Εργατικός Αγώνας

Η κυβερνητική χρεοκοπία και το κομματικό-πολιτικό πρόβλημα της κομμουνιστικής Αριστεράς

Γράφει ο Θανάσης Κανιάρης.

Η κυβέρνηση της «Πρώτη Φορά Αριστερά», διαποτισμένη από το άρωμα του ακροδεξιού εθνικισμού, αφού το πρώτο εξάμηνο του 2015, με μικρές εκρήξεις, βίωσε την περίοδο της προσαρμογής στο αστικό τοπίο που έπρεπε να διαχειριστεί, δεν απέφυγε την πεπατημένη. Τον τρόπο δηλαδή διακυβέρνησης που ασκούν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα.

Ως προς την ουσία των πολιτικών της επιλογών, αποδέχτηκε πλήρως το καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης -στις δύο εκδοχές του, την αμερικανική και την γερμανική- που ποδηγετεί τις εξελίξεις της χώρας για πάρα πολλές δεκαετίες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εξωτερική της πολιτική, είναι από τις πιο φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις που πέρασαν ποτέ από τον τόπο. Μέλι στάζουν γι’ αυτήν οι Αμερικανοί παράγοντες για το πολιτικό τους προσωπικό, καθώς, ότι και αν τους έχουν ζητήσει, τη λέξη όχι δεν την άκουσαν.

Αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τον αμερικανικό παράγοντα, είναι η ομαλή και ασφαλής λειτουργία της βάσης της Σούδας, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα, κέντρο ανεφοδιασμού του 6ου στόλου στη Μεσόγειο, κέντρο εξορμήσεων των αεροπλανοφόρων στις περιοχές της Αφρικής και της Ασίας όπου λαμβάνουν χώρα πολεμικές συρράξεις και βάση κατασκοπίας μιας πολύ μεγάλης έκτασης της περιοχής, η οποία περιλαμβάνει και την Ανατολική Ευρώπη και φυσικά τη Ρωσία.  

Το ειδικό της βάρος για τα αμερικανικά συμφέροντα έχει αυξηθεί μετά τη σύγκρουση της Τουρκίας με τη Δύση και τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί με τη βάση του Ιντσιρλίκ.

Στο πρόσφατο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον, ο Α. Τσίπρας, συζήτησε το θέμα της επιχειρησιακής αναβάθμισης της βάσης της Σούδας, ενώ συζητήθηκε και το αίτημα των Αμερικάνων για επέκταση του συμβολαίου ενοικίασης για πέντε ή κατ΄ άλλους για δέκα χρόνια.

Στη διάρκεια της ίδιας επίσκεψης ανακοινώθηκε και το πρόγραμμα αναβάθμισης της εξοπλιστικής ικανότητας των F16 ύψους 2,5 δις. ευρώ.

Α να θυμίσουμε ακόμη ότι ο πολυσχιδής και πολυπράγμων υπουργός Αμυνας, μιλώντας έξ ονόματος της ελληνικής κυβέρνησης, είχε προσφερθεί προ καιρού να ανοίξει και δεύτερη Νατοϊκή βάση στην Κάρπαθο…

Το ίδιο μελιστάλακτοι απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση είναι και οι ευρωπαίοι εταίροι… Και πώς να μην είναι, αφού σε ό,τι έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μόνο ΝΑΙ ακούνε. Προφανώς το ΟΧΙ οι κυβερνώντες το έχουν ξεχάσει. Ναι σε όλα λοιπόν. Ναι στο επαίσχυντο τρίτο μνημόνιο, ναι στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για 99 χρόνια, ναι στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ναι στα εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2060, ναι στις περικοπές των συντάξεων, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου, ναι σε όλα. Είπαμε το όχι το έχουν βγάλει από το λεξιλόγιο τους, το έχουν ξεχάσει.

Και αφού τα έχουν βρει με τον αμερικανονατοϊκό και ευρωπαϊκό παράγοντα, και υπηρετούν δουλικά το σύστημα ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κάτι πρέπει να κάνουν και με το πόπολο. Κάτι πρέπει να πουν για να το ξεγελάσουν, να καλύψουν την άκρως ανθυγιεινή τους πολιτική με χρυσόσκονη και πούπουλα.

Ετσι καταφεύγουν και αυτοί στα παραμύθια, χρησιμοποιώντας, όπως και οι προηγούμενοι τον μέλλοντα και όχι τον ενεστώτα χρόνο. Για τις χρυσές εποχές που ΘΑ έλθουν, για τη δίκαιη ανάπτυξη, για το ότι στις 18 Αυγούστου του 2018 τελειώνουμε με τα μνημόνια και τους δανειστές κλπ, κλπ.

Πρέπει να το ομολογήσουμε ότι έχουν γίνει καλοί παραμυθάδες, και σε αυτό καθοριστικό ρόλο παίζει ο μηχανισμός παραπληροφόρησης που έχει στηθεί στο Μαξίμου.

Βοηθιούνται σ’ αυτό βέβαια και από τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος είναι υπερνεοφιλελευθερος, εκτεθειμένος, πολύ εκτεθειμένος και λίγος. Ενας συνδυασμός που σκοτώνει.

Ως εδώ όλα καλά. Το… μόνο πρόβλημα είναι, ότι προσπάθησαν να εφαρμόσουν την πολιτική τους και να κάνουν αντίστοιχες καριέρες, πάνω σε αντιλαϊκά ερείπια, τα οποία έχουν γίνει βουνό.

Και το σαθρό έδαφος, πάνω στο οποίο επέλεξαν να οικοδομήσουν το βασίλειο τους, έχει αρχίσει να υποχωρεί και να δημιουργεί μεγάλα χάσματα και ρωγμές που απειλούν να τους καταπιούν.

Το προηγούμενο Σεπτέμβρη είχαμε την ρύπανση του Αργοσαρωνικού, από την βύθιση του δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη ΙΙ».

Το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό η βύθιση ενός σκάφους που θα μπορούσε να συμβεί παντού. Ούτε οι πολιτικάντικες δηλώσεις του πρώην ΠΑΣΟΚου υπουργού Ναυτιλίας, ο οποίος δήλωσε ελαφρά τη καρδία, ότι οι Αθηναίοι θα μπορούν να κάνουν μπάνιο σε δύο ημέρες…

Το μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό που αναδύθηκε μέσα από την οσμή του πετρελαίου που χύθηκε στη θάλασσα. Ήρθε και πάλι στον αφρό το αμαρτωλό καθεστώς που έχουν διαμορφώσει από κοινού εφοπλιστές και αστικές κυβερνήσεις. Ένα καθεστώς που επιτρέπει σε πλοία σαπάκια να κρίνονται αξιόπλοα, να γίνεται λαθρεμπόριο καυσίμων, να διακινούνται ναρκωτικά και εκτελούνται παράνομες μεταφορές όπλων. Πρόκειται για τζίρο δισεκατομμυρίων που ανακυκλώνεται στις ελληνικές θάλασσες, με πρωταγωνιστές εφοπλιστές και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση υπουργός Ναυτιλίας ήταν ο κύριος Κουρουπλής και πρωθυπουργός ο κύριος Τσίπρας.

Σήμερα κανείς δεν ασχολείται με την ρύπανση του Σαρωνικού. Αλλά η αντιλαϊκή πολιτική αναβλύζει σκάνδαλα και φερτά υλικά…

Προ μηνός ξέσπασε το σκάνδαλο με τις πωλήσεις πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, με εμπλεκόμενους τον υπουργό Αμυνας και ένα περίεργο μεσάζοντα όπλων, για τον οποίο οι Σαουδάραβες δηλώνουν άγνοια. Κάποιοι λένε ότι … κάποιοι πιάστηκαν αυτή τη φορά με τη γίδα στην πλάτη. Εξελίξεις προσεχώς, γιατί μετά τις καταστρεπτικές πλημύρες στην Μάνδρα, το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα και δεν αποκλείεται να υπάρξουν ρωγμές στο σαθρό κυβερνητικό σχήμα.

Το μεγαλύτερο βέβαια έγκλημα της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ήταν η νεροποντή που έπληξε τις φτωχογειτονιές σε Μάνδρα-Νέα Πέραμο που προκάλεσε ανείπωτες καταστροφές και στοίχησε τη ζωή σε 21 άτομα, ενώ ένας ακόμη αγνοείται.

Το τι έγινε το παρακολουθήσαμε καρέ – καρέ από τους τηλεοπτικούς δέκτες και δεν έχει σημασία να επανέλθουμε.

Αξίζει βέβαια να σταθούμε στη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος, το οποίο, εν μέσω των καταστροφών και των νεκρών, επέδειξε για μια ακόμη φορά, ακραία στοιχεία αμοραλισμού και τυχοδιωκτισμού.

Η περιφερειάρχης Αττικής, η οποία από την πρώτη στιγμή της εκλογής της άρχισε τα κονέ με τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην προσοδοφόρα μπίζνα της διαχείρισης των απορριμμάτων, έσπευσε να καταθέσει μήνυση κατά παντός υπευθύνου…

Ο αντιπολιτευμένος αστικός Τύπος, έφερε στη δημοσιότητα μελέτη για τα αντιπλημμυρικά έργα στο μπαζωμένο ρέμα της Αγίας Σωτήρας που επί τρία χρόνια, είχε καταχωνιαστεί στα συρτάρια του δασαρχείου και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την τύχη του.

Η πολυπράγμων δήμαρχος Μάνδρας κυρία Κριεκούκη (αρβανίτικη λέξη που σημαίνει «Κόκκινο κεφάλι») με στολή αντιπλημμυρικής εκστρατείας κατάγγειλε τις επιχειρήσεις που είχαν μπαζώσει το θανατηφόρο ρέμα, λες και η ίδια δεν είχε καμία ευθύνη γι΄ αυτό. Η κυβέρνηση από την πλευρά της έφερε στη δημοσιότητα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, τα τελευταία 30 χρόνια έχουν μπαζωθεί στην Αττική περισσότερα από 200.000 μέτρα ρέματα πάνω στα οποία έχουν κτιστεί ολόκληρες πόλεις και επιχειρήσεις. Το ότι επί τρία χρόνια η ίδια δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, τσιμουδιά. Απλώς περιορίστηκε στον χρονικό επιμερισμό των ευθυνών. Επί 30 χρόνια μπαζώνεται η Αττική, εμείς κυβερνούμε 3 χρόνια, άρα μας αναλογεί το 10% των ευθυνών. Το υπόλοιπο 90% βαρύνει τους άλλους…

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκανε μια βόλτα στις παρυφές της πληγείσας πόλης και μετά έφυγε για το Παρίσι, όπου πήγε να συναντήσει τον φίλο του Μακρόν, ενώ βραβεύτηκε από το δικηγορικό σύλλογο της γαλλικής πρωτεύουσας για το σθένος που επέδειξε στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού ιδεώδους… Εν τω μεταξύ στη Μάνδρα βρίσκονταν σε εξέλιξη οι κηδείες των θυμάτων της πλημμύρας. Εικοσιένα φέρετρα ενταφιάστηκαν στο νωπό από τις βροχές τοπίο της αττικής γης.

Τι δεν ακούσαμε όλες αυτές της ημέρες των τραγικών γεγονότων από την πλημμυρίδα της υπερπληροφόρησης. Δεν ακούσαμε το βασικό.

Ότι όταν μια κυβέρνηση και μια αστική αντιπολίτευση, αναλώνουν το 110% της δραστηριότητας τους να λεηλατούν το λαό για να είναι συνεπείς με τις μνημονιακές δεσμεύσεις της επίτευξης των εξοντωτικών πρωτογενών πλεονασμάτων, όταν όλοι αυτοί έχουν θέσει ως ταξικό καθήκον και ύψιστη προτεραιότητα την… υπεράσπιση του ευρωπαϊκού ιδεώδους, είναι φυσικό και επόμενο να μην ασχολούνται με τα αντιπλημμυρικά έργα, την αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης, τις ανάγκες των ανέργων, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, την εργοδοτική αυθαιρεσία, γενικότερα δεν θέλουν και δεν μπορούν να εφαρμόσουν μια πολιτική ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Το αντίθετο συμβαίνει. Η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι το μέτρο της επιτυχίας τους και το βάθρο της βράβευσης τους από τους δήμιους του ελληνικού λαού.

Και αφού είναι όλοι τους 100% υπεύθυνοι για την τραγωδία που βιώνει ο ελληνικός λαός τα τελευταία οκτώ χρόνια, όταν αποκαλύπτεται το μέγεθος των εγκληματικών και δολοφονικών τους επιλογών, ξεσπούν σε σπαραξικάρδιες κραυγές και οιμωγές για να σώσουν το τομάρι τους από την λαϊκή μήνη. Απλά είναι τα πράγματα.

Και η λαϊκή αντιπολίτευση;

Είναι προφανές ότι, υπό το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται κάτω από την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, και ίσως, έχει αρχίσει η αντίστροφη γι’ αυτήν μέτρηση.

Και ποια είναι η διάδοχη κατάσταση στις σημερινές συνθήκες; Μία κυβέρνηση ΝΔ ή μια κυβέρνηση ΝΔ -ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι όλα αυτά τα κόμματα που δημιουργήθηκαν την περίοδο της οικονομικής κρίσης για να λειτουργήσουν σαν εφεδρείες του συστήματος, τείνουν να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη.

Οποια εναλλακτική πολιτική δύναμη και αν έλθει στην εξουσία, θα είναι εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα και το δράμα των εργαζομένων θα πάρει παράταση και θα συνεχιστεί.

Αυτό είναι μοιραίο και αναπόφευκτο;

Όχι. Στις σημερινές όμως συνθήκες εμφανίζεται σαν τον πιο ρεαλιστικό σενάριο και αυτό παρά το γεγονός, ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν έχει ξεπεραστεί, καθώς πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν γυρίσει την πλάτη τους στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Και όμως το αστικό πολιτικό σύστημα επιβιώνει και αναπαράγεται, έστω και σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ένας και μοναδικός. Λείπει σήμερα, αλλά και τα προηγούμενα οκτώ χρόνια της βασάνου του ελληνικού λαού, η ουσιαστική λαϊκή αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει εκείνη η πολιτική δύναμη, που θα οργανώσει την λαϊκή πάλη, στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος που θα αμφισβητεί το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης – πηγή όλων των δεινών της ελληνικής κοινωνίας – και θα διεκδικεί μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας που θα έχει ως επίκεντρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Που θα αμφισβητεί σε τελική ανάλυση τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωση της χώρας και θα θέσει στην ημερήσια διάταξη τη σοσιαλιστική προοπτική ως λύση όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα σήμερα για τα λαϊκά στρώματα. Η έλλειψη του πολιτικού φορέα που θα μπει επικεφαλής της λαϊκής πάλης και θα αμφισβητήσει τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων.

Η κατάσταση στον τομέα αυτό είναι τραγική. Όχι τόσο γιατί ο κόσμος της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς τα χρόνια αυτά βίωσε πολλαπλές απογοητεύσεις και διαψεύσεις των προσδοκιών του, όσο γιατί, ο ελληνικός λαός βρέθηκε ανυπεράσπιστος στην μεγαλύτερης έκτασης επίθεση που δέχτηκε από την αστική τάξη και τους ξένους πατρόνες της την μεταπολεμική περίοδο. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι τόσο κομματικό, όσο κοινωνικό. Και η κατάσταση με την πάροδο του χρόνου χειροτερεύσει, γίνεται πιο δύσκολη. Το συνδικαλιστικό κίνημα, αντί να εκμεταλλευτεί την πρωτοφανή στα μεταπολεμικά χρονικά λαϊκή δυσαρέσκεια από τις άγριες πολιτικές λιτότητας, και να πετάξει από πάνω του τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν συμβιβαστεί ανοιχτά με την αστική τάξη και συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας για να μπει σε μια νέα τροχιά ανασυγκρότησης και ανασύνταξης, βρίσκεται σε κατάσταση αποδιοργάνωσης, διάλυσης και βαθιάς κρίσης.

Η αποστράτευση και η απογοήτευση είναι τα στοιχεία που επικρατούν σήμερα στις τάξεις τους οργανωμένου πολιτικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Όποιες υπαρκτές και ανύπαρκτες δυσκολίες και εμπόδια και αν επικαλούνται κάποιοι, για να αποκρύψουν τη δική τους πολιτική ανυπαρξία, δεν είναι αρκετές για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη του λαού στην τύχη του.

Οι ευθύνες είναι τεράστιες. Οι εχθρικές δυνάμεις περικύκλωσαν τα λαϊκά κάστρα και τα κατέλαβαν χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά, έστω για την τιμή των όπλων.

Με το να ελεεινολογούμε όμως και να αυτομαστιγωνόμαστε και κανένα πρόβλημα δεν λύνουμε και σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρει και κανένα -εκτός από ένα στενό περίγυρο- το κομματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτό που χρειάζεται είναι δράση και μόνο δράση.

Στο χώρο της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, υπάρχουν σήμερα χιλιάδες ανέντακτοι αγωνιστές, ή ακόμα και ενταγμένοι οι οποίοι ασφυκτιούν από τη σημερινή κατάσταση. Μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών, το κατανοούν και οι ίδιοι, ότι κάτι πρέπει να γίνει,αλλιώς θα βουλιάξουμε αύτανδροι.

Ήρθε η ώρα της ανάληψης πρωτοβουλιών, η ώρα να βγουν μπροστά. Σήμερα που το πρόβλημα καίει και όχι αύριο.

Γιατί σε τελική ανάλυση δεν ταιριάζει στον κομμουνιστή ο ρόλος του δειλού, του μοιραίου και του άβουλου, που περιμένει τη σωτηρία από κάποιο θάμα, όπως έλεγε και ο μπάρμπα Κώστας ο Βάρναλης.

Καθείς εφ ω ετάχθη. Σήμερα είναι η ώρα της ευθύνης. Οι απόντες από το προσκλητήριο, το ξέρουν και οι ίδιοι, θα φέρουν το βάρος της αδιαφορίας στην πραγμάτωση του ιστορικού καθήκοντος που επιτάσσουν σήμερα οι στιγμές.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας