Εργατικός Αγώνας

Ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες;

400 τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Πόσα τα χρόνια της ευρωκαπιταλιστικής «κατοχής»;

Γράφει ο Φώτης Γιανάδης.

Στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ», 7/9/2017, διαβάζουμε ότι ο ευρωεπίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Πιέρ Μοσκοβισί, απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή Νίκου Χουντή, για το πότε θα βγει η Ελλάδα από την επιτροπεία, είπε: «Η Ελλάδα θα βγει από την επιτροπεία μόνον όταν θα έχει αποπληρώσει το 75% των δανείων που έχει λάβει από τους διάφορους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς». Δηλαδή, μας διευκρινίζει το δημοσίευμα της εφημερίδας, ότι, σύμφωνα με τον πλέον αρμόδιο παράγοντα της Ευρωένωσης, θα βγει η χώρα μας από την επιτροπεία «όταν θα έχει εξοφλήσει κατ’ ελάχιστον 132 δις ευρώ που έχει λάβει έως τώρα, συν 19 δις που θα λάβει μέχρι το τέλος του τρέχοντος μνημονίου, συν αρκετές δεκάδες δις σε τόκους – ανάλογα με το είδος των αναδιαρθρώσεων που θα ακολουθήσουν».

 Εκείνο που σηματοδοτούν όλα αυτά είναι ένα αβέβαιο μέλλον με διαρκή μνημόνια. «Μνημόνια μέχρι να βγάλει ό ήλιος κέρατα» όπως λέει και ο λαός μας. Αυτό επιτάσσουν οι ευρωκανονισμοί είπε ο Μοσκοβισί και «τα σκυλιά δεμένα» θα λέγαμε εμείς. Τώρα, αν για την εξυπηρέτηση διαφόρων σκοπιμοτήτων, ο ίδιος αυτός ευρωπαράγοντας πριν λίγο καιρό μιλούσε για το πόσο εγκληματικό είναι το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε για τη διάσωση της Ελλάδας το οποίο και τώρα το επικροτεί, αυτό ασφαλώς δεν οφείλεται σε σχιζοφρένεια του ευρωεπιτρόπου αλλά στις «αρχές και αξίες του Ευρωπαϊκού κεκτημένου»!!!

Κοντολογίς ο ευρωεπίτροπος μας είπε και επισήμως, ως εκπρόσωπος της Ευρωένωσης, όλα όσα μας είναι γνωστά. Μας επιβεβαίωσε ότι οι ευρωσχεδιασμοί προδιαγράφουν ένα πρωτοφανές ζοφερό μέλλον για τη χώρα μας και καταδικάζουν το λαό μας σε ατέρμονη λιτότητα και ανέχεια.

Στα δεκάδες χρόνια που η χώρα μας θα βρίσκεται υπό επιτροπεία, οι επόπτες αυτής της επιτροπείας, σύμφωνα με το άρθρο 14 παράγραφος 3 του ευρωπαϊκού κανονισμού 472/2013, θα είναι η Κομισιόν και η ΕΚΤ αλλά σύμφωνα και με το σχεδιασμό της Γερμανίας στην πορεία θα είναι και ο ESM, εφόσον μεταβληθεί σε «ευρωπαϊκό ΔΝΤ». Σύμφωνα μάλιστα με την απάντηση του Μοσκοβισί και τους ευρωκανονισμούς, οι αποφάσεις για τα όποια «διαρθρωτικά μέτρα» δηλ. τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα για το λαό μας, αν δεν επιτυγχάνονται οι κατά καιρούς αντιλαϊκοί στόχοι που θα θέτει η Ευρωένωση για τη χώρα μας, θα λαμβάνονται από τους υπουργούς Οικονομικών των κρατών μελών της, «χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ψήφος του μέλους του Συμβουλίου που εκπροσωπεί το οικείο κράτος – μέλος». Δηλαδή, στην περίπτωσή μας, εξαιρουμένης της ψήφου της χώρας μας. Άρα ερήμην μας.

Αυτή η ομολογία από τα πλέον επίσημα χείλη του εκπροσώπου της Ευρωένωσης εμπεριέχει όχι μόνο οδυνηρές διαπιστώσεις αλλά και αναδείχνει και τις τεράστιες ευθύνες όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων(κυβερνήσεων και κομμάτων του ευρωμονόδρομου) που συνέπραξαν σε ένα διαρκές έγκλημα εσχάτης προδοσίας σε βάρος του λαού μας. Ταυτόχρονα όμως βάζει μπροστά στις ευθύνες τους όλες εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αρκούνται απλά, από θέση παρατηρητή, να καταδικάζουν την ευρωεπέλαση σε βάρος της χώρας και του λαού μας αλλά δεν συμπράττουν για την απαλλαγή μας από τον ευρωβραχνά τώρα άμεσα για να ανοίξει ο δρόμος και για γενικότερες φιλολαϊκές ανατροπές. Έτσι αντικειμενικά και αυτές οι δυνάμεις γίνονται συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα αφού δεν πολεμούν έμπρακτα τους «εγκληματίες».

Παρόλα αυτά όμως ο λαός μας, τα πρωτοπόρα κοινωνικά στρώματα, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που στενάζουν κάτω από την ευρωμπότα και το πολιτικό και συνδικαλιστικό υπηρετικό προσωπικό της ΕΕ, δεν πρέπει να πουν το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», αλλά οφείλουν – παραμερίζοντας τους άμεσους και έμμεσους ένοχους και συνένοχους – να πάρουν την υπόθεση της ανατροπής αυτής της κατάστασης στα χέρια τους. Αυτό το οφείλουν απέναντι στις προηγούμενες γενιές που σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και διώχτηκαν για τον αγώνα τους για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το οφείλουν πάνω απ’ όλα στα παιδιά και στα εγγόνια τους που δε θέλουν να ζήσουν τον 21ο αιώνα ως έναν νέο μεσαίωνα μέσα σε μια ευρωένωση που εξελίσσεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε νέα και με σύγχρονους όρους βαρβαρότητας, «ιερή συμμαχία».

Αυτή είναι η επιβεβλημένη απάντηση στα ερωτήματα του τίτλου αυτού του άρθρου αλλά και αναντίρρητο καθήκον.

 

 

 

 
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας