Εργατικός Αγώνας

Φτάσαμε στο τέλος της ιδεολογίας και της Ιστορίας όπως διατυμπανίζουν οι αστοί;

Γράφει ο Τάκης Παπακωνσταντινόπουλος.

Δεν αφήνει στιγμή η αστική προπαγάνδα που να μην διακηρύσσει το τέλος των διαχωριστικών γραμμών και των ιδεολογιών.

Ο όρος ιδεολογία διατυπώθηκε το 1801 από τον Γάλλο φιλόσοφο κόμη AntoineDestuttdeTracyγια να ορίσει μια «επιστήμη των ιδεών», με την ολοκλήρωση της διαμόρφωσης του καπιταλισμού.

Το τέλος των ιδεολογιών διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1960 από τον Ντ. Μπέλ Ο Ντάνιελ Μπελ ( Daniel Bell) (10 Μαϊου 1919 – 25 Ιανουαρίου 2011) υπήρξε Αμερικανός κοινωνιολόγος και έγινε γνωστός για την μελέτη της μετα-βιομηχανικής κοινωνίας.

Οι επιθέσεις απέναντι στην ιδεολογία με το σύνθημα το τέλος της ιδεολογίας, ή το τέλος της ιστορίας, έχουν κοινό παρονομαστή πως είναι από μόνες τους ιδεολογικές.

Κάθε μία από αυτές τις θέσεις αποτελεί ουσιαστικά προσπάθεια να επικυρώσει μια ιδεολογία, αυτή του αιώνιου καπιταλισμού και να απορρίψει την άλλη ιδεολογία την σοσιαλιστική.

Μάταια αναγγέλλουν τον θάνατο της ιδεολογίας, ενώ ή ιδεολογική διαμάχη ζει και η ιδεολογία είναι μια συνεχιζόμενη και ατέρμονη διαδικασία.

Ο Λένιν υποστηρίζει ότι η ιδεολογία είναι είτε αστική είτε σοσιαλιστική και ότι μέσος όρος δεν μπορεί να υπάρξει γιατί η ανθρωπότητα δεν έχει επεξεργαστεί καμία τρίτη ιδεολογία και αυτό γιατί σε μια κοινωνία που σπαράζεται από ταξικές αντιθέσεις δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει εξωταξική ή υπερταξική ιδεολογία.

Η ιδεολογική πάλη διεξάγεται στα πλαίσια της πάλης των τάξεων .

Βάση των ιδεολογιών, αποτελούν οι παραγωγικές σχέσεις, οι σχέσεις ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και χωρίζουν την κοινωνία σε δύο τάξεις: τους κατέχοντες και τους μη κατέχοντες .

Στον καπιταλισμό δημιουργούνται   η αστική και η εργατική τάξη και οι αντιθέσεις εργασία-κεφάλαιο, πόλη (βιομηχανία)-χωριό (αγροτική οικονομία),πνευματική και σωματική εργασία.

Οι αντιθέσεις αυτές δημιουργούν την πάλη ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη που μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανατροπής και κατοχή των μέσων παραγωγής από το λαό που παράγει τον πλούτο.

Κατά την σοσιαλιστική ιδεολογία η ταξική πάλη είναι αντικειμενικός νόμος της κοινωνίας και όσο θα υπάρχουν τάξεις θα υπάρχει και ταξική πάλη και μόνο αν καταργηθούν οι τάξεις θα καταργηθεί και η πάλη.

Η σοσιαλιστική ιδεολογία έχει επιστημονικό χαρακτήρα και βασίζεται στην αρχή που λέει ότι “για να αλλάξεις την πραγματικότητα πρέπει να την γνωρίζεις”. Στηρίζεται στην υλιστική φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία, που εξετάζει τους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της οικονομίας και στη θεωρία της στρατηγικής και της τακτικής.

Από την αντίπερα όχθη, η αστική ιδεολογία προβάλλει όπως αναφέρθηκε το τέλος των ιδεολογιών και το τέλος της ιστορίας, με κύριους εκφραστές τον Χέγκελ τον 19 ο αιώνα και τον “σύγχρονο” Φ. Φουκουγιάμα πρώην στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ .

Ο Φράνσις Φουκουγιάμα κατέληξε στο συμπέρασμα μέσω του πολυδιαφησμένου δοκιμίου “το τέλος της ιστορίας”, το 1989 και ενώ βρισκόντουσαν σε εξέλιξη τα γνωστά γεγονότα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ότι οι αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς, έχουν πλέον αναδειχτεί σε μοναδική και παγκοσμίως μη αποδεχόμενη αμφισβήτησης επιλογή κοινωνικής οργάνωσης.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία αναγορεύτηκε σε “ακροτελεύτιο σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας” και “τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης”.

Κατά τον Φ. Φουκουγιάμα το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο από όπου δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα κόσμο διαφορετικό κατ’ ουσίαν από τον δικό μας, μας αναγκάζει να λάβουμε σοβαρά υπόψη την πιθανότητα η ιστορία η ίδια να έχει φτάσει στο τέλος της

Ωστόσο, ο αναγγελλόμενος θρίαμβος της φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας σαν τελικής μορφής πολιτειακού και οικονομικού μοντέλου αποδείχθηκε μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια ότι στηριζόταν σε λαθεμένες και αντιεπιστημονικές εκτιμήσεις

Διαχρονικά, το εμπόριο, το κυνήγι του κέρδους και η ατομική ιδιοκτησία σαν βάση του κυρίαρχου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου όχι απλώς δεν φτάνουν για να ενώσουν με ισχυρούς πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς τους λαούς της οικουμένης, αλλά, αντίθετα, δημιουργούν προϋποθέσεις πολεμικών συγκρούσεων

Κατά την πρώτη δεκαετία λειτουργίας του ιδεολογήματος περί «τέλους της ιστορίας», οι συνεχιζόμενες (εμφύλιες και ιμπεριαλιστικές) πολεμικές συγκρούσεις αποδίδονταν αποκλειστικά σε «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» εναντίον παραφρόνων δικτατόρων και ολοκληρωτικών-αυταρχικών καθεστώτων, προκειμένου να μεταδοθούν οι θεμελιώδεις αξίες της “φιλελεύθερης Δύσης” στις θεσμικά-πολιτισμικά υπανάπτυκτες και οικονομικά καθυστερημένες πολιτικές κοινωνίες 

Άρα, τέλος των ιδεολογιών και τέλος της ιστορίας είναι ευσεβής πόθος των αστών. Mην ξεχνάμε ότι η κοινωνία έχει περάσει από πολλά συστήματα. Όπως το πρωτόγονο κοινοτικό, το δουλοκτητικό, το φεουδαρχικό. Θα ήταν τραγικό για την κοινωνική εξέλιξη να σταματήσει σ’ αυτό το βάρβαρο καπιταλισμό.

Τέλος, απόψεις που ανοιχτά ή συγκεκαλυμένα εξομοιώνουν το φασισμό με τον κομμουνισμό όπως κάνουν οι υποστηριχτές της θεωρίας του Φουκουγιάμα, ή κάτι ανάλογο με την νεότερη ιστορία της Ελλάδας που επιχειρείται αντιστροφή της πραγματικότητας και προσπάθεια αμαύρωσης του αγώνα και της θυσίας χιλιάδων αγωνιστών της εθνικής αντίστασης όπως συμβαίνει σε ακραία στοιχεία νοσταλγών άλλων εποχών, δεν βρίσκουν πολλούς αποδέκτες.

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και εδώ στην Αιγιάλεια κυρίως από πλευράς της τοπικής εκκλησίας αλλά πέφτουν στο κενό από την πλειοψηφία του λαού.

Ο λαός αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους κατακτητές απέδειξαν πραγματικό πατριωτισμό σε αντίθεση με τους συνεργάτες των κατακτητών που πρόδωσαν τον αγώνα του λαού.


Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας