έστρεψε τις (σε μεγάλο βαθμό προϋπάρχουσες) αναζητήσεις του κινήματός του προς τον εσωτερισμό και τα παράξενα φαινόμενα. Πέθανε στην Ιταλία το Μάιο του 1981.
Ιδιαίτερες απόψεις
Περισσότερο από την κινηματική δράση του, ο Χ. Ποσάδας είναι γνωστός για τις αντιλήψεις του σχετικά με τον πυρηνικό πόλεμο και τα ΑΤΙΑ.
Υποστήριζε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε ένοπλη πυρηνική σύγκρουση, η οποία με τη σειρά της θα ξεσήκωνε την εργατική τάξη όλων των κρατών εναντίον των καπιταλιστών και τελικά θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση επαναστατικών καθεστώτων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επομένως χρέος των κομμουνιστών δεν ήταν η αποφυγή αλλά η υποδαύλιση της σύγκρουσης, αφού κατά τον Ποσάδας ο πυρηνικός πόλεμος ισούται με επαναστατικό πόλεμο. Πιστοί σε αυτή τη γραμμή, οι ποσαδιστές της Κούβας πίεζαν το Φιντέλ Κάστρο να επιτεθεί κατά της αμερικανικής βάσης του Γκουαντάναμο μέχρι που τούς διέλυσε. Επίσης στη δεκαετία του ’70, το ποσαδικό κίνημα απαιτούσε από τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα να ξεκινήσουν «προληπτικό πόλεμο» εναντίον των ΗΠΑ.
Μία άλλη, γνωστή, θεωρία του Ποσάδας είναι αυτή σχετικά με τους εξωγήινους, που πρωτοδιατυπώθηκε το 1968. Πίστευε ότι μόνο μια σοσιαλιστική κοινωνία μπορεί να φτάσει σε τέτοιο βαθμό πνευματικής και υλικής προόδου, ώστε να επιτύχει διαπλανητικά ταξίδια, συνεπώς η εμφάνιση των ΑΤΙΑ αποδείκνυε την ύπαρξη του σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. Έτσι υποστήριζε ότι το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να τεθεί υπό την καθοδήγηση εξωγήινων συντρόφων, ώστε να οργανώσει την επανάσταση στη Γη.
Στο κείμενό του «Ιπτάμενοι δίσκοι, η διαδικασία της ύλης και της ενέργειας, επιστήμη και σοσιαλισμός» (γαλλικό πρωτότυπο: Les Soucoupes Volantes, le processus de la matiere et de l’energie, la science et le socialisme), ο Ποσάδας υποστήριξε ότι τα ΑΤΙΑ δε μένουν πολύ καιρό στη Γη, διότι ούτε ο καπιταλισμός ούτε ο σταλινισμός ενδιαφέρουν τους πιλότους τους. Το βιβλίο αυτό κλείνει με το κάλεσμα σε όντα από άλλους πλανήτες να παρέμβουν και να συνεργασθούν με τους γήινους για να ξεπερασθεί η δυστυχία. Πρέπει να τους καλέσουμε να χρησιμοποιήσουν τους πόρους τους για να μας βοηθήσουν. Έγραψε επίσης για την επικοινωνία με τα δελφίνια και υπέρ του τοκετού μέσα στο νερό.
Η εμμονή του με τα ΑΤΙΑ οδήγησε πολλούς παλιούς συντρόφους του σε αστεϊσμούς. Κάποιοι σχολίασαν ότι, όπως ο Τρότσκι αντιστρατευόταν το «σοσιαλισμό σε μια χώρα», έτσι ο Ποσάδας αντιστρατευόταν το «σοσιαλισμό σε έναν πλανήτη». Επίσης, ο παλιός μέντοράς του Μισέλ Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης) έγραψε πως ο Χ. Ποσάδας διεκήρυσσε τη διαρκή επανάσταση ταυτόχρονα και παντού σε τόσο μεγάλο βαθμό, που της έδωσε διαπλανητική διάσταση.
(από τη wikipedia)
